▪️ما به مدد تجربیات ابتدایی از خود و جهان از وجود برخی ظرفیت‌های بالقوه خود باخبر می‌شویم.
این تجربیات عمدتا در سال‌های میانی دوران کودکی رخ می‌دهد.
ظرفیت کودک برای فراروی به دنیای بیرون از خویش به نوع ارتباط او با طبیعت در دوران کودکی بستگی دارد.
بررسی جنبه‌های خلاقانه زندگی شاعران و کودکان ما را به ریشه‌های زیستی فرایند تفکر یا همان بوم‌شناسی خلاقیت هدایت می‌کند.

شیوه کار متفکران خلاق این است که با رجوع به خاطراتشان، نیروها و انگیزه‌هایی را احیا کنند که در دوران کودکی به آنها منتقل شده است.

▫️نقاشی: علی نورپور
▪️منبع:
[ آخرین کودک جنگل| ریچارد لو| ترجمه آرش حسینیان با همکاری رها تیموری| نشر تلنگر:۱۳۹۵ ]

@cnstudy| مطالعات‌کودک‌وطبیعت‌

▪️طبیعت بخشی از انسانیت ماست

« طبیعت بخشی از انسانیت ماست و بدون آگاهی و تجربه این راز معنوی، انسان در مسیر انسانیت قرار نخواهد گرفت. آن‌هنگام که خوشه پروین و نسیم چمنزار با روح انسان در هم تنیده نباشد و بخشی از گوشت و پوست و استخوان انسان نباشد، انسان به یاغی عظیمی بدل می‌شود؛ چنانکه قبلا هم بوده و دیگر نه کمال و یکپارچگی دیگر جانوران را داراست و نه حق مادرزادی انسانیت واقعی را»
▫️ادوارد ویلسون / نقاشی:علی نورپور

@cnstudy| مطالعات‌کودک‌وطبیعت‌

▪️بازی در واقع ابزار بچه برای یادگیری، شناخت جهان، شناخت خود، شناخت دیگران و شناخت طبیعت است .
▫️عبدالحسین وهاب‌زاده
▫️ عکس:https://www.tg-me.com/DamounNatureSchool

@cnstudy| مطالعات‌کودک‌وطبیعت‌

▫️دوره طولانی کودکی چه کارکردی دارد؟

از آنجا که وجود دوره کودکی محصول انتخاب طبیعی بوده است، ممکن نیست که تمامیت آن را بدون چشم اندازی تکاملی درک یا تفسیر کنیم. نگریستن بر کودکی از منظر بوم‌شناسی تکاملی فهم و آگاهی‌های عمیقی در پی خواهد آورد.{ادامه👇}

▫️عکس: پوریا قلیچ‌خانی
[مدرسه طبیعت گندمک یزد]

