۵۴ سال قبل هم مساله‌ای مرتبط با ایران روی میز کار رئیس‌جمهور آمریکا بود. انگلستان از شرق سوئز خارج شده بود، و یافتن قدرتی که بتواند امنیت خلیج‌فارس را تامین کند به مساله‌ای حیاتی برای جهان بدل شده بود. خواست انگلستان این بود که این نقش بطور مشترک به ایران و عربستان سپرده شود.

شاه اما سهم بیشتری می‌خواست. او می‌خواست ایران به تنهایی مسئول تامین امنیت خلیج‌فارس باشد. خلیج‌فارس شاهراه اصلی انرژی در جهان بود، و تبدیل ایران به تنها قدرت فائقه در این منطقه، به ایران این امکان را می‌داد تا برای اولین بار در عصر مدرن، به بازیگری مهم در عرصه جهانی بدل شود.

این خواست شاه اما نه تنها با مخالفت انگلستان مواجه بود، بلکه مخالفانی هم در دولت آمریکا داشت. نیکسون اما خاورمیانه را از چشم شاه می‌دید. اختلاف‌نظر نیکسون با برخی از اعضای دولت‌اش درباره این موضوع، به سلسله گفتگوهایی انجامید که در نهایت با به کرسی نشستن نظر شاه به پایان رسید.

در یکی از آن کلنجارها، نیکسون که با مخالفت مشاورانش مواجه بود به آنها می‌گوید:«اگر شاه به تنهایی می‌تواند این کار را انجام دهد که عالی‌ست، او دوست ماست، من شاه و ایران را دوست دارم ولی هیچ علاقه‌ای به بسیاری دیگر که در آن منطقه هستند ندارم. ایران تنها دوست ما در آن منطقه است.»

۵۴سال بعد مساله ایران دوباره روی میز کار رئیس‌جمهور آمریکاست. این بار اما ما در نقطه‌ای به کل متفاوت قرار داریم. نسل۵۷ همه چیز را نابود کرده است! حالا رئیس‌جمهور آمریکا نه از چشم ما، که از چشم آن‌ دیگرانی که نیکسون هیچ علاقه‌ای به بسیاری از آنها نداشت به خاورمیانه نگاه می‌کند.

در این میان سوال بنیادین این است؛ در مقابل تبدیل آن دوستی به این دشمنی ما چه چیزی بدست آوردیم؟ امنیت‌مان بیشتر شده است؟ ۴۶ سال است که زیر سایه جنگ زندگی می‌کنیم. رفاه‌مان افزایش یافته است؟ سرانه تولید ناخالص داخلی در این ۴۶ سال هیچگاه به آنجایی که در سال ۵۵ بود باز نگشته است.

آزادی ما بیشتر شده است؟ زن و مرد ایرانی اختیار انتخاب پوشش خویش را هم ندارند، به جرم اینکه لباس‌شان مورد تایید مشتی آخوند و مداح و روضه‌خوان نیست کشته می‌شوند. انسان ایرانی، از آن انقلاب، از آن بلاهتِ جمعی، از آن جنونِ نابالغانه جز ضرر هیچ دستاورد دیگری بدست نیاورده است.

ما ضعیف شده‌ایم! جمهوری‌اسلامی، ایران را ضعیف کرده است. این ضعف هم تبعات دارد. تبعات‌اش هم فقط تبعات تمدنی نیست. در زندگی تک تک ما تاثیر مستقیم می‌گذارد. معیشت به قهقرا رفتهٔ ما را به وضعیت به مراتب اسفناک‌تر می‌برد. امنیت نداشته ما را به ناامنی به مراتب هولناک‌تر مبدل می‌کند.

ما باید فکری به حال این ضعف کنیم. باید دلیل آن را بشناسیم و از میان برش داریم. تا جمهوری‌اسلامی بر سر کار است، ایران هر روز ضعیف‌تر می‌شود. این ضعف هم به هر ابله‌ای، در هر گوشه از جهان این امکان را می‌دهد تا به بخشی از میراث تمدنی این سرزمین چنگ بیندازد و چیزی را به سرقت ببرد.

