{ وَمِنْ شَرِّ حَاسِدٍ إِذَا حَسَدَ }
«و از شر حسود، آنگاه که حسادت ورزد [به الله پناه می‌برم].»

[سوره‌ی فلق، آیه ٥]

«إيّاكم والحسد، فإنّ الحسدَ يأكلُ الحسناتِ كما تأكلُ النارُ الحطبَ»

«از حسادت بپرهیزید، چرا که حسادت، اعمال نیک را می‌خورد، همانطور که آتش، هیزم را می‌سوزاند.»

[امام احمد رحمه‌الله (متوفیٰ ۲۴۱ ه‍ ق) در "المسند"]

نَفْس، دلبستگی به نعمت و آرزوی دستیابی به آن است. این حالت نفسانی موجب برافروختگی نفسانی و ایجاد موجی نامرئی به سوی آن نعمت یا صاحبش می‌شود که در صورت اصابت، موجب زیان، بیماری و حتی مرگ می‌شود. 

«أكثرُ مَن يموتُ مِن أُمَّتي بعدَ قضاءِ اللهِ وقَدَرِه بالأنفُسِ.»

«بیشتر مرگ‌های امت من، پس از قضا و قدر الهی، به سبب نَفْس است.»

[امام حافظ ابوبکر بزّار (متوفیٰ ۲۹۲ هـ ق) در کتاب "المُسْنَد" خود و نیز امام ابوداوود طیالسی رحمه‌الله (متوفیٰ ۲۰۴ هـ ق) در کتاب "المُسْنَد" خودش.]

نَظْره، چشم‌زخم از سوی جن است.

[علامه حسین ابن مسعود بَغَوی رحمه الله (متوفیٰ ۵۱۶ ه‍ ق) در «شرح السنة» ذکر کرده است.]

أنَّ النَّبيَّ صَلَّى اللهُ عليه وسلَّمَ رَأَى في بَيْتِها جارِيَةً في وَجْهِها سَفْعَةٌ، فقالَ: اسْتَرْقُوا لَها؛ فإنَّ بها النَّظْرَةَ.

ترجمه: «پیامبر صلی الله علیه وسلم در خانهٔ ام سلمه، کنیزی را دید که در چهره‌اش تغییر رنگ (تیرگی یا زردی) دیده می‌شد. پس فرمودند: «برای او [از یک راقی ماهر] طلب رقیه کنید، زیرا او دچار چشم‌زخم جنی شده است.»

[محمد ابن اسماعیل بخاری (متوفیٰ ۲۹۲ هـ ق) در کتاب "الصحیح"]

«حَسَد عبارت است از حسّ نفرت از نعمت‌های الله بر فرد محسود و آرزوی زوال آن نعمت.» برخی گفته‌اند که «حسد یعنی نفرت از نعمت، حتی اگر آرزوی زوال آن را نداشته باشد.» بنابراین پس از آشفتگی نَفْس از این حسادت، باعث انتشار امواج نامرئی از وجود فرد حسود شده و به فرد مورد نظر (محسود) یا نعمتی که دارد؛ اصابت می‌کند.

"لَا حَسَدَ إِلَّا فِى اثْنَتَيْنِ: رَجُلٌ عَلَّمَهُ الله الْقُرْآنَ فَهُوَ يَقْرَؤُهُ آنَاءَ اللَّيْلِ وَآنَاءَ النَّهَارِ، فَسَمِعَهُ جَارٌ لَهُ فَقَالَ: لَيْتَنِى أُوتِيتُ مِثْلَ مَا أُوتِىَ فُلَانٌ فَعَمِلْتُ مِثْلَ مَا يَعْمَلُ، وَرَجُلٌ آتَاهُ الله مَالًا فَهُوَ يُهْلِكُهُ فِى الْحَقِّ، فَقَالَ رَجُلٌ: لَيْتَنِى أُوتِيتُ مِثْلَ مَا أُوتِىَ فُلَانٌ فَعَمِلْتُ مِثْلَ مَا يَعْمَلُ".

ترجمه:

«هیچ حسدی جز در دو مورد [جایز] نیست: شخصی که الله به او علم قرآن داده است و او آن را در شب و روز می‌خواند و کسی که صدای او را می‌شنود و آرزو می‌کند که ای کاش مانند فلان شخص، قرآن را به او داده بودند تا همانند او عمل کند؛ و مردی که الله به او مال داده است و او آن را در راه حق مصرف می‌کند، پس شخصی دیگر می‌گوید: ای کاش مانند فلان شخص، مال داشتم تا همانند او عمل می‌کردم.»
[بخاری (متوفیٰ ۲۵۶ ه‍ ق) در "الصحيح".]

{ أأسجد لمن خلقت طينا }

«آیا به کسی که از گِل آفریده‌ای، سجده کنم؟»
[سوره‌ی اسراء، آیه ٦١]

{ قَالَ لَأَقْتُلَنَّكَ }

«گفت: حتماً تو را خواهم کشت.»
[سوره‌ی مائده، آیه ٢٧]