Forwarded from پایگاه خبری دندانه 🌈
🔺 نگاهی کوتاه به روند تاسیس “جامعه دندانپزشکان ایران” و اولین کنگره جامعه در شهریور ۱۳۴۲
دکتر رفیع کافیه
در ساعت ۳ بعد از ظهر دوشنبه ۲۴ دی‌ماه ۱۳۴۱ “جامعه دندانپزشکان ایران” به همت آقایان دکتر محمدعلی افتخاری، دکتر آلفرد آوانسیان، دکتر آرنولد برناردی، دکتر شمس تابش، دکتر ارسلان تاج، دکتر اصغر حداد، دکتر اکبر رشتیان، دکتر حسین نواب، دکتر موسی باکی هاشمی و دکتر سمیع وهاب‌پور بنیانگذاری شد.
در همان روز از بین ده نفر هیات موسس و به انتخاب ایشان، آقایان دکتر نواب به عنوان دبیر، دکتر تاج مسئول تدارکات و دکتر رشتیان در سمت خزانه‌دار، هیات مدیره جامعه را تشکیل دادند و آقای دکتر افتخاری نیز به عنوان بازرس انتخاب گردید.
ساختمانی در شماره ۱۲۷ خیابان خردمند جهت دفتر جامعه تهیه شد و از همان روزهای نخست جلساتی با حضور همزمان هیات موسس و هیات مدیره تشکیل گردید. در این جلسات با کمک و مشورت اشخاص ذی‌صلاح اساس‌نامه و آئین‌نامه داخلی جامعه تدوین شد و همراه با سایر مدارک لازم برای انجام امور ثبتی به مراجع صلاحیت‌دار قانونی ارسال گردید.
سرانجام در تاریخ ۲ خرداد ۱۳۴۲، “جامعه دندانپزشکان ایران” به شماره ۵۶۸ در دفتر اداره ثبت شرکت‌ها و مالکیت صنعتی رسما به ثبت رسید.
اقدامات مثبت جامعه در مدتی کوتاه باعث شد تنها مرجع رسمی بین‌المللی دندانپزشکی در آن زمان به نام کنفدراسیون بین‌المللی دندانپزشکی Federation Dentaire Internationale در جلسه همگانی مورخ ۲۹ جون ۱۹۶۳ میلادی مطابق ۸ تیرماه ۱۳۴۲ در شهر استکهلم، جامعه دندانپزشکان ایران را به عضویت رسمی با حق رای بپذیرد. این رویداد از افتخارات بزرگی بود که نصیب “جامعه دندانپزشکان ایران” گردید.
تصویر جلد شماره ۲۷ نشریه جامعه دندانپزشکی ایران
از همان ابتدای تاسیس جامعه، هیات مدیره برای استفاده کامل از توان فکری و اجرایی کلیه اعضا در امور مختلف، اقدام به ایجاد کارگروه‌های متنوعی چون کمیته انتشارات و تبلیغات، روابط داخلی، روابط بین‌الملل، امور مالی و تدارکات نمود. نظرها و پیشنهادهای کارگروه‌ها پس از تصویب هیات مدیره به مرحله اجرا در می‌آمد.
جامعه همچنین برای برقراری ارتباط بیشتر و پویاتر با اعضا، اقدام به انتشار منظم نشریات خبری و بهداشتی و نیز برگزاری سخنرانی‌های علمی و جلسات دیدار ماهیانه در تهران و شهرستان‌ها نمود و موفق شد توجه کلیه دندانپزشکان کشور را جلب نماید.
اولین شعبه رسمی جامعه پس از مدت کوتاهی در اصفهان تشکیل شد.
بر طبق اساس‌نامه غیر از دندانپزشکان، کلیه کسانی که به نوعی وابسته به حوزه دندانپزشکی بودند مانند دانشجویان و پرستاران دندانپزشکی، وارد کنندگان و فروشندگان لوازم و مواد دندانی و تکنیسین‌های دندان‌سازی می‌توانستند در تشکیلات جامعه عضویت داشته‌باشند.
.
ادامه مقاله را اینجا بخوانید
@dandanechannel |پایگاه خبری دندانه
دکتر رفیع کافیه
در ساعت ۳ بعد از ظهر دوشنبه ۲۴ دی‌ماه ۱۳۴۱ “جامعه دندانپزشکان ایران” به همت آقایان دکتر محمدعلی افتخاری، دکتر آلفرد آوانسیان، دکتر آرنولد برناردی، دکتر شمس تابش، دکتر ارسلان تاج، دکتر اصغر حداد، دکتر اکبر رشتیان، دکتر حسین نواب، دکتر موسی باکی هاشمی و دکتر سمیع وهاب‌پور بنیانگذاری شد.
