"За што? За тое, што яны былі беларусамі. За тое, што яны сцвярджалі права сваёй нацыі на існаванне"

У Курапатах прамаўляе Сяргей Грахоўскі - беларускі паэт, якога саветы арыштоўвалі двойчы, у 1937 і 1949 гоадах.

Але паглядзіце, чаму людзі крычаць "фашысты", а не "НКВДзісты". На маю думку, тут такія прычыны. Сама дзяржава выкарыстоўвае слова "фашысты" на пратэстоўцаў, як бы клін клінам выбіваецца. Па-другое, ІІ сусьветная вайна сядзіць у галаве кожнага беларуса. Веды пра Галакост у Беларусі лепшыя, чым веды пра савецкі тэрор. Чаму нацысты? Бо нацысты, калі акупавалі Беларусь, забівалі людзей публічна: вывады людзей з гета, сьмерці падпольшчыкаў. НКВД рабіў сваю працу патаемна. Пра Курапаты падчас акупацыі ніхто ня ведаў. Таму людзі ўзгадваюць тое, што ім знаёма, узгадваюць вайну. Але гэта некарэктнае гістарычнае параўнаньне - кажа гісторык Андрэй Катлярчук.

30 кастрычніка 1919 года ў газеце "Беларусь" быў апублікаваны верш Краўцова Макара "Мы выйдзем шчыльнымі радамі", які стаў гімнам БНР пад назвай "Ваяцкі гімн".

Хэлоўін<Калядкі 🐏🔆😈

Затрыманне Алеся Бяляцкага на Дзяды, 30 кастрычніка 1988 года

У 2014 годзе Ніна Багінская перад будынкам КДБ спаліла савецкі сцяг і так гэта патлумачыла:

спаліла чырвоны сьцяг зь сярпом і молатам — бо гэта сьцяг, пад якім забівалі мільёны людзей, рабілі генацыд беларусаў. І што 1 жніўня правяла сваю акцыю, таксама патлумачыла — бо ў гэты дзень ў 1937 годзе тут, ў дворыку турмы „амэрыканкі“ палілі кнігі нашых беларускіх пісьменьнікаў і паэтаў, якія мы ужо ніколі не прачытаем

Дзяды 1990 года на месцы расстрэлаў ў Парку Чалюскінцаў у Менску.

Плакат, які падымае тэму Урыцкага, Мяснікова і іншых камуністычных савецкіх злачынцаў, прозвішчамі якіх далей названы вуліцы ў Беларусі.

31 кастрычніка 1905 года каля Віленскага вакзала ў Менску на загад губернатара Паўла Курлова быў расстраляны мітынг супраць самадзяржаўя, загінулі 100 чалавек, 300 былі параненыя.

На здымку беларускія пісьменнікі. Сядзяць: Якуб Колас, Цішка Гартны, Янка Купала, Міхась Чарот, Васіль Сташэўскі. Стаяць: Алесь Ляжневіч, Міхайла Грамыка, Уладзіслаў Галубок, Міхась Зарэцкі, Анатоль Вольны, Алесь Дудар, Алесь Гурло. Усе з іх былі рэпрэсаваныя саветамі, аднак пасля 1937 г. сярод жывых засталіся толькі чацвёра.

Алесь Гурло памрэ ў 1938 г. ад сухотаў. У 1942 г. у Маскве загінуў/быў забіты Янка Купала. У 1956 г. памрэ Якуб Колас, паспеўшы за некалькі гадзін да смерці занесці ў ЦК КПБ ліст супраць прыніжэння стану беларускай мовы з БССР. Да 1969 г. дажыве Міхайла Грамыка, які памрэ на чужыне пад Масквой.