💠سَلَامٌ عَلَىٰ إِبْرَاهِيمَ ﴿١٠٩صافات﴾ كَذَٰلِكَ نَجْزِي الْمُحْسِنِينَ ﴿١١٠﴾ إِنَّهُ مِنْ عِبَادِنَا الْمُؤْمِنِينَ ﴿١١١﴾💠
💠فَبَشَّرْنَاهُ بِغُلَامٍ حَلِيم💠ٍفَلَمَّا بَلَغَ مَعَهُ السَّعْيَ قَالَ يَا بُنَيَّ إِنِّي أَرَىٰ فِي الْمَنَامِ أَنِّي أَذْبَحُكَ فَانظُرْ مَاذَا تَرَىٰ قَالَ يَا أَبَتِ افْعَلْ مَا تُؤْمَرُ سَتَجِدُنِي إِن شَاءَ اللَّهُ مِنَ الصَّابِرِين💠َ(الصافات۱۰۱و۱۰۲)
🔸لزوم دقت در انتخاب جملات و واژه ها
◀️ استفاده از تعابیر هنری و ذوقی در توصیف آموزه های دینی، کار نادرستی نیست؛ همچنان که در طول تاریخ شاعران بسیاری داشته ایم که ذوق و ادب خود را صرف مدح اهل بیت علیهم السلام کرده و مورد تایید آنان نیز بوده اند. از جمله دعبل خزاعی و...
☝️اما این ذوق ها، استعاره ها، کنایه ها، تمثیل ها و تشبیه ها را نباید بدون داشتن یک پایه و اساس درست، مورد استفاده قرار داد. این که صرفا یک هنرمند یا یک کارگردان با یکی دو کلمه ی هیجانی و ادبی بتواند ارتباط هنری برقرار کند، ملاک خوبی نیست.
👈در چند سال اخیر راجع به حضرت ابراهیم و فرزندشان حضرت اسماعیل علیهماالسلام و ماجرای قربانگاه، یک تعبیر نادرستی در سطح جامعه پخش شده که می گوید: "باید اسماعیل درونت را قربانی کنی" تا چنین و چنان بشوی❗️
⚠️ این تعبیر مطمئنا تعبیری نادرست و متناقض است.
✅ آنچه به قربانی کردن و محدود کردن توصیه شده، نفس اماره است. نفس اماره باید محدود و کنترل شود 👈تا انسان رشد و تعالی یابد و رضایت خداوند را به دست آورد.
☝️اما تشبیه نفس اماره با حضرت اسماعیل (ع) اگر کار دشمن دانا نباشد، قطعا محصول بی خردی دوست نادان است. ماجرای حضرت اسماعیل کجا و نفس اماره کجا؟❗️آن قربانگاه کجا و این یکی کجا⁉️
✅ حضرت اسماعیل (ع) بهترین بنده ی خدا و نماد خوبی ها و درستی هاست؛ ولی نفس اماره نماد بدی ها، منیت ها، غرورها و شهوت پرستی هاست.
👈گرچه این دو، در مقام قربانی شدن -و فقط قربانی شدن- دارای اشتراک ظاهری هستند؛ اما قیاس این دو با هم و نتیجه ی مشترک گرفتن، خارج از شئونات یک مسلمان دقیق و فهیم است.
✅ حضرت ابراهیم (ع) برای رضای خداوند قرار بود، بهترین بنده ی خدا را به دستور خدا ذبح کند. گرچه آن امتحان در آستانه ی وقوع بود؛ ولی سرانجام واقع نشد. در عین حال حضرت ابراهیم (ع) عبدی بود که همیشه بر نفس خود غلبه می کرد.
📌چه خوب است، آن دسته از اقشار جامعه که اهل مطالعه و دقت هستند👈این امر را به دیگران، مخصوصا صاحبان رسانه و تریبون ها متذکر شوند و این تعابیر نادرست از واژگان عمومی جامعه حذف شوند.
🌺 @DiNneVeSht
💠فَبَشَّرْنَاهُ بِغُلَامٍ حَلِيم💠ٍفَلَمَّا بَلَغَ مَعَهُ السَّعْيَ قَالَ يَا بُنَيَّ إِنِّي أَرَىٰ فِي الْمَنَامِ أَنِّي أَذْبَحُكَ فَانظُرْ مَاذَا تَرَىٰ قَالَ يَا أَبَتِ افْعَلْ مَا تُؤْمَرُ سَتَجِدُنِي إِن شَاءَ اللَّهُ مِنَ الصَّابِرِين💠َ(الصافات۱۰۱و۱۰۲)
🔸لزوم دقت در انتخاب جملات و واژه ها
◀️ استفاده از تعابیر هنری و ذوقی در توصیف آموزه های دینی، کار نادرستی نیست؛ همچنان که در طول تاریخ شاعران بسیاری داشته ایم که ذوق و ادب خود را صرف مدح اهل بیت علیهم السلام کرده و مورد تایید آنان نیز بوده اند. از جمله دعبل خزاعی و...
☝️اما این ذوق ها، استعاره ها، کنایه ها، تمثیل ها و تشبیه ها را نباید بدون داشتن یک پایه و اساس درست، مورد استفاده قرار داد. این که صرفا یک هنرمند یا یک کارگردان با یکی دو کلمه ی هیجانی و ادبی بتواند ارتباط هنری برقرار کند، ملاک خوبی نیست.
👈در چند سال اخیر راجع به حضرت ابراهیم و فرزندشان حضرت اسماعیل علیهماالسلام و ماجرای قربانگاه، یک تعبیر نادرستی در سطح جامعه پخش شده که می گوید: "باید اسماعیل درونت را قربانی کنی" تا چنین و چنان بشوی❗️
⚠️ این تعبیر مطمئنا تعبیری نادرست و متناقض است.
✅ آنچه به قربانی کردن و محدود کردن توصیه شده، نفس اماره است. نفس اماره باید محدود و کنترل شود 👈تا انسان رشد و تعالی یابد و رضایت خداوند را به دست آورد.
☝️اما تشبیه نفس اماره با حضرت اسماعیل (ع) اگر کار دشمن دانا نباشد، قطعا محصول بی خردی دوست نادان است. ماجرای حضرت اسماعیل کجا و نفس اماره کجا؟❗️آن قربانگاه کجا و این یکی کجا⁉️
✅ حضرت اسماعیل (ع) بهترین بنده ی خدا و نماد خوبی ها و درستی هاست؛ ولی نفس اماره نماد بدی ها، منیت ها، غرورها و شهوت پرستی هاست.
👈گرچه این دو، در مقام قربانی شدن -و فقط قربانی شدن- دارای اشتراک ظاهری هستند؛ اما قیاس این دو با هم و نتیجه ی مشترک گرفتن، خارج از شئونات یک مسلمان دقیق و فهیم است.
