مشکل از خودت بوده.
همه جوره پای یه عده موندی،
همیشه با همه چیز ساختی،
بی چشم داشت خوبی کردی،
همه جوره بخشیدی،
همه جوره جنگیدی،
همه جوره برگشتی،
در صورتی که باید می‌رفتی و پشتتم نگاه نمی‌کردی.

گاهی باید رفت تا بفهمی کی همراهت میاد!

ولی آدما چقد ساده بیخیال همدیگه میشن.

می‌گذره
دفعه قبل هم گذشت

فقط چون طول می‌کشه به این معنی نیست که اتفاق نمیفته.

به دست میاری، خیلی بهتر از چیز‌هایی که از دست دادی.

‏فقط یادت باشه :
‏تو پروسه راضی نگه داشتن ادما،
‏خودتو،احساستو،حقتو،روحتو و ارزشتو فراموش نکنی.

‏میگذره درست میشه ولی سلامت روانت صفر میشه.

آدما دقيقا اونجايى منو از دست ميدن كه فكر ميكنن اگه اهميت ندن، من قراره اهميت بدم.

‏آدمی به مرور آرام می‌گیرد
بزرگ می‌شود
‏بالغ می‌شود
و پای اشتباهاتش می‌ایستد
‏گذشته‌اش را قبول می‌کند،
نادیده‌اش نمی‌گیرد
‏می‌فهمد که زندگی یک موهبت است،
یک غنیمت است
‏یک نعمت است
و نباید آن را فدای آدم‌های بی‌مقدار کرد!
‏اصلا از یک جایی به بعد حال آدم خودش خوب می‌شود...
-دولت‌آبادی

من کسی رو اولویت میذارم که اولویتش باشم. با کسی مهربونم که آزارش بهم نرسیده و همیشه باهام خوب بوده. برای کسی ارزش قائلم که تا حالا صدبار خودشو بهم ثابت کرده. برای کسی پیش قدم میشم که مطمئنم جواب منفی بهم نخواهد داد. با کسی بهم خوش میگذره ، کسی رو به بیرون دعوت میکنم که مطمئنم میاد و به اونم خوش میگذره. دنبال کسی میرم که قبلا وقتی خودمو گم کردم 500 بار دنبالم گشته. به کسی احترام میذارم که تا حالا کوچیک ترین بی احترامی و توهینی بهم نکرده. رو مخ کسی نمیرم که تا حالا رو مخم نرفته. نمیدونم اسمشو میخوای چی بذاری و حقیقتشو بخوای برامم مهم نیست. دیگه هیچ اصراری به آدم خوبی بودن برای همه ندارم.

همیشه بیشتر از سنم نگران همه چیز بودم.

هر کس لازم باشد می‌ماند. تقلا چرا؟

اونی که رفت باید می‌رفت،
اونی که زد باید میزد،
اون پولی رو که باختی باید می‌باختی،
اون دلی که شکست باید می‌شکست،
اون رفاقتی که تموم شد باید می‌شد،
اینا همش باید می‌شد تا تو بشی «تو».

وَ لا ینکَشِفُ مِنها إَلاّ ما کَشَفت َ..
و هیچ اندوهی برطرف نشود مگر تو آن را از دل برانی...