💠 ما کوردستانی هستیم...
1⃣ ما اکه اکنون جنبشی اسلامی هستیم ، باور داریم که کوردستان حوزه کاری ما است ، بخاطر اینکه خودمان کورد هستیم و مردم کورد هم آسان‌تر ما را درک می‌کنند و رساندن فکر و اندیشه‌ی خود در گام اول شایسته ملت خودمان است. همچنان که پروردگار می‌فرماید: ( وَمَا أَرْسَلْنَا مِن رَّسُولٍ إِلاَّ بِلِسَانِ قَوْمِهِ لِيُبَيِّنَ لَهُمْ) ابراهیم/٤.
2⃣ اما دفاع کردن و کنار زدن ظلم و ستمی که بیش از صد سال سیستم و رجال ظالم اقوام همسایه و بعد از آن تجاوزگری بریتانیا و آمریکای طاغوت بر مردممان رواداشته‌اند ، به وظیفه‌ای شرعی و ادامه‌ی رفتار جوانمردانه‌ی پدران مسلمان خود می‌دانیم..
3⃣ همچنین بعد از آنکه مردم خودمان به دید و تصورات و برنامه و رفتارمان جواب دادند ، و توان خود را با ما به کار انداختند ، زودتر می‌توانیم جنبش اجتماعیمان را به سطحی برسانیم که بتوانیم به سمت تشکیل دارالاسلامی حرکت کنیم.
4⃣ تا زمانی که ما و ملتمان به چنین هدفی برسیم ، حمایت خود را از تمامی خواسته‌ها و حقوق شرعی کوردها برای هرگونه همکاری اعلام می‌کنیم، ازاین منظر که سیستم ولایات اسلامی در نسل جدید کورد شناخته شده نیست ، سیستم فدرالی را برای هر بخش کوردستان مناسب می‌دانیم ، اگرچه فدرالیسم در سطح پایین‌تری نسبت به ولایات اسلامی قرار دارد.
—----------------------------------------------------------------
🌀 منبع : ئیمه کیین؟ - ماموستا کریکار
1⃣ ما اکه اکنون جنبشی اسلامی هستیم ، باور داریم که کوردستان حوزه کاری ما است ، بخاطر اینکه خودمان کورد هستیم و مردم کورد هم آسان‌تر ما را درک می‌کنند و رساندن فکر و اندیشه‌ی خود در گام اول شایسته ملت خودمان است. همچنان که پروردگار می‌فرماید: ( وَمَا أَرْسَلْنَا مِن رَّسُولٍ إِلاَّ بِلِسَانِ قَوْمِهِ لِيُبَيِّنَ لَهُمْ) ابراهیم/٤.
2⃣ اما دفاع کردن و کنار زدن ظلم و ستمی که بیش از صد سال سیستم و رجال ظالم اقوام همسایه و بعد از آن تجاوزگری بریتانیا و آمریکای طاغوت بر مردممان رواداشته‌اند ، به وظیفه‌ای شرعی و ادامه‌ی رفتار جوانمردانه‌ی پدران مسلمان خود می‌دانیم..
3⃣ همچنین بعد از آنکه مردم خودمان به دید و تصورات و برنامه و رفتارمان جواب دادند ، و توان خود را با ما به کار انداختند ، زودتر می‌توانیم جنبش اجتماعیمان را به سطحی برسانیم که بتوانیم به سمت تشکیل دارالاسلامی حرکت کنیم.
4⃣ تا زمانی که ما و ملتمان به چنین هدفی برسیم ، حمایت خود را از تمامی خواسته‌ها و حقوق شرعی کوردها برای هرگونه همکاری اعلام می‌کنیم، ازاین منظر که سیستم ولایات اسلامی در نسل جدید کورد شناخته شده نیست ، سیستم فدرالی را برای هر بخش کوردستان مناسب می‌دانیم ، اگرچه فدرالیسم در سطح پایین‌تری نسبت به ولایات اسلامی قرار دارد.
—----------------------------------------------------------------
🌀 منبع : ئیمه کیین؟ - ماموستا کریکار
Forwarded from پێگەی مامۆستا کرێکار
Media is too big
VIEW IN TELEGRAM
This media is not supported in your browser
VIEW IN TELEGRAM
💠 ما در مقابل کل تمدن غرب و آمریکا ایستاده‌ایم، بدون تردید رد افکار ملحدین و سکولارها سخت نیست...
➕ روزی از روزها در میان مسلمانان رفتاری کە اروپایی‌ها با گالیلە و کوپرنیک و... کردند مشاهدە نشد. ما فردی مثل امام رازی داریم کە همزمان مفسر قرآن و شیمی‌دان بود.
@fatih_krekar
➕ روزی از روزها در میان مسلمانان رفتاری کە اروپایی‌ها با گالیلە و کوپرنیک و... کردند مشاهدە نشد. ما فردی مثل امام رازی داریم کە همزمان مفسر قرآن و شیمی‌دان بود.
@fatih_krekar
Forwarded from دووربین :: dorbeen.co
💠 خوێندنه‌وه‌یه‌ک بۆ نامیلکه‌ی
«وه‌ڵامێکی پوخت و کافی، بۆ مه‌لا ته‌کفیریه‌کانی به‌ناو سۆفی»
بابه‌تی ژماره ١: پێشه‌کی و ڕوونکردنه‌وه
▫️له‌م چه‌ند ساڵه‌ی دوایی و به‌تایبه‌تی له یه‌ک دوو ساڵی ڕابردوودا و به‌تایبه‌تیتریش له‌م چه‌ند مانگه‌دا هه‌موومان بینیومانه و ده‌بینین که مه‌لا به‌ناو سۆفییه‌کان به‌رده‌وام هێرش ده‌که‌نه سه‌ر هه‌موو ئه‌و که‌سایه‌تی و مامۆستا ئایینی و لایه‌نانه‌ی که وه‌کو خۆیان بیر ناکه‌نه‌وه و بۆچوونیان پێچه‌وانه‌ی بۆچوونه‌کانی ئه‌وانه.
مه‌لا به‌ناو سۆفییه‌کان بێ جیاکردنه‌وه‌ی که‌سانی به‌رانبه‌ر، کورد وته‌نی «دۆ و دۆشاویان تێکه‌ڵ کردووه» و هه‌موو به «وه‌هابی» ناو ده‌به‌ن و هه‌مووشیان به ئه‌هلی بیدعه‌ت و دوژمنی خواو شه‌ریعه‌ت ده‌زانن!
▪️بۆ نموونه ده‌بینی یه‌کیان خه‌وێکت بۆ ده‌گێڕێته‌وه که ئه‌گه‌ری درۆ و ناڕاستبوونی زۆر زیاتره له ڕاستبوونی، یان باسی که‌رامه‌تێکی سه‌رسووڕهێنه‌ری وه‌لی و پیاوچاکێکت بۆ ده‌کات، هه‌ر ئه‌وه‌نده به‌سه که بڵێی من بڕوا ناکه‌م و وا ده‌زانم که درۆو ناڕاسته، ئیتر ده‌سبه‌جێ مۆری وه‌هابیبوون و دژایه‌تیی ئه‌ولیا له‌سه‌ر کارنامه‌ی کردارت ده‌درێت و ده‌بیته ئه‌هلی بیدعه‌ت و گومڕایی! ده‌شبینین که له تۆڕه کۆمه‌ڵایه‌تییه‌کاندا، زۆرینه‌ی باسه‌کانیان هه‌ر باسی که‌رامه‌تی ئه‌ولیا و خه‌و و هاوار کردنی فڵان نه‌خۆش و نه‌زۆکه له گۆڕی فڵان پیاوچاک!
▫️به‌مه‌شه‌وه نه‌وه‌ستاون و زۆر جار هه‌ر به بێ موناسه‌به‌ت و هه‌ندێک جاریش به موناسه‌به‌تێک، فارس وته‌نی «به ته‌پڵی ئیختیلاف و ئینشیقاقدا ده‌کوتن»، وه‌کو خواردنه‌وه‌ی قومه ئاوێکیش لایه‌نی به‌رانبه‌ریان به فاسق و فاجر و له‌دین‌ده‌رچوو و نۆکه‌ری جووله‌که‌و گاور و ئه‌هلی بیدعه‌ت و ... حسێب ده‌که‌ن؛ سه‌یر ئه‌وه‌یه له‌گه‌ڵ ئه‌مه‌شدا به لایه‌نه‌کانی به‌رانبه‌ریان ده‌ڵێن «ته‌کفیری» و «ته‌فسیقی» و «توندڕه‌و» و ...! له‌کاتێکدا که خۆیان به ناوی ته‌سه‌ووف و عیرفان و دیفاع و پارێزه‌ری له ئه‌ولیا و مه‌زهه‌ب و ... له گۆمی ئه‌م کاره قێزه‌ونانه‌دا ڕۆچوون و نوقم بوون!
▪️له نوێترین ڕووداوی له‌م جۆره‌دا مه‌لایه‌کی به‌ناو سۆفی به ناوی «مه‌لا سوله‌یمانی ئه‌حمه‌دی» که مامۆستایه‌کی به‌ته‌مه‌نه‌و مووه‌کانی سه‌ر و ڕدێنی سپی کردووه‌و به‌شی زۆری ته‌مه‌نیی تێپه‌ڕاندووه‌و به‌شی که‌می ماوه‌ته‌وه‌و لێی چاوه‌ڕوان ده‌کرێت که بۆ یه‌کڕیزی و یه‌کخستنی موسوڵمانان هه‌وڵ بدات، له شاری پیرانشاری ڕۆژهه‌ڵاتی کوردستانه‌وه هه‌ستاو له‌ژێر ناوی به‌شداری کردن له کۆڕی پرسه‌و سه‌ره‌خۆشی مامۆستای کۆچکردوو، «مامۆستا خالیدی ڕۆسته‌می» خۆی گه‌یانده شاری مه‌ریوان، به‌ڵام به داخه‌وه له‌و کۆڕه‌دا وه‌کو مه‌لایه‌کی تازه‌پێگه‌یشتوو و دوور له سیاسه‌ت و ڕێبینی و دووربینیی، جارێکی تر شه‌پۆلی ئیختیلاف و دووبه‌ره‌کیی له‌ناو خه‌ڵکی موسوڵمانی کوردستاندا خسته ڕێ و فووی به که‌ڕه‌نای شه‌ڕ و ئاژاوه‌و ته‌بدیع و ته‌فسیقدا کرد و هه‌موو لایه‌نه‌کانی به‌رانبه‌ری به ئه‌هلی بیدعه‌ت زانی؛ وه‌کو نموونه‌ش ده‌ستی نایه سه‌ر دوو زانای به‌ڕێزی موسوڵمان: مامۆستای شه‌هید، کاکه ناسری سوبحانی و دکتۆر یووسف قه‌ڕه‌زاوی (ڕه‌حمه‌تی خوایان لێبێت).
