#بیداری۶۶

آهوی خرَد کُشته شد از دینِ پَلَشت
قربانیِ زیرِ شکمِ مؤمن گشت

چون عَرعَرِ شهوت زدگان ، رسوا بود
گفتند که آوای اذان است به دشت

#داتیس_مهرابیان

@esmaeilmehrabiandatis

#نوزایی_و_بازآفرینی
#کالبد_شکافی_شکستها_وپیروزیها_در_ایران_و_شرق_باستان

#نوشته_داتیس_مهرابیان

دیباچه ی (۸)
#داستان_پری_دریایی


شوق رسیدن به شهر خیال انگیز " اریدو " و دیدن " آپسو" ، خانه ی " انکی " بر سینه آب ، آرزوی ساختن کلبه ی درختی را که همیشه در دل داشتم ، دوباره در من زنده کرد.

همانجا از انکی خواستم که بعد از برگشت مان از سفر ، برای ساختن کلبه ی درختی ، روی شاخه های درخت کهنسال انار که بر سر چاه بیست متری گوشه سرای مان سایه اش را گسترانده بود ، کمکم کند .

انکی لبخندی زد و گفت به تو قول می دهم بعد از خانه ی پری دریایی ، در جزیره ی ناز ، کلبه ی درختی تو زیبا ترین کلبه ی درختی دنیا شود.
پرسیدم ：
-خانه ی پری دریایی ؟
- بله خانه پری دریایی که خودم برای ساختنش در شبهای مهتابی وقتی چشمه های سیاه از انبوه بچه لاک پشت ها ، زیر نور ماه از ساحل زیبای "شیب دراز " و " جزیره ی هنگام " جوشیده و به آغوش دریای پارس روان بودند ، کمک کردم تا از مرجانها و گلسنگ های رنگارنگ ، دیوارهای خانه ی زنده اش را بالا ببرد و "جزیره ی ناز " را که مانند بادگیری طبیعیست ، سقفش کند.

مسیر نگاهش ، نگاه مرا رو به پایین باراند و موج حرفهایش از پیکر زلالم گذشت：
- همین نزدیکی هاست ، آن پایین چسبیده به پیکر آن دلفینِ بلند و خاکی که در امتداد خلیج فارس ، تاختنِ اسبانِ اروند رود ، بر سینه ی دریا را به تماشا نشسته است.

- کدام دلفین خاکی ؟ منظورت آن جزیره ی کشیده و بلند است ؟

- بله ! نامش جزیره ی قشم است ، و آن جزیره کوچکی را که مثل پرنده ای می خواهد بر شانه اش بنشیند ، جزیره ی هنگام نامیده اند.
نا بهنگام ، هنگامه ای از موج های قصه و افسانه ، کف بر دهان ، به ساحلِ ذهنم ، یورش آوردند ：

افسانه ی دخترشاه پریان ، قصه ی جن گیرهای زار خوان ، افسانه ی زیبای "اُم منداس " ، انشرتو ، بابای دریا ، بوسلامه ، جزیره متحرک ، جن زیر آبی ، مادر دریا ، ماهی آدم خوار ، منتیل پو و هیولای آب و ... مثل فیلم از پیش چشمم گذشتند و عجیب آنکه واژه به واژه و پرده ، به پرده ی آن قصه ها و افسانه ها ، همزمان مانند دهها صفحه ی تلویزیون در ذهنم روشن شدند.