@flith

ترامپ در عربستان:

ایران توسط مافیای آب اداره می‌شود. جمهوری اسلامی باید ببیند که عربستان سعودی بیابان را به زمین‌های کشاورزی تبدیل می‌کند اما جمهوری اسلامی زمین‌های کشاورزی را به بیابان تبدیل می‌کند. در حالی که عربستان سعودی به دنبال صلح و آبادانی برای مردمش است، رژیم ایران در حال سرکوب مردم خودش است.

دهه‌ها بی‌توجهی و سوء‌مدیریت در ایران، این کشور را در تاریکی فرو برده است، در حالی که بلندترین آسمان‌خراش‌های جهان در جده و دبی ساخته می‌شوند، ساختمان‌های تاریخی در تهران در حال فروپاشی و تبدیل‌شدن به آوار و خاک هستند.

در حالی که کشورهای عربی برای تبدیل‌ شدن به ستون‌های ثبات منطقه‌ای و تجارت جهانی تمرکز کرده‌اند، رهبران جمهوری اسلامی تمرکزشان بر دزدیدن ثروت مردم ایران برای تامین مالی تروریسم و خونریزی در خارج از کشور است.

@flith

سخنرانی دکتر عزت‌الله همایون‌فر: راز بقای ملت بزرگ ایران در طول قرون
در این ویدیو از دهه پنجاه خورشیدی، دکتر عزت‌الله همایون‌فر ادیب و سیاستمدار ایرانی در دانشگاه مازندران از ملت تاریخی ایران می‌گوید؛ از هویت ملی می‌گوید. از راز ماندگاری این ملت بزرگ در برابر طوفان‌های تاریخ. سخنانی که شنیدنش الهام‌بخش است.

‏این سخنرانی نیست! شاهکار ملی و تاریخی است. مو بر تنم راست و چشمانم را خیس کرد. چیزی که سالها دویدم تا به آن برسم و لمسش کنم ایشان نیم قرن پیش به زیباترین و پوییده ترین روش ممکن گفته بودند. این را از ما دزدیده بودند. این تاریخ شفاهی ما بود ‎#فردوسی ‎#شاهنامه


@Mellig

درفش #شاهنامه
به پاسداشتِ روز فردوسی بزرگ


الا ای برآورده کاخ بلند
که نامت هماره به دور از گزند

سرایندگان را بزرگ و مهی
که آزاده یی همچو سرو سهی

گزارنده ی کیش و کشور تویی
سخن را شهنشاه و سرور تویی

تو تنها نگهدار این خاک و آب
ز تن ها براندی خموشی و خواب

ز گفتار توفنده ات رستخیز
برآمد بگفتی که: ایران بخیز

ز ترک و ز تازی تو بگشای بند
همی پند بشنو ز پازند و زند

به گیتی یکی باشدت راه و بس
که باشی به میهن تو فریادرس

نوآوازه افکن به هر برزنی
نباشم به آیین اهرمنی

مرا مهر و شادی بود در جهان
همی نام یزدان بود بر زبان

به هور و زراتشت و آذر نماز
چو بسته کمر را به راز و نیاز

نخواهم نه چاه و نه سنگ سیاه
که بردی ز ایران همه آب و جاه

که از خاک ایران برآمد چو داد
به گیتی کسی همچو کورش نزاد

بدانگه که ایران به گرگان کنام
بگشت و نماندی از آن جز به نام

خروشان سروشی برآمد ز توس
نه تیر و نه ژوبین نه آوای کوس

درفشی برآورده بر آسمان
که شهنامه گویند تا جاودان

#هیربد_سوشیانت_مزدیسنا

https://www.tg-me.com/flith/13875

@flith

نمای بالا از آرامگاه فردوسی در توس است. این بنا به‌دست هوشنگ سیحون برپایهٔ طرح پیشین کریم طاهرزاده بهزاد، با اندکی تغییر در اندازه و تزئینات، طراحی و بازسازی شد. معمار مجری ساختمان حسین لرزاده، و حسین حجارباشی زنجانی و تقی درودیان مباشر ساخت این بنا بودند. آرامگاه فردوسی در سال ۱۳۱۳ ه‍.ش برابر با ۱۹۳۴ م بدست رضاشاه گشوده شد.

@flith

‏بیست و پنجم اردیبهشت‌ ماه را روز بزرگداشت سرور سخن‌سرایان فارسی‌زبان و حماسه‌‌پرداز نابغه‌ی ایرانی، فردوسی طوسی، و روز «پاسداشت زبان فارسی» نامیده‌اند.

