فشاری که تو این مدت تحمل کردیم
صداهایی که شنیدیم
‌و جراحاتی که در ظاهر برنداشتیم
تا ابد روی این روح می‌مونه.

دلم می‌خواد برگردم به روزای خوب
مثلاً روزایی که هنوز به‌‌وجود نیومده بودم.

من فکر می‌کردم فقط به پایان این جنگ نیاز دارم؛ نگو یه تخت در نزدیک‌ترین تیمارستان هم جزئش بوده.

جنگم دیدیم
دیگه فقط یه سونامی مونده و یه فوران آتشفشان.

تابستونه ولی کاش یه‌کم برف می‌بارید. اون دونه‌های کوچیک و سفید، آروم، از آسمونی که چیزی جز ابر نداره، میومدن و می‌نشستن روی موهامون و یه‌کم بعد، یه‌جوری که انگار می‌خواستن با ما یکی بشن، ناپدید می‌شدن؛ درست مثل یک رویا.

یه زندگی معمولی چه شکلیه؟

۱۴۰۴/۴/۴ برای از نو ساختن همه‌چیز زمان مناسبی به نظر می‌رسه.

بعد از این مثل قبل زندگی نکن.

بفرمایید مستفیض بشوید.

چقدر به خودت وفاداری؟