با اینکه برای دیدن خانه ی رؤيایی " انکی " ، بی تاب بودم ، ولی وسوسه ی دانستن آن افسانه ها ذهنم را فرا گرفت ، دوست داشتم همانجا دست از پرواز بکشم و در برابر تصویرهای پی در پی آن افسانه ها بنشینم و یک یکشان را دنبال کنم.
ناگهان "انکی " وسط تصویرهای رگباری آرزوهایم پرید و گفت ：
- می توانی قبل از رسیدن به شهر " اریدو " و خانه من ، از خانه ی پری دریایی و افسانه ی شنیدنی اش ، آغاز کنی !
با شادمانی و هیجان پرسیدم ：
- می توانم !؟ راستی ، راستی می شود !؟
- بله راستی ، راستی ، دوست من !
و لبخند زد و رو به آبهای نیلگون خیلج پارس با لحنی زیبا که همچون نیایشی عاشقانه بر آستانه ی معبدی مقدس ، مشت بکوبد ، درود فرستاد ：
- درود ! ای شاخابِ پارس !
- "سینوس پرسیکوس" !
- درود ! ای دامنِ پرچین و فرورفته ی زاگرس ، در آب
- ای پادگانه ی زیبای جاوید -مانده از دوره های پلیوسِن
- درود ! بر شورِ دویست چشمه ی شیرینت که از ژرفنای قلب مهربان به شورآبِ سینه ، فوران کرده ای ، تا ناخدایانِ تشنه ، بر لنج های حیرانی ، رگه های شکرینِ خدایی ات را بیابند و مستانه بنوشند.!
درود ! ای تَرنُّم و طراوت جاری در پروازِ خدایانِ سومر و آکد !
درود بر تو ای همزادِ نیلگون با نطفه ی پانصد هزار ساله ی من! ، روانِ مرا در آبانگانِ روانت بپذير !
وقتی نیایشِ انکی به اینجا رسید ، آسمان و زمین را آب فرا گرفته بود و ما دو تن ، ماهیان رقصانی بودیم ، شناکنان ، میان رگه های آب شیرین و جاری در گستره ی شورآبِ پارس.
از لا به لای انبوهِ لاروهای میکروسکوپی و درخشان مرجان ،که مانند غباری از ستاره و نور ، تونلهای صورتی رنگ عروس های دریایی را چراغان کرده بودند ، برجی رنگارنگ و بلند اشکوبه ، بر صخره های بزرگ مرجانی نمایان شد که روی سقفش ، "جزیره ی شگفت انگیز ناز" ، سر از آب بیرون آورده بود.

خانه ای جاندار از رده ی "گل سان - زیان" که در زیر آب ، نفس می کشید.
کُلونیِ انبوهی از پولیپ های ژله ای که ستونهای فنجانیِ بلند و آهکینِ آن برج را افراخته بودند.

گلستانی از مرجان و گلسنگ ، مانند جعبه ی مداد رنگی و مداد شمعی های فسفری رنگ ، باغی رقصنده و رویایی ، گرداگرد آن خانه که ناباورانه زنده بود و حرف می زد ، بر پا بود.

وقتی در برابر دروازه ی با شکوه و رنگینش ایستادیم ، رشته ها و سیناپس های شبکه ی عصبی آن کاخ بلند و مرجانی ، در دو جهت کند و سریع به حرکت درآمدند و صدها مرجانک لپه ای ، همزمان ، لب گشودند و به ما درود گفتند.

با آوای درودشان ، انگار هزاران بادکنک گازی در جشنی بزرگ به سوی آسمان به پرواز درآمدند.


@esmaeilmehrabiandatis

#نوزایی_و_بازآفرینی
#کالبد_شکافی_شکستها_و_پیروزیهای_ایران_و_شرق باستان

#نویسنده_داتیس_مهرابیان

#دیباچه استوره ها (اسطوره)
#بخش_۹
#داستان_پری_دریایی_قدرت_و_افسون


آن بادکنک ها ، انبوهی از حبابهای درخشان پرگشوده بودند که از در و دیوارهای آن برج و باروی جاندار ، رو به سطح آب به پرواز در آمدند.
صدفها و مرجانها ، گیاهان رقصنده ، ماهیان رنگارنگ و تمامی موجودات ریز و درشت در حال درود گفتن به من و "انکی " بودند ، احساس می کردم یکی از رب النوع های باستانی در کنار من است و من در روشنی حضور او زبان ستایش موجودات را آموخته ام .

