در شهری که هنوز صدای شلیک‌ها در گوش‌های خسته مردم تکرار می‌شود، اما دیگر کسی به آن‌ها توجهی نمی‌کند، ما با ترسی زندگی می‌کنیم که نامش را نمیدانیم و نه خواسته‌ایم بشناسیم. ترسی که مثل سایه‌ای سنگین روی شانه‌هایمان افتاده و نمی‌گذارد حتی در خلوت خودمان نفس راحتی بکشیم. آن ترس، نه فقط از آن لحظه‌های خونین، که ریشه‌ای‌ است در حس ناامنی دائمی؛ در زخم‌های روانی که مثل آتش زیر خاکستر می‌سوزند. آدم‌هایی که هنوز نمی‌دانند چرا به جمعی که روزی امید داشتند تعلق ندارند، چرا در خیابان‌های خالی هم، همسایه‌ای نزدیک اما دورند، و چرا هر لبخندی روی صورتشان به زور به جا می‌آید.در این میان، شهر پر شده از هزار روایت تحلیل‌شده؛ روزنامه‌ها و شبکه‌ها با ده‌ها کارشناس، راهکارهای نجات، پیش‌بینی‌ها و نسخه‌های آرامش می‌پیچند. اما انگار همه فقط خرواری از صداهای نامفهوم‌اند که در ذهن‌های گیج ما فقط صدای خستگی را بلندتر می‌کنند.
ما خسته‌ایم؛ نه فقط از جنگ، از هزار جنگ دیگر که در درونمان جریان دارد، در تکه‌تکه شدن هویت‌هایمان، در سکوتی که کسی آن را نمی‌شنود.شاید تنها چیزی که هنوز جا نخورده، حس انزوایی است که هیچ داده‌ای نمی‌تواند آمارش را نشان دهد. حس تنهایی در جمع، ترسی که نمی‌شود به زبان آورد، اندوهی که مرز ندارد.
روزی دوستی از دوردست‌های آشنا گفت: «ترس واقعی، نه از گلوله‌ها که از بازماندن در لحظه‌هایی است که می‌بایست مُرد و نشد.» جمله‌ای ساده اما آتشین که تا اعماق وجود می‌سوزاند و روی زخم‌ها نمک می‌پاشد.
حال چند دهه پس از آخرین گلوله، هنوز بازمانده‌ایم با ترسی که پشت تمام انتخاب‌ها، تصمیم‌ها و قدم‌هایمان نشسته؛ ترسی که مثل باری سنگین روی قلب‌ها سنگینی می‌کند، اما هیچ‌کس آن را لمس نمی‌کند.اما اگر لحظه‌ای چشم‌هایمان را ببندیم و سکوت کنیم، شاید بتوانیم صدای آن ترس را بهتر بشنویم، نه آن ترسی که خبرها می‌گویند، بلکه صدای واقعی ترش، نجواگونه و نزدیک، حکایت‌گر تنهایی و رهایی همزمان.
و این را می‌توانم بگویم، بدون آنکه بخواهم حرفی بزنم که روی کاغذ بماند؛ جهان، همیشه به زخم‌هایی که نمی‌بینیم، زنده‌تر است.

#سعید_پوربهشت

محبوبم،
من دائما شما را دوست دارم.
چه در گرانی،
چه در ارزانی،
چه در تحريم،
چه در جنگ،
چه در صلح،
من دائما شما را دوست دارم.
چه سير باشم، چه گرسنه،
چه شادمان باشم، چه غمگين،
من دائما شما را دوست دارم.
خوابم، شما را دوست دارم.
بيدار می‌شوم، شما را دوست می‌دارم.
من دائما شما را دوست دارم.

👤محمد صالح علاء
💟@dialecticofsolitude

#بهترین_متنهایی_که_خوانده_ام

پناه بردیم به شب.
خواب،
راه آخرمان بود.

