Forwarded from مجله واردات و صادرات
Media is too big
VIEW IN TELEGRAM
Forwarded from مجله واردات و صادرات
Media is too big
VIEW IN TELEGRAM
Forwarded from مجله واردات و صادرات
Media is too big
VIEW IN TELEGRAM
Forwarded from مجله واردات و صادرات
Media is too big
VIEW IN TELEGRAM
Forwarded from مجله واردات و صادرات
از چین تا آمریکا؛ فرهنگ انعام دادن در کجا توهین‌آمیز است و در کدام کشور اجباری؟
(قسمت اول)
از چین تا دانمارک، کشورهای مختلف جهان آداب و رسوم متفاوتی برای نشان دادن قدردانی دارند. بحث و اختلاف نظر درباره فرهنگ انعام دادن در آمریکا با خبری که چندی پیش منتشر شد، جان تازه‌ای گرفت. کارکنان فروشگاه اپل که برای اولین بار صاحب اتحادیه صنفی شده‌اند، پیشنهاد دریافت انعام از مشتری‌ها را روی میز گذاشته‌اند. این درخواست، موضوع انعام دادن در آمریکای شمالی را که به عقیده بسیاری از کنترل خارج شده، بار دیگر به موضوع بحث تبدیل کرد و عباراتی مثل «انعام با عذاب وجدان»، «انعام زوری» و «تورم انعام» به شبکه‌های اجتماعی و مکالمات روزمره راه یافت.
دو دستگی بر سر این موضوع به نقاط دیگر جهان هم کشیده شده، اما همه کشورها فرهنگ آمریکایی انعام دادن را که با دست و دلبازی زیادی همراه است، با آغوش باز نمی‌پذیرند. در فرانسه عبارت «service compris» به معنای آن است که انعام در صورت حساب لحاظ شده است. در کشورهای دیگر، به ویژه در شرق آسیا نبود هر گونه سنت انعام، مایه غرور و افتخار به حساب می‌آید.
ژاپن
ژاپن کشوری است که در آن انعام دادن نه‌تنها غیرعادی است که حتی کاری شرم‌آور و نامناسب به حساب می‌آید. و چون ژاپنی‌ها فرهنگ انعام دادن ندارند، باید حتما برای مسافران و گردشگران خارجی توضیح داد که قبل از این کار عواقب آن را در نظر بگیرند: انعام بدهید و باعث رنجش و دلخوری شوید.
جیمز ماندی، گرداننده تورهای گردشگری در یک شرکت تخصصی تور ژاپن در بریتانیا می‌گوید «زیاد اتفاق می‌افتد که کسی پولی به عنوان انعام برای پیشخدمت‌ها روی میز می‌گذارد و آنها تا بیرون رستوران به دنبالش می‌روند تا پول را پس بدهند. بسیاری نمی‌توانند این موضوع را درک کنند که آنجا کارشان را با افتخار و غرور انجام می‌دهند و تنها گفتن 'اویشیکاتا' (خوشمزه بود) یا 'گوچیشو ساما' (ممنون از غذا) بسیار خوشایند خواهد بود. پول همیشه حرف اول و آخر را نمی‌زند.»
انزجار ژاپنی‌ها از انعام قابل درک است. مفهوم «کیشیتسو» که شاید بتوان آن را معادل پیشه‌وری یا استادکاری دانست، در ابعاد مختلف زندگی ژاپنی‌ها جریان دارد و روش و نگرشی است که بسیاری از کسانی که در صنعت گردشگری ژاپن کار می‌کنند، آن را سرمشق خود قرار می‌دهند؛ از پادو هتل و فروشندگان دکه‌های خوراکی گرفته تا سرآشپزهای سوشی. ارائه خدمات یک ضرورت حداقلی برای انجام کار با سربلندی است و قدردانی معمولا به صورت تعریف و تمجید (ترجیحا به زبان ژاپنی) یا تعظیم نشان داده می‌شود.
اما یک مورد استثنا هم وجود دارد: در «ریوکان» یا اقامتگاه سنتی با فرهنگ ژاپنی که در آن مسافران می‌توانند برای «ناکای سان» یا همان پیشخدمت کیمونوپوشی که غذا و تشک ژاپنی محل خواب مهمان را آماده می‌کند انعام بگذارند، البته آن هم زمانی که وظایفش را با دقت و به درستی انجام دهد. در این مورد هم انعام را نباید به طرف مقابل داد بلکه باید اسکناس‌های تانشده را در پاکت‌های مخصوصی که برای این کار طراحی شده‌اند قرار داد.