در همان روز از بین ده نفر هیات موسس و به انتخاب ایشان، آقایان دکتر نواب به عنوان دبیر، دکتر تاج مسئول تدارکات و دکتر رشتیان در سمت خزانه‌دار، هیات مدیره جامعه را تشکیل دادند و آقای دکتر افتخاری نیز به عنوان بازرس انتخاب گردید.
ساختمانی در شماره ۱۲۷ خیابان خردمند جهت دفتر جامعه تهیه شد و از همان روزهای نخست جلساتی با حضور همزمان هیات موسس و هیات مدیره تشکیل گردید. در این جلسات با کمک و مشورت اشخاص ذی‌صلاح اساس‌نامه و آئین‌نامه داخلی جامعه تدوین شد و همراه با سایر مدارک لازم برای انجام امور ثبتی به مراجع صلاحیت‌دار قانونی ارسال گردید.
سرانجام در تاریخ ۲ خرداد ۱۳۴۲، “جامعه دندانپزشکان ایران” به شماره ۵۶۸ در دفتر اداره ثبت شرکت‌ها و مالکیت صنعتی رسما به ثبت رسید.
اقدامات مثبت جامعه در مدتی کوتاه باعث شد تنها مرجع رسمی بین‌المللی دندانپزشکی در آن زمان به نام کنفدراسیون بین‌المللی دندانپزشکی Federation Dentaire Internationale در جلسه همگانی مورخ ۲۹ جون ۱۹۶۳ میلادی مطابق ۸ تیرماه ۱۳۴۲ در شهر استکهلم، جامعه دندانپزشکان ایران را به عضویت رسمی با حق رای بپذیرد. این رویداد از افتخارات بزرگی بود که نصیب “جامعه دندانپزشکان ایران” گردید.
تصویر جلد شماره ۲۷ نشریه جامعه دندانپزشکی ایران
از همان ابتدای تاسیس جامعه، هیات مدیره برای استفاده کامل از توان فکری و اجرایی کلیه اعضا در امور مختلف، اقدام به ایجاد کارگروه‌های متنوعی چون کمیته انتشارات و تبلیغات، روابط داخلی، روابط بین‌الملل، امور مالی و تدارکات نمود. نظرها و پیشنهادهای کارگروه‌ها پس از تصویب هیات مدیره به مرحله اجرا در می‌آمد.
جامعه همچنین برای برقراری ارتباط بیشتر و پویاتر با اعضا، اقدام به انتشار منظم نشریات خبری و بهداشتی و نیز برگزاری سخنرانی‌های علمی و جلسات دیدار ماهیانه در تهران و شهرستان‌ها نمود و موفق شد توجه کلیه دندانپزشکان کشور را جلب نماید.
اولین شعبه رسمی جامعه پس از مدت کوتاهی در اصفهان تشکیل شد.
بر طبق اساس‌نامه غیر از دندانپزشکان، کلیه کسانی که به نوعی وابسته به حوزه دندانپزشکی بودند مانند دانشجویان و پرستاران دندانپزشکی، وارد کنندگان و فروشندگان لوازم و مواد دندانی و تکنیسین‌های دندان‌سازی می‌توانستند در تشکیلات جامعه عضویت داشته‌باشند.
.
ادامه مقاله را اینجا بخوانید
@dandanechannel |پایگاه خبری دندانه
خاطرات دکتر عزت الله خامسی به زودی منتشر خواهد شد. این مجموعه مصاحبه مفصلی درباره دوران مختلف زندگی این استاد گرانقدر با محوریت رشته تحصیلی و حرفه وی، دندانپزشکی است که البته جوانب مختلفی از زندگی اجتماعی ایرانیان از دهه بیست به بعد را در بردارد. در پیوست این کتاب بیش از صد تصویر از دوران مختلف زندگی استاد و اسناد علمی و دانشگاهی وی انتخاب و اضافه شده است. در تدوین این کتاب اینجانب سعید میرسعیدی، با همکاری خانم دکتر ندا اسماعیلی و آقای دکتر سیامک شایان، تلاش داشته ام چه در متن و مصاحبه و چه در بخشی به عنوان توضیحات تکمیلی، تاریخ هفتاد ساله اخیر دندانپزشکی ایران هم مورد توجه ویژه قرار گیرد. امید داریم سایر اساتید و بزرگان این علم نیز همچون دکتر خامسی در بیان خاطرات و نوشتن و گفتن از گذشته، گشاده دست باشند و تاریخ را از یادها و یادگارهای ارزشمند خویش محروم نکنند. این صفحه به عنوان نمونه ای، بخشی از آلبوم تصاویر این کتاب است.