لبخند انکی در ذرات وجودم هزاران آینه ی شکفته از شکست نور ، در گستره ای از غبار بنفش بود.
رگهایم آوندهای شراب و شادی بودند و چشم هایم در تمام سلولهای بدنم پلک می زدند ، که آوای سحرآمیز دختری پیچیده در لرزش سیمهای چنگ ، در هوش حواسم ، جاری شد .

پری دریایی ، با موهایی شرابی رنگ و چهره ای زیبا در تابی آویخته از جلبک های سبز ، بین ستون های مرجانی باغ کاخش ، در حال تاب خوردن ، آواز می خواند و در هر رفت و برگشت ، انگشتان زیبایش را به حالت رقص بر سیمهای چنگی که در سمت چپش قرار داشت ، می کشید و آهنگ و آوایش چنان نیلوفران ترد - اندام ، در هم می تنیدند و بالا می رفتند. در سمت راستش آینه ای راستی نما ، در آب ، در حالت بی وزنی و معلق مانده بود ، دور تا دورش با توتیای دریایی ریز و درشت تزیین شده بود و پری دریایی حین تاب خوردن ، زیر چشمی خودش را در آن می پایید

انبوهی از فرشته - ماهی های زیبا و رنگارنگ ، بر گرد پری زیبا در رقص بودند .
شادمانی و سرمستی در فضای آن قصر باشکوه در هاله ای از رنگ یاسی و ابرهای بنفش و ارغوانی با رگه هایی از نور زرد و طلایی ، جاری بود و از لابه لای پرده های صورتی رنگ پنجره هایش که با عروس های دریایی رقصان ، تزیین شده بودند ، نورهای هیجان انگیز و فسفری رنگ می تابید.

در افسون آواز پری دریایی ،یکی از قصه های مادربزرگ ، در ذهنم تصویر سازی شد که نقش افسونگر قدرت را با الهه ی حماسه و جنگ ، نشان می داد.

آواز پری دریایی ، بسیار زیبا و سحر آمیز بود. رشته های نازک آوازش که مانند رنگین کمانهای مینیاتوری بودند در افق هوش و گوش جانم می تراویدند.

از پله های رنگارنگ مرجانی و ستون های بلند قصرش گذشتیم و در برابرش مانند ماهیان رسیده به مانع شیشه ای در حالت بی وزنی معلق ماندیم .

پری زیبا با عشوه و رقص اندامش که انگار استخوانی در بدن ندارد ، همچون مار ماهی از تاب ، به پایین لغزید و بر گرد ما شادمان شنا کرد و به انکی ، خوش آمد گفت .
انگشت اشاره اش را که در هوا رقصاند فرشته ماهی ها از کاخ بیرون رفتند ، سپس رو به من کرد و گفت آدمیزاده ی کوچک ، من هم ذهنت را خواندم و هم می توانم از آینده ات بگویم ، من توانایی دیدن و پیشگویی آینده تو و زادگاه و سرزمینت را دارم .

در ذهنت داستان مادر بزرگت را ورق می زدی ، اجازه بده آن داستان را با هم از لای کاغذ پاره های پراکنده ی ذهنت کاوش کنیم ، شاید بتوانم در گنجه های خاک گرفته ی رویاهای دست نخورده و قصه های کهن شما آدمیزادان نشانه ای از لوح " انکی پیدا کنم ، در پاسخ و پاداش همکاری تو ، من هم قول می دهم همه قسمتهای آشکار و پنهان کاخم را که یک درش به اقیانوسها و در دیگرش به کهکشانها باز می شود به تو نشان دهم .

پری هنوز حرفش تمام نشده بود که داستان در ذهنم با این جمله ی قرمز رنگ ، به حرکت درآمد ؛

قدرت ، و حس در اختیار گرفتن قدرت ، عمیقا شادی بخش است ، عشق به قدرت ، عشق به برتری و میل به خودستایی و خود خودبینی است.