چین
حتی در کلان‌شهرهای چین مانند شانگهای یا پکن، می‌توان حضور خرافات و سنت را احساس کرد. در چین کسی انتظار انعام ندارد و حتی زمانی در این کشور انعام دادن ممنوع بود. در واقع یکی از اصول اجتماعی در چین این است که افراد جامعه با هم برابر هستند و هیچ کس خدمتکار دیگری نیست، و تداعی برتری داشتن بر دیگری از مدت‌ها پیش یک تابوی اجتماعی بوده است. با این که روز به روز به تعداد هتل‌های مجلل و رستوران‌های پر زرق و برق چین اضافه می‌شود، اما انعام دادن همچنان نوعی بی‌ادبی یا رشوه دادن محسوب می‌شود.
اما به گفته مگی تیان، مدیر کل بخش چین در شرکت گردشگری «اینترپید تراول» با رونق گردشگری در چین در کنار جذب بسیاری از آداب و رسوم غربی، روز به روز تغییرات بیشتری در فضای اجتماعی چین مشاهده می‌شود.
او می‌گوید: «هر چند که از نظر تاریخی و سنتی انعام دادن در چین نوعی بی‌ادبی به حساب می‌آمد، اما اکنون زمانه عوض شده است. چینی‌ها هنوز هم عادت به انعام دادن ندارند اما انعام گرفتن، به ویژه در شهرهای بزرگتر که ساکنان و مسافران خارجی بیشتری دارد، پذیرفته شده است. اگر به چین سفر کردید، انعامی اندک به باربرها، راهنماهای گردشگری و پیشخدمت‌ها برای خدماتشان یا حمایت از آنها، با استقبال روبرو می‌شود. با وجود سنت‌های قبلی، ساکنان محلی با گرفتن انعام قدردان خواهند بود.»
🌐 @import_export
(قسمت اول)
از چین تا دانمارک، کشورهای مختلف جهان آداب و رسوم متفاوتی برای نشان دادن قدردانی دارند. بحث و اختلاف نظر درباره فرهنگ انعام دادن در آمریکا با خبری که چندی پیش منتشر شد، جان تازه‌ای گرفت. کارکنان فروشگاه اپل که برای اولین بار صاحب اتحادیه صنفی شده‌اند، پیشنهاد دریافت انعام از مشتری‌ها را روی میز گذاشته‌اند. این درخواست، موضوع انعام دادن در آمریکای شمالی را که به عقیده بسیاری از کنترل خارج شده، بار دیگر به موضوع بحث تبدیل کرد و عباراتی مثل «انعام با عذاب وجدان»، «انعام زوری» و «تورم انعام» به شبکه‌های اجتماعی و مکالمات روزمره راه یافت.
دو دستگی بر سر این موضوع به نقاط دیگر جهان هم کشیده شده، اما همه کشورها فرهنگ آمریکایی انعام دادن را که با دست و دلبازی زیادی همراه است، با آغوش باز نمی‌پذیرند. در فرانسه عبارت «service compris» به معنای آن است که انعام در صورت حساب لحاظ شده است. در کشورهای دیگر، به ویژه در شرق آسیا نبود هر گونه سنت انعام، مایه غرور و افتخار به حساب می‌آید.
ژاپن
ژاپن کشوری است که در آن انعام دادن نه‌تنها غیرعادی است که حتی کاری شرم‌آور و نامناسب به حساب می‌آید. و چون ژاپنی‌ها فرهنگ انعام دادن ندارند، باید حتما برای مسافران و گردشگران خارجی توضیح داد که قبل از این کار عواقب آن را در نظر بگیرند: انعام بدهید و باعث رنجش و دلخوری شوید.
جیمز ماندی، گرداننده تورهای گردشگری در یک شرکت تخصصی تور ژاپن در بریتانیا می‌گوید «زیاد اتفاق می‌افتد که کسی پولی به عنوان انعام برای پیشخدمت‌ها روی میز می‌گذارد و آنها تا بیرون رستوران به دنبالش می‌روند تا پول را پس بدهند. بسیاری نمی‌توانند این موضوع را درک کنند که آنجا کارشان را با افتخار و غرور انجام می‌دهند و تنها گفتن 'اویشیکاتا' (خوشمزه بود) یا 'گوچیشو ساما' (ممنون از غذا) بسیار خوشایند خواهد بود. پول همیشه حرف اول و آخر را نمی‌زند.»