✅ حضرت ابراهیم (ع) برای رضای خداوند قرار بود، بهترین بنده ی خدا را به دستور خدا ذبح کند. گرچه آن امتحان در آستانه ی وقوع بود؛ ولی سرانجام واقع نشد. در عین حال حضرت ابراهیم (ع) عبدی بود که همیشه بر نفس خود غلبه می کرد.
📌چه خوب است، آن دسته از اقشار جامعه که اهل مطالعه و دقت هستند👈این امر را به دیگران، مخصوصا صاحبان رسانه و تریبون ها متذکر شوند و این تعابیر نادرست از واژگان عمومی جامعه حذف شوند.
🌺 @DiNneVeSht
🔹حتماً شنیده اید این کلام معروف رسول گرامی را که 👇
💠 هرکه من مولای اویم، پس این علی مولای اوست.
⁉️پس از آن برخی گفتند: مولا به معنای دوست و رفیق است؛ نه آقا و سرپرست!
👈یعنی هرکس من را دوست دارد، علی را هم دوست بدارد.
والسلام😳
جواب در قالب پست های کوتاه تلگرامی:
رسول گرامی پيش از بيان آن جمله ی معروف بالا، اين سؤال را مطرح فرمودند:
💠 «اَلَسْتُ أَولى بِكُمْ مِنْ أَنْفُسِكُمْ؟ آيا من از خود شما به شما سزاوارتر و شايسته تر نيستم؟» 💠
به بیان خودمانی یعنی:👇
✨ آیا من از طرف خدا ولی و سرپرست شما نیستم؟
✨ آیا من همان کسی نیستم که باید فرمانش را بپذیرید؟
✅ در اين جمله، حضرت رسول صلى الله عليه و آله لفظ «اولى به نفس» به كار برده و از همه ی مردم نسبت به اولويّت خود بر آن ها اقرار گرفته است؛ سپس بلافاصله فرمود:
✅ «مَنْ كُنْتُ مَوْلاهُ فَهذا عَلِىٌّ مَولاهُ، كسى كه من مولاى او هستم، پس این على مولاى او است.»
🌺 @DiNneVeSht
💠 هرکه من مولای اویم، پس این علی مولای اوست.
⁉️پس از آن برخی گفتند: مولا به معنای دوست و رفیق است؛ نه آقا و سرپرست!
👈یعنی هرکس من را دوست دارد، علی را هم دوست بدارد.
والسلام😳
جواب در قالب پست های کوتاه تلگرامی:
رسول گرامی پيش از بيان آن جمله ی معروف بالا، اين سؤال را مطرح فرمودند:
💠 «اَلَسْتُ أَولى بِكُمْ مِنْ أَنْفُسِكُمْ؟ آيا من از خود شما به شما سزاوارتر و شايسته تر نيستم؟» 💠
به بیان خودمانی یعنی:👇
✨ آیا من از طرف خدا ولی و سرپرست شما نیستم؟
✨ آیا من همان کسی نیستم که باید فرمانش را بپذیرید؟
✅ در اين جمله، حضرت رسول صلى الله عليه و آله لفظ «اولى به نفس» به كار برده و از همه ی مردم نسبت به اولويّت خود بر آن ها اقرار گرفته است؛ سپس بلافاصله فرمود:
✅ «مَنْ كُنْتُ مَوْلاهُ فَهذا عَلِىٌّ مَولاهُ، كسى كه من مولاى او هستم، پس این على مولاى او است.»
🌺 @DiNneVeSht
💠فَمَنْ حَاجَّكَ فِيهِ مِن بَعْدِ مَا جَاءَكَ مِنَ الْعِلْمِ فَقُلْ تَعَالَوْا نَدْعُ أَبْنَاءَنَا وَأَبْنَاءَكُمْ وَنِسَاءَنَا وَنِسَاءَكُمْ وَأَنفُسَنَا وَأَنفُسَكُمْ ثُمَّ نَبْتَهِلْ فَنَجْعَل لَّعْنَتَ اللَّهِ عَلَى الْكَاذِبِينَ💠
(آل عمران/۶۱)
🔹ماجرای مباهله از این قرار بود که وقتی مجادلات میان نبی گرامی صلی الله علیه و آله و علمای نجران به نتیجه ای نرسید، بنا به فرمان الهی قرار شد، منتخبی از دو طرف در مقابل یکدیگر مباهله کنند.
🔹به این معنا که هر دو طرف از خداوند بخواهند که او میانشان حکم کند و آن کسی که دروغ می گوید را مورد عذاب و لعنت خود قرار دهد.
🔹روز قرار فرا می رسد و نبی گرامی صلی الله علیه و آله به همراه مولا امیرالمؤمنین و بانو فاطمه زهرا و امام حسن و امام حسین علیهم السلام در برابر علمای نجران حاضر می شوند تا مباهله کنند.
🔹عالم بزرگ نجران وقتی عظمت و شوکت آن پنج بزرگوار را می بیند، درخواست می کند که قائله ختم شود و مباهله ناتمام بماند. او به خوبی دریافته بود که در مقابل چه کسانی ایستاده است.
🔹اما با وجود این دریافت وجدانی و قلبی و با وجود اثبات حقانیت نبی و آل نبی علیهم السلام، بازهم از پذیرش حق سرباز زدند و در لجاجت خود، باقی ماندند.
🔹حالا به عقبتر برگردیم. روز قرار حضرت موسی علیه السلام و ساحران دربار فرعون. روزی که وقتی ساحران دریافتند، قدرت حضرت موسی علیه السلام قدرتی اعجاز گونه و از جانب خداست، از لجاجت دست برداشتند و به قیمت جانشان به آن رسول گرامی ایمان آوردند؛ ایمان آوردنی که با مرگی جانکاه همراه شد.
🔹ساحران، ساحر بودند و نه عالم و دانشمند.
نکته:👇
🔹قرار گرفتن در مسند دین و عالم دینی (همانند علمای نجران) یعنی قرار گرفتن در ورطه ی آزمونی دشوار. شیطان آنجا بیشتر حضور خواهد داشت و با وسوسه هایی، عالم را از به خطر افتادن جایگاه و منزلتش می ترساند و او را از پذیرش حق برحذر می دارد.
✅ مراقب باشیم که شیطان، بیشتر در کمین افراد متدین است...
🌺 @DiNneVeSht
(آل عمران/۶۱)
🔹ماجرای مباهله از این قرار بود که وقتی مجادلات میان نبی گرامی صلی الله علیه و آله و علمای نجران به نتیجه ای نرسید، بنا به فرمان الهی قرار شد، منتخبی از دو طرف در مقابل یکدیگر مباهله کنند.
🔹به این معنا که هر دو طرف از خداوند بخواهند که او میانشان حکم کند و آن کسی که دروغ می گوید را مورد عذاب و لعنت خود قرار دهد.
🔹روز قرار فرا می رسد و نبی گرامی صلی الله علیه و آله به همراه مولا امیرالمؤمنین و بانو فاطمه زهرا و امام حسن و امام حسین علیهم السلام در برابر علمای نجران حاضر می شوند تا مباهله کنند.
