اما گاهی تمام آنچه كه در توان آدم هست،
كافی نيست...

تراپیستم گفت : تو زیادی آدم بسازی هستی. این باعث میشه آدما به اون چیزایی که برای تو مهمه، به اندازه کافی اهمیت ندن چون در نهایت میدونن تو قراره کوتاه بیای، ناراحت کننده بود. واقعا چیزی که همیشه فکر میکردم باعث میشه به قولی مهربونتر باشم نقطه ضعفیه که منو کم اهمیت تر نشون میده(:

هر چیزی که عصبانیت میکنه داره بهت بخشش رو یاد میده.
هر چیزی که ازش میترسی داره بهت شهامت مقابله باهاش رو میده.
و هر چیزی که ازش متنفری داره بهت عشق بی قید و شرط رو یاد میده.

لطفا
کسیو وسطِ راه ول نکنید شاید این راه اصن راه اون نبوده به خاطر شما اومده:)

باید بخشید.
باید خودمان را برای تمام حماقت‌ها، انتخاب‌های تلخ و برای تمام بدی‌هایی که انجام داده‌ایم ببخشیم.
بخشش که آغاز شود،
ادامۀ جاده دیده می‌شود.
جاده‌ای که هنوز مسافرش هستیم و هنوز ادامه دارد.
بار گناه را که بر زمین بگذاریم، قدم‌هایمان سبک‌تر می‌شود...

و در اخر اين ظاهر هاي زيبا نيستن كه در خاطر ما ميمونن بلكه روح‌ها و قلب‌های قشنگن که بر عمق وجود ما نقش میبند.

نمیدونم شایدم مسخره بنظر برسه، ولی قشنگ‌تر از بوسیده شدن و بغل‌شدن اینه که طرف مقابلت محو صورتت بشه. حس میکنم کسی که زل میزنه ب صورتت و اجزای صورتتو مرور میکنه و چشماش برق میزنه واقعا دوستت داره :)

-شازده کوچولو: میگن بعضی عشق‌ها، عشق نیست دیوانگیه
+روباه: عشقی که توش دیوانگی نباشه
عشق نیست؛ فقط حس عادته!

به نظرم قشنگ ترین نوع خداحافظی با کسی که یه زمانی خاطره های خوب باهم داشتید که بهش بگید:
«شاید مسیرمون یکی نبود ولی ازت ممنونم که بخشی از داستان من بودی..!»

میدونم نمیخوای اینو بشنوی ؛ ولی آدم‌ها به تو وفادار نیستند، به نیاز هاشون از تو وفادارن. وقتی نیازهاشون تغییر کنه وفاداریشون‌هم تغییر میکنه.

نوشته بود: “من تیکه های شکسته شده‌ی قلبی رو به هم چسبوندم که من نشکسته بودمش و بعد صاحب همون قلب، قلب خودمو شکوند” و من عمیقا این جمله رو درک می‌کنم.

از اهمیت دادن زیاد بی‌اهمیت میشید، از خوبی کردن زیاد بدی میبینید.. از مهربونی کردن زیادم، احمق به حساب میاید! خلاصه که اگه تو احساساتت با آدما تعادل نداشته باشی، حتی اگه دریایی خوبی و مهربونی باشی، یا ازت زده میشن یا سواستفاده میکنن .

میگه وقتی پیداش کردی یادت نره که چقدر دنبالش میگشتی
حالا هرچیزی میتونه باشه پول.. عشق.. آرامش...

واسه تک‌تک لحظه‌هایی که می‌تونستی مثل خودشون جواب بدی،
دل بشکنی و بهشون بدی کنی، ولی نکردی، به خودت افتخار کن بقیه فکر کردن سکوت کردی چون جوابی نداشتی،
اما تو سکوت کردی چون نمی‌تونی مثل اون آدما باشی.
بحث، بحثِ اصالت و ریشه‌ست!

اونجا که ابتهاج میگه:
«در این پریشانی روزگار،مبادا فراموش کنی دوستت دارم.»
براش وسط روز که کلی سرش شلوغه و خسته بفرس که ذوق کنه:))))

قشنگیش به اینه که اگه طرف بد بود ولش نکنی بری..کنارش بمونی؛جمع و‌جورش کنی..
لازم بود خيلي جدي تر برخورد كني ولی درستش کنی!دوست داشتن و موندن با کسی که هیچ عیب و ایرادی نداره که هنر نیست!

چیزی‌ که آدمیزاد رو میکُشه، حسرته.
حسرتِ جاهایی که نرفته،
کارایی‌که نکرده،
حرفایی که نگفته.
حسرتِ آدمی که دیگه تکرار نمیشه و هیچ‌کاری واسه نِگه‌داشتنش نکرده..

یه روزی با کسی روبه‌رو میشین که به گذشته شما اهمیت نمیده چون میخوادتوی آیندتون کنار شما باشه...

کاری که دوست نداری در
حق خودت بشه با بقیه هم نکن؛
دنیا پر از حساب و کتابه!