▫️ماوه‌یه‌ک پێش ئه‌وه‌ش، له کۆتا ڕۆژه‌کانی مانگی پیرۆزی ڕه‌مه‌زانی ڕابردوودا بوو که بڵاوبوونه‌وه‌ی وته‌یه‌کی کورت و کۆتا له مه‌لا عه‌بدوللـه‌تیف ئه‌حمه‌د، ده‌رباره‌ی دوو ته‌ریقه‌تی نه‌قشبه‌ندی و قادری، بووه هۆکاری تووڕه‌بوون و وه‌ڵامدانه‌وه‌یه‌کی خێراو به‌په‌له‌ی ئه‌و مامۆستانه‌ی که لایه‌نگری یه‌کێک له‌م دوو ته‌ریقه‌ته‌ن. له‌و کاته‌شدا زۆرینه‌ی وه‌ڵامه‌کان لێواولێو بوون له تووڕه‌یی و هه‌ست و ئیحساسات. سووکایه‌تی و ئیهانه‌ت و قسه‌ی ناپه‌سه‌ندیش له هه‌ندێکیاندا به ڕوونی ده‌بینرا.
▪️به‌هه‌رحاڵ ئێمه وه‌کو که‌سێک که الحمد لله نه ئه‌هلی ته‌ریقه‌تین، نه ئیخوانین و نه لایه‌نگری مه‌لا عه‌بدوللـه‌تیفیشین، به‌پێویستمان زانی له‌گه‌ڵ خۆگرتنه‌وه له هه‌موو جۆره ده‌مارگیری و ته‌عه‌سسوبێک و ته‌نها بۆ کارکردن به یاسای «حه‌قبێژی» و «حه‌قخوازی»، ڕوونکردنه‌وه‌یه‌ک ده‌رباره‌ی ئه‌و قسه‌و بابه‌تانه بده‌ین که مه‌لا به‌ناو سۆفییه‌کان به‌رده‌وام ده‌ست ده‌خه‌نه سه‌ریان و باسیان ده‌که‌ن و به‌هۆیانه‌وه ته‌بدیع و ته‌فسیق و ته‌کفیری که‌سانی به‌رانبه‌ریان ده‌که‌ن.
ئاماژه‌یه‌کی زانستیش به مێژووی ته‌کفیر و ته‌بدیع و ته‌فسیق له کوردستاندا ده‌ده‌ین بۆ ئه‌وه‌ی لامان ڕوون بێته‌وه که ئایا ئه‌و که‌سانه‌ی که به‌ناو سۆفییه‌کان پێیان ده‌ڵێن "وه‌هابی"، ئه‌م دیاردانه‌یان بۆ ناو خه‌ڵکی کورده‌واری هێناوه یان شێخانی ته‌ریقه‌ت؟!
«وه‌ڵامێکی پوخت و کافی، بۆ مه‌لا ته‌کفیریه‌کانی به‌ناو سۆفی»
بابه‌تی ژماره ١: پێشه‌کی و ڕوونکردنه‌وه
▫️له‌م چه‌ند ساڵه‌ی دوایی و به‌تایبه‌تی له یه‌ک دوو ساڵی ڕابردوودا و به‌تایبه‌تیتریش له‌م چه‌ند مانگه‌دا هه‌موومان بینیومانه و ده‌بینین که مه‌لا به‌ناو سۆفییه‌کان به‌رده‌وام هێرش ده‌که‌نه سه‌ر هه‌موو ئه‌و که‌سایه‌تی و مامۆستا ئایینی و لایه‌نانه‌ی که وه‌کو خۆیان بیر ناکه‌نه‌وه و بۆچوونیان پێچه‌وانه‌ی بۆچوونه‌کانی ئه‌وانه.
مه‌لا به‌ناو سۆفییه‌کان بێ جیاکردنه‌وه‌ی که‌سانی به‌رانبه‌ر، کورد وته‌نی «دۆ و دۆشاویان تێکه‌ڵ کردووه» و هه‌موو به «وه‌هابی» ناو ده‌به‌ن و هه‌مووشیان به ئه‌هلی بیدعه‌ت و دوژمنی خواو شه‌ریعه‌ت ده‌زانن!
▪️بۆ نموونه ده‌بینی یه‌کیان خه‌وێکت بۆ ده‌گێڕێته‌وه که ئه‌گه‌ری درۆ و ناڕاستبوونی زۆر زیاتره له ڕاستبوونی، یان باسی که‌رامه‌تێکی سه‌رسووڕهێنه‌ری وه‌لی و پیاوچاکێکت بۆ ده‌کات، هه‌ر ئه‌وه‌نده به‌سه که بڵێی من بڕوا ناکه‌م و وا ده‌زانم که درۆو ناڕاسته، ئیتر ده‌سبه‌جێ مۆری وه‌هابیبوون و دژایه‌تیی ئه‌ولیا له‌سه‌ر کارنامه‌ی کردارت ده‌درێت و ده‌بیته ئه‌هلی بیدعه‌ت و گومڕایی! ده‌شبینین که له تۆڕه کۆمه‌ڵایه‌تییه‌کاندا، زۆرینه‌ی باسه‌کانیان هه‌ر باسی که‌رامه‌تی ئه‌ولیا و خه‌و و هاوار کردنی فڵان نه‌خۆش و نه‌زۆکه له گۆڕی فڵان پیاوچاک!
▫️به‌مه‌شه‌وه نه‌وه‌ستاون و زۆر جار هه‌ر به بێ موناسه‌به‌ت و هه‌ندێک جاریش به موناسه‌به‌تێک، فارس وته‌نی «به ته‌پڵی ئیختیلاف و ئینشیقاقدا ده‌کوتن»، وه‌کو خواردنه‌وه‌ی قومه ئاوێکیش لایه‌نی به‌رانبه‌ریان به فاسق و فاجر و له‌دین‌ده‌رچوو و نۆکه‌ری جووله‌که‌و گاور و ئه‌هلی بیدعه‌ت و ... حسێب ده‌که‌ن؛ سه‌یر ئه‌وه‌یه له‌گه‌ڵ ئه‌مه‌شدا به لایه‌نه‌کانی به‌رانبه‌ریان ده‌ڵێن «ته‌کفیری» و «ته‌فسیقی» و «توندڕه‌و» و ...! له‌کاتێکدا که خۆیان به ناوی ته‌سه‌ووف و عیرفان و دیفاع و پارێزه‌ری له ئه‌ولیا و مه‌زهه‌ب و ... له گۆمی ئه‌م کاره قێزه‌ونانه‌دا ڕۆچوون و نوقم بوون!
▪️له نوێترین ڕووداوی له‌م جۆره‌دا مه‌لایه‌کی به‌ناو سۆفی به ناوی «مه‌لا سوله‌یمانی ئه‌حمه‌دی» که مامۆستایه‌کی به‌ته‌مه‌نه‌و مووه‌کانی سه‌ر و ڕدێنی سپی کردووه‌و به‌شی زۆری ته‌مه‌نیی تێپه‌ڕاندووه‌و به‌شی که‌می ماوه‌ته‌وه‌و لێی چاوه‌ڕوان ده‌کرێت که بۆ یه‌کڕیزی و یه‌کخستنی موسوڵمانان هه‌وڵ بدات، له شاری پیرانشاری ڕۆژهه‌ڵاتی کوردستانه‌وه هه‌ستاو له‌ژێر ناوی به‌شداری کردن له کۆڕی پرسه‌و سه‌ره‌خۆشی مامۆستای کۆچکردوو، «مامۆستا خالیدی ڕۆسته‌می» خۆی گه‌یانده شاری مه‌ریوان، به‌ڵام به داخه‌وه له‌و کۆڕه‌دا وه‌کو مه‌لایه‌کی تازه‌پێگه‌یشتوو و دوور له سیاسه‌ت و ڕێبینی و دووربینیی، جارێکی تر شه‌پۆلی ئیختیلاف و دووبه‌ره‌کیی له‌ناو خه‌ڵکی موسوڵمانی کوردستاندا خسته ڕێ و فووی به که‌ڕه‌نای شه‌ڕ و ئاژاوه‌و ته‌بدیع و ته‌فسیقدا کرد و هه‌موو لایه‌نه‌کانی به‌رانبه‌ری به ئه‌هلی بیدعه‌ت زانی؛ وه‌کو نموونه‌ش ده‌ستی نایه سه‌ر دوو زانای به‌ڕێزی موسوڵمان: مامۆستای شه‌هید، کاکه ناسری سوبحانی و دکتۆر یووسف قه‌ڕه‌زاوی (ڕه‌حمه‌تی خوایان لێبێت).
▫️ماوه‌یه‌ک پێش ئه‌وه‌ش، له کۆتا ڕۆژه‌کانی مانگی پیرۆزی ڕه‌مه‌زانی ڕابردوودا بوو که بڵاوبوونه‌وه‌ی وته‌یه‌کی کورت و کۆتا له مه‌لا عه‌بدوللـه‌تیف ئه‌حمه‌د، ده‌رباره‌ی دوو ته‌ریقه‌تی نه‌قشبه‌ندی و قادری، بووه هۆکاری تووڕه‌بوون و وه‌ڵامدانه‌وه‌یه‌کی خێراو به‌په‌له‌ی ئه‌و مامۆستانه‌ی که لایه‌نگری یه‌کێک له‌م دوو ته‌ریقه‌ته‌ن. له‌و کاته‌شدا زۆرینه‌ی وه‌ڵامه‌کان لێواولێو بوون له تووڕه‌یی و هه‌ست و ئیحساسات. سووکایه‌تی و ئیهانه‌ت و قسه‌ی ناپه‌سه‌ندیش له هه‌ندێکیاندا به ڕوونی ده‌بینرا.
▪️به‌هه‌رحاڵ ئێمه وه‌کو که‌سێک که الحمد لله نه ئه‌هلی ته‌ریقه‌تین، نه ئیخوانین و نه لایه‌نگری مه‌لا عه‌بدوللـه‌تیفیشین، به‌پێویستمان زانی له‌گه‌ڵ خۆگرتنه‌وه له هه‌موو جۆره ده‌مارگیری و ته‌عه‌سسوبێک و ته‌نها بۆ کارکردن به یاسای «حه‌قبێژی» و «حه‌قخوازی»، ڕوونکردنه‌وه‌یه‌ک ده‌رباره‌ی ئه‌و قسه‌و بابه‌تانه بده‌ین که مه‌لا به‌ناو سۆفییه‌کان به‌رده‌وام ده‌ست ده‌خه‌نه سه‌ریان و باسیان ده‌که‌ن و به‌هۆیانه‌وه ته‌بدیع و ته‌فسیق و ته‌کفیری که‌سانی به‌رانبه‌ریان ده‌که‌ن.