💟@dialecticofsolitude

نگذار روزی بگذرد،
و تو از یک اثر هنری بزرگ،
از قطعه‌ا‌ی از مشاهير موسیقی،
و از بخشی از يک کتاب بزرگ، لذت نبرى.

دنیای متفاوتی را تجربه کنید.

کانال فرهنگی‌، ادبی‌، هنری 🪷 هوای حوا🪷

@Havaye_Havva
@Havaye_Havva

امید،
شاید در صفحه ی بعدی باشد.
کتاب را نبند.


👤جمال ثریا
💟@dialecticofsolitude

رشد اونجایی شکل میگیره که بعد از جای زخم های زیادی که روی روانت از رابطه های بلاتکلیف مونده به اون نقطه ای میرسی که تک تک سلول هات باور دارن به اینکه:
گاه تنها بودن؛ بهای مراقبت كردنِ از خودته و کیفیت داشتن یک یا دو نفر آدم ِامن در زندگیت به از کمیت و تعدُد روابطیه که چیزی به تو اضافه نمیکنن جز دوری از خودت!
با کسی باش که دستاوردت از بودنش صلحِ بیشتر ِتو با خودته...

👤مژگان رضائی
💟 کانال هوای حوا @Havaye_Havva

#بهترین_متنهایی_که_خوانده_ام

عزیز من، اگه موقعیتی که توی اون قرار داری انقدر سخته که احساس می‌کنی دیگه به بن‌بست رسیدی، بن‌بست‌هایی که از سر گذروندی رو یادت بیار.
من و تو یادمون می‌ره از چه روزهای تاریکی رد شدیم و گذشتیم، اما تاریخ یادش نمیره.
كافيه مرور کنی تا امروزت رو با اعتماد و باور محکم‌تری زندگی کنی.
صبح می‌شه این شب، یک قدم دیگه تا روشنایی باقی مونده، کافیه ادامه بدی، کافیه جاری باشی، شک نکن خدا هواتو داره.

👤علی سلطانی
💟@dialecticofsolitude

هر دو جا مانده ایم؛
تو در دل من،
من از دل تو...

👤زهرا طراوتی
💟@dialecticofsolitude

#بهترین_شعرهایی_که_خوانده_ام

پیام دادم،
و گفتم بیا خوشم می‌دار.
جواب دادی،
و گفتی که من خوشم بی تو.

👤سعدی
💟@dialecticofsolitude

چرا مثل ما دلتنگ نمی‌شوند،
مگر شهرشان شب ندارد.

👤محمود درویش
💟@dialecticofsolitude

باید امیدی باشد،
باید ذره‌ای‌ امید در جایی باقی مانده باشد.

👤خوان رولفو
💟@dialecticofsolitude

از روبه‌روی قنادی که رد می‌شدم، پیرمردی با چوب‌دستی‌ اش نشسته بود روی لبه‌ی جدول، یک پاکت کاغذیِ کوچک توی دستش بود که انگار چیزی سبکش می‌کرد. منتظر کسی نبود. نه نگاهش دنبال رهگذری می‌چرخید، نه در دست دیگرش موبایلی بود، نه بر نیم‌رخش اثری از انتظار دیده می‌شد. فقط نشسته بود و گاهی دست دراز می‌کرد سمت پاکت و چیزی از تویش برمی‌داشت، مکثی می‌کرد، می‌جوید، و بی‌صدا لبخند می‌زد. حتی چشمانش هم نمی‌چرخید. با خودش بود یا با آن چیزی که در پاکت بود. شاید هم با خاطره‌ای که سال‌هاست از لبِ دندان‌هایش عبور نکرده.