@cnstudy| مطالعات‌کودک‌وطبیعت‌

▪️دوره طولانی کودکی چه کارکردی دارد؟

▫️عبدالحسین وهاب‌زاده: همه‌ی موجودات دوره‌ی کودکی و بزرگسالی دارند، حتی گیاهان؛ آنها در دوره‌ی کودکی آمادگی پیدا می‌کنند برای اینکه در بزرگسالی به تولید مثل بپردازند، ولی دوره‌ی کودکی در همه‌ی موجودات، در همه‌ی جانوران به یک اندازه نیست؛ موجودات خاصی هستند که نیاز به دوره‌ی طولانی کودکی دارند. اینها چه موجوداتی هستند؟ موجوداتی که عمر طولانی دارند؛ موجوداتی که نسل‌های متوالی با هم زندگی می‌کنند؛ یعنی فرزند، والد، پدر و مادربزرگ، و جد ممکن است با هم در یک فضا زندگی کنند. موجوداتی که مغز بزرگ دارند، صاحب مغز پیچیده‌اند و قدرت یادگیری از طریق تجربه کردن را دارند و این‌ها باعث می‌شود که‌ آنها بتوانند در دوره‌ی کودکیشون چیزهایی بیاموزند؛ آنچه را که نسل‌های قبلی انباشته اند به آنها منتقل بشود و در تعاملشان با محیطشان یاد بگیرند که باید چه بکنند. یکی دیگر از مشخصات موجودی که دوره‌ی کودکی طولانی دارد این است که در یک نظام اکولوژیک پیچیده زندگی می‌کند، جایی که هر روز ممکن است شرایط زیستی حکمی بکند؛ امروز غذایی فراوون باشه فردا کمیاب؛ امروز میوه‌ای فراوان باشه، فردا نایاب؛ و او مجبور باشد که مکان خودش را عوض کند یا شیوه‌ی زندگی خودش را عوض کند و چنین موجودی بایستی بتواند در کودکیش انواع و اقسام تجربه‌های برخورد با این شرایط متنوع را به دست بیاورد. ما تنها موجودی نیستیم که کودکی طولانی داریم، خویشاوندان نزدیک ما هم دوره‌ی طولانی کودکی دارند. برخی دیگر از موجودات هم دوره‌ی طولانی کودکی دارند مثلا پرنده‌های شکاری دوره‌ی کودکیشون طولانیست تا مادر بتواند تکنیک‌های مختلف شکار و پرواز را به آن‌ها یاد بدهد. پستانداران گوشتخوار مثل ببر، پلنگ و یا خرس‌ها باید بتوانند تجربیات زیادی به کودکانشان منتقل کنند. بنابراین کودکی در آن‌ها طولانیست ولی طولانی‌ترین دوره‌ی کودکی را ما در انسان سراغ داریم. چرا که این موجود هم زیستگاه طبیعی پیچیده‌ای دارد و هم زیستگاه اجتماعی پیچیده‌ای دارد و بنابراین باید بتواند برای هر دوی این‌ها آماده باشد و چون عمر طولانی‌ای دارد در این عمر طولانی با شرایط متفاوتی روبرو می‌شود و باید برای همه‌ی آن شرایط متفاوت، در کودکی آمادگی به دست بیاورد. خب حتی ما در جوامع انسانی می‌بینیم آن جوامعی که زندگی ساده‌تری دارند دوره‌ی کودکیشون کوتاه‌تر است و هر چه زندگی پیچیده‌تر می‌شود زندگی شهری مبتنی بر تمدن مبتنی بر زندگی با گروه‌های بزرگ جمعیت و مشاغل تخصصی، در اینجاست که دوباره دوره‌ی کودکی را ما طولانی‌تر می‌بینیم. برونفسکی در کتاب عروج انسان مثالی می‌زند- اتفاقا از ایران مثال می‌زند- می‌گوید که یک کودک ایل بختیاری که پدرش رمه‌دار هست این کودک در هفت سالگی بالغ است پدر کفنک خودش را دوش او می‌ا‌ندازد، چوب دستی به دست او می‌دهد و او باید گوسفندان را ببرد و غروب باید گوسفندها را سالم برگرداند. بنابراین اگر سالم برنگرداند و یا اگر گوسفندان کم باشند، تنبیه خواهد شد؛ یعنی دیگر کودکی تمام شده است. او یک موجود بزرگسال شده که مسئولیت‌ها بر عهده‌اش قرار گرفته در حالی که در زندگی شهری بچه‌ی یک استاد دانشگاه یا یک کارآفرین یا یک آدمی که شغل پیچیده‌ای داره در اجتماع- فیلسوف یا هر چیزی از این دست- ممکنه که برای سالیان سال بچه‌های خودش را در حمایت خودش نگه دارد، از منابع خودش به آنها بدهد و اجازه بدهد که آن‌ها هر اندازه که دلشان می‌خواهد آزمایش‌وخطا کنند بدون اینکه پیگردی برای آنها مترتب باشد؛ چرا که عملا او باید برای زندگی کردن در یک جهان متنوع و متغیر آماده شود.
▪️منبع:
مصاحبه با عبدالحسین وهاب‌زاده
طبیعت را به کودکان پس دهید
[روزنامه پیام ما|شماره ۲۸۱۶؛صفحات ۵,۴]


@cnstudy| مطالعات‌کودک‌وطبیعت‌

▫️بزودی...
اژدهای بهشتی؛ تکامل هوش در آدمی
▪️نشر نو | @nashrenow

▫️از متن کتاب:
«انگلستان از نعمت داشتن دانشمندان و محققینی برخوردار بوده که هر یک در چندین رشته‌ی مختلف پرورش یافته بودند. در زمره آنها از برتراند راسل، الفرد نورت وایت هد، هالدین، برنال و ژاکوب برنوفسکی می‌توان نام برد. راسل در رابطه با دست‌یابی به این موهبت اظهار نظر می‌کند که برای داشتن اینگونه افراد نیازمند شرایطی هستیم که در آن شخص توانسته باشد در دوران کودکی تمایلات و علایق خویش را ، هرچند عجیب و غریب، دنبال نموده و جامه‌ی عمل بپوشد، بدون اینکه اجبار و الزامی برای تطابق با وضعیت خاص و از پیش تعیین شده‌ای را داشته باشد. به گمان من ایالات متحده، اتحاد شوروی، ژاپن و جمهوری خلق چین که در آنها، هم دولت و هم گروه‌های همسال، فرد را برای انطباق با شرایط اجتماعی تحت فشار می‌گذارند به نسبت کمتری از اینگونه همه‌چیز‌ دانان را پرورش می‌دهند»

@cnstudy| مطالعات‌کودک‌وطبیعت‌

منتشر شد👇

‍ «اژدهای بهشتی» منتشر شد.

