خدایا به من رحم کن زمانی که بدنم می پوسد

ارْحَمْ شَيْبَتِي ، وَ نَفَادَ أَيَّامِي ، وَ اقْتِرَابَ أَجَلِي وَ ضَعْفِي وَ مَسْكَنَتِي وَ قِلَّةَ حِيلَتِي .
به پیری و به پایان رسیدن روزگارم و نزدیک شدن مرگم و ناتوانی و بیچارگی ام و کمی تدبیرم، رحم کن.

﴿5﴾ مَوْلَايَ وَ ارْحَمْنِي إِذَا انْقَطَعَ مِنَ الدُّنْيَا أَثَرِي ، وَ امَّحَى مِنَ الَْمخْلُوقِينَ ذِكْرِي ، وَ كُنْتُ مِنَ الْمَنْسِيِّينَ كَمَنْ قَدْ نُسِيَ
(5) مولای من! هنگامی‌که اثر و نشانم از دنیا قطع شد و زیر خاک رفتم و یادم از خاطر آفریده ها محو شد و هم‌چون کسی که فراموش شده، در زمرۀ فراموش شدگان قرار گرفتم؛ به من رحمت آر.

﴿6﴾ مَوْلَايَ وَ ارْحَمْنِي عِنْدَ تَغَيُّرِ صُورَتِي وَ حَالِي إِذَا بَلِيَ جِسْمِي ، وَ تَفَرَّقَتْ أَعْضَائِي ، وَ تَقَطَّعَتْ أَوْصَالِي ، يَا غَفْلَتِي عَمَّا يُرَادُ بِي .
(6) مولای من! هنگامی‌که چهره و حالم دگرگون شود و بدنم بپوسد و اعضایم از هم بپاشند و پراکنده شوند و پیوندهایم بگسلد؛ بر من ترحّم فرما. ای وای بر بی‌خبری من نسبت به آنچه که در برزخ و قیامت و کنار میزان و صراط از من خواسته می‌شود!

صحیفه سجادیه دعای 53 وَ كَانَ مِنْ دُعَائِهِ عَلَيْهِ السَّلَامُ فِي التَّذَلُّلِ لِلَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ

شجره طیبه=اهل بیت و شیعیانشان

أَلَمْ تَرَ كَيْفَ ضَرَبَ اللَّـهُ مَثَلًا كَلِمَةً طَيِّبَةً كَشَجَرَةٍ طَيِّبَةٍ أَصْلُهَا ثَابِتٌ وَفَرْعُهَا فِي السَّمَاءِ ﴿٢٤﴾
تُؤْتِي أُكُلَهَا كُلَّ حِينٍ بِإِذْنِ رَبِّهَا ۗ وَيَضْرِبُ اللَّـهُ الْأَمْثَالَ لِلنَّاسِ لَعَلَّهُمْ يَتَذَكَّرُونَ ﴿ابراهيم ٢٥﴾
آيا نديدى خدا چگونه مَثَل زده: سخنى پاك كه مانند درختى پاك است كه ريشه اش استوار و شاخه اش در آسمان است؟ (۲۴)
ميوه اش را هر دم به اذن پروردگارش مى‌دهد. و خدا مَثَلها را براى مردم مى‌زند، شايد كه آنان پند گيرند. (۲۵)


عَنْ عُمَرَ بْنِ يَزِيدَ قَالَ: سَأَلْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ (صلوات الله علیه) عَنْ قَوْلِ اللَّهِ تَعَالَى أَصْلُها ثابِتٌ وَ فَرْعُها فِي السَّماءِ فَقَالَ رَسُولُ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) وَ اللَّهِ جَذْرُهَا وَ أَمِيرُ الْمُؤْمِنِينَ (صلوات الله علیه) ذِرْوُهَا وَ فَاطِمَةُ (صلوات الله علیها) فَرْعُهَا وَ الْأَئِمَّةُ مِنْ ذُرِّيَّتِهَا أَغْصَانُهَا وَ عِلْمُ الْأَئِمَّةِ ثَمَرُهَا وَ شِيعَتُهُمْ وَرَقُهَا فَهَلْ تَرَى فِيهِمْ فَضْلًا فَقُلْتُ لَا فَقَالَ وَ اللَّهِ إِنَّ الْمُؤْمِنَ لَيَمُوتُ فَتَسْقُطُ وَرَقَةٌ مِنْ تِلْكَ الشَّجَرَةِ وَ إِنَّهُ لَيُولَدُ فَتُورَقُ وَرَقَةٌ فِيهَا فَقُلْتُ قَوْلُهُ تُؤْتِي أُكُلَها كُلَّ حِينٍ بِإِذْنِ رَبِّها فَقَالَ مَا يَخْرُجُ إِلَى النَّاسِ مِنْ عِلْمِ الْإِمَامِ فِي كُلِّ حِينٍ يُسْئَلُ عَنْهُ.

🔸عمر بن یزید می گوید از امام صادق (صلوات الله علیه) درباره کلام خداوند متعال پرسیدم:
أَصْلُها ثابِتٌ وَ فَرْعُها فِي السَّماءِ
(یعنی: ريشه اش استوار و شاخه اش در آسمان است)
فرمود به خدا قسم رسول الله (صلی الله علیه و آله) اصل و ریشه آن است و امیرالمومنین (صلوات الله علیه) قسمت بالای آن است و فاطمه (صلوات الله علیها) تنه آن و ائمه (صلوات الله علیهم) از ذریه او (حضرت فاطمه صلوات الله علیها) گلبرگ های آن و دانش ائمه (صلوات الله علیهم) میوه این درخت و شیعیان آن حضرت برگهای آن هستند؛ آیا چیزی باقی ماند؟
عرض کردم خیر! (امام صادق صلوات الله علیه) فرمود: به خدا قسم چون مومنی می میرد برگی🍀 از آن درخت می افتد و چون مومنی متولد می شود برگی بر آن سبز می شود. عرض کردم این قسمت کلام خداوند (که می فرماید):
تُؤْتِي أُكُلَها كُلَّ حِينٍ بِإِذْنِ رَبِّها
(ميوه اش را هر دم به اذن پروردگارش مى‌دهد)
پس (امام صادق صلوات الله علیه) فرمود: منظور آن چه از علم امام است که در هر زمان از آن حضرت پرسیده می شود و به سوی مردم تراوش می کند.