@dentalhistory👈
@dentalhistory👈
تابلوی یک مطب دندانپزشکی در عکسی مربوط به سال ۱۳۳۰ خورشیدی، تهران، خیابان جمهوری فعلی
@dentalhistory👈
@dentalhistory👈
تبلیغ دندانپزشکی که تابلوی وی در تصویر بالا دیده می شود، دکتر اردشیر شهریاری، روزنامه اطلاعات، بهمن ۱۳۳۰
@dentalhistory👈
@dentalhistory👈
دروس نظری رشته های پزشکی دانشکده دندانپزشکی و نام اساتید آن ها
مجله اخبار دانشگاه تهران، سال اول، شماره ۳، زمستان ۱۳۳۵
@dentalhistory👈
مجله اخبار دانشگاه تهران، سال اول، شماره ۳، زمستان ۱۳۳۵
@dentalhistory👈
وضع بهداشت دهانی مردم ایران در قرن گذشته
● به صورت کلی، ایرانیان دندان‌های خوبی داشتند. بر اساس اظهارت پولاک، پوسیدگی دندان (کرم زدگی) اغلب روی نمی‌داد و مردم تا زمانی که به سن پیری می‌رسیدند، دندان‌های خود را حفظ می‌کردند. چنانچه پوسیدگی وجود داشت، معمولاً در شهرنشین‌ها دیده می‌شد، که در ایشان پریوسیت مزمن (ورم ضریع، آماس ضریع) روی می‌داد. در نتیجه، دندان‌هایشان بخودی خود می‌افتاد و یا بدون درد می‌شد با انگشت آن‌ها را بیرون آورد که آن آتروفی ریشه بود. پولاک گزارش کرد که ایرانیان اشتباهاً اعتقاد داشتند که لثه‌هایشان پس زده می‌شود و هر روز با عبارت ’گوشت دندانم رفت‘ روبرو می‌شد و از او دارو برای بازگشت لثه‌هایشان طلب می‌کردند. بعدها آشکارا بیماری‌های لثه شایع و از دست دادن دندان‌ها در مناطق شهری پدیده‌ای متداول شد. مستوفی در شرح حال خود نوشت: "همانند اکثر قربانیان این بیماری، من نیز دندان‌هایم را در یک زمان از دست دادم." علت افزایش پوسیدگی دندان‌ها را می‌بایست در افزایش مصرف قند (پس از ۱۸۷۰م / ۱۲۴۹خ) جست و جو کرد. بر اساس گفته شلیمر، علت حقیقی پوسیدگی دندان‌ها (دندان کر‌مخورده) به پزشکان نسل جدید توضیح داده شده بود، اما پزشکان قدیمی بر روش‌های قدیمی خود پافشاری می‌کردند. اطباء سنتی، بیشتر از آن که در تکاپوی دانش جدیدی باشند (که ماهیت آن را شلیمر بازگو نمی‌کند) تلاش می‌کردند نشان بدهند که علت اصلی پوسیدگی، کرم‌ها هستند. بدین سان، آن‌ها بیماریان را با دهان باز در مجاورت چراغی کوچک که با ذغال چوب می‌سوخت و بر روی آن «بذرالبنج» ریخته بودند می‌گذاشتند: دود تسکین دهنده که از برشته شدن آرام دانه‌ها حاصل می‌گردید معمولاً بلافاصله درد را می‌زدود. چنانچه ریزش بزاق متوقف می‌شد، شفاگر به بیمار و هم‌یاران خود می‌گفت کر‌م‌هایی که در دهان بیمار بوده -و عامل پوسیدگی بوده‌اند-سوخته و بخشی از خاکستر زغال چوب شده‌اند؛ در حالی که واقعاً این کرم‌های مذکور مراحل نارس بذرالبنج بودند که چنانچه دست زده نمی‌شدند، شکل خود را نگه می‌داشتند.●
منبع:
سلامت مردم در ایران قاجار، ویلم فلور، مترجم: دکتر ایرج نبی پور، چاپ اول: تابستان ۱۳۸۶، ناشر: انتشارات دانشگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی درمانی بوشهر با همکاری دانشگاه علوم پزشکی تهران، ص ۵۵و۵۶
@dentalhistory 👈
