کانال آثار داتیس مهرابیان 13489

98 viewsداتیس مهرابیان, 19:03

#نوزایی_و_بازآفرینی #نویسنده_داتیس_مهرابیان #کالبد_شکافی_فرهنگ_ایران_و_شرق_باستان #استوره (اسطوره ها) #بخش_۲۳ #داستان_عشق_اسپندیاد_و_پری_دریایی در کرانه های اقیانوس تا چشم کار می کرد جزیره های کوچک و پراکنده ای دیده می شد که گرمای هوا بر فراز آنها مانند…

#نوزایی_و_بازآفرینی
#نویسنده_داتیس_مهرابیان

#استوره ها (اسطوره ها)
#بخش_۲۴
#داستان_عشق_اسپندیاد_و_پری_دریایی

...انگار بابای دریا ، خشمگین به پا خواسته بود و لنج را با پنجه های موج بر کوه شانه هایش گذاشته بود.

اسپند یاد که پر و بالش زیر تگرگ و باران خیس شده بود ، سراسیمه خودش را به اتاقک قمار رساند و بر شانه ی پدرش نشست ، پدر که سکان از دستش کنده شده بود ، نگران اما پر تلاش ، در پیِ به فرمان گرفتنِ لنج بود ، همین که دید مرغ دریایی به او پناه آورده و بر شانه اش نشسته است ، در آن نا آرامی ، دستش را با مهربانی بر پر و بال پرنده کشید ، ناگهان احساسی شگفت بر وجودش چیره شد ، با اینکه نمی دانست روانِ پسر خودش را نوازش می کند ، اما حس پدرانه و یاریگرش مثل ققنوس در قلبش شعله ور شد.
اسپند یاد با چشم سومش آن شعله ی فروزان را در قلب پدر دید ، قطره اشکی از گوشه ی چشمهایش روی پرهای کوچکش لغزید ، سر و پرهای خیسش را به گردن پدر کشید و به زبان مرغ دریایی فریاد زد.
پدر ، مرغ دریایی را با دست بزرگش از شانه برداشت و تن خیس و لرزانش را از چاک پیراهش روی سینه ی گرمش گذاشت.
اسپند یاد در آن دم ، تمام خاطرات کودکی و بوی آغوش از یاد رفته ی پدر را به یاد آورد و چشمهای پر از اشکش را آرام بست ، با صدای فریادهای پری چشم تیله ای و دخترش ، چشمانش را باز کرد و از چاک پیراهن پدر به عرشه نگاه کرد.

آن لنج پیشافراتی که از به هم پیوستن و سوار بر هم شدن چند قایق چوبی با کمک ریسمانهای محکم از پوستِ بُز ، استوار شده بود ، در هجوم توفان "گونو " درحال از هم گسستن و تکه تکه شدن بود .
پری دریایی و دخترش در میان دیرکها و عرشه ی نیمه شکسته با پاهای بسته شده بر دیرک ، گیر افتاده بودند ، پدر اسپندیاد به کمکشان شتافت .
ناگهان دیرک شکسته شدو بر سرِ پری و دخترش فرود آمد ، پری ، دختر لاغر و کوچکش را در آغوش گرفت ، دیرکِ شکسته روی کمرش ، افتاد و جیغ پریِ چشم تیله ای با غرش رعد و برق ، یکی شد .
عرشه ی لنج در هم کوبیده شد و پدر و اسپندیاد در چنگال بلند و هولناکِ موجها فرو رفتند ، پیراهنِ سپید و آغوش پدر ، کفن مرغ دریایی شد.

اسپندیاد که انگار از کابوسی وحشتناک پریده باشد ، بی درنگ ، چشمهایش را باز کرد ، خودش را در کنار آبگیر و ساحلِ تیمپور یافت و پریِ دریایی را دید که باز به شکل دختر همسایه درآمده و زنبیل در دست ، راه کلبه ی جمشر را در پیش گرفته است.

صدا زد ؛
- چرا مرا برگرداندی ؟
- پدرم در آن توفان ، چه سرنوشتی پیدا کرد؟
- تو و مادرت ، آنجا ، تا آخرین لحظه روی عرشه ، به دیرک چوبی بسته شده بودید ، مادرت چه شد ؟ تو اگر مرده ای پس اینجا چه می کنی ؟ من ! من اگر مرده ام ؟…

دخترک بی هیچ پاسخی در غبار نارنجی رنگ غروب و از میان باریک- راهِ ساحلی به سوی کلبه ی جمشر گام بر می داشت.

اسپندیاد ، غمگین و بی پاسخ از آن همه فریاد ، به سوی قایقش رفت ، فانوس خاموشش را از دیرک برداشت ، تور به هم پیچیده ی ماهیگیری اش را بر دوش کشید و با آخرین تصویری که از پدر در ذهن داشت ، راهیِ خانه شد.

به خانه که رسید مادرش را مثل همیشه چشم انتظار ، ایستاده بر درگاه دید.
مادر ، خسته نباشید گفت و تور ماهیگیری را از دوش فرزند گرفت.
اسپندیاد ، خسته ، روی تختش دراز کشید ، همینکه خواست از مادر ، برای صید نکردن ماهی ، پوزش بخواهد ، صدای مادر را شنید که با خوشحالی فریاد زد ؛
- وای پسرم به گمانم ماهی خوشمزه ای به دام انداخته ای پس چرا بیچاره را از تور بیرون نکشیدی ، ؟…

ادامه دارد ...

#درگاه_نگارین_چکامه_داتیس_مهرابیان
@esmaeilmehrabiandatis

399 viewsداتیس مهرابیان, 19:05