پوست کلفتیم یا پوست کلفت به نظر میایم که باید این همه بلا رو پشت سر بذاریم؟

دیدی بالاخره دود شدی و رفتی تو آسمون؟

ترامپ کم عقل

هر شب
صداهایی که از آسمون میاد
مثل خُرده ستاره‌هایی که از رو پارچۀ آسمون تکونده میشن
قلب منو می‌ریزن.

داریم ته‌دیگ میشیم.

من ایرانی‌ام؛ یک فارسی‌زبانِ بومی ولی هنوز بعد از ۲۹ سال وقتی یک نفر بهم میگه: «مراقب خودت باش» نمی‌فهمم این جمله یعنی چی. حتی یه‌جورایی ازش بدم میاد. انگار طرف مقابلم با گفتن این جمله می‌خواد بی‌مسئولیتی یا بی‌خیالی خودشو بندازه رو دوش من. خب دیگه، من بهت گفتم مراقب خودت باش؛ بعد از اینش با خودته. من بهت میگم مراقب خودت باش و تو رو درحالی رها می‌کنم که دیگه خیالم ازت راحته؛ چون کاری که باید رو انجام دادم: گفتن اون جمله.
نمی‌دونم. شاید توی شرایط جنگی‌ حساس‌تر شده‌ام. قبلا هم خیلی ازش خوشم نمیومد ولی راحت‌تر ردش می‌کردم. وقتی یکی بهم میگفت «مراقب خودت باش» بازم این گنگی سراغم میومد ولی با یه «باشه» ازش می‌گذشتم. حالا ولی اینکه یکی بهم میگه «خیلی مراقب خودت باش» عصبی‌‌ام می‌کنه. چیکار کنم؟ تبدیل بشم به پدافند و جنگده‌ها و پهبادایی که ممکنه بیان سمتمو دفع کنم؟ یا نه، همین که جاخالی بدم کافیه؟

قلبم مثل یه ستاره داره می‌سوزه.

فشاری که تو این مدت تحمل کردیم
صداهایی که شنیدیم
‌و جراحاتی که در ظاهر برنداشتیم
تا ابد روی این روح می‌مونه.

دلم می‌خواد برگردم به روزای خوب
مثلاً روزایی که هنوز به‌‌وجود نیومده بودم.

من فکر می‌کردم فقط به پایان این جنگ نیاز دارم؛ نگو یه تخت در نزدیک‌ترین تیمارستان هم جزئش بوده.