🔹عالم بزرگ نجران وقتی عظمت و شوکت آن پنج بزرگوار را می بیند، درخواست می کند که قائله ختم شود و مباهله ناتمام بماند. او به خوبی دریافته بود که در مقابل چه کسانی ایستاده است.
🔹اما با وجود این دریافت وجدانی و قلبی و با وجود اثبات حقانیت نبی و آل نبی علیهم السلام، بازهم از پذیرش حق سرباز زدند و در لجاجت خود، باقی ماندند.
🔹حالا به عقبتر برگردیم. روز قرار حضرت موسی علیه السلام و ساحران دربار فرعون. روزی که وقتی ساحران دریافتند، قدرت حضرت موسی علیه السلام قدرتی اعجاز گونه و از جانب خداست، از لجاجت دست برداشتند و به قیمت جانشان به آن رسول گرامی ایمان آوردند؛ ایمان آوردنی که با مرگی جانکاه همراه شد.
🔹ساحران، ساحر بودند و نه عالم و دانشمند.
نکته:👇
🔹قرار گرفتن در مسند دین و عالم دینی (همانند علمای نجران) یعنی قرار گرفتن در ورطه ی آزمونی دشوار. شیطان آنجا بیشتر حضور خواهد داشت و با وسوسه هایی، عالم را از به خطر افتادن جایگاه و منزلتش می ترساند و او را از پذیرش حق برحذر می دارد.
✅ مراقب باشیم که شیطان، بیشتر در کمین افراد متدین است...
🌺 @DiNneVeSht
💠یا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا كُونُوا أَنْصَارَ اللَّهِ كَمَا قَالَ عِيسَى ابْنُ مَرْيَمَ لِلْحَوَارِيِّينَ مَنْ أَنْصَارِي إِلَى اللَّهِ ۖ قَالَ الْحَوَارِيُّونَ نَحْنُ أَنْصَارُ اللَّهِ...💠
(الصف/۱۴)
🔹باز هم محرم و باز هم حرف و نقل هایی که نه می توان آن ها را مغرضانه دانست و نه می توان از کنار آن ها به سادگی رد شد.
🔹آری! باید دانست چه بسا کسانی که نقدی بر عزاداری های ما می کنند، دشمن ما نیستند؛ بلکه آن ها هم در کنار ما عزادار، دلسوز و گریه کن حسین بن علی علیهماالسلام هستند.
اما از جمله مسائل (و نه مشکلات) مطرح شده این است که👇
⁉️چرا خود را نوکر امام حسین علیه السلام می خوانید؟
⁉️چرا عناوینی چون پیرغلام و نوکر و... را مطرح می کنید؟ چرا که امام حسین نوکر نمی خواهد.
👈پاسخ:
1⃣ در مورد این که امام (به عنوان حجت خدا) نوکر و خدمتگزار می خواهد یا نمی خواهد، باید گفت:👇
🔹مفاهیمی نظیر نوکر، خدمتگزار، یاور یا تمام کلماتی از این دست، دارای بار منفی نیستند؛ بلکه ما در قرآن نیز مانند آن را دیده ایم:
💠ای کسانی که ایمان آوردید! یاوران خداوند باشید، همچنان که عیسی بن مریم به حواریون فرمود: "یاران من در راه خدا چه کسانی هستند؟" حواریون گفتند: "ما یاران خداییم"...💠
(سوره ی الصف آیه ی ۱۴)
👈چنین آیه ای نشان از آن دارد که یاور و خدمتگزار حجت خدا بودن، نه تنها بار مثبت دارد و مورد تایید قرآن است، بلکه به معنای یاری خداوند است.
🔹این موضوع پیچیده ای نیست. این که کسی چنین یاوری برای خدا و حجتش باشد، بیشتر توفیق و امتیازی برای خود اوست و گو این که فرصتی برای بندگی و فائق آمدن بر آزمایش های الهی است. حالا می خواهید، اسمش را یاور بگذارید یا نوکر یا خدمتگزار.
2⃣ نظیر این امر را در روایات اهل بیت علیهم السلام نیز دیده ایم. مخصوصا در جایی که به زیارت قبور آن بزرگواران می رویم، عناوینی مانند "عبد" به معنای کسی که در خدمت مولا و آقای خویش است، بسیار به چشم می خورد.
👈بنابراین به نظر می رسد، به کار بردن عناوینی چون "پیرغلام" و "خدمتگزار" نه تنها شایسته ی نقدهای تند و تیز نیست؛ بلکه دارای شان و اعتبار در آموزه های دینی است.
3⃣ شیعه کسی است که خود را تحت سرپرستی و ولایت رسول خدا و اهل بیت ایشان -چهارده معصوم علیهم السلام- می داند که این امر فراتر از تمام این غلامی ها و خادم بودن ها است.
🔹به بیانی دیگر قبول ولایت معصوم، امری است که سیطره ی آن در تمام اعمال، رفتار و اخلاق انسان، خودش را نشان می دهد و بسیار فراگیرتر از آن است که یک نفر پیرغلام محسوب بشود یا نشود.
✅ در پایان باید گفت: "هر که در ولایت علی بن ابیطالب علیه السلام وارد شد، نشان نوکری و خدمتگزاری تنها یکی از نشان های آن فرد مؤمن خواهد بود.
🌺 @DiNneVeSht
(الصف/۱۴)
🔹باز هم محرم و باز هم حرف و نقل هایی که نه می توان آن ها را مغرضانه دانست و نه می توان از کنار آن ها به سادگی رد شد.
🔹آری! باید دانست چه بسا کسانی که نقدی بر عزاداری های ما می کنند، دشمن ما نیستند؛ بلکه آن ها هم در کنار ما عزادار، دلسوز و گریه کن حسین بن علی علیهماالسلام هستند.
اما از جمله مسائل (و نه مشکلات) مطرح شده این است که👇
⁉️چرا خود را نوکر امام حسین علیه السلام می خوانید؟
⁉️چرا عناوینی چون پیرغلام و نوکر و... را مطرح می کنید؟ چرا که امام حسین نوکر نمی خواهد.
👈پاسخ:
1⃣ در مورد این که امام (به عنوان حجت خدا) نوکر و خدمتگزار می خواهد یا نمی خواهد، باید گفت:👇
🔹مفاهیمی نظیر نوکر، خدمتگزار، یاور یا تمام کلماتی از این دست، دارای بار منفی نیستند؛ بلکه ما در قرآن نیز مانند آن را دیده ایم:
💠ای کسانی که ایمان آوردید! یاوران خداوند باشید، همچنان که عیسی بن مریم به حواریون فرمود: "یاران من در راه خدا چه کسانی هستند؟" حواریون گفتند: "ما یاران خداییم"...💠
(سوره ی الصف آیه ی ۱۴)
👈چنین آیه ای نشان از آن دارد که یاور و خدمتگزار حجت خدا بودن، نه تنها بار مثبت دارد و مورد تایید قرآن است، بلکه به معنای یاری خداوند است.