کارل ساگان، اخترشناس نامدار و ابرستارهٔ دنیای علم در قرن بیستم، در اژدهای بهشتی از حوزهٔ تخصصی خود خارج می‌شود و ماجراجویانه دل به دریا می‌زند تا از ترکیب رشته‌های انسان‌شناسی و زیست‌شناسیِ تکاملی و روان‌شناسی و علوم کامپیوتر راهی به حل معمای هوش در انسان پیدا کند.

این کتاب را که یک سال پس از انتشارش در سال ۱۹۷۸ برندهٔ جایزهٔ پولیتزر شد، می‌توان تاریخ تکامل مغز انسان دانست. ساگان در مقدمهٔ کتاب تصریح می‌کند که ذهن چیزی جز پیامدهای آناتومی و فیزیولوژی مغز نیست. به عقیدهٔ او انتخاب طبیعی همچون نوعی «غربال فکری» عمل کرده و به‌تدریج هوش انسان را به جایی رسانده که از عهدهٔ کشف قوانین طبیعت و شناخت خویش برآید.

ما به لطف گسترش قشر جدید مخ صاحب فرهنگی شده‌ایم که از زبان و منطق تا شهود و اسطوره را در بر می‌گیرد. به عقیدهٔ ساگان، مغز ما به کمک رقیب شایسته‌اش، یعنی کامپیوتر، ناگزیر به تکامل خود ادامه خواهد داد.

□ اژدهای بهشتی | کارل ساگان | ترجمۀ عبدالحسین وهاب‌زاده | نشرنو، چاپ اول ۱۴۰۴، قطع رقعی، جلد شومیز، چهارده + ۲۷۱ صفحه، قیمت: ۳۴۰.۰۰۰تومان، #منتشر_شد.

ــــــــــــــــــــــــــــــــ

سفارش و خرید از وب‌سایت نشرنو:

@nashrenow | nashrenow.com

«همانطور که بچه‌ها روزبه‌روز از طبیعت فاصله می‌گیرند، هم از نظر تنانی و هم روانی ضعیف‌تر و آسیب‌پذیرتر می‌شوند و عملا غنای تجربه‌ی انسانی‌شان نیز کاهش می‌یابد.
با این وجود، دقیقا در همان برهه‌ای که پیوند بین کودک و طبیعت در حال گسستگی است، حجم روز افزونی از پژوهش‌ها از ضرورت ارتباط با طبیعت برای حفظ سلامت روانی و تنانی و معنوی کودک خبر می‌دهند...
به قول یکی از دانشمندان، کودکان به همان اندازه که به تغذیه خوب و خواب کافی نیاز دارند به تماس با طبیعت نیز محتاجند»
▪️ ریچارد لو[ نویسنده کتاب آخرین کودک جنگل]

▫️گفتگوی مشارکتی پیرامون کتاب آخرین‌کودک جنگل
▫️پنج شنبه ۲۵ اردیبهشت| ساعت ۹:۳۰ تا ۱۲:۳۰| تهران ، روستای وردیج | خانه زیست پایدار مانا
▫️شرکت در این نشست آزاد و رایگان است.
▫️برای حضور از طریق شماره تماس ۰۹۱۱۲۲۷۵۱۶۹ هماهنگی کنید.

@cnstudy| مطالعات‌کودک‌وطبیعت‌

بگذارید کودکانتان حیرت را تجربه کنند. خاک، درخت، زندگی را لمس کنند....

👈🏻 برای ورود به کانال " نوبانگ اندیشه " روی لینک زیر کلیک کنید:

@NobangAndisheh

▫️تنهایی خطرناک
▪️نویسنده: استیون کلرت
نقاشی: علی نورپور

آیا مردم بی‌دلبستگی عاطفی قوی به طبیعت به اندازه کافی برای حفاظت جهان طبیعی تلاش می‌کنند؟ مراقبت موثر از محیط زیست بیشتر نیازمند درک و تعهد عاطفی است تا درک عقلانی. برای حفاظت از زمین، عقل و عاطفه باید یکدیگر را کامل کنند؛ همان‌طور که برای عملکرد پایه سلامت جسمی و روانی ما نیز چنین چیزی ضرورت دارد.
{متن کامل👇}