ئاماژه‌یه‌کی زانستیش به مێژووی ته‌کفیر و ته‌بدیع و ته‌فسیق له کوردستاندا ده‌ده‌ین بۆ ئه‌وه‌ی لامان ڕوون بێته‌وه که ئایا ئه‌و که‌سانه‌ی که به‌ناو سۆفییه‌کان پێیان ده‌ڵێن "وه‌هابی"، ئه‌م دیاردانه‌یان بۆ ناو خه‌ڵکی کورده‌واری هێناوه یان شێخانی ته‌ریقه‌ت؟!
Forwarded from دووربین :: dorbeen.co
▪️ داواشمان له هه‌موو خوێنه‌رانی به‌ڕێز (به‌تایبه‌تی مامۆستا سۆفییه‌کان) ئه‌وه‌یه که له‌سه‌رخۆ بن و هیچ په‌له نه‌که‌ن و ئه‌م زنجیره بابه‌ته به وردی و دوور له هه‌موو جۆره بڕیاردانێکی پێشوه‌خته‌و دوور له هه‌موو جۆره ده‌مارگیرییه‌ک تا کۆتا وشه بخوێننه‌وه.
ئه‌سڵی نامیلکه‌که‌شمان ناوناوه:
« وه‌ڵامێکی پوخت و کافی، بۆ مه‌لا ته‌کفیریه‌کانی به‌ناو سۆفی».
له‌م زنجیره بابه‌ته‌شدا ان شاء اللّ هه‌ر جاره‌و بابه‌تێکی داده‌نێین و له کۆتاییشدا له فایلێکی پی‌دی‌ئێفدا هەموو نامیلکەۆە بڵاو ده‌که‌ینه‌وه.
ته‌ئیکد له‌سه‌ر خاڵێکیش ده‌که‌ینه‌وه که ئه‌و بابه‌تانه‌ی ئێمه له خاوه‌نه‌کانیانی ده‌گێڕینه‌وه، مه‌به‌ستمان ته‌نها خودی گێڕانه‌وه‌که‌یه نه‌ک ڕا و بۆچوونی خۆشمان وا بێت! بۆ نموونه که ده‌ڵێین شێخ مه‌عرووفی نۆدێ یان ئیبنو عابدینی حه‌نه‌فی یان موحه‌ممه‌د ئه‌مینی کوردی یان مامۆستا عه‌بدولکه‌ریمی موده‌رریس یان شێخی سه‌رهه‌ندی (ئیمامی ڕه‌ببانی) و ... ئاوایان وتووه‌و ده‌قی وته‌کانیان ده‌هێنین، ئێمه به‌رپرسن نین له ڕاست و دروستیی ئه‌وی که وتوویانه! به‌ڵکو وه‌کو لێکۆڵه‌ره‌وه، ته‌نها ده‌یانگێڕینه‌وه‌و ڕوونی ده‌که‌ینه‌وه که قسه‌کانیان به‌ڵگه له‌سه‌ر چ شتێکه!
نووسه‌ر: موسته‌فا موحه‌ممه‌د هه‌ولێری (غفر اللّه له ولوالديه ولِجميع المؤمنين)
➕به‌رده‌وام ده‌بین ان شاء الله؛ چاوه‌ڕوانی بەشی ۲ بن...
ئه‌سڵی نامیلکه‌که‌شمان ناوناوه:
« وه‌ڵامێکی پوخت و کافی، بۆ مه‌لا ته‌کفیریه‌کانی به‌ناو سۆفی».
له‌م زنجیره بابه‌ته‌شدا ان شاء اللّ هه‌ر جاره‌و بابه‌تێکی داده‌نێین و له کۆتاییشدا له فایلێکی پی‌دی‌ئێفدا هەموو نامیلکەۆە بڵاو ده‌که‌ینه‌وه.
ته‌ئیکد له‌سه‌ر خاڵێکیش ده‌که‌ینه‌وه که ئه‌و بابه‌تانه‌ی ئێمه له خاوه‌نه‌کانیانی ده‌گێڕینه‌وه، مه‌به‌ستمان ته‌نها خودی گێڕانه‌وه‌که‌یه نه‌ک ڕا و بۆچوونی خۆشمان وا بێت! بۆ نموونه که ده‌ڵێین شێخ مه‌عرووفی نۆدێ یان ئیبنو عابدینی حه‌نه‌فی یان موحه‌ممه‌د ئه‌مینی کوردی یان مامۆستا عه‌بدولکه‌ریمی موده‌رریس یان شێخی سه‌رهه‌ندی (ئیمامی ڕه‌ببانی) و ... ئاوایان وتووه‌و ده‌قی وته‌کانیان ده‌هێنین، ئێمه به‌رپرسن نین له ڕاست و دروستیی ئه‌وی که وتوویانه! به‌ڵکو وه‌کو لێکۆڵه‌ره‌وه، ته‌نها ده‌یانگێڕینه‌وه‌و ڕوونی ده‌که‌ینه‌وه که قسه‌کانیان به‌ڵگه له‌سه‌ر چ شتێکه!
نووسه‌ر: موسته‌فا موحه‌ممه‌د هه‌ولێری (غفر اللّه له ولوالديه ولِجميع المؤمنين)
➕به‌رده‌وام ده‌بین ان شاء الله؛ چاوه‌ڕوانی بەشی ۲ بن...
Forwarded from دووربین :: dorbeen.co
خوێندنه‌وه‌یه‌ک بۆ نامیلکه‌ی
«وه‌ڵامێکی پوخت و کافی، بۆ مه‌لا ته‌کفیریه‌کانی به‌ناو سۆفی»
بابه‌تی ژماره ٢: تۆمه‌تبارکردنی بەرانبەران بە "ته‌کفیری بوون"لەلایەن مەلا بەناو سۆفیەکانەوە
ڕه‌خنه‌یه‌کی مه‌لا سۆفیه‌کان له مه‌لا عه‌بدوللـه‌تیف و هەموو ئەو موسوڵمانانە کە سۆفی نین و وەک ئەوان بیر ناکەنەوە، ئه‌وه‌یه که به داعیشی و ته‌کفیری و ته‌فسیقیی ناویان ده‌به‌ن؛ بۆ نموونه:
- مه‌لا ئیبڕاهیمی که‌ریمی (نه‌نه‌ڵه):
«کوڕه قه‌سه‌م به خوا، هه‌مووی مێژووتان، هه‌مووی مێژووتان، جه‌ماعه‌تی تونهاوێژ و ته‌کفیری، به ئه‌ندازه‌ی توالێته‌کانی مزگه‌وتی کاک ئه‌حمه‌وی شێخ خزمه‌تی نه‌کردووه وه کوردستان».
هه‌روه‌ها به سووکایه‌تییه‌وه ده‌ڵێت: «من یێیژم به تۆ، له‌تیف! بیر و باوه‌ڕه تونئاژۆییه ته‌کفیرییه ته‌فسیقییه پیسه چه‌په‌ڵه‌که‌ت سواری وشترێک بکه بینێره‌رۆ بۆ عه‌ره‌به‌کانی ئیمڕۆ، بۆ بین سه‌لمانی ئیمڕۆ».
وه‌ک ده‌بینن ئه‌م مه‌لا که پێشینه‌ی گۆرانی وتنی له‌سه‌ر مینبه‌ر هه‌یه، مه‌لا عه‌بدوللـه‌تیف به توندڕه‌وی و ته‌کفیری‌بوون و ته‌فسیقی‌بوون تۆمه‌تبار ده‌کات.
- مه‌لا عه‌لی به‌هرامی (نێ):
«یه‌کێک له که‌سایه‌تیه دیاره‌کانی هه‌رێمی کوردستان، فه‌ردێکی داعیشی ته‌کفیری، سووکایه‌تی به په‌یڕه‌وانی دوو ته‌ریقه‌تی پیرۆزی و سه‌ره‌کی وڵاتی کوردستان... ».
ئه‌میش به داعیشی و ته‌کفیری ناوی ده‌بات!
- مه‌لا جاسم که‌رکووکی:
«به‌ڵام ئێوه چیتان هێنا کابرای ڕیش سبوغ‌کراو؟! چیت هێنا تۆ بێزه‌حمه‌ت؟ دهی وه‌ره بزانم چیت هێنا بۆ ئه‌م کوردستانه؟ له ته‌کفیر زیاتر؟ له ته‌شهیر زیاتر؟».
مه‌لا جاسمیش زیمنی ئه‌وه‌ی که کۆمه‌ڵه وشه‌یه‌کی وه‌کو «ده‌مپیس و نه‌فام و نه‌خوێنه‌وار» بۆ ناوبراو به‌کار ده‌بات و گاڵته به ڕیشی ده‌کات، ئیددیعای ئه‌وه ده‌کات که ته‌کفیر و ته‌شهیر و هاوشێوه‌یان، دیارده‌یه‌که که «وه‌هابییه‌ت» هێناوێتیه ناو کوردستانه‌وه‌و پێشتر نه‌بووه!
له وه‌ڵامی ئه‌م ڕه‌خنه‌یه‌دا که هه‌ندێک له‌و مەلا بەناو سۆفییانە له‌ڕووی ڕق و قینه‌وه ئاماژه‌یان پێداوه‌و هه‌ندێکیان له‌ڕووی نه‌زانینه‌وه، ده‌ڵێین:
یه‌که‌م. شوبهاندنی مامۆستایه‌کی ئایینی به توالێت، کردارێکه که ته‌نها له که‌سایه‌تییه‌کی وه‌کو ئیبڕاهیمی نه‌نه‌ڵه ده‌وه‌شێته‌وه.