رفتار آدم‌هایی که با دقت می‌جوند را باید تماشا کرد. آن‌هایی که انگار در هر لقمه چیزی را به خاک می‌سپارند. خاطره‌ای، بویی، یا تصویری قدیمی. آن‌قدر آرام، آن‌قدر در سکوت، که اگر نگاهشان کنی، احساس می‌کنی چیزی از گذشته‌ی تو را می‌دانند. مثل کسی که مزه‌ی چیزی را با تمام عمرش مقایسه می‌کند. نه به‌عنوان خوراک، که به‌عنوان نشانه. گاهی آدم‌ها خوراک نمی‌خورند، چیزی را «به یاد» می‌خورند و از آن‌هاست شاید که هیچ‌چیز را دور نمی‌ریزند، حتی خاطره‌ی شبی را که نان بربری سنگک‌پز را، بی‌هیچ دلیلی، از بقیه بیشتر دوست داشتند.
" انگار بعضی‌ آدم‌ها چیزی را نمی‌خورند تا سیر شوند، می‌خورند تا چیزی را فراموش نکنند"
#سعید_پوربهشت

✅فراخوان کمک برای مادر مبتلا به سرطان


🔹این مادر،مدتهاست با بیماری سرطان دست و پنجه نرم می کند و هزینه های زیادی تاکنون پرداخت کرده است.
 
🔹در این مرحله از درمان ،نیاز به مبلغ ۳۰ میلیون تومان دارد تا فرایند درمان تکمیل گردد.در کنار ما مهربانی و سلامتی هدیه دهید.

شماره کارت خیریه مهر مبین:
6104-3378-0666-3215
شماره شبای مهرمبین:
IR32 0120 0000 0000 5782 2249 07
پرداخت آنلاین و اطلاعات بیشتر:

https://mehremobin.org/help/
📢 گزارش کمک‌ها را در کانال خیریه ببینید:
💖 @mehremobinn

مادربزرگ حواسش به شمعدانی‌ها بود.
گاه حتی همین که چرخی می‌زد
کنار حوض نگاهشان می‌کرد،
کافی بود برای قد کشیدنشان!

بعدها فهمیدم
عشق مراقبت می‌خواهد
چیزی مثل زمزمه‌ اینکه
حواست به من باشد...

👤 #ناشناس
💟 کانال هوای حوا @Havaye_Havva

#بهترین_متنهایی_که_خوانده_ام

همه‌چیز را به تو می‌گویم چون دلتنگت می‌شوم.
چون چیزی بیشتر از دلتنگ شدن هستم، از سرپا ماندن و ادامه دادن بدون تو خسته‌ شده‌ام.

👤غسان كنفانی
💟@dialecticofsolitude

به دل،
به دست،
به جان،
مَحرَمم بودی.

و رفتنت،
به عَلَم،
به مرثیه،
به زنجیر،
مُحَرّمم شد.

امید آمدنی هست،
به نذر،
به نذر،
به نذر.

👤پریسا زابلی پور
💟@dialecticofsolitude

#بهترین_متنهایی_که_خوانده_ام

لبخند زد و گفت اینها که جنگ نیست، زمان ما صدای آژیر خطر همیشه به راه بود.
مات و مبهوت خیره ماندم و فکر میکردم، کاش بعضی چیزها هیچوقت عادی نمی شدند. جنگ، کشتار، بی پناهی و پریشانی.
یادتان نیست، ما فقط آمده بودیم، چند صباحی زندگی کنیم و بعد برویم.

👤حاتمه ابراهیم زاده
💟@dialecticofsolitude

سالهاست منتظر آمدن روزهای بهترم.
ولی نمیدانم چرا هنوز هم
دیروزها بهترند.

👤احمد محمود
💟@dialecticofsolitude

#بهترین_کتابهایی_که_خوانده_ام

فکر نکنم دنیا هیچ‌وقت درست اون‌طوری بشه که من می‌خوام؛
بعضی چیزها رو هم هیچ‌وقت نمیتونم تغییر بدم، ولی فکر کنم شاید تغییر کردم، طوری که چیزهایی رو که قبلا نمیتونستم بپذیرم، کم کم دارم باهاشون کنار میام.

👤جیمز نوربری
📚سفر پاندای بزرگ و اژدهای کوچک
💟@dialecticofsolitude