بصائر الدرجات، ج‏1، ص: 60

#جزء13

حضرت فاطمه صلوات الله علیها عنصر شجره طیبه

أَلَمْ تَرَ كَيْفَ ضَرَبَ اللَّـهُ مَثَلًا كَلِمَةً طَيِّبَةً كَشَجَرَةٍ طَيِّبَةٍ أَصْلُهَا ثَابِتٌ وَفَرْعُهَا فِي السَّمَاءِ ﴿٢٤﴾ تُؤْتِي أُكُلَهَا كُلَّ حِينٍ بِإِذْنِ رَبِّهَا ۗ وَيَضْرِبُ اللَّـهُ الْأَمْثَالَ لِلنَّاسِ لَعَلَّهُمْ يَتَذَكَّرُونَ ﴿ابراهيم ٢٥﴾
آيا نديدى خدا چگونه مَثَل زده: سخنى پاك كه مانند درختى پاك است كه ريشه اش استوار و شاخه اش در آسمان است؟ (۲۴) ميوه اش را هر دم به اذن پروردگارش مى‌دهد. و خدا مَثَلها را براى مردم مى‌زند، شايد كه آنان پند گيرند. (۲۵)

عَنْ سَلَّامِ بْنِ الْمُسْتَنِيرِ قَالَ: سَأَلْتُ أَبَا جَعْفَرٍ (صلوات الله علیه) عَنْ قَوْلِ اللَّهِ تَعَالَى كَشَجَرَةٍ طَيِّبَةٍ أَصْلُها ثابِتٌ وَ فَرْعُها فِي السَّماءِ تُؤْتِي أُكُلَها كُلَّ حِينٍ بِإِذْنِ رَبِّها فَقَالَ الشَّجَرَةُ رَسُولُ اللَّهِ نَسَبُهُ ثَابِتٌ فِي بَنِي هَاشِمٍ وَ فَرْعُ الشَّجَرَةِ عَلِيٌّ وَ عُنْصُرُ الشَّجَرَةِ فَاطِمَةُ وَ أَغْصَانُهَا الْأَئِمَّةُ وَ وَرَقُهَا الشِّيعَةُ وَ إِنَّ الرَّجُلَ مِنْهُمْ لَيَمُوتُ فَتَسْقُطُ مِنْهَا وَرَقَةٌ وَ إِنَّ الْمَوْلُودَ مِنْهُمْ لَيُولَدُ فَتُورِقُ وَرَقَةً قَالَ قُلْتُ لَهُ جُعِلْتُ فِدَاكَ قَوْلُهُ تَعَالَى تُؤْتِي أُكُلَها كُلَّ حِينٍ بِإِذْنِ رَبِّها قَالَ هُوَ مَا يَخْرُجُ مِنَ الْإِمَامِ مِنَ الْحَلَالِ وَ الْحَرَامِ فِي كُلِّ سَنَةٍ إِلَى شِيعَتِهِ.

🔸سلام بن مستنیر گوید: از امام باقر (صلوات الله علیه) در مورد کلام خداوند متعال پرسیدم:
مانند درختى پاك است كه ريشه اش استوار و شاخه اش در آسمان است؛ ميوه اش را هر دم به اذن پروردگارش مى دهد (ابراهیم ۲۴ و ۲۵)
حضرت فرمود: منظور از درخت رسول خدا (صلی الله علیه و آله) است که ریشه اش در بنی هاشم ثابت است و تنه درخت علی (صلوات الله علیه) و #عنصر درخت فاطمه (صلوات الله علیها) و شاخه هایش ائمه (صلوات الله علیهم) و برگ هایش شیعیان هستند؛ همانا چون یک نفر از شیعیان بمیرد برگی از آن درخت می افتد و هرگاه فرزندی از شیعیان متولد می شود بر درخت یک برگ می روید. گوید، عرض کردم: فدایت شوم! (این قسمت آیه و) کلام خداوند متعال:
ميوه اش را هر دم به اذن پروردگارش مى دهد (ابراهیم ۲۵)
(به چه معناست؟) حضرت فرمود: منظور آن مطالبی است که از امام (صلوات الله علیه) در هر سال از حلال و حرام به سوی شیعیانش تراوش می کند.

بصائر الدرجات، ج‏1، ص: 59
البرهان في تفسير القرآن، ج‏3، ص: 297
بحار الأنوار (ط - بيروت)، ج‏24، ص: 139

#جزء13

پیری و فراموشی و ضعف

وَ اللهُ خَلَقَكُمْ ثُمَّ يَتَوَفَّاكُمْ وَ مِنْكُمْ مَنْ يُرَدُّ إِلى أَرْذَلِ الْعُمُرِ لِكَيْ لا يَعْلَمَ بَعْدَ عِلْمٍ شَيْئاً إِنَّ اللهَ عَليمٌ قَديرٌ ﴿نحل ۷۰﴾‏
خداوند شما را آفرید؛ سپس شما را مى میراند؛ بعضى از شما به نامطلوب ترین [مراحل] عمر مى رسند، که بعد از آگاهى، چیزى نمى دانند [و همه چیز را فراموش مى‌کنند]؛ خداوند دانا و تواناست.