@cnstudy| مطالعات‌کودک‌وطبیعت‌

▫️تنهایی خطرناک
نویسنده: استیون کلرت
آیا مردم بی‌دلبستگی عاطفی قوی به طبیعت به اندازه کافی برای حفاظت جهان طبیعی تلاش می‌کنند؟ مراقبت موثر از محیط زیست بیشتر نیازمند درک و تعهد عاطفی است تا درک عقلانی. برای حفاظت از زمین عقل و عاطفه باید یکدیگر را کامل کنند، همان‌طور که برای عملکرد پایه سلامت جسمی و روانی ما نیز چنین چیزی ضرورت دارد.
ما زمانی گونه‌های دیگر، مناظر طبیعی و حتی ساختمان‌ها را واجد ارزش حفاظت می‌دانیم که به آنها دلبستگی عاطفی داشته باشیم و دریابیم که چقدر وضعیتشان بر سلامت و رفاه ما تاثیر دارد. مراقبت و عشق به طبیعت انگیزه ما برای حفظ این موجودات و مکان‌ها را نه فقط در حکم عمل خیر و نیکوکارانه، بلکه به عنوان حس نوعدوستی، با فهم عمیق از منافع شخصی خود ما افزایش می‌دهد.
هنگامی‌که ارتباط عاطفی را با جهان طبیعی انکار یا تحقیر می‌کنیم، ناخواسته ظرفیت جسمی و روانی خود را کاهش داده‌ایم. آن هنگام که بشر از نظر عاطفی از طبیعت دور شود، نابودی خود را فراخوانده است. این آن چیزی است که انسان‌شناس ریچارد نیلسون آن را «تنهایی خطرناک» می‌نامد. نلسون درباره‌ی این قطع ارتباط با طبیعت به‌عنوان مصیبتی درحال رشد در زندگی مدرن چنین اظهارنظر می‌کند:

" احتمالا تا کنون هیچ جامعه‌ای مانند جامعه‌ی ما تا این حد با طبیعت بیگانه نبود و طبیعت را از چنین فاصله دوری مشاهده نکرده و تصور تیره از حفاظت محیط‌زیست نداشته است... با این‌ حال، علاقه و هیجان برای زندگی مثل نیاز به آب، غذا و هوا حیاتی است. این علاقه ممکن است در ما آن‌قدر عمیق باشد که فقط با یک قرن دوری بیمارگونه از آن‌چنان دست‌خوش پیامدهایی شده باشیم که ما را به نقطه‌ی بازاندیشی درباره‌ی آن بازگردانید باشد... ادوارد اُ ویلسون می‌پرسد: « آیا ممکن است که بشریت زندگی را به‌قدری دوست داشته باشد که آن را حفظ کند؟» مسلماً هیچ پرسش مهم‌تری وجود ندارد...، اما به‌نظر می‌رسد تقریباً همیشه در طول تاریخ، انسان، عاشق حیات بوده‌است"

عشق به طبیعت اغلب با علاقه خاصی به یک جانور گیاه یا چشم‌انداز خاص که به موضوع دل‌بستگی عاطفی ما بدل شده‌است، شروع می‌شود. این وضعیت اغلب زمانی رخ می‌دهد که با یک قطعه زمین یا یک موجود احساس صمیمیت کنیم. در ابتدای آشنایی، حس راحتی نداریم. با این‌ حال در طول زمان و با صبر، ارتباطات قوی عاطفی و فکری با مکان‌ها و موجودات خاص تشکیل می‌دهیم. هنگامی‌که این اتفاق بیفتد، این مکان‌ها و گونه‌ها را بخشی از وجود هویت و حتی روح خود کرده‌ایم. ما اختیار جسمی و ذهنی این ویژگی‌های طبیعی از آن خود می‌کنیم و آن‌ها اختیار ما را به دست می‌گیرند. در جهان مشترکمان بدل به همکار می‌شویم و در فرایندهای محیط‌زیستی که اساس پایداری ما می‌شوند، با هم شریک می‌شویم. ما به اعضای اجتماعی از روابط بدل می‌شویم و بیشتر احساس زنده بودن می‌کنیم، آن‌هم در صلح و آرامش و عشق زمینی که بخشی از وجود ماست.
ــــــــــــــــــــــــــــــــ

▪️منبع:
[حق مادرزاد: انسان و طبیعت در دنیای امروز | استیون کلرت | ترجمه عبدالحسین وهاب‌زاده، سید مصطفی چشمی و روشنک شهریاری| نشر نو،چاپ اول، تهران:1400 ]

@cnstudy| مطالعات‌کودک‌وطبیعت‌

و نخوانیم کتابی که در آن باد نمی‌آید...

یکی از جذاب‌ترین تجربه‌های این روزهایمان زمان‌هایی است که با یک یا چند مادر و کودک هم سن و سال رها به دل طبیعت می‌رویم و هم ما مادران و هم بچه‌ها از بودن کنار هم و رهایی در دل طبیعت غرق کِیف و لذت می‌شویم. به گمانم " روزهای مادروفرزندی" اسم خوبی برایش باشد.

#هانیه
#روزهای‌مادروفرزندی
@parentsbirth