🔹این موضوع پیچیده ای نیست. این که کسی چنین یاوری برای خدا و حجتش باشد، بیشتر توفیق و امتیازی برای خود اوست و گو این که فرصتی برای بندگی و فائق آمدن بر آزمایش های الهی است. حالا می خواهید، اسمش را یاور بگذارید یا نوکر یا خدمتگزار.
2⃣ نظیر این امر را در روایات اهل بیت علیهم السلام نیز دیده ایم. مخصوصا در جایی که به زیارت قبور آن بزرگواران می رویم، عناوینی مانند "عبد" به معنای کسی که در خدمت مولا و آقای خویش است، بسیار به چشم می خورد.
👈بنابراین به نظر می رسد، به کار بردن عناوینی چون "پیرغلام" و "خدمتگزار" نه تنها شایسته ی نقدهای تند و تیز نیست؛ بلکه دارای شان و اعتبار در آموزه های دینی است.
3⃣ شیعه کسی است که خود را تحت سرپرستی و ولایت رسول خدا و اهل بیت ایشان -چهارده معصوم علیهم السلام- می داند که این امر فراتر از تمام این غلامی ها و خادم بودن ها است.
🔹به بیانی دیگر قبول ولایت معصوم، امری است که سیطره ی آن در تمام اعمال، رفتار و اخلاق انسان، خودش را نشان می دهد و بسیار فراگیرتر از آن است که یک نفر پیرغلام محسوب بشود یا نشود.
✅ در پایان باید گفت: "هر که در ولایت علی بن ابیطالب علیه السلام وارد شد، نشان نوکری و خدمتگزاری تنها یکی از نشان های آن فرد مؤمن خواهد بود.
🌺 @DiNneVeSht
💠وأَنکِحُوا الْأَیَامَى مِنْکُمْ وَالصَّالِحِینَ مِنْ عِبَادِکُمْ وَإِمَائِکُمْ...💠
(النور/32)
☝️آیا نام گذاری به نام هایی مثل عبدالعلی، عبدالحسین و عبدالرضا شرک است؟
پاسخ:👇
1️⃣ قبل از تحلیل و پاسخی کوتاه، به یاد بیاورید که نام پدربزرگ رسول گرامی خدا (ص) "عبدالمطلب" بود. هیچگاه نبی گرامی و ائمه ی طاهرین علیهم السلام از چنین نام گذاری هایی نهی نکرده اند؛ در حالی که این گونه نام گذاری، رایج و مرسوم بوده است.
2️⃣ استعمال واژه ی "عبد" صرفاً میان خدا و بندگان نبوده و نیست. واژه ی "عبد" می تواند در مورد "غلام" هم به کار برده شود. مثل آیه ای که ابتدای این متن به آن اشاره شده و از عبد به معنای همان غلام یاد شده است.
💠و به ازدواج درآورید مردان و زنان بی همسرتان را و شایستگان از غلامان و کنیزانتان را...💠 (النور/32)
👈اگر منتقدین به زبان عربی آشنا نیستند، لااقل انتظار می رود قرآن را مرور کرده باشند.
3️⃣ مطمئناً عبدالله با عبدالرسول و عبدالعلی فرق می کند؛ گرچه این واژه دارای اشتراکات ظاهری است، ولی در هرجایی بار مفهومی و معنایی خودش را دارد. عبدالله یعنی بنده ی خدا ولی عبدالرسول یعنی غلام رسول.
4️⃣ متأسفانه "شرک انگاری" و برچسب زدن به دیگران در جامعه ی ما کم کم به یک فرهنگ بسیار خطرناک تبدیل شده است و هر چیزی به مذاقمان خوش نیاید، زود با بداخلاقی و متهم سازی، افراد را مشرک قلمداد می کنیم 👈که این امر نتیجه ی تبلیغات وسیع وهابیت است.
🌺 @DiNneVeSht
(النور/32)
☝️آیا نام گذاری به نام هایی مثل عبدالعلی، عبدالحسین و عبدالرضا شرک است؟
پاسخ:👇
1️⃣ قبل از تحلیل و پاسخی کوتاه، به یاد بیاورید که نام پدربزرگ رسول گرامی خدا (ص) "عبدالمطلب" بود. هیچگاه نبی گرامی و ائمه ی طاهرین علیهم السلام از چنین نام گذاری هایی نهی نکرده اند؛ در حالی که این گونه نام گذاری، رایج و مرسوم بوده است.
2️⃣ استعمال واژه ی "عبد" صرفاً میان خدا و بندگان نبوده و نیست. واژه ی "عبد" می تواند در مورد "غلام" هم به کار برده شود. مثل آیه ای که ابتدای این متن به آن اشاره شده و از عبد به معنای همان غلام یاد شده است.
💠و به ازدواج درآورید مردان و زنان بی همسرتان را و شایستگان از غلامان و کنیزانتان را...💠 (النور/32)
👈اگر منتقدین به زبان عربی آشنا نیستند، لااقل انتظار می رود قرآن را مرور کرده باشند.
3️⃣ مطمئناً عبدالله با عبدالرسول و عبدالعلی فرق می کند؛ گرچه این واژه دارای اشتراکات ظاهری است، ولی در هرجایی بار مفهومی و معنایی خودش را دارد. عبدالله یعنی بنده ی خدا ولی عبدالرسول یعنی غلام رسول.
4️⃣ متأسفانه "شرک انگاری" و برچسب زدن به دیگران در جامعه ی ما کم کم به یک فرهنگ بسیار خطرناک تبدیل شده است و هر چیزی به مذاقمان خوش نیاید، زود با بداخلاقی و متهم سازی، افراد را مشرک قلمداد می کنیم 👈که این امر نتیجه ی تبلیغات وسیع وهابیت است.
🌺 @DiNneVeSht
👈برخی می گویند: "امام حسین علیه السلام هم اکنون در بهشت و از نعمات الهی بهره مند هستند."
چرا دیگر عزاداری می کنید⁉️
🔹خیلی خلاصه، پاسخ به این سؤال را از جنبه های مختلف بررسی می کنیم.👇
1⃣ تصور کنید خانواده ای، عزیز خود را به شکلی فجیع از دست داده است. آیا شما می توانید به مادر، همسر و وابستگان آن خانواده بگویید: او در حال حاضر مرده است و حداقل از نظر فیزیکی، دیگر دردی نمی کشد...😳 بنابراین عزاداری شما بی مورد است⁉️
✅ تأسف، ناراحتی، گریه و شیون واکنشی طبیعی و انسانی نسبت به وقایع دردناک است.
انسان به اقتضای انسان بودنش، به خاطر درد، ظلم و هر عارضه ی ناگواری که قبلاً و حتی برای دیگران ایجاد شده است، می تواند و حق دارد که ناراحت باشد و ناراحتی خود را ابراز کند.