#جزء14

حتی بهترین خلق خدا مرگ را می چشد

وَ ما جَعَلْنا لِبَشَرٍ مِنْ قَبْلِكَ الْخُلْدَ أَ فَإِنْ مِتَّ فَهُمُ الْخالِدُونَ ﴿انبیاء ۳۴﴾‏
و پيش از تو [نيز] براى هيچ بشرى جاودانگى قرار نداديم؛ آيا اگر تو بميرى، آنان [كه انتظار مرگ تو را مى‌كشند] جاويد خواهند بود؟!

#جزء17

مادر روز قیامت از ترس طفل شیرخواره اش را رها می کند

يَوْمَ تَرَوْنَها تَذْهَلُ كُلُّ مُرْضِعَةٍ عَمَّا أَرْضَعَتْ وَ تَضَعُ كُلُّ ذاتِ حَمْلٍ حَمْلَها وَ تَرَى النَّاسَ سُكارى وَ ما هُمْ بِسُكارى وَ لكِنَّ عَذابَ اللهِ شَديدٌ ﴿حج ۲﴾‏
روزى كه آن را مى بينيد، [آن چنان وحشت سراپاى همه را فرامى گيرد كه] هر مادر شيردهى، از شيرخوارش [به كلّى] غافل مى شود و هر باردارى جنين خود را سقط مى‌كند و مردم را مست مى‌بينى، درحالى كه مست نيستند؛ ولى عذاب خدا شديد است!

#جزء17

شبها به قبرستان برای زیارت اهل قبور نرو

🔹«قَالَ أَبُو ذَرٍّ رَضِیَ اللَّهُ عَنْهُ‏ قَالَ لِی رَسُولُ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) یَا أَبَا ذَرٍّ أُوصِیکَ‏ فَاحْفَظْ لَعَلَ‏ اللَّهَ‏ أَنْ یَنْفَعَکَ بِهِ جَاوِرِ الْقُبُورَ تَذْکُرْ بِهَا الْآخِرَةَ وَ زُرْهَا أَحْیَاناً بِالنَّهَارِ وَ لَا تَزُرْهَا بِاللَّیْل»

🔸ابوذر رحمه الله گوید رسول خدا (صلی الله علیه و آله) به من فرمود: «ای ابوذر! تو را وصیّتی می کنم، پس بر آن محافظت نما، شاید که خداوند به واسطه آن به تو سودی برساند. بر قبرها گذر کن که به واسطه آن یادی از آخرت کنی و آن قبور را حتّی الامکان روزانه زیارت کن و شب هنگام زیارت مکن!»

الدعوات (راوندی) صفحه 277
مستدرك الوسائل جلد 2 صفحه 363
سفینة البحار جلد 7 صفحه 192

صحیفه سجادیه دعای ۴۰ ( دعا به وقت ياد مرگ )

وَ كَانَ مِنْ دُعَائِهِ عَلَيْهِ السَّلَامُ إِذَا نُعِيَ إِلَيْهِ مَيِّتٌ ، أَوْ ذَكَرَ الْمَوْتَ
دعاى آن حضرت است هنگامی كه خبر مرگ كسى به او مى‌‌رسيد يا از مرگ ياد مى‌‌كرد

﴿1﴾ اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ ، وَ اكْفِنَا طُولَ الْأَمَلِ ، وَ قَصِّرْهُ عَنَّا بِصِدْقِ الْعَمَلِ حَتَّى لَا نُؤَمِّلَ اسْتِتَْمامَ سَاعَةٍ بَعْدَ سَاعَةٍ ، وَ لَا اسْتِيفَاءَ يَوْمٍ بَعْدَ يَوْمٍ ، وَ لَا اتِّصَالَ نَفَسٍ بِنَفَسٍ ، وَ لَا لُحُوقَ قَدَمٍ بِقَدَمٍ

(1) خدایا! بر محمّد و آلش درود فرست و ما را از آرزوی دور و دراز بی‌نیاز کن و دست آرزوهای دراز را با عمل راستین از دامن حیات ما کوتاه فرما؛ تا آن‌که پایان بردن ساعتی را از پی ساعتی و دریافتن روزی را که به دنبال روزی و پیوستن نفسی را به نفسی و رسیدن گامی را به گامی، آرزو نکنیم.

﴿2﴾ وَ سَلِّمْنَا مِنْ غُرُورِهِ ، وَ آمِنَّا مِنْ شُرُورِهِ ، وَ انْصِبِ الْمَوْتَ بَيْنَ أَيْدِينَا نَصْباً ، وَ لَا تَجْعَلْ ذِكْرَنَا لَهُ غِبّاً

(2) و از فریب آرزوها ما را سالم دار و از بدی‌هایش امان ده و مرگ را در برابر دیدگان ما قرار داده؛ قرار دادنی دائم و همیشگی؛ و یادش را به گونه‌ای قرار مده که روزی یادش کنیم و روزی از آن غفلت ورزیم.