● به صورت کلی، ایرانیان دندان‌های خوبی داشتند. بر اساس اظهارت پولاک، پوسیدگی دندان (کرم زدگی) اغلب روی نمی‌داد و مردم تا زمانی که به سن پیری می‌رسیدند، دندان‌های خود را حفظ می‌کردند. چنانچه پوسیدگی وجود داشت، معمولاً در شهرنشین‌ها دیده می‌شد، که در ایشان پریوسیت مزمن (ورم ضریع، آماس ضریع) روی می‌داد. در نتیجه، دندان‌هایشان بخودی خود می‌افتاد و یا بدون درد می‌شد با انگشت آن‌ها را بیرون آورد که آن آتروفی ریشه بود. پولاک گزارش کرد که ایرانیان اشتباهاً اعتقاد داشتند که لثه‌هایشان پس زده می‌شود و هر روز با عبارت ’گوشت دندانم رفت‘ روبرو می‌شد و از او دارو برای بازگشت لثه‌هایشان طلب می‌کردند. بعدها آشکارا بیماری‌های لثه شایع و از دست دادن دندان‌ها در مناطق شهری پدیده‌ای متداول شد. مستوفی در شرح حال خود نوشت: "همانند اکثر قربانیان این بیماری، من نیز دندان‌هایم را در یک زمان از دست دادم." علت افزایش پوسیدگی دندان‌ها را می‌بایست در افزایش مصرف قند (پس از ۱۸۷۰م / ۱۲۴۹خ) جست و جو کرد. بر اساس گفته شلیمر، علت حقیقی پوسیدگی دندان‌ها (دندان کر‌مخورده) به پزشکان نسل جدید توضیح داده شده بود، اما پزشکان قدیمی بر روش‌های قدیمی خود پافشاری می‌کردند. اطباء سنتی، بیشتر از آن که در تکاپوی دانش جدیدی باشند (که ماهیت آن را شلیمر بازگو نمی‌کند) تلاش می‌کردند نشان بدهند که علت اصلی پوسیدگی، کرم‌ها هستند. بدین سان، آن‌ها بیماریان را با دهان باز در مجاورت چراغی کوچک که با ذغال چوب می‌سوخت و بر روی آن «بذرالبنج» ریخته بودند می‌گذاشتند: دود تسکین دهنده که از برشته شدن آرام دانه‌ها حاصل می‌گردید معمولاً بلافاصله درد را می‌زدود. چنانچه ریزش بزاق متوقف می‌شد، شفاگر به بیمار و هم‌یاران خود می‌گفت کر‌م‌هایی که در دهان بیمار بوده -و عامل پوسیدگی بوده‌اند-سوخته و بخشی از خاکستر زغال چوب شده‌اند؛ در حالی که واقعاً این کرم‌های مذکور مراحل نارس بذرالبنج بودند که چنانچه دست زده نمی‌شدند، شکل خود را نگه می‌داشتند.●
منبع:
سلامت مردم در ایران قاجار، ویلم فلور، مترجم: دکتر ایرج نبی پور، چاپ اول: تابستان ۱۳۸۶، ناشر: انتشارات دانشگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی درمانی بوشهر با همکاری دانشگاه علوم پزشکی تهران، ص ۵۵و۵۶
@dentalhistory 👈
آگهی ثبت نام در مسابقه ورودی دانشکده های پزشکی و داروسازی و دندانپزشکی دانشگاه تهران در سال ۱۳۲۸
@dentalhistory👈
@dentalhistory👈
نامه ای با سربرگ سندیکای دندانپزشکان ایران از طرف دکتر محمود سیاسی به عمویش دکتر علی اکبر سیاسی رئیس دانشگاه تهران در سال ۱۳۲۹
@dentalhistory👈
@dentalhistory👈
این کتاب مشروح خاطرات دکتر عزت الله خامسی و شرح شصت سال خدمات درمانی و بهداشتی و آموزشی و هشتاد سال خاطرات شخصی و اجتماعی اوست. در این کتاب جزئیاتی از شیوه زندگی مردم در قدیم، وضعیت آموزش عالی در سالهای دور، شرایط دندانپزشکی در گذشته، شرح حال پزشکان، دندانپزشکان مطرح آن دوران و خدمات و تجارب مختلف دانشگاهی و اجتماعی راوی را می خوانیم. دکتر خامسی متولد ۱۳۱۰ است. او در سال ۱۳۲۸ به دانشکده دندانپزشکی تهران راه یافت و در سال ۱۳۳۲ فارغ التحصیل شد. وی در بیش از شصت سال فعالیت حرفه ای خود در دندانپزشکی، مسوولیت های مختلف داشت که از جمله آن دستیاری دانشکده پزشکی تهران در بیمارستان سینا در دهه سی، استادیاری گروه بهداشت در دانشکده پزشکی اصفهان در دهه چهل، تاسیس و ریاست دانشکده دندانپزشکی اصفهان در دهه پنجاه و استادیاری دانشکده دندانپزشکی دانشگاه آزاد تهران در دهه شصت بود. او در دو مقطع به تحصیلات تکمیلی در رشته های مدیریت بیمارستان و بهداشت عمومی، در بیروت و آمریکا پرداخت. سوابق بین المللی و همکاری هایی نیز با سازمان‌جهانی بهداشت داشت. دکتر خامسی در حال حاضر از قدیمی ترین دندانپزشکان ایران است.
@dentalhistiry👈
@dentalhistiry👈