‏وقتایی که مچ خودمو در حال حسودی میگیرم خیلی از خودم بدم میاد.

من عشقُ تو "موهایِ خُرمایی‌تُ" دیدم.

رابطه‌ای که توش دائم مجبور باشی خودت رو توضیح بدی رابطه عاطفی نیست، جلسه بازجویی با سردری کاذب به نام عشقه.

هیچ علاقه‌ای به آدم خوب بودن ندارم، ناراحتم کنی ناراحتت میکنم.

من هیچوقت از کسی بخاطر ترک کردنم و توهین کردن بهم یا بازی با احساساتم ناراحت نمیشم، فقط از خودم ناراحت میشم که چطور همچین آدمی رو به حریم خصوصی و زندگیم راه دادم و چرا به همچین آدمی بها میدادم و این آزارم میده.

غمگینم، دوست دارم یکی از ته دل دوستم داشته باشه، حواسش بهم باشه، نگرانم شه، حالم براش مهم باشه، سراغم رو بگیره، فراموشم نکنه و وقتی حتی یه کلمه هم حرف نمیزنم از تو چشم‌هام بفهمه چمه.

این همه اذیت شدن بخاطر دوست داشتنت نمی ارزید.