﴿3﴾ وَ اجْعَلْ لَنَا مِنْ صَالِحِ الْأَعْمَالِ عَمَلًا نَسْتَبْطِىُ مَعَهُ الْمَصِيرَ إِلَيْكَ ، وَ نَحْرِصُ لَهُ عَلَى وَشْكِ اللَّحَاقِ بِكَ حَتَّى يَكُونَ الْمَوْتُ مَأْنَسَنَا الَّذِي نَأْنَسُ بِهِ ، وَ مَأْلَفَنَا الَّذِي نَشْتَاقُ إِلَيْهِ ، وَ حَامَّتَنَا الَّتِي نُحِبُّ الدُّنُوَّ مِنْهَا

(3) و از اعمال شایسته عملی برایمان قرار ده که آمدن به سوی تو را همراه با آن، آرام و آهسته شماریم؛ و برای زود رسیدن به لقای تو، حرص ورزیم؛ به طوری که مرگ برای ما محلّ انسی باشد که به آن انس گیریم؛ و مرکز الفتی باشد که به آن شوق ورزیم؛ و خویشاوند نزدیکی باشد که نزدیکی به او را دوست داشته باشیم.

﴿4﴾ فَإِذَا أَوْرَدْتَهُ عَلَيْنَا وَ أَنْزَلْتَهُ بِنَا فَأَسْعِدْنَا بِهِ زَائِراً ، وَ آنِسْنَا بِهِ قَادِماً ، وَ لَا تُشْقِنَا بِضِيَافَتِهِ ، وَ لَا تُخْزِنَا بِزِيَارَتِهِ ، وَ اجْعَلْهُ بَاباً مِنْ أَبْوَابِ مَغْفِرَتِكَ ، وَ مِفْتَاحاً مِنْ مَفَاتِيحِ رَحْمَتِكَ

(4) پس هنگامی‌که مرگ را بر ما وارد کنی، ما را از دیدار چنین دیدارکننده‌ای خوشبخت فرما؛ و زمانی که بر ما وارد شد، ما را با او مأنوس ساز؛ و ما را به مهمانی‌اش به رنج و زحمت مینداز؛ و به زیارتش خوار و سرافکنده مکن؛ و آن را دری از درهای آمرزشت و کلیدی از کلیدهای رحمتت، قرار ده.

﴿5﴾ أَمِتْنَا مُهْتَدِينَ غَيْرَ ضَالِّينَ ، طَائِعِينَ غَيْرَ مُسْتَكْرِهِينَ ، تَائِبِينَ غَيْرَ عَاصِينَ وَ لَا مُصِرِّينَ ، يَا ضَامِنَ جَزَاءِ الُْمحْسِنِينَ ، وَ مُسْتَصْلِحَ عَمَلِ الْمُفْسِدِينَ .

(5) ما را در زمرۀ هدایت یافتگان بمیران، نه گمراهان؛ و در سلک مطیعانی که از مرگ اکراه ندارند و در جمع توبه‌کنندگان از دنیا ببر، نه گناهکاران و اصرار ورزان به گناه؛ ای ضامن پاداش نیکوکاران و اصلاح کنندۀ کردار بدکاران!

🎙فـایل صـوتـی
#امام_حسین«ع»
شورپایانی | وقتی مردم…
هیـئـت بهشت عـباس(ع)
@hassanataie1

مرگ در نگاه اول مظلوم عالم امیرالمومنین علی بن ابی طالب صلوات الله علیه 😭

●قال امیرالمومنین صلوات الله علیه: أَنَّ الْمَوْتَ عِنْدِي بِمَنْزِلَةِ الشَّرْبَةِ الْبَارِدَةِ فِي الْيَوْمِ الشَّدِيدِ الْحَرِّ مِنْ ذِي الْعَطَشِ الصَّدِيِّ

●امیرالمومنین صلوات الله علیه: مرگ در نزد من، مانند نوشیدن شربت خنکی است که انسان بسیار تشنه در روز بسیار گرم می نوشد.

الخصال جلد 2 صفحه 376
الإختصاص صفحه 174
تفسیر البرهان جلد 4 صفحه 431
بحار الأنوار - ط دارالاحیاء التراث جلد 38 صفحه 178
إرشاد القلوب جلد 2 صفحه 353

💡المَشِیبُ رسولُ المَوتِ
موی سپید، فرستاده ی مرگ است

📚 غرر الحکم / حدیث 1202
@amirolkalam

✔️مرگ و زندگی اهل بیتی (4)

▪️اللّٰهُمَّ أَحْيِنِي حَيَاةَ مُحَمَّدٍ وَ ذُرِّيَّتِهِ، وَأَمِتْنِي مَمَاتَهُمْ، وَتَوَفَّنِي عَلَىٰ مِلَّتِهِمْ، وَاحْشُرْنِي فِي زُمْرَتِهِمْ، وَلَا تُفَرِّقْ بَيْنِي وَبَيْنَهُمْ طَرْفَةَ عَيْنٍ أَبَداً فِي الدُّنْيا وَالْآخِرَةِ،

◾️خدایا زنده بدار مرا چون زندگی محمّد و فرزندان او، و بمیران مرا چون مرگ آنان و جانم را بگیر بر آیین ایشان و محشور کن مرا در زمره آنان و بین من و ایشان هیچ‌گاه جدایی مینداز، حتی به اندازه چشم بر هم زدنی در دنیا و آخرت.

دعای علقمه منقول از امام صادق صلوات الله علیه

آیا اندوهگين نمى‌ شوى‌؟! ...

قَالَ أَبُو بَصِيرٍ : قَالَ لِيَ اَلصَّادِقُ عَلَيْهِ السَّلاَمُ أَ مَا تَحْزَنُ أَ مَا تَهُمُّ أَ مَا تَأْلَمُ قُلْتُ بَلَى وَ اَللَّهِ قَالَ فَإِذَا كَانَ ذَلِكَ مِنْكَ فَاذْكُرِ اَلْمَوْتَ وَ وَحْدَتَكَ فِي قَبْرِكَ وَ سَيَلاَنَ عَيْنَيْكَ عَلَى خَدَّيْكَ وَ تَقَطُّعَ أَوْصَالِكَ وَ أَكْلَ اَلدُّودِ مِنْ لَحْمِكَ وَ بِلاَكَ وَ اِنْقِطَاعَكَ عَنِ اَلدُّنْيَا فَإِنَّ ذَلِكَ يَحُثُّكَ عَلَى اَلْعَمَلِ وَ يُرَوِّعُكَ عَنْ كَثِيرٍ مِنَ اَلْحِرْصِ عَلَى اَلدُّنْيَا.