انزجار ژاپنی‌ها از انعام قابل درک است. مفهوم «کیشیتسو» که شاید بتوان آن را معادل پیشه‌وری یا استادکاری دانست، در ابعاد مختلف زندگی ژاپنی‌ها جریان دارد و روش و نگرشی است که بسیاری از کسانی که در صنعت گردشگری ژاپن کار می‌کنند، آن را سرمشق خود قرار می‌دهند؛ از پادو هتل و فروشندگان دکه‌های خوراکی گرفته تا سرآشپزهای سوشی. ارائه خدمات یک ضرورت حداقلی برای انجام کار با سربلندی است و قدردانی معمولا به صورت تعریف و تمجید (ترجیحا به زبان ژاپنی) یا تعظیم نشان داده می‌شود.
اما یک مورد استثنا هم وجود دارد: در «ریوکان» یا اقامتگاه سنتی با فرهنگ ژاپنی که در آن مسافران می‌توانند برای «ناکای سان» یا همان پیشخدمت کیمونوپوشی که غذا و تشک ژاپنی محل خواب مهمان را آماده می‌کند انعام بگذارند، البته آن هم زمانی که وظایفش را با دقت و به درستی انجام دهد. در این مورد هم انعام را نباید به طرف مقابل داد بلکه باید اسکناس‌های تانشده را در پاکت‌های مخصوصی که برای این کار طراحی شده‌اند قرار داد.
چین
حتی در کلان‌شهرهای چین مانند شانگهای یا پکن، می‌توان حضور خرافات و سنت را احساس کرد. در چین کسی انتظار انعام ندارد و حتی زمانی در این کشور انعام دادن ممنوع بود. در واقع یکی از اصول اجتماعی در چین این است که افراد جامعه با هم برابر هستند و هیچ کس خدمتکار دیگری نیست، و تداعی برتری داشتن بر دیگری از مدت‌ها پیش یک تابوی اجتماعی بوده است. با این که روز به روز به تعداد هتل‌های مجلل و رستوران‌های پر زرق و برق چین اضافه می‌شود، اما انعام دادن همچنان نوعی بی‌ادبی یا رشوه دادن محسوب می‌شود.
اما به گفته مگی تیان، مدیر کل بخش چین در شرکت گردشگری «اینترپید تراول» با رونق گردشگری در چین در کنار جذب بسیاری از آداب و رسوم غربی، روز به روز تغییرات بیشتری در فضای اجتماعی چین مشاهده می‌شود.
او می‌گوید: «هر چند که از نظر تاریخی و سنتی انعام دادن در چین نوعی بی‌ادبی به حساب می‌آمد، اما اکنون زمانه عوض شده است. چینی‌ها هنوز هم عادت به انعام دادن ندارند اما انعام گرفتن، به ویژه در شهرهای بزرگتر که ساکنان و مسافران خارجی بیشتری دارد، پذیرفته شده است. اگر به چین سفر کردید، انعامی اندک به باربرها، راهنماهای گردشگری و پیشخدمت‌ها برای خدماتشان یا حمایت از آنها، با استقبال روبرو می‌شود. با وجود سنت‌های قبلی، ساکنان محلی با گرفتن انعام قدردان خواهند بود.»
🌐 @import_export
Forwarded from مجله واردات و صادرات
از چین تا آمریکا؛ فرهنگ انعام دادن در کجا توهین‌آمیز است و در کدام کشور اجباری؟
(قسمت دوم)
دانمارک
برای کشوری که به دلیل داشتن جامعه‌ای برابرگرا و سخاوت اجتماعی مردمانش، در بسیاری از فهرست‌های مربوط به خشنودترین کشورهای جهان در رده‌های بالا قرار دارد، شاید جای تعجب داشته باشد که بدانید دانمارکی‌ها ملتی انعام‌نده هستند.
دلیل اصلی این مسئله آن است که دانمارک از نظر سرانه تولید ناخالص داخلی و همین طور سیستم رفاه اجتماعی، وضعیت بهتری از بسیاری از کشورهای دیگر جهان دارد و کارکنان خدمات، راننده تاکسی‌ها و کارگرانی که با مشتری سر و کار دارند، درآمدشان مانند خیلی جاهای دیگر وابسته به انعام نیست و معمولا هزینه خدمات به صورت اتوماتیک به صورت حساب رستوران‌ها و هتل‌ها اضافه می‌شود.
با وجود این در دانمارک و اصولا در منطقه اسکاندیناوی، بسیاری به نشانه قدردانی از خدماتی که دریافت کرده‌اند، رقم صورت حساب را هنگام پرداخت، به سمت بالا گرد می‌کنند. و البته مانند هر کشور اروپایی دیگر در این روزها، در دانمارک هم ارائه خدمات عالی و فوق‌العاده، معمولا یا با پاداش نقدی مورد قدردانی قرار می‌گیرد، یا باعث اضافه کردن یک مشتری ثابت می‌شود که خود به اندازه کافی ارزشمند است.