تخلص شعری حکیم طوس، «فردوسی»، تنها یک بار در کل شاهنامه‌ آمده است؛
در ابتدای بخش پادشاهی گشتاسب، فردوسی حدود هزار بیت از سروده‌های دقیقیِ شاعر را در اثر سترگ خود گنجانده و در مقدمه‌، توجیهی شاعرانه برای این کار خود ساخته است: فردوسی می‌گوید شبی دقیقی را در خواب دیده و دقیقی خود از او خواسته که با گنجاندن سروده‌های وی در شاهنامه، زحمات او را ارج گذارد. در جریان گزارش همین خوابِ خیال‌انگیز است که واژه‌ی فردوسی را از زبان دقیقی می‌شنویم:

چنین دید گوینده یک شب به خواب
که یک جامِ مِی داشتی چون گلاب

دقیقی ز جایی پدید آمدی
بر آن جامِ مِی داستان‌ها زدی

به فردوسی آواز دادی که «مِی
مخور جز بر آیینِ کاووس‌کی!»

دلیل انتخاب این تخلص روشن نیست و تمام آنچه منابع کهن در این مورد نوشته‌اند، چیزی جز داستان‌پردازی‌های تخیلی نیست. کنیه‌‌‌ی فردوسی «ابوالقاسم» است اما درباره‌ی نام او نمی‌توان با قاطعیت نظر داد. نام او را در منابع گوناگون و از آن جمله، در مقدمه‌ی برخی از دستنویس‌های شاهنامه منصور، حسن، احمد و محمد و نام پدرش را حسن، احمد، اسحاق و فخرالدین و نام نیای او را شرفشاه و فرخ نوشته‌اند. بُنداری، مورخ ایرانی قرن هفتم هجری، در ترجمه‌ی خود از شاهنامه‌ی فردوسی به عربی، نام فردوسی را منصور بن الحسن نوشته است. همچنین در کهن‌ترین نسخه‌ی خطی موجود از شاهنامه‌ی فردوسی که به دستنویس فلورانس مشهور است (متعلق به ۶۱۴ هجری قمری)، نام شاعر، منصور بن الحسن آمده. همین همخوانی سبب شده که با احتمال بیشتری نام فردوسی را «منصور» و نام پدر او را «حسن» بدانیم.

از علی‌محمد پرورش
آرامگاه فردوسی، عکس از گئورگ گرستر، ۱۳۵۵
https://www.tg-me.com/flith/13879

@flith

پروژه شکوفایی ایران، نقشه راه بازسازی ایران پس از پایان جمهوری اسلامی است. هدف ما بازگرداندن توسعه و رفاه به گوشه‌ گوشه‌ ایران است.

این پروژه که به دست متخصصان میهن‌پرست ایرانی طراحی شده، تعهدی است به ملت ایران.

این یک فراخوان ملی است: از همه متخصصان، کارآفرینان، سرمایه‌گذاران، و دلسوزان ایران دعوت می‌کنیم تا به ما بپیوندند و در ساخت این آینده نو شریک باشند.

https://fund.nufdiran.org/fa/projects/ipp

@OfficialRezaPahlavi

پنجاه سال قبل ما جایی بودیم که امروز عربستان اونجاست، ولی خب کتابخونا و فیلسوفای ما مهمونی دوست نداشتند

میرن اونجا سرمایه گذاری می‌کنند و اقتصاد عربستان از چیزی که هست بزرگتر میشه و مردمش مرفه‌تر...

لعنت شورشیان ۵۷ که مهمانی ها تو کشور اذیت تون کرد و جفتک زدید...

@flith

قرآن که مهین کلام خوانند آن را
گه گاه نه بر دوام خوانند آن را
بر گرد پیاله آیتی هست مقیم
کاندر همه جا مدام خوانند آن را

۲۸ اردیبهشت روز بزرگداشت "خیام" دانشمند و چگامه‌سرای بزرگ ایرانزمین گرامی باد.

@flith

محمد‌علی فروغی/ شهریور ۱۳۲۰:

«در آن روزها که ایران در آستانه فروپاشی بود، با نمایندگان انگلیس و شوروی مذاکره کردم. هدفم حفظ یکپارچگی ایران و جلوگیری از هرج‌ومرج بود. این وظیفه‌ای بود که به قیمت جانم نیز حاضر به انجامش بودم.»
@flith