ابو بصير گوید امام صادق سلام الله علیه به من فرمودند : آيا هيچ گاه دردمند و دژم و اندوهگين نمى‌ شوى‌؟ گفتم : چرا به خدا سوگند. فرمودند : هر گاه چنين مى‌ شوى ، مرگ و تنهايى خودت را در گور به ياد آور كه تخم چشمهايت بر گونه‌ هايت فرو ريخته و مفاصل تو از يكديگر گسسته و كرم ها از گوشت تو مى‌ خورند و پوسيدگى خود را به خاطر آور و اينكه از دنيا بريده و كوتاه دستى، كه اين كار تو را به عمل وا مى‌ دارد و از آزمندى نسبت به دنيا باز مى‌دارد.

📚 روضة الواعظین ج2 ص494 باب الثاني، مجلس في ذكر القبر

@shahrbanoo564110

اهمیت تفکر در باب مرگ و قبر و قیامت

عَنِ الْحَسَنِ الصَّيْقَلِ قَالَ: سَأَلْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ (صلوات الله علیه) عَمَّا يَرْوِي النَّاسُ أَنَّ تَفَكُّرَ سَاعَةٍ خَيْرٌ مِنْ قِيَامِ لَيْلَةٍ قُلْتُ كَيْفَ يَتَفَكَّرُ قَالَ يَمُرُّ بِالْخَرِبَةِ أَوْ بِالدَّارِ فَيَقُولُ أَيْنَ سَاكِنُوكِ أَيْنَ‌ بَانُوكِ مَا بَالُكِ لَا تَتَكَلَّمِينَ.

🔸حسن صیقل گفته است: از امام صادق (صلوات الله علیه) درباره آنچه مردم روایت می کردند که اندیشیدن در یک ساعت بهتر از نماز و عبادت یک شب است، پرسیدم و گفتم: آدمی چگونه فکر کند؟ فرمود: از خرابه یا خانه ای بگذرد و بگوید: کجایند ساکنانت، کجایند سازندگانت. چه شده که سخن نمی گویید.

الكافي- ط الاسلامية جلد 2 صفحه 54 بَابُ التَّفَكُّرِ حدیث 2
الزهد صفحه 75
بحار الأنوار الجامعة لدرر أخبار الأئمة الأطهار جلد 68 صفحه 320
تفسیر البرهان جلد 2 صفحه 621
وسائل الشيعة ط-آل البیت جلد 15 صفحه 196 باب 5 استحباب التفكّر فيما يوجب الاعتبار والعمل حدیث 2

-روز را به چهار بخش تقسیم کنید
-به وسیله لذتهای حلال الهی، خودتان را تقویت کنید برای انجام امور دینی
-ریاضت و رهبانیت ممنوع
-دنیاپرستی و مادی گرایی ممنوع

قَالَ عَلَيْهِ اَلسَّلاَمُ: اِجْتَهِدُوا فِي أَنْ يَكُونَ زَمَانُكُمْ أَرْبَعَ سَاعَاتٍ سَاعَةً لِمُنَاجَاةِ اَللَّهِ وَ سَاعَةً لِأَمْرِ اَلْمَعَاشِ وَ سَاعَةً لِمُعَاشَرَةِ اَلْإِخْوَانِ وَ اَلثِّقَاتِ اَلَّذِينَ يُعَرِّفُونَكُمْ عُيُوبَكُمْ وَ يُخْلِصُونَ لَكُمْ فِي اَلْبَاطِنِ وَ سَاعَةً تَخْلُونَ فِيهَا لِلَذَّاتِكُمْ فِي غَيْرِ مُحَرَّمٍ وَ بِهَذِهِ اَلسَّاعَةِ تَقْدِرُونَ عَلَى اَلثَّلاَثِ سَاعَاتٍ لاَ تُحَدِّثُوا أَنْفُسَكُمْ بِفَقْرٍ وَ لاَ بِطُولِ عُمُرٍ فَإِنَّهُ مَنْ حَدَّثَ نَفْسَهُ بِالْفَقْرِ بَخِلَ وَ مَنْ حَدَّثَهَا بِطُولِ اَلْعُمُرِ يَحْرِصُ اِجْعَلُوا لِأَنْفُسِكُمْ حَظّاً مِنَ اَلدُّنْيَا بِإِعْطَائِهَا مَا تَشْتَهِي مِنَ اَلْحَلاَلِ وَ مَا لاَ يَثْلِمُ اَلْمُرُوَّةَ وَ مَا لاَ سَرَفَ فِيهِ وَ اِسْتَعِينُوا بِذَلِكَ عَلَى أُمُورِ اَلدِّينِ فَإِنَّهُ رُوِيَ لَيْسَ مِنَّا مَنْ تَرَكَ دُنْيَاهُ لِدِينِهِ أَوْ تَرَكَ دِينَهُ لِدُنْيَاهُ.