🔹حالا تصور کنید، همان فردی که در مثال بالا به درگذشتش اشاره شد، انسان خوب و درستکاری بوده و همه بر این امر صحه بگذارند که او قطعاً بهشتی است. در این صورت کدام عقل و وجدان حکم می کند، دوستان و آشنایان به خاطر بهشتی بودن آن شخص در مقابل خانواده وی، جشن و پایکوبی راه بیاندازند⁉️
👈مرگ یک انسان خوب، خلا وجود او و پایان محبت های او به خانواده اش، فارغ از بهشتی بودن او دردناک و ناراحت کننده است.
✅ عزاداری به خاطر آن ضایعه‌ای است که در دنیا رخ داده است؛ نه آن چیزی که در آخرت قرار است، اتفاق بیفتد.
2⃣ ولی چرا بعد از هزار و چند صد سال باز هم به عزاداری ادامه می دهیم؟👇
🔹این که یک واقعه ی دردناک با گذر زمان دچار فراموشی بشود، الزامی ندارد. مثلاً من و شما نمی توانیم به کسی که دچار آسیب هایی نظیر "فقدان یک عزیز شده" حد و مرزی تعیین کنیم و بگوییم از این تعداد روز و از این زمان که گذشت، حتماً موظف هستی موضوع را فراموش کنی❗️
🔹علاوه بر آن، در مورد امام حسین علیه السلام عقیده ی ما این است که حجت خداوند توسط افرادی، به فجیع ترین شکل کشته شده اند و این ظلم، قبل از آن که بر امام حسین (ع) روا شده باشد بر خداوند و به خاطر دشمنی با خداوند صورت پذیرفته است. وقتی قلبی آکنده از محبت خداوند بشود، قطعاً مصائب وارد شده بر حجت او –آن هم به آن شکل- را نمی تواند با گذر زمان فراموش کند که می بینیم فراموش نشده و در تمام دنیا، عزای حسینی برپاست.
✅ توجه داشته باشید که طرف حساب اصلی ما در خصوص امامان و انبیاء علیهم السلام، اول از همه خداوند است و ما محبت، کلام و پیام آن ها را در قلب و وجدان خداجوی خود یافته ایم؛ بنابراین محبت آن ها و تظلم و عزاداری برای آن ها، نزد ما تاریخ انقضاء ندارد.
3⃣ عزاداری امام حسین علیه السلام آثار دیگری نیز دارد. اگر این عزاداری ها نبود، هیچگاه نمی توانستیم تمایز و تفاوت اموی ها، خلفای بنی عباس و قاتلان حضرت زهرا (س) را با اسلامِ علی بن ابیطالب (ع) شناسایی کنیم.
🌺 @DiNneVeSht
چرا دیگر عزاداری می کنید⁉️
🔹خیلی خلاصه، پاسخ به این سؤال را از جنبه های مختلف بررسی می کنیم.👇
1⃣ تصور کنید خانواده ای، عزیز خود را به شکلی فجیع از دست داده است. آیا شما می توانید به مادر، همسر و وابستگان آن خانواده بگویید: او در حال حاضر مرده است و حداقل از نظر فیزیکی، دیگر دردی نمی کشد...😳 بنابراین عزاداری شما بی مورد است⁉️
✅ تأسف، ناراحتی، گریه و شیون واکنشی طبیعی و انسانی نسبت به وقایع دردناک است.
انسان به اقتضای انسان بودنش، به خاطر درد، ظلم و هر عارضه ی ناگواری که قبلاً و حتی برای دیگران ایجاد شده است، می تواند و حق دارد که ناراحت باشد و ناراحتی خود را ابراز کند.
🔹حالا تصور کنید، همان فردی که در مثال بالا به درگذشتش اشاره شد، انسان خوب و درستکاری بوده و همه بر این امر صحه بگذارند که او قطعاً بهشتی است. در این صورت کدام عقل و وجدان حکم می کند، دوستان و آشنایان به خاطر بهشتی بودن آن شخص در مقابل خانواده وی، جشن و پایکوبی راه بیاندازند⁉️
👈مرگ یک انسان خوب، خلا وجود او و پایان محبت های او به خانواده اش، فارغ از بهشتی بودن او دردناک و ناراحت کننده است.
✅ عزاداری به خاطر آن ضایعه‌ای است که در دنیا رخ داده است؛ نه آن چیزی که در آخرت قرار است، اتفاق بیفتد.
2⃣ ولی چرا بعد از هزار و چند صد سال باز هم به عزاداری ادامه می دهیم؟👇
🔹این که یک واقعه ی دردناک با گذر زمان دچار فراموشی بشود، الزامی ندارد. مثلاً من و شما نمی توانیم به کسی که دچار آسیب هایی نظیر "فقدان یک عزیز شده" حد و مرزی تعیین کنیم و بگوییم از این تعداد روز و از این زمان که گذشت، حتماً موظف هستی موضوع را فراموش کنی❗️
🔹علاوه بر آن، در مورد امام حسین علیه السلام عقیده ی ما این است که حجت خداوند توسط افرادی، به فجیع ترین شکل کشته شده اند و این ظلم، قبل از آن که بر امام حسین (ع) روا شده باشد بر خداوند و به خاطر دشمنی با خداوند صورت پذیرفته است. وقتی قلبی آکنده از محبت خداوند بشود، قطعاً مصائب وارد شده بر حجت او –آن هم به آن شکل- را نمی تواند با گذر زمان فراموش کند که می بینیم فراموش نشده و در تمام دنیا، عزای حسینی برپاست.
✅ توجه داشته باشید که طرف حساب اصلی ما در خصوص امامان و انبیاء علیهم السلام، اول از همه خداوند است و ما محبت، کلام و پیام آن ها را در قلب و وجدان خداجوی خود یافته ایم؛ بنابراین محبت آن ها و تظلم و عزاداری برای آن ها، نزد ما تاریخ انقضاء ندارد.
3⃣ عزاداری امام حسین علیه السلام آثار دیگری نیز دارد. اگر این عزاداری ها نبود، هیچگاه نمی توانستیم تمایز و تفاوت اموی ها، خلفای بنی عباس و قاتلان حضرت زهرا (س) را با اسلامِ علی بن ابیطالب (ع) شناسایی کنیم.
🌺 @DiNneVeSht
💠وَتَوَلَّىٰ عَنْهُمْ وَقَالَ يَا أَسَفَىٰ عَلَىٰ يُوسُفَ وَابْيَضَّتْ عَيْنَاهُ مِنَ الْحُزْنِ فَهُوَ كَظِيمٌ ﴿٨٤﴾ قَالُوا تَاللَّـهِ تَفْتَأُ تَذْكُرُ يُوسُفَ حَتَّىٰ تَكُونَ حَرَضًا أَوْ تَكُونَ مِنَ الْهَالِكِينَ ﴿٨٥﴾ 💠
(یوسف/۸۴ و ۸۵)
👈می گویند:
حکام سنی ها هم کشته شدند. مثلاً ابولولو عمر را و دیگران عثمان را کشتند؛ اما آن ها عزاداری نمی کنند ولی شما برای امامان خود مخصوصا امام حسین علیه السلام عزاداری می کنید. چرا؟
✅ پاسخ:
1⃣ این تفاوت در نحوه ی برخورد دو نفر با یک اتفاق مشابه، ممکن است در همه جا وجود داشته باشد. ممکن است یک فرزند در غم از دست دادن پدرش اندوهگین شود؛ ولی فرد دیگری به هر دلیلی ناراحت نشود و چه بسا، خوشحال هم بشود.