در دیباچه آن داستان آمده بود که ؛

در روزگاران فَرا- فُراتی (عبیدی )، ماهی گیر جوانی بود که هر روز سپیده دمان با بَلَم چوبی اش برای ماهی گیری راهی دریا می شد...

راستا دارد ،…


#درگاه_نگارین_چکامه_داتیس_مهرابیان
@esmaeilmehrabiandatis

#نوزایی_و_بازآفرینی
#کالبد_شکافی_شکستها_و_پیروزیها_در_ایران_و_شرق_باستان

#نویسنده_داتیس_مهرابیان

دیباچه #استوره ها(اسطوره)
#بخش_۱۰
#داستان_پری_دریایی_قدرت_و_افسون


مادر آن ماهیگیر جوان همیشه به او سفارش می کرد ، که از پری دریایی و صدای آوازش دوری کند ، و به او توضیح می داد که پری دریایی ، ماهی بسیار زیبا و افسونگریست با دم و باله ای افشان ، همچون عروسان دریایی و اندام دختری فریبا و صدایی سحرآمیز که مردان و ملوانان دریا را افسون کرده به کام مرگ می کشاند .

می گفت او را در برابر آفتاب یا بر سینه ی نارنجی غروب بر ساحل جزایر و یا بر تنه ی درخت های رها شده در آب دیده اند که در یک دست آینه ای دارد و در دست دیگر موجی از موهایش را گرفته و با پنجه های مست شانه ای طلایی رنگ ، شانه شان زده ، در باد افشان می کند و همزمان از حنجره اش آوایی زیبا تر از هزاران بلبل و صدها زنِ خُنیاگر بیرون می آید که هر کس بشنود از خود بی خود شده ، تن به گرداب های نامعلوم دریایی می سپارد .

و پسر هر بار می خندید و می گفت ، من خودم یک "دریا مرد" هستم که اکسیر جادویی می ساخته و در جام شراب به خورد پریان می داده است تا سرمست شوند.
و مادرش نیز هر بار با شنیدن این ادعا ها ، به اندام پسر اشاره می کرد و می گفت ، سر و مویت که زیباست و مثل "دریا مرد های" افسانه ای زشت رو نیستی و دست و پاهای قوی و پر ماهیچه ات ، هیچ گاه دم و باله نخواهند شد.
پسرک ، باز شیطنت بار می خندید و می گفت ، نه مادر تو فقط مرا زاییده ای و از زندگی های گذشته ام بی خبری ، من پیش از قرار گرفتن در شکم تو ، به دستور "ترتین " خدای ملوانان اقیانوس ، یک "مینتور گاو سر" ، بوده ام که در افسانه ها می گویند ، سالی هفت مرد و هفت دختر را می بلعیده است ، پری دریایی هم هر قدر صدای قدرتمندی داشته باشد در برابر غریزه ی مردانه ی یک " مینتور گاو سر " ، به اندازه ی قناری بی پناهیست که یک لقمه خواهد شد.

مادر هر روز ، با وسواس برای پسر ، اسپند دود می کرد و دور سرش می چرخاند و همین سفارش ها را تکرار می کرد و پسر هم همین حرفها را با خنده می گفت.

در نزدیکی خانه آنها دختری زیبا رو با پدر و مادرش در کلبه ای چوبی زندگی می کرد ، دختر بیماری ناشناخته ای داشت که از سپیده دمان ، پیش از آنکه خورشید بالا بیاید و آفتاب به پوست تنش بتابد ، باید در گوشه ای از ساحل در آب فرو می رفت و غروب ها که خورشید در کرانه های دریا ، نورش در پشت تکه ابرهای نارنجی و زرد پنهان می شد از آب بیرون می آمد و به کلبه بر می گشت.
جوان ماهی گیر که فانوس به دست ، پیش از برآمدن آفتاب ، تور ماهی گیری اش را بر دوش می کشید و از کنار کلبه دختر می گذشت ، او را می دید که زنبیل کوچک غذایش را در دست گرفته ، از لای در ، او را می پاید و همین که پسر دور می شود ، دختر پشت سرش به سوی ساحل دریا به راه می افتد.