🔸امام کاظم صلوات الله علیه: بكوشيد كه وقت شما چهار ساعت باشد، يك ساعت براى مناجات با خدا، يك ساعت براى كار زندگانى و معاش، و يك ساعت هم براى ارتباط با برادران و مردمان مورد اعتماد كه عيوب شما را به شما مي فهمانند و از دل به شما اخلاص دارند، و يك ساعت هم خلوت كنيد براى درك لذتهاى غیر حرام (حلال)، و به وسيله اين ساعت بر انجام وظائف آن سه ساعت ديگر توانا مي شويد، و به خود فقر و طول عمر تلقين نكنيد، زيرا هر كه به خود تلقين فقر كند بخيل مى‌شود و هر كه طول عمر در نظر گيرد حريص مى‌شود، براى خود بهره اى از دنيا بگيريد و آنچه خواهش حلال باشد و به مردانگى رخنه نكند و اسراف در آن نباشد منظور داريد و به اين وسيله براى انجام امور دين يارى جوئيد. زيرا روايت شده كه از ما نيست كسى كه دنيايش را برای دینش یا دینش را برای دنیایش رها سازد.

فقه الرضا صفحه 337
تحف العقول صفحه 409
بحار الأنوار - ط دارالاحیاء التراث جلد 75 صفحه 321

تقسیم روز به سه قسمت (حکمت 390 نهج البلاغه)

✔️تقسیم روز به چهار قسمت:
جماع و لذت حلال از زنان، کمک حال و تقویت کننده عابد است

🔴 اگر کسی نمازهایش را اول وقت بخواند لحظهٔ جان دادن خود ملک الموت شهادتین را به او تلقین می‌کند

🌕 ملک الموت گوید: در شرق و غرب زمین، هيچ اهل خانۀ شهرى، يا روستايى نيست، مگر اين‌كه هر روز پنج مرتبه به ايشان نظر مى‌كنم؛

🌕 رسول خدا صلّى ﷲ عليه و آله فرمودند: ملک الموت به مردم در اوقات نمازشان نظر مى‌كند؛ اگر آن فرد از كسانى بود كه بر اوقات نماز محافظت مى‌كند (نمازهایش را اول وقت می‌خواند)، در هنگام مرگ، شهادتین را به او تلقين مى‌كند؛ و ملک الموت ابليس را (در آن هنگام که مى‌خواهد ایمان را از او بگیرد) از او دور مى‌کند.

...فَقَالَ رَسُولُ اَللَّهِ صَلَّى اَللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ: إِنَّمَا يَتَصَفَّحُهُمْ فِي مَوَاقِيتِ اَلصَّلاَةِ فَإِنْ كَانَ مِمَّنْ يُوَاظِبُ عَلَيْهَا عِنْدَ مَوَاقِيتِهَا  لَقَّنَهُ شَهَادَةَ أَنْ لاَ إِلَهَ إِلاَّ اَللَّهُ وَ أَنَّ مُحَمَّداً رَسُولُ اَللَّهِ صَلَّى اَللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ وَ نَحَّى عَنْهُ مَلَكُ اَلْمَوْتِ إِبْلِيسَ.

📗وسائل الشیعة، ج ۴، ص ۱۰۸
@Ajayebezohoor
@Ajayebezohoor

جزع و بی تابی امام سجاد علیه السلام در حد قالب تهی کردن از مصیبت دفن نشدن ابدان شهدای کربلا

●[کامل الزیارات] عُبَیْدُ اللَّهِ بْنُ الْفَضْلِ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ هِلَالٍ عَنْ سَعِیدِ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سَلَّامٍ الْکُوفِیِّ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ الْوَاسِطِیِّ عَنْ عِیسَی بْنِ أَبِی شَیْبَةَ الْقَاضِی عَنْ نُوحِ بْنِ دَرَّاجٍ عَنْ قُدَامَةَ بْنِ زَائِدَةَ عَنْ أَبِیهِ قَالَ قَالَ عَلِیُّ بْنُ الْحُسَیْنِ علیهما السلام ... لَمَّا أَصَابَنَا بِالطَّفِّ مَا أَصَابَنَا وَ قُتِلَ أَبِی علیه السلام وَ قُتِلَ مَنْ کَانَ مَعَهُ مِنْ وُلْدِهِ وَ إِخْوَتِهِ وَ سَائِرِ أَهْلِهِ وَ حُمِلَتْ حَرَمُهُ وَ نِسَاؤُهُ عَلَی الْأَقْتَابِ یُرَادُ بِنَا الْکُوفَةَ فَجَعَلْتُ أَنْظُرُ إِلَیْهِمْ صَرْعَی وَ لَمْ یُوَارَوْا فَیَعْظُمُ ذَلِکَ فِی صَدْرِی وَ یَشْتَدُّ لِمَا أَرَی مِنْهُمْ قَلَقِی فَکَادَتْ نَفْسِی تَخْرُجُ وَ تَبَیَّنَتْ ذَلِکَ مِنِّی عَمَّتِی زَیْنَبُ بِنْتُ عَلِیٍّ الْکُبْرَی فَقَالَتْ مَا لِی أَرَاکَ تَجُودُ بِنَفْسِکَ یَا بَقِیَّةَ جَدِّی وَ أَبِی وَ إِخْوَتِی فَقُلْتُ وَ کَیْفَ لَا أَجْزَعُ وَ لَا أَهْلَعُ وَ قَدْ أَرَی سَیِّدِی وَ إِخْوَتِی وَ عُمُومَتِی وَ وُلْدَ عَمِّی وَ أَهْلِی مُصْرَعِینَ بِدِمَائِهِمْ مُرَمَّلِینَ بِالْعَرَاءِ مُسَلَّبِینَ لَا یُکَفَّنُونَ وَ لَا یُوَارَوْنَ وَ لَا یُعَرِّجُ عَلَیْهِمْ أَحَدٌ وَ لَا یَقْرَبُهُمْ بَشَرٌ کَأَنَّهُمْ أَهْلُ بَیْتٍ مِنَ الدَّیْلَمِ وَ الْخَزَرِ ...

