"حیات وحش" [غیر اهلی] عنوانی است که انسان خود برتربین به طبیعت داده که خود را از سایر جانوران متمایز بداند.

شامپانزه‌ای به نام ووندا wounda پس از بهبودی و بازیابی‌اش در موسسه جین گودال (Jane Goodall lassitude) در جنگل‌های کنگو رها سازی می‌شود تا به دل "حیات وحش" برگردد.
شامپانزه‌ها نزدیک‌ترین خویشاوندان ما انسان‌ها به‌شمار می‌روند که 98% از ژن‌ها و DNA "دی ان ای" ما با آن‌ها مشترک است.

https://www.tg-me.com/joinchat-AAAAADyFFV8z2HIDy6QXXQ

🍀 کانال محیط زیست برای همه
@hezarmasjedwatch

✳️ در ستایش امیدی که از دل یأس می‌جوشد

وقتی خوش‌بینی راه‌گشا نیست، شاید یأسْ نقطهٔ آغاز باشد.

وقتی تلاش‌های سیاسی، مبارزه‌های انسانی و امید به مهار بحران اقلیمی در چرخه‌ای فرساینده و بی‌پایان گرفتار شده‌اند، آیا هنوز می‌توان به امید تکیه کرد؟ حتی اگر آینده‌ای در کار نباشد، باز هم باید جنگید؛ این جوهرهٔ نگاهی است که آن را «بدبینی امیدوارانه» می‌نامند. گال بکرمن، با الهام از تفسیر کامو از سرنوشت سیزیف و گفت‌وگویی با فیلسوفی معاصر، نشان می‌دهد که چگونه پذیرش نامعلوم بودن آینده و پافشاری بر ارزش‌های اخلاقی می‌تواند سرچشمۀ امیدی رادیکال و کنشی بی‌چشم‌داشت باشد؛ امیدی که نه از اطمینان به نتیجه، بلکه از تعهد به انجام کاری که درست است زاده می‌شود. آیا چنین امیدی، در جهانی که از خوش‌بینی خسته است، هنوز می‌تواند نیرویی برای حرکت باشد؟

گال بکرمن، آتلانتیک— سدۀ پرهول‌و‌هراس کنونی، جایی برای خوش‌بینی باقی نگذاشته است، ولی ما عموماً در برابر بدبینی مقاومت می‌کنیم. شرایط باید بهتر شود. اوضاع بهتر خواهد شد. باید بهتر شود. اما به اهداف بزرگی چون توازن جهانی، اقتصاد سالم و راه‌حل بحران اقلیمی که می‌رسیم، انگار تخته‌سنگی را بارها و بارها به بالای تپه‌ای بر گُرده کشیده‌ایم و به پایین رها کرده‌ایم، و همۀ آن هن‌و‌هون‌ها و تلاش‌ها نقش‌برآب شده است. راه بازگشت طولانی است، ولی تخته‌سنگ پایین تپه افتاده است و ما را به آغازی دوباره فرامی‌خواند، البته اگر جانی در بدن باشد...

... هم‌زمان که جهان گرم‌ترین سال ثبت‌شدۀ تاریخ را پشت سر گذاشت و چند هفته‌ای است که وارد سال «آتش‌های فاجعه‌آمیز» شده، او می‌خواهد برای کنشگران مخالف تغییرات اقلیمی چشم‌اندازی فلسفی ترسیم کند -گروهی که ظاهراً بی‌شمار دلیل برای ناامیدی دارند. ون در لوگت معتقد است که خوش‌بینی در این موضوعِ خاص ممکن است خطرناک یا حتی «بی‌رحمانه» باشد. او تصویری از رویکرد بدبین‌ها و خوش‌بین‌ها به مسئله به دست می‌دهد. می‌گوید که خوش‌بین‌ها می‌گویند «به دلایل مختلف ما می‌توانیم شرایط را عوض کنیم و جلوی آثار مخرب تغییرات اقلیمی را بگیریم. بسیار محتمل است که تلاش‌های ما در جلوگیری از فاجعۀ اقلیمی موفقیت‌آمیز باشد». بدبین‌ها خواهند گفت «به دلایل مختلف ما نمی‌توانیم شرایط را عوض کنیم و جلوی آثار مخرب تغییرات اقلیمی را بگیریم. بسیار محتمل است که تلاش‌های ما در جلوگیری از فاجعۀ اقلیمی شکست بخورد».

کدام نگرش منجر به کنش خواهد شد؟ ون در لوگت معتقد است نگرش بدبینانه انگیزه‌بخش‌تر است و او نسبت به مخاطرات نگرش خوش‌بینانه هشدار می‌دهد، چراکه اگر آینده امیدبخش باشد، چرا باید کاری انجام داد؟ فعالان بدبینِ محیط‌زیست نوعی احساس وحشت و هراس دارند. آن‌ها نمی‌توانند منتظر رسیدن منجی‌های خیالی بمانند -مثلاً فناوری‌های رؤیایی یا تغییر دیدگاه رهبران جهان. فاجعه، و اندوه فاجعه، همیشه همراه آن‌هاست، پس احساس می‌کنند که چاره‌ای جز کنش ندارند. ضمناً، فرض اینکه جهت حرکت عالم تماماً دست آدم‌هاست -وقتی واقعاً این‌طور نیست- مقدمۀ یأس و رنج دائمی آن‌هاست. ولتر حدود ۳۰۰ سال پیش گفت که خوش‌بینی «طرز فکری بی‌رحمانه با عنوانی دلگرم‌کننده» است.