راستا دارد...

@esmaeilmehrabiandatis

#خرد_نامه_پایان_شاهنامه
#سروده_داتیس_مهرابیان

(بازخوانی خردمندانه ی تاریخ و سرگذشت پهلوانان ایران در برابر دژخیمان و  یورشگران به خاک پاکِ میهن )

#پهلوان_نامه
در پهلوان نامه ؛
#سنباد_نامه  #بهزادان_نامه #به_آفرید_نامه #استاذسیس و...

#ابیات_۸۶۹۱_تا_۸۷۲۲
#سنباد_نامه
#بخش_شست‌_و_ششم

بهزادان ، (ابومسلم خراسانی )چونان رجزخوانی در میدان ، سخنانش را پر شور تر چنین پی گرفت ؛

از آیینِ موسی و عیسی چه سود؟!
من ایرانی‌ام مَزدَیَسنا ستود

اهورا خدا را ستایش کنم
به سیمرغِ هستی نیایش کنم

ولی موجِ مور و ملخ را ببین
عرب _ مردمان را در این سرزمین

که با تیغِ رومی به ما چیره‌اند
عشیره ، عشیره ، دو صد تیره اند

یَمانی ، مُضرّی و ایران ستیز
نبینندمان ، جز غلام و کنیز

ستمگر بر ایران و ایرانیان
به تاراجمان ، تازی اند و ژیان

مسیحی تبارند و نسطوری اند
رُمی ، رامشان کرده اندیشه‌_بند

چنین چیرگانی ، بر ایران ، سوار
ندیده ترادادِ این روزگار

از این رو به پیرنگِ نیرنگ و راز
زنم تیغِ نیرنگشان ، در نماز

نمازی که زرتشتیان خوانده‌اند
به پنجینه گاه از زمانِ سِپَند

من این پنج گاهان به همراهشان
فرود آوَرم سر ، به ایزد ، نهان

به دل ، مهرِ ایران و در سر ،کیان
ز جان ، پورِ وَندادَم و ژایدان

نهان ، پاد خواهم نمود از اِران
از آیینِ زرتشتِ مهری نشان

بدین آرمان است هر خوانِشَم
به اسلام و نسطوریان ، کُرنِشم

دراندازم آتش در اعرابِ چیر
به ابزارِ دین و ، به فَرِّ دلیر

که آیینشان گشته ابزارِ من
برای بُرون راندنِ اهرِمَن

برای رها کردنِ میهنم
دو روزی ، به بیگانه ، سر می نهم

ولی من به سیمرغِ یاری رسان
بس امیدوارم ، ز فَرِّ کیان

به نیروی پَهلانِ ایران نژاد
رها سازم این سرزمین را به داد


در این هنگام موبدَآموزگار که سخنان بهزادان برایش ناخوشایند و به دور از فرهنگ راستی و رَشنوی بهدین بودند ، زبان به پند و اندرز گشود ؛


بگفتش چنین موبَداموزگار
که ای پهله ی آریایی تبار !

دورویی ، ز دُروَندی است و دروغ
نیفروزد آتش ، ندارد فروغ

که فرموده زرتشت فرزانه دین
رهِ راستی را ، ز جان برگُزین

دلیری همین راستی پَروَریست
به گیتی ، به جز راستی ، راه نیست

تو از دین اسلام و نِسطوریان
چنین آرمانی گرفتی ، گمان

که گویند در مصلحت ، جایز است
هر آنچه دروغ است و پندارِ پَست

ولی فَرِّ ایرانِ زیبا فروغ
به دور است از انگیزه ی هر دروغ

که دُروندی آیینِ اهریمن است
به شمشیرِ دین ، چیره بر میهن است

چو از دینِ اهریمنان وارهی
بیابی رها ، میهنِ فرهی

از این رو نبینیم در بندِ غم
رهایی از این رنج و درد و ستم

که در بندِ بیگانه -دینِ عرب
همه روزمان گشته همرنگِ شب

رهایی چو یابیم ، از دینشان
رها گردد این میهنِ فَرنِشان

راستا دارد...