●قدامة بن زایده از پدرش نقل کرده، امام علی بن الحسین علیهما السلام فرمود: ... وقتی در طفّ آن مصائب بر سر ما آمد و پدرم (امام حسین علیه السلام) و همراهان و پسران و برادران و دیگر اهل بیتش به شهادت رسیدند و اهل حرم و زنانش را سوار بر شتر کرده و به سمت کوفه حرکت دادند، من شروع به نگاه کردن به آنان کردم که بر زمین افتاده بودند و دفن نشده بودند پس آن مسئله خیلی بر دلم گران آمد و چنان از دیدن ایشان اندوهگین شدم که نزدیک بود روحم از بدنم خارج شود. عمه ام زینب، دختر بزرگ علی - علیه السلام - به حالم پی برد و فرمود: ای تنها باز مانده جد و پدر و برادرانم! چرا این­قدر بیتابی و داری خود را به کشتن می دهی؟ گفتم: چطور بی قرار نباشم و جزع و هلع نکنم، و حال آنکه می بینم که سرورم و برادرانم و عموهایم و پسر عموهایم و خانواده ام در خون خود غلتیده و بر ریگ های بیابان، غارت شده اند کفن نشده و دفن نشده اند و کسی بر بالای سرشان نیست و هیچ بشری به آنها نزدیک نمی شود، گویا آنها خانواده ای از دیلم و خزر (غیر مسلمان) هستند.

کامل الزیارات/باب88/ح1
بحار الأنوار - ط مؤسسةالوفاء/ج28/ص57 و ج45/ص179
زينب الكبرى عليها السلام من المهد الى اللحد/ص566
زینب الکبری (نقدی)/ص41
نفس المهموم/ص352
منتهی الآمال
جامع أحاديث الشيعة(بروجردی)/ج12/ص438
وفيات الأئمة/ص445
العوالم/ص362

امام معصوم در این عزا اینگونه جزع و بی تابی می نمود؛ تا حد قبض روح شدن.
حال لطمه زدن ها و صیحه و صرخه های ما و خون جاری کردن های ما واقعا افراط است؟

کیفیت تشییع پنج تن آل عبا صلوات الله علیهم

1️⃣خیر خلق الله رسول خدا صلی الله علیه و آله:
ایشان بدون تشییع در خانه خویش دفن شدند

2️⃣امیرالمومنین علی بن ابی طالب صلوات الله علیه:
تشییع شبانه و مظلومانه در دل شب با حداقل نفرات

3️⃣صدیقه شهیده فاطمه زهرا صلوات الله علیها:
تشییع شبانه و مظلومانه در دل شب با حداقل نفرات

4️⃣امام حسن مجتبی صلوات الله علیه:
تشییع آشکارا در دل روز ، لکن همراه با جسارت به تابوت و بدن مطهر حضرت

5️⃣سیدالشهداء امام حسین صلوات الله علیه:
بدن مطهر حضرت سه روز بدون غسل و کفن و دفن و تشییع، روی خاک داغ کربلا باقی مانده بود، سپس روستایی ها (بنی اسد رحمهم الله) آمدند و به امامت امام سجاد صلوات الله علیه حضرت را دفن کردند.


پس لزوما کثرت یا قِلّت تشییع کنندگان دلیلی بر خوب و بد بودن آن شخص نیست.