🔸بنابراین قیاسی این چنین، درست نیست؛ چرا که نحوه ی نگرش ما به امامان خود با نحوه ی نگرش سنی ها به حکام خود، متفاوت است و بینش ها و اعتقادات طرفین در این زمینه با هم فرق می کند.
👈و اتفاقا ما (شیعه و سنی) توانسته‌ایم در کنار هم با تمام این تفاوت ها، دوستانه زندگی کنیم تا جایی که در گذشته، شیعه و سنی حتی با هم وصلت می کردند.
2⃣ همانطور که در آیه ی ابتدایی این متن نیز اشاره شد، موضوع حزن و عزا و اندوه برای یک نفر نه تنها الزاما مذموم نیست بلکه حضرت یعقوب علیه السلام هم سال ها برای فرزندشان گریستند و چشمانشان را از دست دادند و قرآن هیچگاه آن را مذموم ندانست.
💠و (یعقوب) از آنان روی برگرداند و گفت: "دریغا بر یوسف!" و در حالی که از غصه لبریز بود، دو چشمش از اندوه سپید شد.💠گفتند: "به خدا آن قدر از یوسف یاد می کنی تا سخت ناتوان شوی یا جانت را از دست بدهی!💠
(یوسف/۸۴ و ۸۵)
3⃣ حزن و اندوه به خاطر شهادت ائمه علیهم السلام و غم آن ها مخصوصا امام حسین علیه السلام امری قلبی و وجدانی است که ممکن است برخی آن را درک کنند و برخی درک نکنند. منصفانه و لااقل روشنفکرانه این است که اگر کسی از این محبت قلبی درک و برداشتی ندارد و آن را تجربه نکرده است، لااقل به آن احساس احترام بگذارد.
🔹از رسول گرامی صلی الله علیه و آله در این باره نقل شده است:
💠إنَّ لِقَتْلِ الْحُسَیْنِ حَرَارَةٌ فِی قُلُوبِ الْمُؤْمِنِینَ لَنْ تَبْرُدَ أَبَداً💠
همانا برای قتل حسین (ع) در قلوب مومنین حرارتی است که هرگز به سردی نگراید.
(مستدرک الوسائل، ج ۱۰ ص ۳۱۸)
✅ این همان ارتباط قلبی و محبتی است که بین شیعیان و امامان آن ها برقرار می شود و ممکن است در حوزه ی وجدانیات همه ی آدم ها قرار نگیرد.
4⃣ ما به همه ی هموطنان، روشنفکران و دوستانی که نقدهای تند و تیز بر ما می رانند تا حدودی حق می دهیم؛ چرا که در قلوب شیعیان طی قرن ها چیزی گذشته و می گذرد که ممکن است آن ها از آن بی خبر باشند؛ اما ای کاش یکبار به دقت از خود می پرسیدند: چرا چنین جوشش و خیزشی در میان بسیاری از مردم دنیا (و نه فقط ایران) رخ می دهد که نه فقط در این سال ها، بلکه قرن هاست که تکرار می شود.
یا ای کاش در این شعر محتشم دقیق می شدند که گفت:
◾️باز این چه شورش است که در خلق عالم است...
🌺 @DiNneVeSht
(یوسف/۸۴ و ۸۵)
👈می گویند:
حکام سنی ها هم کشته شدند. مثلاً ابولولو عمر را و دیگران عثمان را کشتند؛ اما آن ها عزاداری نمی کنند ولی شما برای امامان خود مخصوصا امام حسین علیه السلام عزاداری می کنید. چرا؟
✅ پاسخ:
1⃣ این تفاوت در نحوه ی برخورد دو نفر با یک اتفاق مشابه، ممکن است در همه جا وجود داشته باشد. ممکن است یک فرزند در غم از دست دادن پدرش اندوهگین شود؛ ولی فرد دیگری به هر دلیلی ناراحت نشود و چه بسا، خوشحال هم بشود.
🔸بنابراین قیاسی این چنین، درست نیست؛ چرا که نحوه ی نگرش ما به امامان خود با نحوه ی نگرش سنی ها به حکام خود، متفاوت است و بینش ها و اعتقادات طرفین در این زمینه با هم فرق می کند.
👈و اتفاقا ما (شیعه و سنی) توانسته‌ایم در کنار هم با تمام این تفاوت ها، دوستانه زندگی کنیم تا جایی که در گذشته، شیعه و سنی حتی با هم وصلت می کردند.
2⃣ همانطور که در آیه ی ابتدایی این متن نیز اشاره شد، موضوع حزن و عزا و اندوه برای یک نفر نه تنها الزاما مذموم نیست بلکه حضرت یعقوب علیه السلام هم سال ها برای فرزندشان گریستند و چشمانشان را از دست دادند و قرآن هیچگاه آن را مذموم ندانست.
💠و (یعقوب) از آنان روی برگرداند و گفت: "دریغا بر یوسف!" و در حالی که از غصه لبریز بود، دو چشمش از اندوه سپید شد.💠گفتند: "به خدا آن قدر از یوسف یاد می کنی تا سخت ناتوان شوی یا جانت را از دست بدهی!💠
(یوسف/۸۴ و ۸۵)
3⃣ حزن و اندوه به خاطر شهادت ائمه علیهم السلام و غم آن ها مخصوصا امام حسین علیه السلام امری قلبی و وجدانی است که ممکن است برخی آن را درک کنند و برخی درک نکنند. منصفانه و لااقل روشنفکرانه این است که اگر کسی از این محبت قلبی درک و برداشتی ندارد و آن را تجربه نکرده است، لااقل به آن احساس احترام بگذارد.
🔹از رسول گرامی صلی الله علیه و آله در این باره نقل شده است:
💠إنَّ لِقَتْلِ الْحُسَیْنِ حَرَارَةٌ فِی قُلُوبِ الْمُؤْمِنِینَ لَنْ تَبْرُدَ أَبَداً💠
همانا برای قتل حسین (ع) در قلوب مومنین حرارتی است که هرگز به سردی نگراید.
(مستدرک الوسائل، ج ۱۰ ص ۳۱۸)
✅ این همان ارتباط قلبی و محبتی است که بین شیعیان و امامان آن ها برقرار می شود و ممکن است در حوزه ی وجدانیات همه ی آدم ها قرار نگیرد.