@esmaeilmehrabiandatis

#زیبای_عشق_آباد۱

❤🌸❤

تو بستی چشم و لب ، بر چشمِ حیران
دوان ، آهوی بوسه ، در لبستان

منم ، لب تشنه و تو ، لب گزانی
رمیده ، بوسه از پرهیزگاران


#داتیس_مهرابیان

@esmaeilmehrabiandatis

🍃🥂🍷پیاله ای با خیام 🍷🥂🍃

( م .صد و ده تضمین از رباعیات خیام)
#سروده_داتیس_مهرابیان


"اینجا به می و جام ، بهشتی ، می ساز"
از مستیِ خود ، ترانه ای خوش پرداز


نقد است شراب و روی زیبا ، دریاب !
این نقد و بهشتِ نسیه را ، دور انداز


#داتیس_مهرابیان

@esmaeilmehrabiandatis

#هزار_پندار_نیک

🍃🌹🍃

سپیده دمید از روانِ جهان
              به گفتارِ  زرتشتِ اسپنتمان

چو رو کرد ، سوی خِرَد ، بِهمَنِش
       جهان ، روشنایی گرفت از دَهِش

              🖌#داتیس_مهرابیان

#راه_در_جهان_یکیست_و_آن_راه_راستیست

           🔥اَشو زرتشت اسپنتمان🔥


⭐ اسپنتمان :
ریخت دگرگون شده ی سپیتمه و سپیتمان از
اوستاست که نام خانوادگی اَشو زرتشت است.
      به چم سپید رو ، درخشان رُخ.

🌸🔹🌸🔹🌸🔹

#درگاه_نگارین_چامه_داتیس_مهرابیان
@esmaeilmehrabiandatis

#نوزایی_و_بازآفرینی
#کالبد_شکافی_شکستها_وپیروزیها_در_ایران_و_شرق_باستان

#نویسنده_داتیس_مهرابیان

دیباچه #استوره_(اسطوره ها)
#بخش_۱۱
#داستان_پری_دریایی_قدرت_و_افسون

     
           در یکی از  روزهای  زیبای اردیبهشتی که شرجی هوای بندر "تیمپور "  بر تن سبزه ها و گلها ، شبنم نشانده بود و درختان لور ، ریشه های آویزانشان را در هوا  ، برای نوشیدن ذرات معلق آب ، به هر سو  می دواندند.

ابری از مه صبحگاهی تمام ساحل را تا خانه ی پسرک ماهی گیر و کلبه ی چوبی دخترک پوشانده بود و برگهای بزرگ درختهای موز و نخل ، سر از مه بیرون آورده ، به پاره_آتشی سرخ ، که در اجاق افق در حال شعله ور شدن بود ، آرام دست تکان می دادند.

پسرک ،  فانوس در دست و تور ماهی گیری ، بر دوش ، راهی دریا شده بود و مادرش ظرف اسپند_ سوز در یک دست و در دست دیگر کاسه ی آب ریخته در پشت سر فرزند ، میان  هاله ای از مه در حال ناپدید شدن بود ،  اما سفارش ها و حرف های هر روزه اش در مورد خطر پری دریایی و آواز افسونگرش ، همچنان در گوش پسرک جوان پژواک می شد.

شنهای نمناک و به هم پیوسته ، با هر گام او  ، در هم می شکستند و بر کف گیوه های سفیدش چسبیده و در گامی جلوتر ، رها می شدند.