دووه‌م. دانانی کۆمه‌ڵه له‌قه‌بێکی وه‌کو «ته‌کفیری» و «داعشی» بۆ مەلا عەبدوللـەتیف، هیچ که‌س نایکات که‌سی نه‌زان و نه‌خوێنه‌وار و دوور له ئینسافه‌وه نه‌بێت؛ چونکه یه‌کێک له ڕه‌خنه گه‌وره‌ره‌کان که هه‌میشه له‌لایه‌ن ئه‌هلی ئینسافیشه‌وه له‌سه‌ر مه‌لا عه‌بدوللـه‌تیف هه‌یه ئه‌وه‌یه که له بواری ته‌کفیردا زۆر شلگیره‌و ته‌نانه‌ت سه‌رکرده عه‌لمانیه‌کانیش به موسوڵمان و وه‌لی ئه‌مر ده‌زانێت! دهی که‌وابوو که‌سی ده‌مارگیر و ڕقن نه‌بێت کێ ناوی ده‌نێت ته‌کفیری؟ داعشیش له‌و ڕۆژه‌وه که بووه، ناوبراو ڕقی لێیان بووه‌و ڕه‌خنه‌ی لێگرتوون و هه‌ڵوێستی دژ به‌وانی ده‌ربڕیوه؛ ته‌نانه‌ت کاتێک هه‌وڵی تیرۆر کردنی خۆی و فه‌قێکانی درا و بریندار بوون، وتی ته‌نها ده‌سته‌یه‌ک که لێیان به‌گومانم داعشن! دهی چۆن ده‌کرێت به که‌سی وا بوترێت داعشی؟!
سێیه‌م. زۆر جێی سه‌رسووڕمانه که سۆفیی ئه‌م سه‌رده‌مه باسی ته‌کفیر بکه‌ن! چونکه بێگومان سۆفیی ئه‌م سه‌رده‌مه یه‌کێکن له‌و لایه‌نانه‌ی که ته‌کفیرکردنیان لا بۆته ئاو خواردنه‌وه! هه‌ر ئه‌وه‌نده‌ت به‌س و کافییه سه‌یرێکی لاپه‌ڕه‌ی فه‌یسبووک و ئینستاگرامی مه‌لا به‌ناو سۆفییه‌کان بکه‌یت، ده‌بینی پڕه له ته‌کفیرکردنی لایه‌نه‌کانی به‌رانبه‌ریان که هه‌موویان به «وه‌هابی» ناو ده‌به‌ن و به‌رده‌وام ده‌ڵێن: خه‌ته‌ری وه‌هابی بۆ ئیسلام له یه‌هوود، زۆرتره! یان: وه‌هابی له یه‌هوود خراپترن یان پیسترن! زۆر جاریش خۆمان بیستوومانه‌و بینیومانه که له هه‌ندێک له شاره‌کانی کوردستاندا گه‌نجه سه‌له‌فیه‌کانیان له مزگه‌وت کردۆته ده‌ره‌وه؛ ئه‌مه له کاتێکدایه که بۆ نموونه سه‌یدنا عه‌لی (خوا لێی ڕازی بێت) ڕێگای له خه‌واریج نه‌ده‌گرت بێنه مزگه‌وت!
چواره‌م. پاشان ڕوو له مه‌لا ئیبڕاهیم ده‌که‌ین و ده‌ڵێین:
هه‌واڵت هه‌یه باوکی ئه‌و که‌سه‌ی که باسی توالێته‌کانی مزگه‌وته‌که‌یت کردووه (واته شێخ مه‌عرووفی نۆدێ که باوکی کاک ئه‌حمه‌دی شێخه) دوو سه‌ده پێش ئێستا، دیارده‌ی ته‌کفیر و ته‌فسیق و ته‌بدیعی هێناوه‌ته کوردستان و له ریساله‌یه‌کدا، «مه‌ولانا خالیدی نه‌قشبه‌ندیی» ته‌کفیر و ته‌فسیق کردووه‌و به جادووگه‌ر و ساحیر و شوعبه‌ده‌کار ناوی هێناوه؟!
«وه‌ڵامێکی پوخت و کافی، بۆ مه‌لا ته‌کفیریه‌کانی به‌ناو سۆفی»
بابه‌تی ژماره ٢: تۆمه‌تبارکردنی بەرانبەران بە "ته‌کفیری بوون"لەلایەن مەلا بەناو سۆفیەکانەوە
ڕه‌خنه‌یه‌کی مه‌لا سۆفیه‌کان له مه‌لا عه‌بدوللـه‌تیف و هەموو ئەو موسوڵمانانە کە سۆفی نین و وەک ئەوان بیر ناکەنەوە، ئه‌وه‌یه که به داعیشی و ته‌کفیری و ته‌فسیقیی ناویان ده‌به‌ن؛ بۆ نموونه:
- مه‌لا ئیبڕاهیمی که‌ریمی (نه‌نه‌ڵه):
«کوڕه قه‌سه‌م به خوا، هه‌مووی مێژووتان، هه‌مووی مێژووتان، جه‌ماعه‌تی تونهاوێژ و ته‌کفیری، به ئه‌ندازه‌ی توالێته‌کانی مزگه‌وتی کاک ئه‌حمه‌وی شێخ خزمه‌تی نه‌کردووه وه کوردستان».
هه‌روه‌ها به سووکایه‌تییه‌وه ده‌ڵێت: «من یێیژم به تۆ، له‌تیف! بیر و باوه‌ڕه تونئاژۆییه ته‌کفیرییه ته‌فسیقییه پیسه چه‌په‌ڵه‌که‌ت سواری وشترێک بکه بینێره‌رۆ بۆ عه‌ره‌به‌کانی ئیمڕۆ، بۆ بین سه‌لمانی ئیمڕۆ».
وه‌ک ده‌بینن ئه‌م مه‌لا که پێشینه‌ی گۆرانی وتنی له‌سه‌ر مینبه‌ر هه‌یه، مه‌لا عه‌بدوللـه‌تیف به توندڕه‌وی و ته‌کفیری‌بوون و ته‌فسیقی‌بوون تۆمه‌تبار ده‌کات.
- مه‌لا عه‌لی به‌هرامی (نێ):
«یه‌کێک له که‌سایه‌تیه دیاره‌کانی هه‌رێمی کوردستان، فه‌ردێکی داعیشی ته‌کفیری، سووکایه‌تی به په‌یڕه‌وانی دوو ته‌ریقه‌تی پیرۆزی و سه‌ره‌کی وڵاتی کوردستان... ».
ئه‌میش به داعیشی و ته‌کفیری ناوی ده‌بات!
- مه‌لا جاسم که‌رکووکی:
«به‌ڵام ئێوه چیتان هێنا کابرای ڕیش سبوغ‌کراو؟! چیت هێنا تۆ بێزه‌حمه‌ت؟ دهی وه‌ره بزانم چیت هێنا بۆ ئه‌م کوردستانه؟ له ته‌کفیر زیاتر؟ له ته‌شهیر زیاتر؟».
مه‌لا جاسمیش زیمنی ئه‌وه‌ی که کۆمه‌ڵه وشه‌یه‌کی وه‌کو «ده‌مپیس و نه‌فام و نه‌خوێنه‌وار» بۆ ناوبراو به‌کار ده‌بات و گاڵته به ڕیشی ده‌کات، ئیددیعای ئه‌وه ده‌کات که ته‌کفیر و ته‌شهیر و هاوشێوه‌یان، دیارده‌یه‌که که «وه‌هابییه‌ت» هێناوێتیه ناو کوردستانه‌وه‌و پێشتر نه‌بووه!
له وه‌ڵامی ئه‌م ڕه‌خنه‌یه‌دا که هه‌ندێک له‌و مەلا بەناو سۆفییانە له‌ڕووی ڕق و قینه‌وه ئاماژه‌یان پێداوه‌و هه‌ندێکیان له‌ڕووی نه‌زانینه‌وه، ده‌ڵێین:
یه‌که‌م. شوبهاندنی مامۆستایه‌کی ئایینی به توالێت، کردارێکه که ته‌نها له که‌سایه‌تییه‌کی وه‌کو ئیبڕاهیمی نه‌نه‌ڵه ده‌وه‌شێته‌وه.
دووه‌م. دانانی کۆمه‌ڵه له‌قه‌بێکی وه‌کو «ته‌کفیری» و «داعشی» بۆ مەلا عەبدوللـەتیف، هیچ که‌س نایکات که‌سی نه‌زان و نه‌خوێنه‌وار و دوور له ئینسافه‌وه نه‌بێت؛ چونکه یه‌کێک له ڕه‌خنه گه‌وره‌ره‌کان که هه‌میشه له‌لایه‌ن ئه‌هلی ئینسافیشه‌وه له‌سه‌ر مه‌لا عه‌بدوللـه‌تیف هه‌یه ئه‌وه‌یه که له بواری ته‌کفیردا زۆر شلگیره‌و ته‌نانه‌ت سه‌رکرده عه‌لمانیه‌کانیش به موسوڵمان و وه‌لی ئه‌مر ده‌زانێت! دهی که‌وابوو که‌سی ده‌مارگیر و ڕقن نه‌بێت کێ ناوی ده‌نێت ته‌کفیری؟ داعشیش له‌و ڕۆژه‌وه که بووه، ناوبراو ڕقی لێیان بووه‌و ڕه‌خنه‌ی لێگرتوون و هه‌ڵوێستی دژ به‌وانی ده‌ربڕیوه؛ ته‌نانه‌ت کاتێک هه‌وڵی تیرۆر کردنی خۆی و فه‌قێکانی درا و بریندار بوون، وتی ته‌نها ده‌سته‌یه‌ک که لێیان به‌گومانم داعشن! دهی چۆن ده‌کرێت به که‌سی وا بوترێت داعشی؟!
سێیه‌م. زۆر جێی سه‌رسووڕمانه که سۆفیی ئه‌م سه‌رده‌مه باسی ته‌کفیر بکه‌ن! چونکه بێگومان سۆفیی ئه‌م سه‌رده‌مه یه‌کێکن له‌و لایه‌نانه‌ی که ته‌کفیرکردنیان لا بۆته ئاو خواردنه‌وه! هه‌ر ئه‌وه‌نده‌ت به‌س و کافییه سه‌یرێکی لاپه‌ڕه‌ی فه‌یسبووک و ئینستاگرامی مه‌لا به‌ناو سۆفییه‌کان بکه‌یت، ده‌بینی پڕه له ته‌کفیرکردنی لایه‌نه‌کانی به‌رانبه‌ریان که هه‌موویان به «وه‌هابی» ناو ده‌به‌ن و به‌رده‌وام ده‌ڵێن: خه‌ته‌ری وه‌هابی بۆ ئیسلام له یه‌هوود، زۆرتره! یان: وه‌هابی له یه‌هوود خراپترن یان پیسترن! زۆر جاریش خۆمان بیستوومانه‌و بینیومانه که له هه‌ندێک له شاره‌کانی کوردستاندا گه‌نجه سه‌له‌فیه‌کانیان له مزگه‌وت کردۆته ده‌ره‌وه؛ ئه‌مه له کاتێکدایه که بۆ نموونه سه‌یدنا عه‌لی (خوا لێی ڕازی بێت) ڕێگای له خه‌واریج نه‌ده‌گرت بێنه مزگه‌وت!