4⃣ ما به همه ی هموطنان، روشنفکران و دوستانی که نقدهای تند و تیز بر ما می رانند تا حدودی حق می دهیم؛ چرا که در قلوب شیعیان طی قرن ها چیزی گذشته و می گذرد که ممکن است آن ها از آن بی خبر باشند؛ اما ای کاش یکبار به دقت از خود می پرسیدند: چرا چنین جوشش و خیزشی در میان بسیاری از مردم دنیا (و نه فقط ایران) رخ می دهد که نه فقط در این سال ها، بلکه قرن هاست که تکرار می شود.
یا ای کاش در این شعر محتشم دقیق می شدند که گفت:
◾️باز این چه شورش است که در خلق عالم است...
🌺 @DiNneVeSht
🏴درباره ی روضه خوانی:
◀️ در روزگار ما کلمه ی "روضه" توصیف کننده ی مجلس عزاداری برای اهل بیت علیهم السلام است. هر کس که این کلمه را می شنود، معمولا ذهنش معطوف به عزاداری، سینه زنی و هیئت و مانند آن می شود.
☝️اما این کلمه از چه زمانی بر این گونه مجالس بار شد؟
◀️ برخی سابقه ی این کلمه را به پانصد سال پیش و از زمان تالیف کتابی به نام روضة الشهدا قلمداد می کنند.
صرف نظر از اینکه این ادعا درست است یا خیر، ادعای دیگری مطرح می شود که روضه خوانی تا قبل از این کتاب وجود نداشته است و هر چه روضه خوانی هست به پانصد سال اخیر برمی گردد و ما پیش از آن چنین رسمی در میان شیعیان نداشته ایم.
👈در پاسخ می گوییم:
◀️ اسم یک مراسم ممکن است در طول زمان فرق کند؛ اما این دلیل نمی شود که ادعا کنیم، اصل مراسم هم الزاما تغییر کرده است.
◀️ عزاداری برای امام حسین علیه السلام نه تنها از دوره های قبل از پانصد سال گذشته مرسوم بوده (همانند آنچه در زمان آل بویه سراغ داریم) بلکه سابقه ی آن را در دوران امام صادق و امام سجاد علیهما السلام نیز می بینیم.
◀️ عناوینی چون شعر خوانی و مرثیه خوانی را می توان در متون روایی ملاحظه کرد. گرچه ممکن است در آن زمان بر این گونه مراسم اسم مشخصی نگذاشته باشند؛ اما علاوه بر اینکه اصل مراسم عزاداری (فارغ از اینکه نامش چه بوده) موضوعیت داشته، کلماتی چون مرثیه و شعر را می توان دقیقا ملاحظه کرد.
👇به این دو نمونه توجه کنید.
1⃣ ابو هارون مکفوف مى گوید: خدمت حضرت صادق علیه السّلام رسیدم. امام به من فرمود: "برایم شعر بخوان". پس برایش اشعارى خواندم. فرمود: اینطور نه! همانطور که (براى خودتان) شعرخوانى مى کنید و همانگونه که نزد قبر حضرت سیدالشهدا مرثیه مى خوانی، آن گونه بخوان.(۱)
2⃣ وقتی حسين بن علی علیهما السلام كشته شد، زنان بنی هاشم جامه ها و عباهای سياه به تن كردند و از سرما و گرما شكايتی ننمودند و در اين حال علی بن حسين علیهماالسلام برای مراسم عزاداری آنان غذا آماده می كرد.(۲)
📌جمع بندی:
✅ آنچه این روزها بدان روضه خوانی می گویند، در روزگار پیشین با اشاراتی نظیر شعرخوانی یا مرثیه سرایی شناخته می شدند و مفهوم همه ی این ها نهایتا همان عزاداری است.
▪️▪️▪️▪️▪️
(۱) عَن اَبى هارونَ المکفوفِ قال: دَخَلْتُ عَلى ابى عَبْدِاللّه علیه السّلام فَقالَ لى : اَنْشِدْنى ، فَاءَنْشَدْتُهُ فَقالَ: لا، کَما تُنْشِدوُنَ وَ کَما تَرْثیهِ عِنْدَ قَبْرِه. بحارالانوار، ج ۴۴، ص ۲۸۷
(۲) عنِ الْحَسَنِ بْنِ ظَرِيفِ بْنِ نَاصِحٍ (امامي ثقه) عَنْ أَبِيهِ (امامي ثقه) عَنِ الْحُسَيْنِ بْنِ زَيْدٍ (ثقه علي التحقيق) عَنْ عُمْرَ بْنِ عَلِيِّ بْنِ الْحُسَيْنِ(ثقه عند المفيد) قَالَ لَمَّا قُتِلَ الْحُسَيْنُ بْنُ عَلِيٍّ ع لَبِسَ نِسَاءُ بَنِي هَاشِمٍ السَّوَادَ وَ الْمُسُوحَ وَ كُنَّ لَا يَشْتَكِينَ مِنْ حَرٍّ وَ لَا بَرْدٍ وَ كَانَ عَلِيُّ بْنُ الْحُسَيْنِ ع يَعْمَلُ لَهُنَّ الطَّعَامَ لِلْمَأْتَمِ.(وسائل الشيعة، ج۳، ص ۲۳۸)
🌺 @DiNneVeSht
◀️ در روزگار ما کلمه ی "روضه" توصیف کننده ی مجلس عزاداری برای اهل بیت علیهم السلام است. هر کس که این کلمه را می شنود، معمولا ذهنش معطوف به عزاداری، سینه زنی و هیئت و مانند آن می شود.
☝️اما این کلمه از چه زمانی بر این گونه مجالس بار شد؟
◀️ برخی سابقه ی این کلمه را به پانصد سال پیش و از زمان تالیف کتابی به نام روضة الشهدا قلمداد می کنند.
صرف نظر از اینکه این ادعا درست است یا خیر، ادعای دیگری مطرح می شود که روضه خوانی تا قبل از این کتاب وجود نداشته است و هر چه روضه خوانی هست به پانصد سال اخیر برمی گردد و ما پیش از آن چنین رسمی در میان شیعیان نداشته ایم.
👈در پاسخ می گوییم:
◀️ اسم یک مراسم ممکن است در طول زمان فرق کند؛ اما این دلیل نمی شود که ادعا کنیم، اصل مراسم هم الزاما تغییر کرده است.
◀️ عزاداری برای امام حسین علیه السلام نه تنها از دوره های قبل از پانصد سال گذشته مرسوم بوده (همانند آنچه در زمان آل بویه سراغ داریم) بلکه سابقه ی آن را در دوران امام صادق و امام سجاد علیهما السلام نیز می بینیم.
◀️ عناوینی چون شعر خوانی و مرثیه خوانی را می توان در متون روایی ملاحظه کرد. گرچه ممکن است در آن زمان بر این گونه مراسم اسم مشخصی نگذاشته باشند؛ اما علاوه بر اینکه اصل مراسم عزاداری (فارغ از اینکه نامش چه بوده) موضوعیت داشته، کلماتی چون مرثیه و شعر را می توان دقیقا ملاحظه کرد.