احساس می کرد ، تور نم زده در شرجی سحرگاهی ، روی شانه اش ،  سنگین تر از همیشه است و زمین ، سمج تر از روزهای پیش ، پاهای استوارش را در کام ساعت  شنی ،  غرق لحظه های پیش رو می کند .

در آن گرگ و میش هوا ، طبق معمول از باریک راه و از برابر کلبه ی چوبی گذشت و باز نگاه سنگین دخترک را ، از لای در نیمه باز ،  روی روان خودش احساس کرد.

لحظه ای ایستاد ، تور را روی شانه اش جا بجا کرد و زیر چشمی ، صورت دختر را از لای در نیمه باز  و تاریک ، مثل نیمه ای از ماه پنهان شده در مغاک ابر ، پایید.
حدس زد ، زیر دو ستاره ی چشمهای روشن که در تاریکی کلبه سوسو می زدند ، هلالی از خنده ، روی لبهای دختر پیداست و اگر مستقیم نگاه کند ، دخترک ، خنده اش را از لبانش خواهد دزدید.

گیوه هایش را روی شنهای نم زده ، محکم فشار داد و راهش را به سوی ساحل از سر گرفت.
در میان راه به لبخند دخترک فکر کرد و به حدس خودش خندید.

موج ها بر گرد پاهایش که دویدند و گیوه هایش را پر از آب کردند ، تازه خودش را کنار قایقش دید .
تور را در قایق انداخت و فانوسش را به تیرک کوتاهش آویخت و شعله ی کم جانش را که داشت در برابر شفق صبحگاهی ، آرام می رقصید ، فوت کرد ، طناب قایق را که خواست باز کند ، به پشت سرش نگاه کرد.
ابر مه ، توان دیدن تمام مسیر و چاله های  رد پاهایش را به او نمی داد .

به دخترک فکر کرد ،  طناب را باز نکرد و به سوی صخره هایی که در سمت راست ساحل بودند رفت .
پیش از این ، غروبها وقتی که از دریا برمی گشت ، گاهی دخترک را دیده بود که از مسیر صخره ها به سوی کلبه شان بر می گردد.

هنوز هوا کاملا روشن نشده بود که جوان ، روی صخره ای تخت ، بالاتر از دیگر صخره ها رو به ساحل نشسته بود ، از یک سو به سرخی شفق که در پرده ای از مه ،  مانند شعله ی شمعی در پس پنجره ای دور بود ،  نگاه می کرد  و از سویی ، کوره راه باریک ساحلی را دید می زد که زیر تنی ابر آلود از مه می لغزید.

شبحی سیاه در راه ساحلی به سوی صخره ها پیش می آمد ، پسرک احساس کرد خیلی دوست دارد ، هلال لبخند دختر را ببیند ، با خودش اندیشید که حدس و گمانش اشتباه بوده و از آن فاصله و از لای در نیمه باز و تاریک چگونه می توانسته لبخند دختر  را ببیند ؟.
از تخته سنگ به زیر آمد و زیر سینه ی تخت صخره ها خودش را پنهان کرد.

قامت زیبای دختر از میان مه ، پیدا و پیدا تر می شد ، جوان احساس کرد قلبش به تپش افتاده است و ترسی مبهم و راز آلود همراه با دلهره ای لذت بخش وجودش را فرا می گیرد...


ادامه دارد...


✅ #درگاه_نگارین_و_چکامه_داتیس_مهرابیان
@esmaeilmehrabiandatis

#هزار_اندیشه_نیک

📜💎📜💎📜💎📜💎


به زَر ، باید این واژه ها را  ، نوشت
که فرموده  زرتشتِ نیکو  سرشت

اگر بختِ خوش خواهی و شادگاه
تو خوشبختیِ دیگران را بخواه

#داتیس_مهرابیان




#درگاه_نگارین_و_چکامه_داتیس_مهرابیان
@esmaeilmehrabiandatis