تشییع جنازه شلوغ دشمن خدا، و عدم تشییع باشکوه دوست خدا

وَ عَنْ أَبِی عَبْدِ اَللَّهِ علیه السلام قَالَ: کَانَ لِمُوسَی بْنِ عِمْرَانَ أَخٌ فِی اَللَّهِ وَ کَانَ مُوسَی یُکْرِمُهُ وَ یُحِبُّهُ وَ یُعَظِّمُهُ فَأَتَاهُ رَجُلٌ فَقَالَ إِنِّی أُحِبُّ أَنْ تُکَلِّمَ لِی هَذَا اَلْجَبَّارَ وَ کَانَ اَلْجَبَّارُ مَلِکاً مِنْ مُلُوکِ بَنِی إِسْرَائِیلَ فَقَالَ وَ اَللَّهِ مَا أَعْرِفُهُ وَ لاَ سَأَلْتُهُ حَاجَةً قَطُّ قَالَ وَ مَا عَلَیْکَ مِنْ هَذَا لَعَلَّ اَللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ یَقْضِی حَاجَتِی عَلَی یَدِکَ فَرَقَّ لَهُ وَ ذَهَبَ مَعَهُ مِنْ غَیْرِ عِلْمِ مُوسَی فَأَتَاهُ وَ دَخَلَ عَلَیْهِ فَلَمَّا رَآهُ اَلْجَبَّارُ أَدْنَاهُ وَ عَظَّمَهُ فَسَأَلَهُ حَاجَةَ اَلرَّجُلِ فَقَضَاهَا لَهُ فَلَمْ یَلْبَثْ ذَلِکَ اَلْجَبَّارُ أَنْ طُعِنَ فَمَاتَ فَحَشَدَ فِی جَنَازَتِهِ أَهْلُ مَمْلَکَتِهِ وَ غُلِّقَتْ لِمَوْتِهِ أَبْوَابُ اَلْأَسْوَاقِ لِحُضُورِ جَنَازَتِهِ وَ قُضِیَ مِنَ اَلْقَضَاءِ أَنَّ اَلشَّابَّ اَلْمُؤْمِنَ أَخَا مُوسَی مَاتَ یَوْمَ مَاتَ ذَلِکَ اَلْجَبَّارُ وَ کَانَ أَخُو مُوسَی إِذَا دَخَلَ مَنْزِلَهُ أَغْلَقَ عَلَیْهِ بَابَهُ فَلاَ یَصِلُ إِلَیْهِ أَحَدٌ وَ کَانَ مُوسَی إِذَا أَرَادَهُ فَتَحَ اَلْبَابَ عَنْهُ وَ دَخَلَ عَلَیْهِ وَ إِنَّ مُوسَی نَسِیَهُ ثَلاَثاً فَلَمَّا کَانَ اَلْیَوْمُ اَلرَّابِعُ ذَکَرَهُ مُوسَی فَقَالَ قَدْ تَرَکْتُ أَخِی مُنْذُ ثَلاَثٍ فَلَمْ آتِهِ فَفَتَحَ عَنْهُ اَلْبَابَ وَ دَخَلَ عَلَیْهِ فَإِذَا اَلرَّجُلُ مَیِّتٌ وَ إِذَا دَوَابُّ اَلْأَرْضِ دَبَّتْ إِلَیْهِ فَتَنَاوَلَتْ مِنْ مَحَاسِنِ وَجْهِهِ فَلَمَّا رَآهُ مُوسَی عِنْدَ ذَلِکَ قَالَ یَا رَبِّ عَدُوُّکَ حَشَرْتَ لَهُ اَلنَّاسَ وَ وَلِیُّکَ أَمَتَّهُ فَسَلَّطْتَ عَلَیْهِ دَوَابَّ اَلْأَرْضِ تَنَاوَلَتْ مِنْ مَحَاسِنِ وَجْهِهِ فَقَالَ اَللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ یَا مُوسَی إِنَّ وَلِیِّی سَأَلَ هَذَا اَلْجَبَّارَ حَاجَةً فَقَضَاهَا لَهُ فَحَشَدْتُ لَهُ أَهْلَ مَمْلَکَتِهِ لِلصَّلاَةِ عَلَیْهِ لِأُکَافِئَهُ عَنِ اَلْمُؤْمِنِ بِقَضَاءِ حَاجَتِهِ لِیَخْرُجَ مِنَ اَلدُّنْیَا وَ لَیْسَ لَهُ عِنْدِی حَسَنَةُ أُکَافِئُهُ عَلَیْهَا وَ إِنَّ هَذَا اَلْمُؤْمِنَ سَلَّطْتُ عَلَیْهِ دَوَابَّ اَلْأَرْضِ لِتَتَنَاوَلَ مِنْ مَحَاسِنِ وَجْهِهِ لِسُؤَالِهِ ذَلِکَ اَلْجَبَّارَ وَ کَانَ لِی غَیْرَ رَضِیٍّ لِیَخْرُجَ مِنَ اَلدُّنْیَا وَ مَا لَهُ عِنْدِی ذَنْبٌ.

🔸امام صادق علیه السلام: موسی بن عمران یک برادر در راه خدا داشت که موسی او را دوست میداشت و اکرام و احترامش میکرد.
شخصی نزد وی آمد و گفت: علاقه مندم با این پادشاه ستمگر (برای حل مشکلم) سخنی بگویی، آن ستمگر یکی از پادشاهان بنی اسرائیل بود. (آن دوست موسی علیه السلام) گفت: به خدا سوگند او را نمی شناسم و تا کنون چیزی از او نخواسته ام. آن شخص گفت: ضرری برایت نیست، شاید که خداوند عز و جل به دست تو حاجت مرا برآورده نماید. پس قلبش رقیق گشت و به همراه او حرکت کرد- بدون آن که موسی نسبت به این جریان آگاه باشد- و بر آن پادشاه وارد شد؛و چون (پادشاه) ستمگر او را دید، او را تجلیل کرد و به خود نزدیک کرد، سپس حاجت آن شخص را مطرح نمود و پادشاه آن را بر آورده کرد. مدّتی نگذشت که (پادشاه) ستمگر مورد ضربه قرار گرفت و مُرد و اهل مملکتش در تشییع جنازه اش شرکت کردند و در مرگش درهای بازار به خاطر حضور جنازه اش بسته شد. از قضای روزگار آن جوان مومن، برادر موسی، نیز در همان روز که آن ستمگر مُرد، وفات کرد و از خصوصیّات او این بود که هرگاه وارد منزلش می شد درب خانه را می بست و کسی به او دسترسی نداشت، فقط هر وقت موسی کاری با او می داشت در را باز می کرد و بر او وارد می شد. مدّت سه روز موسی او را فراموش کرد و چون روز چهارم به یادش افتاد و گفت: سه روز است که برادرم را فراموش کرده ام، و نزدش نرفتم، سپس آمد و در را گشود، چون وارد شد او را مرده دید در حالتی که جانورانی بر بدن او حمله کرده و زیبایی های صورتش را نابود کرده اند. وقتی موسی او را با چنان حالت دید گفت: ای پروردگار! مردم را بر جنازه دشمنت گرد آوردی ولی دوستت را این چنین مرداندی و جانوران زمین را بر او مسلّط کردی که زیبایی های صورتش را نابود کنند؟! خداوند عز و جل فرمود: ای موسی! دوست مؤمن من از این ستمگر حاجتی را درخواست کرد و او نیز حاجتش را بر آورده کرد، لذا اهل مملکتش را بر نماز او گرد آوردم تا جزای برآوردن کردن نیاز مومن باشد و چون از دنیا برود نزد من حسنه ای نداشته باشد که بخواهم پاداش دهم. و بر این مؤمن جانوران زمین را مسلّط نمودم تا زیبایی های صورتش را نابود کنند ،به جهت درخواستش از ستمگری که مورد رضایت من نبود، تا چون از دنیا میرود دیگر گناهی برایش نزدم نمانده باشد.

المومن ص 17