👇به این دو نمونه توجه کنید.
1⃣ ابو هارون مکفوف مى گوید: خدمت حضرت صادق علیه السّلام رسیدم. امام به من فرمود: "برایم شعر بخوان". پس برایش اشعارى خواندم. فرمود: اینطور نه! همانطور که (براى خودتان) شعرخوانى مى کنید و همانگونه که نزد قبر حضرت سیدالشهدا مرثیه مى خوانی، آن گونه بخوان.(۱)
2⃣ وقتی حسين بن علی علیهما السلام كشته شد، زنان بنی هاشم جامه ها و عباهای سياه به تن كردند و از سرما و گرما شكايتی ننمودند و در اين حال علی بن حسين علیهماالسلام برای مراسم عزاداری آنان غذا آماده می كرد.(۲)
📌جمع بندی:
✅ آنچه این روزها بدان روضه خوانی می گویند، در روزگار پیشین با اشاراتی نظیر شعرخوانی یا مرثیه سرایی شناخته می شدند و مفهوم همه ی این ها نهایتا همان عزاداری است.
▪️▪️▪️▪️▪️
(۱) عَن اَبى هارونَ المکفوفِ قال: دَخَلْتُ عَلى ابى عَبْدِاللّه علیه السّلام فَقالَ لى : اَنْشِدْنى ، فَاءَنْشَدْتُهُ فَقالَ: لا، کَما تُنْشِدوُنَ وَ کَما تَرْثیهِ عِنْدَ قَبْرِه. بحارالانوار، ج ۴۴، ص ۲۸۷
(۲) عنِ الْحَسَنِ بْنِ ظَرِيفِ بْنِ نَاصِحٍ (امامي ثقه) عَنْ أَبِيهِ (امامي ثقه) عَنِ الْحُسَيْنِ بْنِ زَيْدٍ (ثقه علي التحقيق) عَنْ عُمْرَ بْنِ عَلِيِّ بْنِ الْحُسَيْنِ(ثقه عند المفيد) قَالَ لَمَّا قُتِلَ الْحُسَيْنُ بْنُ عَلِيٍّ ع لَبِسَ نِسَاءُ بَنِي هَاشِمٍ السَّوَادَ وَ الْمُسُوحَ وَ كُنَّ لَا يَشْتَكِينَ مِنْ حَرٍّ وَ لَا بَرْدٍ وَ كَانَ عَلِيُّ بْنُ الْحُسَيْنِ ع يَعْمَلُ لَهُنَّ الطَّعَامَ لِلْمَأْتَمِ.(وسائل الشيعة، ج۳، ص ۲۳۸)
🌺 @DiNneVeSht
💠وَلَمَّا وَقَعَ عَلَيْهِمُ الرِّجْزُ قَالُوا يَا مُوسَى ادْعُ لَنَا رَبَّكَ بِمَا عَهِدَ عِندَكَ ۖ لَئِن كَشَفْتَ عَنَّا الرِّجْزَ لَنُؤْمِنَنَّ لَكَ وَلَنُرْسِلَنَّ مَعَكَ بَنِي إِسْرَائِيل💠َ ﴿اعراف/۱۳۴﴾
☝️آیا کسی که در مشکلی به ما کمک می کند، خودش از آن مشکل مصون است؟
👈مثلا پزشکی که به بهبود حال بیماران کمک می کند، خودش از بیماری در امان است⁉️
یا نجات غریق ممکن نیست که غرق بشود⁉️
و ده ها مثال دیگر.
◀️ یکی از سوالاتی که مطرح می شود، این است که شما در حالی از ائمه طاهرین در مشکلات و خطرات زندگی کمک می خواهید، که آن ها خودشان در اثر ظلم دیگران به شهادت رسیدند. آن ها اگر می توانستند، از خودشان دفاع می کردند❗️
👇پاسخ:
◀️ دوباره به فضای مثال های ابتدایی بر می گردیم.
🔹آیا پدری که دست کودکش را می گیرد تا خطراتی نظیر تصادف او را تهدید نکند، خودش از هرگونه تصادف و حادثه در امان است⁉️
🔹حضرت موسی علیه السلام مردمان عصر خود را بارها نجات داد؛ ولی سرانجام یک روز رحلت خود ایشان نیز فرا رسید و جسم خاکی ایشان از دنیا رفت.
🔹حضرت سلیمان علیه السلام سلطنتی آشکار داشتند. با حیوانات سخن می گفتند و حتی شیاطین در تسخیر ایشان بودند؛ ولی بالاخره از دنیا رفتند.
✅ این مثال ها کافی است تا در پاسخ به آن سوال بگوییم، گرچه امامان ما علیهم السلام خود در معرض آسیب بودند، اما این دلیل نمی شود که از امامان علیهم السلام کمک نخواهیم؛ چه زمانی که جسم آنان زنده است و چه زمانی که از دنیا رفته اند و از روح آن بزرگواران استمداد می کنیم.
🌺 @DiNneVeSht
☝️آیا کسی که در مشکلی به ما کمک می کند، خودش از آن مشکل مصون است؟
👈مثلا پزشکی که به بهبود حال بیماران کمک می کند، خودش از بیماری در امان است⁉️
یا نجات غریق ممکن نیست که غرق بشود⁉️
و ده ها مثال دیگر.
◀️ یکی از سوالاتی که مطرح می شود، این است که شما در حالی از ائمه طاهرین در مشکلات و خطرات زندگی کمک می خواهید، که آن ها خودشان در اثر ظلم دیگران به شهادت رسیدند. آن ها اگر می توانستند، از خودشان دفاع می کردند❗️
👇پاسخ:
◀️ دوباره به فضای مثال های ابتدایی بر می گردیم.
🔹آیا پدری که دست کودکش را می گیرد تا خطراتی نظیر تصادف او را تهدید نکند، خودش از هرگونه تصادف و حادثه در امان است⁉️
🔹حضرت موسی علیه السلام مردمان عصر خود را بارها نجات داد؛ ولی سرانجام یک روز رحلت خود ایشان نیز فرا رسید و جسم خاکی ایشان از دنیا رفت.
🔹حضرت سلیمان علیه السلام سلطنتی آشکار داشتند. با حیوانات سخن می گفتند و حتی شیاطین در تسخیر ایشان بودند؛ ولی بالاخره از دنیا رفتند.
✅ این مثال ها کافی است تا در پاسخ به آن سوال بگوییم، گرچه امامان ما علیهم السلام خود در معرض آسیب بودند، اما این دلیل نمی شود که از امامان علیهم السلام کمک نخواهیم؛ چه زمانی که جسم آنان زنده است و چه زمانی که از دنیا رفته اند و از روح آن بزرگواران استمداد می کنیم.
🌺 @DiNneVeSht