... مبنای امید باید نه اتفاقات پیش‌بینی‌شدۀ آینده، بلکه عدم‌قطعیت باشد. باید این حقیقت -بله، حقیقت- را پذیرفت که ما نمی‌دانیم چه پیش خواهد آمد. ون در لوگت می‌گفت «شاید اوضاع خیلی خراب شود، اما هیچ معلوم نیست آیا وضعیت بالاخره درست می‌شود یا خیر». «به همین ترتیب، شاید اوضاع خیلی خوب باشد، اما چه‌بسا دوباره خراب شود. پس هرگز وضعیت قطعی نیست. پایان‌بازبودن آینده یعنی همیشه دلیلی هست که برای چیزهای ارزشمند بجنگیم و به آن‌ها متعهد بمانیم».

از اینجا می‌رسیم به شرط دوم او: اگر نباید مبنای امید اعتقاد قطعی به تحقق اهدافمان باشد، پس چه چیز می‌تواند آن را زنده نگه دارد؟ ون در لوگت می‌گفت «ارزش‌ها». به زبان ساده، باید از خودتان بپرسید اگر آرمان یا تحولی که برایش می‌جنگید هرگز محقق نشود، آیا همچنان در نظرتان ارزشمند خواهد بود؟ او می‌گفت اگر مبنای امید اصولی چون عدالت، وظیفه، همبستگی با سایر انسان‎‌ها و درکتان از نیکی باشد، امیدتان «ارزش‌محور» است. دست به عمل می‌زنید، چون احساس می‌کنید باید این کار را بکنید...


⬅️ متن کامل این مقاله را در سایت ترجمان بخوانید:
https://tarjomaan.com

🍀صدای پای آب
@chaarraah

❗️⚫️❗️ جمعه‌ی سیاه برای محیط زیست مشهد

🔺 اطلاعات دریافتی حاکی از آن است که علی‌رغم تخلفات آشکار صورت گرفته در پروژه کمربندی جنوبی مشهد، عدم توجیه ترافیکی و محیط زیستی آن؛ توقف پروژه و تغییر کاربری آن به کوه پارک؛ کماکان اصرار و علاقه انبوه سازان و برخی مسئولان به ساخت و ساز در این منطقه بکر شهری موجب شده تا معاون هماهنگی امور عمرانی استاندار طی نامه‌ای به نمایندگان مردم در مجلس شورای اسلامی که رونوشت آن به استاندار، مسئولان اجرایی، اطلاعاتی، قضایی و انتظامی استان و مشهد تنظیم شده است جلسه‌ای با دستور کار "بلندمرتبه‌سازی و کمربندی جنوبی مشهد" در روز تعطیل (۹ صبح جمعه ۱۱ مهر) را برنامه‌ریزی نماید.

🔺 خطاب به جناب آقای دکتر مظفری، استاندار محترم خراسان رضوی:
ادامه پروژه کمربندی جنوبی مشهد تخلف آشکار و زیان بسیار و غیرقابل جبران است. ظرفیت‌های زیستی مشهد سال‌هاست که تخریب و نابود شده است. آبراهه‌ها و مسیل‌ها زیر ساختمان‌ها و جاده‌ها مسدود شده، باغ‌های سنتی تبدیل به برج شده، پهنه نفوذپذیر شهر در زیر پوششی از آسفالت مدفون شده، کشف‌رود افسانه‌ای با جریان فاضلاب خطرناک مرگ را جابجا می‌کند و صنایع آلاینده و خودروهای بی‌شمار و غیراستاندارد نفس مردم را تنگ کرده است. در چنین شرایطی از جنابعالی که دوستدار محیط زیست هستید انتظار می‌رود علاوه بر توقف رویه‌های قبلی در تخریب مستمر زیستگاه‌ها و تنفس‌گاه‌های شهری، در مسیری حرکت نمایید که نه تنها مانع تخریب بیشتر شود بلکه به احیای محیط زیست آسیب پذیر مشهد و استان کمک نماید. اما متاسفانه تحرک‌های اخیر افراد سودجو در استان و مشهد حاکی از اتفاقات دیگریست. شایسته و ضروریست در برابر این تحرکات با جدیت ایستاده و بگذارید ارتفاعات بکر و ارزشمند مشهد برای مشهد و مردم مشهد باقی بماند.

⬅️ سازمان مردم نهاد جمعیت ناجیان آب

#ارتفاعات_جنوبی_مشهد

@NajianAbNGO


🍀 کانال محیط زیست برای همه
@hezarmasjedwatch