الان دیگه تهدید دشمن فقط با پهپاد و ترور فیزیکی نیست، بلکه با شناخت عادت‌ها، سبک زندگی، و حتی طرز فکر شروع میشه. لازم نیست حتماً دنبالت بیاد، کافیه بفهمه هر روز کی کجا میری، با کی در ارتباطی، و چه ساعتی نماز می‌خونی یا غذا می‌خوری. همین‌ برای ردیابی و حذف تو کافیه.

بزرگ‌ترین اشتباه آدمای مهم اینه که زندگیشون قابل پیش‌بینیه. باید بفهمن که تکرار مساوی مرگه. یعنی نباید دو روز پشت‌سرهم یه مسیر بری یا تو یه جا بمونی. باید بتونی یه شخصیت دوم داشته باشی؛ اسم، قیافه، لباس، رفتار... همه‌چی متفاوت.

حتی اون محافظ مهربونی که خیلی بهت وفاداره، اگه آموزش ندیده باشه، می‌تونه ناخواسته نقطه ضعفت بشه. باید پروتکل رو بی‌چون‌وچرا اجرا کنه، نه با دل‌رحمی و رفیق‌بازی.

جا و مکان باید دائم عوض بشه، بیشتر از سه روز تو یه جا موندن یعنی خودکشی. ماشین هم نباید مشخص باشه، استفاده از تاکسی یا ماشین اجاره‌ای با هویت جعلی خیلی مهمه. هیچ اپ مکان‌یابی هم رو گوشیا نباشه. اصلاً گوشی هوشمند بذار کنار؛ یا کلاً نداشته باش یا فقط منشی‌ات داشته باشه.

اکانت‌ها باید یا حذف بشن یا یه تیم دیگه با دستگاه جداگانه مدیریت‌شون کنه. هرکسی قراره با شخصیت ملاقات کنه، باید ضد تعقیب بلد باشه و هیچی همراش نباشه؛ نه موبایل، نه ساعت هوشمند، نه هندزفری.

خونه پدری، خونه رفیق صمیمی، اون عمویی که هر هفته می‌ری پیشش، هیچ‌کدوم امن نیستن. حتی اقوام نزدیک هم ممکنه ناخواسته باعث لو رفتن موقعیت بشن. اصلاً باید باور کنی هیچ جای سفید و امنی دیگه وجود نداره. همه چی باید نو، ناشناس، و بی‌سابقه باشه.

تو این مدل تهدید، امنیت یعنی اینکه حتی از انتقال یه فایل ساده یا زدن یه تماس بی‌هوا هم پرهیز کنی. نباید بذاری هیچ الگویی ازت ساخته بشه. دشمن دنبال فرصت نیست، دنبال تکراره. نباید این تکرار رو بهش بدی. خلاص.