بزرگ‌ترین اتاق بی‌صدا جهان | Benefield Anechoic Facility (BAF)

در پایگاه هوایی ادواردز، اتاقی به نام BAF وجود دارد که بزرگ‌ترین اتاق بدون اکو (بی‌صدا) در جهان است؛ فضایی کاملاً عایق‌بندی شده از صدا و امواج رادیویی با ابعاد حدود ۸۰ × ۷۶ × ۲۱ متر، که امکان تست انواع هواپیماها را فراهم می‌کند.

دیواره‌ها، کف و سقف اتاق با ساختارهای هرمی‌شکل جاذب پوشیده شده‌اند که بازتاب امواج رادیویی و صوتی را به‌طور کامل حذف می‌کنند و شرایطی کاملاً ایزوله برای تست‌های راداری و الکترونیکی فراهم می‌سازند.

داخل BAF، میز چرخانی به وزن ۱۷۵ تن قرار دارد که قادر است وزن هواپیماهای نظامی مانند F‑22، B‑1، B‑52 و F‑35 را تحمل کرده و برای آزمایش‌های دقیق بچرخاند.

وظایف اصلی این مجموعه شامل شبیه‌سازی تهدیدات رادیویی و الکترونیکی (دوستانه و دشمنانه)، تست عملکرد رادارها و سیستم‌های ارتباطی (از جمله GPS)، بررسی حسگرهای مادون قرمز و کشف مشکلات سازگاری فرکانسی و عملیاتی پیش از پرواز است. این امکانات باعث می‌شود مشکلات در زمین شناسایی و رفع شوند، که صرفه‌جویی چشمگیری در زمان و هزینه ایجاد کرده و آمادگی رزمی را افزایش می‌دهد.

@Defender_Iran

در جبهه SVO، نیروهای روس به‌طور گسترده از موتورسیکلت‌های سبک و چهارچرخ برای عملیات‌ شناسایی، حمل سریع نیرو و تدارکات، و حتی یورش‌های ناگهانی استفاده می‌کنند. این روش به‌ویژه پس از افزایش تلفات خودروهای زرهی در برابر پهپادهای انتحاری اوکراینی رواج یافته.

از موتورهای سبک با توان عبور از زمین‌های ناهموار، سرعت بالا و تحرک‌پذیری زیاد، برای نزدیک شدن سریع به خطوط دشمن استفاده می شوند و همچنین می تواند باعث فرار از پهپاد های انتحاری شود.

البته موتورسیکلت آسیب‌پذیری بالایی داره و نبود زره، احتمال انفجار مین و حملات هوایی باعث شده تلفات بالا در این واحدها شده است

@Defender_Iran

اسموتریچ وزیر دارایی اسرائیل:

ما نمی‌دانستیم که حوثی‌ها در سنگرهای عظیم زیرزمینی موشک‌هایی با برد ۲۰۰۰ کیلومتر علیه ما تولید می‌کنند

@Defender_IRAN

آواکس چیست - بخش اول (پیدایش و تاریخچه AEW\&C)

در میدان نبرد مدرن، اطلاعات و آگاهی موقعیتی حرف اول را می‌زند. کشوری که زودتر دشمن را ببیند، زودتر واکنش نشان دهد و بهتر هماهنگ کند، احتمال پیروزی بیشتری دارد. آواکس یا شامانه هشدار زودهنگام هوابرد (AEW\&C)، ابزاری است که دقیقاً برای همین هدف ساخته شده: تبدیل یک هواپیما به رادار پرنده، مرکز فرماندهی و چشم راهبردی در آسمان.

ایده‌ی رادار هوابرد اولین‌بار در جنگ جهانی دوم مطرح شد. در سال ۱۹۴۲، بریتانیایی‌ها یک بمب‌افکن Vickers Wellington را به رادار هشداردهنده مجهز کردند تا هواپیماهای آلمانی را پیش از رسیدن به ناوگان دریایی شناسایی کن و تقریباً هم‌زمان در آمریکا، پروژه‌ای به نام Cadillac در نیروی دریایی آغاز شد که طی آن، هواپیمای TBM Avenger به رادار AN/APS-20 مجهز شد. این پروژه، نخستین موفقیت واقعی در زمینه هشدار زودهنگام هوابرد به‌شمار می‌رود.

در دهه ۱۹۵۰، با افزایش تهدیدات هوایی و موشکی، نیاز به سامانه‌ای پیشرفته‌تر، باعث توسعه‌ی هواپیمای EC-121 Warning Star شد. این هواپیما بر پایه‌ی Lockheed Constellation ساخته شده بود و دارای دو رادار بزرگ ثابت در بالا و پایین بدنه بود. برخلاف آواکس‌های امروزی، رادارهای آن چرخان نبودند، بلکه آنتن‌ها به‌صورت مکانیکی و ثابت اسکن می‌کردند. EC-121 از سال ۱۹۵۴ وارد خدمت شد و تا اواخر دهه ۷۰، نقش اصلی در پدافند هوایی آمریکا داشت؛ به‌ویژه در جنگ ویتنام که برای هدایت جنگنده‌ها و هشدار زودهنگام استفاده می‌شد.

در دهه ۱۹۷۰، با فرسوده شدن EC-121، پروژه‌ای برای ساخت آواکس مدرن آغاز شد. نتیجه‌ی آن، تولد Boeing E-3 Sentry بود؛ هواپیمایی مبتنی بر بوئینگ 707 که در بالای آن، رادار گنبدی چرخان AN/APY-1 نصب شده بود. این رادار با چرخش ۶ دور در دقیقه، پوشش ۳۶۰ درجه در بُرد چند صد کیلومتری فراهم می‌کرد و توان کشف اهداف در ارتفاع پست را نیز داشت.

آواکس E-3 Sentry از ۱۹۷۷ وارد خدمت شد و امروزه همچنان در ارتش‌های آمریکا، ناتو، فرانسه، عربستان و دیگر کشورها به‌کار می‌رود. این هواپیما، مفهوم نبرد شبکه‌محور و فرماندهی یکپارچه هوایی را عملیاتی کرد و مسیر ورود ارتش‌ها به عصر نبرد اطلاعات‌محور را هموار ساخت.

آواکس یعنی دیدن پیش از دیده‌شدن — و در جنگ مدرن، همین چند ثانیه پیش‌دستی، می‌تواند نتیجه‌ی نبرد را تعیین کند.

@Defender_Iran