چواره‌م. پاشان ڕوو له مه‌لا ئیبڕاهیم ده‌که‌ین و ده‌ڵێین:
هه‌واڵت هه‌یه باوکی ئه‌و که‌سه‌ی که باسی توالێته‌کانی مزگه‌وته‌که‌یت کردووه (واته شێخ مه‌عرووفی نۆدێ که باوکی کاک ئه‌حمه‌دی شێخه) دوو سه‌ده پێش ئێستا، دیارده‌ی ته‌کفیر و ته‌فسیق و ته‌بدیعی هێناوه‌ته کوردستان و له ریساله‌یه‌کدا، «مه‌ولانا خالیدی نه‌قشبه‌ندیی» ته‌کفیر و ته‌فسیق کردووه‌و به جادووگه‌ر و ساحیر و شوعبه‌ده‌کار ناوی هێناوه؟!
Forwarded from دووربین :: dorbeen.co
پێنجه‌م. پاشان مه‌لا جاسم! ئایا «وه‌هابییه‌ت»، ته‌کفیر و ته‌فسیقی هێنایه کوردستان یان شێخ مه‌عرووفی نۆدێ که جۆره‌ها وه‌سفی وه‌کو «شه‌یتان و بیدعه‌چی و جادووگه‌رو درۆزن و شوعبه‌ده‌کار و ...» دایه پاڵ مه‌ولانا خالید و ته‌نانه‌ت تۆمه‌تباریشی کرد به دزی کردن؟ ئایا شێخ مه‌عرووف، وه‌هابی بوو؟ له وه‌هابیه‌کانه‌وه فێری ئه‌م شتانه ببوو؟!
شه‌شه‌م. له درێژه‌دا به وردی باسی ته‌کفیر کردنی مه‌ولانا خالیدی نه‌قشبه‌ندی له‌لایه‌ن شێخ مه‌عرووفی نۆدێ و لایه‌نگرانیه‌وه ده‌کرێت؛ بۆیه تکامان له خوێنه‌ران ئه‌وه‌یه که تا کۆتا وشه له‌گه‌ڵمان بن.
که‌وابوو دیارده‌ی ته‌کفیر و ته‌شهیر دوو سه‌ده پێش سه‌رده‌می ئێستا له‌لایه‌ن شێخانی ته‌ریقه‌ته‌وه هێنرایه کوردستان!
نووسه‌ر: موسته‌فا موحه‌ممه‌د هه‌ولێری (غفر اللّه له ولوالديه ولِجميع المؤمنين)
به‌رده‌وام ده‌بین ان شاء الله؛ چاوه‌ڕوانی به‌شی ٣ بن...
شه‌شه‌م. له درێژه‌دا به وردی باسی ته‌کفیر کردنی مه‌ولانا خالیدی نه‌قشبه‌ندی له‌لایه‌ن شێخ مه‌عرووفی نۆدێ و لایه‌نگرانیه‌وه ده‌کرێت؛ بۆیه تکامان له خوێنه‌ران ئه‌وه‌یه که تا کۆتا وشه له‌گه‌ڵمان بن.
که‌وابوو دیارده‌ی ته‌کفیر و ته‌شهیر دوو سه‌ده پێش سه‌رده‌می ئێستا له‌لایه‌ن شێخانی ته‌ریقه‌ته‌وه هێنرایه کوردستان!
نووسه‌ر: موسته‌فا موحه‌ممه‌د هه‌ولێری (غفر اللّه له ولوالديه ولِجميع المؤمنين)
به‌رده‌وام ده‌بین ان شاء الله؛ چاوه‌ڕوانی به‌شی ٣ بن...
Forwarded from دووربین :: dorbeen.co
خوێندنه‌وه‌یه‌ک بۆ نامیلکه‌ی
«وه‌ڵامێکی پوخت و کافی، بۆ مه‌لا ته‌کفیریه‌کانی به‌ناو سۆفی»
بابه‌تی ژماره ٣: پێشنیاری مه‌لا به‌ناو سۆفییه‌کان بۆ «وه‌هابیه‌کان» که بیر و باوه‌ڕه‌که‌یان سوار حوشترێک بکه‌ن و بیگێڕنه‌وه بۆ عه‌ره‌بستان!
مه‌لا ئیبڕاهیمی نه‌نه‌ڵه له درێژه‌ی قسه‌کانیدا که وا ده‌رده‌که‌وێت تووڕه‌یی و زاڵبوونی هه‌ست و ئیحساسات وای لێکردووه که کۆنتڕۆڵی له‌سه‌ر وته‌کانی خۆی نه‌مێنێت، قسه‌یه‌کی زۆر نه‌شیاو و ناڕه‌وا ده‌کات؛ ئه‌و به جۆرێک قسه‌ی ناڕه‌وای یه‌کێک له سه‌رکرده عه‌لمانییه ناوداره‌کانی کوردستان دووپات ده‌کاته‌وه‌و زۆر بێشه‌رمانه‌و ڕه‌گه‌زپه‌رستانه ده‌ڵێت:
«من یێیژم به تۆ، له‌تیف! بیر و باوه‌ڕه تونئاژۆییه ته‌کفیرییه ته‌فسیقییه پیسه چه‌په‌ڵه‌که‌ت سواری وشترێک بکه بینێره‌رۆ بۆ عه‌ره‌به‌کانی ئیمڕۆ، بۆ بین سه‌لمانی ئیمڕۆ، ئێمه ئه‌ومانه نه‌گه‌ره‌که».
له وه‌ڵامدا ده‌ڵێین:
یه‌که‌م. له بڕگه‌ی پێشوودا ئاماژه‌مان به‌وه دا و له درێژه‌شدا به‌ڵگه‌کانی به وردی ده‌هێنینه‌وه که ته‌کفیر و ته‌فسیق، ڕێبازێکه که گه‌وره شێخی ته‌ریقه‌تی قادرییه له کوردستاندا دایمه‌رزاندووه دژ به گه‌وره شێخی ته‌ریقه‌تی نه‌قشبه‌ندییه! به‌ڵام مه‌لا ئیبڕاهیم چونکه ده‌مارگیر و دوور له ئینسافه، یان له‌به‌ر نه‌زانی و نه‌خوێنده‌واری، ده‌یداته پاڵ که‌سێکی تر.
دووه‌م. دووپات کردنه‌وه‌ی وته‌ی سه‌رکرده‌یه‌کی عه‌لمانی که له ئه‌ساسدا دژ به دینی پاکی ئیسلام ده‌ریبڕیوه‌و کاتی خۆی وتوێتی: «ئه‌بێ ئیسلام به حوشتردا بنێرینه‌وه بۆ عه‌ره‌به‌کان» له‌لایه‌ن مه‌لا ئیبڕاهیمه‌وه خۆی ڕوونکه‌ره‌وه‌ی بیرو باوه‌ڕێتی! بۆیه پێویست به ڕوونکردنه‌وه‌ی زۆرتر ناکات.
سێیه‌م. سووکایه‌تی کردن ئاسانترین کاره، هه‌موو خوێنده‌وار و نه‌خوێنده‌وارێک ده‌توانێت بیکات؛ خۆ گه‌نجێکی سه‌له‌فیش ده‌توانێت به هه‌مان شێواز و چۆنیه‌تیی جه‌نابت، ڕووبه‌ڕووت ببێته‌وه‌و بڵێت: جا خۆ هیچ یه‌ک له‌و دوو ته‌ریقه‌ته‌ش که ئێوه باسیان ده‌که‌ن و لایه‌نگریانن، هه‌ڵقوڵاوی کورده‌واری نین و له وڵاتی تره‌وه هه‌نارده کراون، ئێ ئێوه‌ش بیر و باوه‌ڕه سۆفییانه‌که‌تان به فیلێکدا بنێرنه‌وه بۆ هێندستان و شاری دێهلی، یان به ئه‌سپێکی تورکمان یان ئۆزبه‌کدا بینێرنه‌وه بۆ شاری بوخارا! چونکه خۆ دامه‌زرێنه‌ری هیچ یه‌ک له‌و دوو ته‌ریقه‌ته کورد نین؛ ئه‌گه‌ر وا دابنێین که دامه‌زرێنه‌ری ئه‌م ته‌ریقه‌تی قادرییه، شێخ عه‌بدولقادری گه‌یلانی بووه (ئه‌ڵبه‌ته حاشای جه‌نابی) ئه‌وه خۆ عه‌بدولقادر فارس بووه، به‌هائه‌ددینی نه‌قشبه‌ندیش هه‌ر فارس بووه! که‌وابوو ئه‌م دوو ته‌ریقه‌ته، فارسین و هیچ په‌یوه‌ندییه‌کیان به کوردی داماوه‌وه نییه!
نووسه‌ر: موسته‌فا موحه‌ممه‌د هه‌ولێری (غفر اللّه له ولوالديه ولِجميع المؤمنين)
به‌رده‌وام ده‌بین ان شاء الله؛ چاوه‌ڕوانی به‌شی ٤ بن...
«وه‌ڵامێکی پوخت و کافی، بۆ مه‌لا ته‌کفیریه‌کانی به‌ناو سۆفی»
بابه‌تی ژماره ٣: پێشنیاری مه‌لا به‌ناو سۆفییه‌کان بۆ «وه‌هابیه‌کان» که بیر و باوه‌ڕه‌که‌یان سوار حوشترێک بکه‌ن و بیگێڕنه‌وه بۆ عه‌ره‌بستان!
مه‌لا ئیبڕاهیمی نه‌نه‌ڵه له درێژه‌ی قسه‌کانیدا که وا ده‌رده‌که‌وێت تووڕه‌یی و زاڵبوونی هه‌ست و ئیحساسات وای لێکردووه که کۆنتڕۆڵی له‌سه‌ر وته‌کانی خۆی نه‌مێنێت، قسه‌یه‌کی زۆر نه‌شیاو و ناڕه‌وا ده‌کات؛ ئه‌و به جۆرێک قسه‌ی ناڕه‌وای یه‌کێک له سه‌رکرده عه‌لمانییه ناوداره‌کانی کوردستان دووپات ده‌کاته‌وه‌و زۆر بێشه‌رمانه‌و ڕه‌گه‌زپه‌رستانه ده‌ڵێت:
«من یێیژم به تۆ، له‌تیف! بیر و باوه‌ڕه تونئاژۆییه ته‌کفیرییه ته‌فسیقییه پیسه چه‌په‌ڵه‌که‌ت سواری وشترێک بکه بینێره‌رۆ بۆ عه‌ره‌به‌کانی ئیمڕۆ، بۆ بین سه‌لمانی ئیمڕۆ، ئێمه ئه‌ومانه نه‌گه‌ره‌که».
