دکتر سرگلزایی drsargolzaei 9043

Forwarded from Cafe sz

۱.
-«نکند اضافه‌بار بخورم؟!»
این را می‌گوید و از چمدانْ آلبوم عکس خانوادگی را بیرون می‌آورد. از آن آلبوم‌های زهوار در رفته است که سیمی‌اند و روی جلد سخت رنگ و رو رفته‌اش یک طوطی سبز با منقار قرمز را می‌شود به سختی تشخیص داد. یک سه‌درچهار قهوه‌ای رنگ از ننه با شال سفید دور گلدوز‌ی‌اش می‌افتد بیرون. ننه را دوباره سرجایش، کنار عمو سعید و حاجی مرتضی، که هر دو از رفتگانند، می‌گذارد و زیپ چمدان را می‌بندد. اسنپ رسیده است. او را تا دم آسانسور همراهی می‌کنم؛ به مسخرگی یک جلد بورخس را از بالای سرش رد می‌کنم؛ به مسخرگی سه بار از زیرش رد می‌شود و پیشونی رویش می‌گذارد؛ بغض را یواشکی جارو می‌کشیم زیر مسخرگی. در آسانسور که بسته می‌شود برایم یک اسم و یک تصویر است که احتمالاً جایی در این زمین وجود خواهد داشت!
۲.
-«بدون وابستگی! قبوله؟»
این را می‌گوید و بلافاصله توضیحش می‌هد:«نباید بذاریم اوضاع خیلی جدی بشه؟»
پاسخ می‌دهم:«می‌دونم!»
-«الان تنها چیزی که لازم ندارم اینه که از نظر عاطفی اینجا پا‌بند بشم!»
-«قبوله…»
لبخند می‌زند؛ لبخندی کاراملی یا شایدم وانیلی! با تکه‌های شکلات و‌ یک بوی سوختگی ملایم!
وقت رفتنش تا فرودگاه نمی‌روم؛ خودش اینطور می‌خواهد؛
-«بار زیادی روی دوشمه! لطفا تو‌ “بار” نباش!»
۳.
دارم حاضر می‌شوم که پیام می‌دهد:«گلدون نیاری‌ها! دست خالی بیا.»
دو انگشت شستم برایش می‌نویسند؛«تو‌ که دوست داشتی…»
پاسخ می‌دهد:«هی تو این جابه‌جایی‌ها می‌پلاسن طفلکای‌ بی‌زبون!»
و پس از چند ثانیه اضافه می‌کند:«گلدون‌ واسه کسیه که خودش ریشه داشته باشه!»
۴.
جایی چنین خوانده‌ام که در هنگام مواجه شدن در طوفان یا شرایط اضطراری، مسافران کشتی‌ها و قایق‌هایی که پناهجویان را از آفریقا و آسیا به اروپا و استرالیا و آمریکا می‌برند، مجبور می‌شوند بارهای اضافه‌ی خود را از قایق به دریا بیندازند؛ و این بار اضافی بسته به شرایط می‌تواند هرچیزی بشود مگر جان آدمیزاد! عکس‌ها، نامه‌ها، یادداشت‌ها، عطرها و آن روان‌نویس خشک‌شده‌ای که از پدربزرگ به پدرت رسیده و از پدر به تو! همه بار اضافی‌اند.
در شرایط اضطرار، آدم‌ها در کشتی بارهای اضافی را به دریا می‌اندازند تا سبک بشوند و مسافرانِ بالن‌ها کیسه‌های‌ شن را خالی می‌کنند تا اوج بگیرند.
حال اگر خانه‌ی کسی به یک کشتی در حال غرق شدن بدل شد چه؟ اگر اضطرار در طول زمان کش آمد چطور؟ اگر مزرعه‌ای‌ در مسیر سیل داشته باشی چه؟
آنوقت باید برای هر لبخند، هر بوسه، هر خاطره و هر رفاقتی چرتکه بیندازی و حساب و کتاب بکنی؛ «نکند اضافه‌بار بخورم!»
“نکند اضافه‌بار بخورم” جمله‌ایست که دارد در زیست ما بسط پیدا می‌کند؛ پروار شده، گسترش میابد و سرایت می‌کند! “نکند اضافه‌بار بخورم” از آن غذای فریز شده که مادربزرگ اصرار داشت با خودت به تهران ببری تا یک هفته بیشتر غذا داشته باشی به آلبوم‌های عکس سرایت کرد؛ بعد خودش را به ساز و کتاب و سرگرمی‌های کوچک ما رساند که به بودنمان ادویه می‌زنند؛ سپس راهش را تا رفاقت‌های ما باز کرد؛ و حالا رسیده‌ است به عشق! حالا دلمان که می‌لرزد آن لرزش را مثل یک نارنجک فعال به بیرون پرتابش می‌کنیم؛ بسان آن تکیده‌ی سیه‌چرده‌ی سودانی که در قایق گرفتار موج‌ها یک جفت آدیداس را در مدیترانه می‌اندازد!
“مبادا اضافه‌بار بخورم” خودش را باد کرده و فربه شده است؛ تا زیستن ما لاغر بماند!

📸📝سهیل سرگلزایی

@szcafe

6.01K views14:18