له وه‌ڵامدا ده‌ڵێین:
یه‌که‌م. له بڕگه‌ی پێشوودا ئاماژه‌مان به‌وه دا و له درێژه‌شدا به‌ڵگه‌کانی به وردی ده‌هێنینه‌وه که ته‌کفیر و ته‌فسیق، ڕێبازێکه که گه‌وره شێخی ته‌ریقه‌تی قادرییه له کوردستاندا دایمه‌رزاندووه دژ به گه‌وره شێخی ته‌ریقه‌تی نه‌قشبه‌ندییه! به‌ڵام مه‌لا ئیبڕاهیم چونکه ده‌مارگیر و دوور له ئینسافه، یان له‌به‌ر نه‌زانی و نه‌خوێنده‌واری، ده‌یداته پاڵ که‌سێکی تر.
دووه‌م. دووپات کردنه‌وه‌ی وته‌ی سه‌رکرده‌یه‌کی عه‌لمانی که له ئه‌ساسدا دژ به دینی پاکی ئیسلام ده‌ریبڕیوه‌و کاتی خۆی وتوێتی: «ئه‌بێ ئیسلام به حوشتردا بنێرینه‌وه بۆ عه‌ره‌به‌کان» له‌لایه‌ن مه‌لا ئیبڕاهیمه‌وه خۆی ڕوونکه‌ره‌وه‌ی بیرو باوه‌ڕێتی! بۆیه پێویست به ڕوونکردنه‌وه‌ی زۆرتر ناکات.
سێیه‌م. سووکایه‌تی کردن ئاسانترین کاره، هه‌موو خوێنده‌وار و نه‌خوێنده‌وارێک ده‌توانێت بیکات؛ خۆ گه‌نجێکی سه‌له‌فیش ده‌توانێت به هه‌مان شێواز و چۆنیه‌تیی جه‌نابت، ڕووبه‌ڕووت ببێته‌وه‌و بڵێت: جا خۆ هیچ یه‌ک له‌و دوو ته‌ریقه‌ته‌ش که ئێوه باسیان ده‌که‌ن و لایه‌نگریانن، هه‌ڵقوڵاوی کورده‌واری نین و له وڵاتی تره‌وه هه‌نارده کراون، ئێ ئێوه‌ش بیر و باوه‌ڕه سۆفییانه‌که‌تان به فیلێکدا بنێرنه‌وه بۆ هێندستان و شاری دێهلی، یان به ئه‌سپێکی تورکمان یان ئۆزبه‌کدا بینێرنه‌وه بۆ شاری بوخارا! چونکه خۆ دامه‌زرێنه‌ری هیچ یه‌ک له‌و دوو ته‌ریقه‌ته کورد نین؛ ئه‌گه‌ر وا دابنێین که دامه‌زرێنه‌ری ئه‌م ته‌ریقه‌تی قادرییه، شێخ عه‌بدولقادری گه‌یلانی بووه (ئه‌ڵبه‌ته حاشای جه‌نابی) ئه‌وه خۆ عه‌بدولقادر فارس بووه، به‌هائه‌ددینی نه‌قشبه‌ندیش هه‌ر فارس بووه! که‌وابوو ئه‌م دوو ته‌ریقه‌ته، فارسین و هیچ په‌یوه‌ندییه‌کیان به کوردی داماوه‌وه نییه!
نووسه‌ر: موسته‌فا موحه‌ممه‌د هه‌ولێری (غفر اللّه له ولوالديه ولِجميع المؤمنين)
به‌رده‌وام ده‌بین ان شاء الله؛ چاوه‌ڕوانی به‌شی ٤ بن...
Forwarded from دووربین :: dorbeen.co
خوانشی بر کتابچه‌ی
«پاسخی درخور و روا، به ملّاهای تکفیریِ صوفی‌نما»
گفتار شماره ٤: تکفیرِ «مولانا خالد نقشبندی» توسط «شیخ معروف نودِهی» و طرفدارانش (بخش ۱)
ملّا جاسم (خداوند او را هدایت دهد) که پیشتر گفته بود: «یاری طلبی از شیخ عبد القادر گیلانی، یاری طلبی از خداوند است!»، همچنین گفته بود: «آنچه وهّابیّت، آن را می‌پرستد بت است، خدای من با خدای آنان فرق دارد!»، این بار در سخنی نادرست و دور از انصاف و حقیقتِ دیگر که توأم با کتمان حقایق تاریخی است می‌گوید:
«من می‌گویم: تا زمانی که وهابیت در کوردستان نبود، مردم عقیده‌ای پاک داشتند، امّا عقیده‌ی کثیفی که اکنون در کوردستان پا گذاشته را وهابیت آورد! تا زمانی که مردم، تحت نظر قادریّه و نقشبندیّه بودند، مردم در امن و امان بودند، در آسایش بودند، اندیشه‌ی زیبایی داشتند، عقیده‌ی خوب و زیبایی داشتند، دینشان محفوظ و مصون بود، ایمانشان محفوظ و مصون بود، از این گناه و معصیّت دور بودند!».
چنانکه می‌بینیم مطابق با ادّعای ملّا جاسم (خداوند او را هدایت دهد)، پیش از آمدن وهابیت (که منظور او، اهل سنّت و جماعت است) تمامی مردم کوردستان، عقیده‌ای پاک و کامل داشته‌اند و مردم زیر نظر دو طریقه‌ی مذکور در امنیت و آرامش قرار داشته‌اند و هیچ کس با دیگری مشکلی نداشته و تمامی مردم، اندیشه و اعتقاد خوبی داشته‌اند و همه چیز گل و بلبل بوده است! گناه و معصیّت را هم وهابیت به کوردستان آورده که عقیده‌ای کثیف و خبیث است!
ما در پاسخ به ملّا جاسم (هداه الله) چیزی نمی‌گوییم، بلکه چند برگ از تاریخ را می‌گشاییم تا ملّا جاسم سخنان خود را بازبینی کند و مشاهده نماید که تا چه اندازه از شاهراه صداقت و راستی، فاصله گرفته و تا چه اندازه در گرداب جهل و فقدان انصاف و کتمان حقایق، غوطه‌ور و غرق شده است.
امّا پیش از آن به او می‌گوییم: اگر تو، افراد مقابلت را «وهّابی» می‌نامی، آنان نیز می‌توانند القابی چون «قبوری، ضریح‌پرست، حَجَری، شَجَری» و هزاران نام و لقب دیگر را برای تو به کار ببرند! همانطور که برخی از صفحات مجازی از لقب «سلطان دروغ» برای تو استفاده می‌کنند! امّا ادب و اخلاق، مقتضی است که انسان مسلمان، خود را از چنین بی‌ادبیهایی دور نگه دارد.
اکنون آن چند برگ تاریخ را می‌گشاییم تا ببینیم که آیا پیش از ورود وهابیت به کوردستان، مردم واقعاً در وضعیتی قرار داشته‌اند که ملّا جاسم (هداه الله) ادّعا می‌کند یا خیر، این ادّعای او نیز همچون بسیاری از سخنان و ادّعاهای دیگرش دروغ و باطل است؟:
نخست. زمانی که مولانا خالد نقشبندی در سال ۱۲۲۶ هجری قمری از هندوستان به سلیمانیه بازگشت (خانی، عبد المجید: ۲۳۰) و امرِ ارشاد و انتشار طریقت نقشبندیه را آغاز نمود، شیخ معروف نودهی که پدر کاک احمدِ شیخ است، مرشد طریقت قادریه و ساکن سلیمانیه بود.
دوّم. بلافاصله پس از بازگشت مولانا خالد، شیخ معروف در اوج تندروی با او و فکر و اندیشه‌اش مقابله کرد! رساله‌ای ویژه درباره‌ی فکر و اندیشه‌ی «فاسدِ» خالد نوشت و این نام را بر آن نهاد: «تحريرُ الخطاب في الردّ علی خالد الکذّاب»!
خواننده‌ی گرامی دقّت کن که شیخ معروف نودهی (مرشد قادریه)، مولانا خالد (مرشد نقشبندیه) را «الکذّاب» می‌نامد، یعنی بسیار دروغگو و فریبکار!
سوّم. شیخ معروف، این رساله را برای والی بغداد فرستاد و نظر و اعتقاد خود درباره‌ی مولانا خالد را به تصریح، بیان داشت و او را تشویق کرد تا خالد را از بغداد، اخراج کند! او به همین مقدار هم بسنده نمی‌کند، بلکه از علما و روحانیون شهر سلیمانیه و شهرهای دیگر تقاضا می‌نماید که آنان نیز از او حمایت کنند.
در پاسخ به این درخواست، یکی از علما به نام «عثمان جليل الموصلي» معروف به«عثمان بیک» رساله‌ای در ردِّ مولانا خالد می‌نویسد به نام: «دينُ اللهِ الغالب على كل منكرٍ مبتدعٍ كاذب»؛ مراد او از منکِرِ مبتدعِ کاذب (دروغگو)، مولانا خالد است!
هشت عالِم دیگر شافعی و حنفی مذهب نیز بر رساله‌ی او، مقدّمه (تقریظ) می‌نویسند و مطالب کتاب را مورد تأیید قرار می‌دهند و از نویسنده، تشکر و تقدیر می‌نمایند! این شخص (عثمان بیک) در رساله‌اش دقیقاً نصِ برخی از سخنان شیخ معروف را همچون شاهد بر سخنان خود، ذکر می‌کند و به شرح و تفصیلشان می‌پردازد.
نسخه‌ی خطّی این رساله که در سال ۱۲۳۵ و در همان عصر حیاتِ مولانا خالد و شیخ معروف نوشته شده، در دسترس عموم قرار دارد و ما نیز برخی از مطالب را از آن نقل کرده‌ایم.
«پاسخی درخور و روا، به ملّاهای تکفیریِ صوفی‌نما»
گفتار شماره ٤: تکفیرِ «مولانا خالد نقشبندی» توسط «شیخ معروف نودِهی» و طرفدارانش (بخش ۱)
ملّا جاسم (خداوند او را هدایت دهد) که پیشتر گفته بود: «یاری طلبی از شیخ عبد القادر گیلانی، یاری طلبی از خداوند است!»، همچنین گفته بود: «آنچه وهّابیّت، آن را می‌پرستد بت است، خدای من با خدای آنان فرق دارد!»، این بار در سخنی نادرست و دور از انصاف و حقیقتِ دیگر که توأم با کتمان حقایق تاریخی است می‌گوید:
«من می‌گویم: تا زمانی که وهابیت در کوردستان نبود، مردم عقیده‌ای پاک داشتند، امّا عقیده‌ی کثیفی که اکنون در کوردستان پا گذاشته را وهابیت آورد! تا زمانی که مردم، تحت نظر قادریّه و نقشبندیّه بودند، مردم در امن و امان بودند، در آسایش بودند، اندیشه‌ی زیبایی داشتند، عقیده‌ی خوب و زیبایی داشتند، دینشان محفوظ و مصون بود، ایمانشان محفوظ و مصون بود، از این گناه و معصیّت دور بودند!».
چنانکه می‌بینیم مطابق با ادّعای ملّا جاسم (خداوند او را هدایت دهد)، پیش از آمدن وهابیت (که منظور او، اهل سنّت و جماعت است) تمامی مردم کوردستان، عقیده‌ای پاک و کامل داشته‌اند و مردم زیر نظر دو طریقه‌ی مذکور در امنیت و آرامش قرار داشته‌اند و هیچ کس با دیگری مشکلی نداشته و تمامی مردم، اندیشه و اعتقاد خوبی داشته‌اند و همه چیز گل و بلبل بوده است! گناه و معصیّت را هم وهابیت به کوردستان آورده که عقیده‌ای کثیف و خبیث است!
ما در پاسخ به ملّا جاسم (هداه الله) چیزی نمی‌گوییم، بلکه چند برگ از تاریخ را می‌گشاییم تا ملّا جاسم سخنان خود را بازبینی کند و مشاهده نماید که تا چه اندازه از شاهراه صداقت و راستی، فاصله گرفته و تا چه اندازه در گرداب جهل و فقدان انصاف و کتمان حقایق، غوطه‌ور و غرق شده است.
امّا پیش از آن به او می‌گوییم: اگر تو، افراد مقابلت را «وهّابی» می‌نامی، آنان نیز می‌توانند القابی چون «قبوری، ضریح‌پرست، حَجَری، شَجَری» و هزاران نام و لقب دیگر را برای تو به کار ببرند! همانطور که برخی از صفحات مجازی از لقب «سلطان دروغ» برای تو استفاده می‌کنند! امّا ادب و اخلاق، مقتضی است که انسان مسلمان، خود را از چنین بی‌ادبیهایی دور نگه دارد.
اکنون آن چند برگ تاریخ را می‌گشاییم تا ببینیم که آیا پیش از ورود وهابیت به کوردستان، مردم واقعاً در وضعیتی قرار داشته‌اند که ملّا جاسم (هداه الله) ادّعا می‌کند یا خیر، این ادّعای او نیز همچون بسیاری از سخنان و ادّعاهای دیگرش دروغ و باطل است؟:
نخست. زمانی که مولانا خالد نقشبندی در سال ۱۲۲۶ هجری قمری از هندوستان به سلیمانیه بازگشت (خانی، عبد المجید: ۲۳۰) و امرِ ارشاد و انتشار طریقت نقشبندیه را آغاز نمود، شیخ معروف نودهی که پدر کاک احمدِ شیخ است، مرشد طریقت قادریه و ساکن سلیمانیه بود.
دوّم. بلافاصله پس از بازگشت مولانا خالد، شیخ معروف در اوج تندروی با او و فکر و اندیشه‌اش مقابله کرد! رساله‌ای ویژه درباره‌ی فکر و اندیشه‌ی «فاسدِ» خالد نوشت و این نام را بر آن نهاد: «تحريرُ الخطاب في الردّ علی خالد الکذّاب»!
خواننده‌ی گرامی دقّت کن که شیخ معروف نودهی (مرشد قادریه)، مولانا خالد (مرشد نقشبندیه) را «الکذّاب» می‌نامد، یعنی بسیار دروغگو و فریبکار!
سوّم. شیخ معروف، این رساله را برای والی بغداد فرستاد و نظر و اعتقاد خود درباره‌ی مولانا خالد را به تصریح، بیان داشت و او را تشویق کرد تا خالد را از بغداد، اخراج کند! او به همین مقدار هم بسنده نمی‌کند، بلکه از علما و روحانیون شهر سلیمانیه و شهرهای دیگر تقاضا می‌نماید که آنان نیز از او حمایت کنند.
در پاسخ به این درخواست، یکی از علما به نام «عثمان جليل الموصلي» معروف به«عثمان بیک» رساله‌ای در ردِّ مولانا خالد می‌نویسد به نام: «دينُ اللهِ الغالب على كل منكرٍ مبتدعٍ كاذب»؛ مراد او از منکِرِ مبتدعِ کاذب (دروغگو)، مولانا خالد است!
هشت عالِم دیگر شافعی و حنفی مذهب نیز بر رساله‌ی او، مقدّمه (تقریظ) می‌نویسند و مطالب کتاب را مورد تأیید قرار می‌دهند و از نویسنده، تشکر و تقدیر می‌نمایند! این شخص (عثمان بیک) در رساله‌اش دقیقاً نصِ برخی از سخنان شیخ معروف را همچون شاهد بر سخنان خود، ذکر می‌کند و به شرح و تفصیلشان می‌پردازد.
نسخه‌ی خطّی این رساله که در سال ۱۲۳۵ و در همان عصر حیاتِ مولانا خالد و شیخ معروف نوشته شده، در دسترس عموم قرار دارد و ما نیز برخی از مطالب را از آن نقل کرده‌ایم.
Forwarded from دووربین :: dorbeen.co
چهارم. شیخ معروف در ابتدای رساله‌ی خود می‌گوید: «أنّ خالداً الکذَّابَ قبل خروجه من بلد السليمانية هارباً من عبدالرّحمن باشا، يسير أمرَ مردته بابتياع السّلاح، فاشتروا آلات الحرب وعزموا علی أن يقاتلونا عن آخرنا، لأنّ إهراقَ دمنا عندهم مباحٌ» [دينُ اللهِ الغالب: ٩٣-٩٤]؛
یعنی: «خالد کذّاب پیش از آنکه از ترس عبدالرّحمن پاشا از سلیمانیه فرار کند، امورِ افراد سرکش و لااُبالیِ تحت دستورش را از طریق خرید سلاح جنگی پیش می‌برد، از این رو سلاح جنگی خریدند و عزمشان را جزم کردند تا با همه‌ی ما بجنگند؛ زیرا ریختن خون ما نزد آنان حلال است».
پنجم. بر اساس ادّعای شیخ معروف نودهی، مولانا خالد نقشبندی خون او و طرفدارانش را حلال شمرده و از طریق خرید سلاح جنگی، خود را برای کشتنشان آماده کرده است!
جناب ملّا جاسم! این است آن امن و امانِ موردِ ادّعا که در پرتوِ دو طریقه‌ی مذکور در کوردستان، برپا شده بود؟ چنین که رهبر طریقتی خود را برای کشتن دیگری آماده کند؟ اگر چنین هم نباشد، پس روشن می‌شود که رهبر طریقت دیگر دروغ گفته و به او تهمت ناروا زده است! پناه بر خداوند!
نویسنده: مصطفی محمّد هَولیری
ان شاء الله ادامه خواهیم داد؛ منتظر گفتار ۵ باشید...
یعنی: «خالد کذّاب پیش از آنکه از ترس عبدالرّحمن پاشا از سلیمانیه فرار کند، امورِ افراد سرکش و لااُبالیِ تحت دستورش را از طریق خرید سلاح جنگی پیش می‌برد، از این رو سلاح جنگی خریدند و عزمشان را جزم کردند تا با همه‌ی ما بجنگند؛ زیرا ریختن خون ما نزد آنان حلال است».
پنجم. بر اساس ادّعای شیخ معروف نودهی، مولانا خالد نقشبندی خون او و طرفدارانش را حلال شمرده و از طریق خرید سلاح جنگی، خود را برای کشتنشان آماده کرده است!
جناب ملّا جاسم! این است آن امن و امانِ موردِ ادّعا که در پرتوِ دو طریقه‌ی مذکور در کوردستان، برپا شده بود؟ چنین که رهبر طریقتی خود را برای کشتن دیگری آماده کند؟ اگر چنین هم نباشد، پس روشن می‌شود که رهبر طریقت دیگر دروغ گفته و به او تهمت ناروا زده است! پناه بر خداوند!
نویسنده: مصطفی محمّد هَولیری
ان شاء الله ادامه خواهیم داد؛ منتظر گفتار ۵ باشید...
Forwarded from دووربین :: dorbeen.co
خوانشی بر کتابچه‌ی
«پاسخی درخور و روا، به ملّاهای تکفیریِ صوفی‌نما»
گفتار شماره ٥: تکفیرِ «مولانا خالد نقشبندی» توسط «شیخ معروف نودِهی» و طرفدارانش (بخش ٢)
ششم. شیخ معروف در رساله‌اش، خُلَفا و حُلَفای (هم‌پیمانانِ) مولانا خالد را «شیطان» و پیروانش را «بسیار نادان و نفهم» می‌نامد و می‌گوید:
«ولأجل ذلك بَعثَ من خُلفائه وحلفائه شياطينَ إلی إربِل وإلی کرکوك، فبايعهم أناسٌ جهّالٌ» [دينُ اللهِ الغالب: ۹٤]؛
یعنی: «به همین دلیل، از میان خُلفا و حُلفای خود، شیاطینی را به اربیل و کرکوک فرستاد، در نتیجه مردمانی بسیار نادان و نفهم به آنان بیعت دادند».
هفتم. شیخ معروف درباره‌ی برخی از اعتقادات و اندیشه‌های مولانا خالد، مثل ادّعای شیخیّت و ... مطالبی را بیان می‌کند، سپس می‌گوید:
«وکفی بذلك کفراً وجهلاً» [دينُ اللهِ الغالب: ۱۳٥]؛
یعنی «همین برای اثباتِ کفر و نادانیِ او کافی است!».
مشاهده می‌کنید که رهبر طریقت قادریه، کسی را تکفیر می‌کند که برای نخستین بار طریقت نقشبندیه را به کوردستان آورد! آن وقت ملّا جاسم (هداه اللّه) نعره می‌کشد که پیش از آمدن وهابیت، عقیده‌ی مردم کوردستان، پاک بوده است!
هشتم. عثمان بیک موصلی در شرح گفتارِ شیخ معروف می‌گوید:
«أقولُ: أمّا دعوتُه المشيخةَ فليس بکفرٍ صريحاً ولکن الکفرَ الصّريح ادّعاؤه التصرفَ في العالمِ ودعوته علم الغيب وغيرهما» [دينُ اللهِ الغالب: ۱۳٥]؛
یعنی: «می‌گویم: اینکه مدعیِ شیخیّت بوده است، به تصریح سبب کفرِ او نمی‌شود، اما کفر صریح و آشکارِ خالد این است که مدّعی تصرّف در عالَم و دانستن غیب و چیزهای دیگر است».
نهم. همین عثمان بیک موصلی که طرفدار شیخ معروف بوده و با تقاضای او رساله‌ی خود را نوشته، مولانا خالد را به دزدی، متهم کرده است! می‌گوید:
«سرقَ کتاباً من شيخِهِ الجوکيِّ فيه عزائمُ وسحرٌ والآن عنده في السليمانيّة يعمل به!» [دينُ اللهِ الغالب: ٨۹-٩٠]؛
یعنی: «خالد، کتابی را از استاد مرتاضِ خود (در هندوستان) دزدید که پر از دعا و جادو بود؛ اکنون نیز آن کتاب در سلیمانیه پیش او است و مطابق با آن کار می‌کند!».
ما شرم داریم از اینکه درباره‌ی این بند، چیزی بگوییم؛ پس برداشت را به خود خواننده‌ی گرامی می‌سپاریم.
دهم. بنگر و بیاندیش که در آن دوره که ملّا جاسم (هداه الله) به نحوی آن را توصیف می‌کند که گویی کوردستان، مدینه‌ی فاضله بوده است (!!) عثمان بیک موصلی چگونه درباره‌ی مولانا خالد سخن می‌گوید و چه اوصافی را برای او به کار می‌برد؟:
«فإنّك إذا تأمّلتَ تلك الفصول وصفَّيتَ إليها أصفاء إنصافٍ وقبول، علمت حقيقة طريقةِ من ظهر في زماننا وشاع، وامتلأ من بدعتِه البقاعَ، المبتدعُ الأفّاك، والمخترعُ الشاكّ، صاحب الشعبذة والسحر، وراعي الحيل والمکر، نابذ الشريعة وراء ظهره، وقامع أهل الحقِّ بتخليط أمره، الّذي تُسمَّی بمولانا الشيخ خالد الّذي نصب لقاصرين العقول المکائدَ، بصَّر اللّه حالَه للمسلمين و جنَّبَهم بدعَه وضلالَه المبين، فهو کرديُّ الذّات أعجميُّ الصفات، يضرّ النّاس، بل هو أَضرُّ من الخنّاس الوسواس الذي يوسوس في صدور الناس، من الجنّة والنّاس...» [دينُ اللهِ الغالب: ٨۰]؛
یعنی: «اگر این فصول از کتاب را به خوبی مورد تأمّل قرار دهی و با دیده‌ی انصاف و قبول به آن بنگری، حقیقت و راستیِ طریقتِ شخصی برایت مشخص و معلوم می‌گردد که در این عصر ما ظاهر و نمایان شده و سرزمینها و مناطق را از بدعتهای خود پر کرده است، که شخصی مبتدع و بسیار دروغگو است، کسی است که چیزهای بسیاری به دین افزوده و تردید و شک فراوانی ایجاد کرده است، شعبده‌باز و جادوگر است، انواع مکر و حیله را به کار می‌گیرد، شریعت را به پشت و ورای خود انداخته، کمر اهل حق و راستی را با تخریب امور دینشان شکانده، همان کسی که «مولانا شیخ خالد» نامیده شده، همان کسی که برای افراد کم خِرد و عقل، دام و تله قرار داده، امّا خداوند حقیقت و واقعیتِ او را برای مسلمانان، آشکار کرده و آنان را از بدعتها و گمراهی آشکارش دور ساخته است؛ او از حیث ذات، کورد است و از حیث صفات، عجم است! مردم را با ضرر و زیان، مواجه می‌سازد؛ بلکه ضرر و زیان او بسیار بیشتر از شیطانِ خنّاسِ وسواسی است که در دل و سینه‌ی مردم، وسوسه می‌اندازد، اعم از جنّیان و آدمیان».
نویسنده: مصطفی محمّد هَولیری
ان شاء الله ادامه خواهیم داد؛ منتظر گفتار ٦ باشید...
«پاسخی درخور و روا، به ملّاهای تکفیریِ صوفی‌نما»
گفتار شماره ٥: تکفیرِ «مولانا خالد نقشبندی» توسط «شیخ معروف نودِهی» و طرفدارانش (بخش ٢)
ششم. شیخ معروف در رساله‌اش، خُلَفا و حُلَفای (هم‌پیمانانِ) مولانا خالد را «شیطان» و پیروانش را «بسیار نادان و نفهم» می‌نامد و می‌گوید:
«ولأجل ذلك بَعثَ من خُلفائه وحلفائه شياطينَ إلی إربِل وإلی کرکوك، فبايعهم أناسٌ جهّالٌ» [دينُ اللهِ الغالب: ۹٤]؛
یعنی: «به همین دلیل، از میان خُلفا و حُلفای خود، شیاطینی را به اربیل و کرکوک فرستاد، در نتیجه مردمانی بسیار نادان و نفهم به آنان بیعت دادند».
هفتم. شیخ معروف درباره‌ی برخی از اعتقادات و اندیشه‌های مولانا خالد، مثل ادّعای شیخیّت و ... مطالبی را بیان می‌کند، سپس می‌گوید:
«وکفی بذلك کفراً وجهلاً» [دينُ اللهِ الغالب: ۱۳٥]؛
یعنی «همین برای اثباتِ کفر و نادانیِ او کافی است!».
مشاهده می‌کنید که رهبر طریقت قادریه، کسی را تکفیر می‌کند که برای نخستین بار طریقت نقشبندیه را به کوردستان آورد! آن وقت ملّا جاسم (هداه اللّه) نعره می‌کشد که پیش از آمدن وهابیت، عقیده‌ی مردم کوردستان، پاک بوده است!
هشتم. عثمان بیک موصلی در شرح گفتارِ شیخ معروف می‌گوید:
«أقولُ: أمّا دعوتُه المشيخةَ فليس بکفرٍ صريحاً ولکن الکفرَ الصّريح ادّعاؤه التصرفَ في العالمِ ودعوته علم الغيب وغيرهما» [دينُ اللهِ الغالب: ۱۳٥]؛
یعنی: «می‌گویم: اینکه مدعیِ شیخیّت بوده است، به تصریح سبب کفرِ او نمی‌شود، اما کفر صریح و آشکارِ خالد این است که مدّعی تصرّف در عالَم و دانستن غیب و چیزهای دیگر است».
نهم. همین عثمان بیک موصلی که طرفدار شیخ معروف بوده و با تقاضای او رساله‌ی خود را نوشته، مولانا خالد را به دزدی، متهم کرده است! می‌گوید:
«سرقَ کتاباً من شيخِهِ الجوکيِّ فيه عزائمُ وسحرٌ والآن عنده في السليمانيّة يعمل به!» [دينُ اللهِ الغالب: ٨۹-٩٠]؛
یعنی: «خالد، کتابی را از استاد مرتاضِ خود (در هندوستان) دزدید که پر از دعا و جادو بود؛ اکنون نیز آن کتاب در سلیمانیه پیش او است و مطابق با آن کار می‌کند!».
ما شرم داریم از اینکه درباره‌ی این بند، چیزی بگوییم؛ پس برداشت را به خود خواننده‌ی گرامی می‌سپاریم.
دهم. بنگر و بیاندیش که در آن دوره که ملّا جاسم (هداه الله) به نحوی آن را توصیف می‌کند که گویی کوردستان، مدینه‌ی فاضله بوده است (!!) عثمان بیک موصلی چگونه درباره‌ی مولانا خالد سخن می‌گوید و چه اوصافی را برای او به کار می‌برد؟:
«فإنّك إذا تأمّلتَ تلك الفصول وصفَّيتَ إليها أصفاء إنصافٍ وقبول، علمت حقيقة طريقةِ من ظهر في زماننا وشاع، وامتلأ من بدعتِه البقاعَ، المبتدعُ الأفّاك، والمخترعُ الشاكّ، صاحب الشعبذة والسحر، وراعي الحيل والمکر، نابذ الشريعة وراء ظهره، وقامع أهل الحقِّ بتخليط أمره، الّذي تُسمَّی بمولانا الشيخ خالد الّذي نصب لقاصرين العقول المکائدَ، بصَّر اللّه حالَه للمسلمين و جنَّبَهم بدعَه وضلالَه المبين، فهو کرديُّ الذّات أعجميُّ الصفات، يضرّ النّاس، بل هو أَضرُّ من الخنّاس الوسواس الذي يوسوس في صدور الناس، من الجنّة والنّاس...» [دينُ اللهِ الغالب: ٨۰]؛
یعنی: «اگر این فصول از کتاب را به خوبی مورد تأمّل قرار دهی و با دیده‌ی انصاف و قبول به آن بنگری، حقیقت و راستیِ طریقتِ شخصی برایت مشخص و معلوم می‌گردد که در این عصر ما ظاهر و نمایان شده و سرزمینها و مناطق را از بدعتهای خود پر کرده است، که شخصی مبتدع و بسیار دروغگو است، کسی است که چیزهای بسیاری به دین افزوده و تردید و شک فراوانی ایجاد کرده است، شعبده‌باز و جادوگر است، انواع مکر و حیله را به کار می‌گیرد، شریعت را به پشت و ورای خود انداخته، کمر اهل حق و راستی را با تخریب امور دینشان شکانده، همان کسی که «مولانا شیخ خالد» نامیده شده، همان کسی که برای افراد کم خِرد و عقل، دام و تله قرار داده، امّا خداوند حقیقت و واقعیتِ او را برای مسلمانان، آشکار کرده و آنان را از بدعتها و گمراهی آشکارش دور ساخته است؛ او از حیث ذات، کورد است و از حیث صفات، عجم است! مردم را با ضرر و زیان، مواجه می‌سازد؛ بلکه ضرر و زیان او بسیار بیشتر از شیطانِ خنّاسِ وسواسی است که در دل و سینه‌ی مردم، وسوسه می‌اندازد، اعم از جنّیان و آدمیان».
نویسنده: مصطفی محمّد هَولیری
ان شاء الله ادامه خواهیم داد؛ منتظر گفتار ٦ باشید...