مصر
مفهوم «بخشش» یک سنت اجتماعی کاملا جا افتاده در شمال آفریقا، خاورمیانه و جنوب آسیاست که به معنای انعام، اعانه یا صدقه است. اعانه یا صدقه دادن در اسلام به عنوان ارزش و فضیلتی بزرگ به حساب می‌آید.
در مصر سنت انعام دادن به کارکنان رستوران، راننده تاکسی‌ها، راهنماهای تور و کارکنان هتل و علاوه بر آن کسانی مانند متصدی‌های دستشویی، نگهبان‌ها و مغازه‌دارها رایج است. اگر کمی بیشتر با مفهوم «بخشش» به عنوان انعام یا اعانه آشنا شوید می‌بینید که می‌توان با کمی اغماض آن را به عنوان نوعی «پیش‌پرداخت» تعریف کرد که با آن می‌توان رضایت بیشتر راهنماهای گردشگری و دربان و سرایدارهای هتل را از قاهره تا اسوان برای دادن خدمات بیشتر جلب کرد. برای این کار دلار یا پوند مصر کارراه‌انداز است و معمولا بین یک تا دو دلار (۳۰ تا ۴۰ پوند مصر) می‌تواند لبخند به لب طرف مقابل بیاورد.
در چنین شرایطی هیچ بعید نیست که ناگهان کلید درِ معبدی در «دره پادشاهان» مصر به شکل معجزه‌آسایی ظاهر شود یا این که ناگهان توالت کارکنان موزه برای بازدیدکنندگان قابل استفاده شود. و البته که این اطلاعات را در هیچ یک از بروشورهای بی‌شماری که برای توریست‌ها چاپ می‌شود، پیدا نخواهید کرد.
ایالات متحده آمریکا
کشورهای کمی هستند که انعام دادن را به اندازه آمریکا جدی می‌گیرند. این کار به عنوان رسم و آیینی ملی در این کشور پذیرفته شده و البته گاهی برای خارجی‌ها سخت است که با آن کنار بیایند.
در حال حاضر رسم این است که بین ۲۰ تا ۲۵ درصد به صورت حساب اضافه می‌شود، و واقعیت این است که هم خارجی‌ها و هم خود آمریکایی‌ها از «تورم انعام» دل خوشی ندارند. این روزها مقدار انعامی که انتظار می‌رود مشتری پرداخت کند، به شکل قابل توجهی افزایش یافته و گزینه انعام دیجیتال هنگام پرداخت با کارت هم به پیچیدگی کار افزوده است.
جاهایی که حقوق کارکنان خدمات پایین و درآمد آنها وابسته به انعام است، بعضی از صاحبان کسب و کار مانند پمپ بنزین‌ها یا کافه‌های استارباکس، هنگام پرداخت، گزینه اختیاری هزینه خدمات را به مشتری می‌دهند که قبلا خیلی سرراست فقط پول بنزین یا قهوه‌اش را حساب می‌کرد. مسئله این است که تقریبا همه چیز گران‌تر در می‌آید.
پیتر اندرسون، مدیر اجرایی شرکت خدمات مسافرتی «نایتس بریج سرکل» می‌گوید: «آمریکا فرهنگ کاملا منحصر به فردی برای انعام دادن دارد. اخیرا در نیویورک یک بطری آب از یک مغازه خریدم و وقتی پول می‌دادم درخواست انعام کردند، در حالی که بطری را خودم برداشتم و به صندوق بردم تا پولش را بدهم، اما انتظار آنها این بود که ۲۰درصد هم انعام بدهم. در خیلی از موارد این راهی است برای این که به کارکنان دستمزد کمتری بدهند و هزینه بیشتری را به مشتری تحمیل کنند.»
با وجود این که یک نوع جنبش انعام ندادن در آمریکا و همین طور تلاش برای تغییر جهت به سوی شیوه‌های دیگر پرداخت منصفانه به کارکنان در حال ظهور است اما سرعت چنین تغییراتی بسیار کند است. در حال حاضر با این که انعام دادن در آمریکا از نظر قانونی کاری داوطلبانه است، اما باید توجه داشت که پیشخدمت‌ها و راهنماهای گردشگری غالبا حداقل دستمزد ممکن را می‌گیرند و درآمدشان وابسته به انعام است.
🌐 @import_export
(قسمت دوم)
دانمارک
برای کشوری که به دلیل داشتن جامعه‌ای برابرگرا و سخاوت اجتماعی مردمانش، در بسیاری از فهرست‌های مربوط به خشنودترین کشورهای جهان در رده‌های بالا قرار دارد، شاید جای تعجب داشته باشد که بدانید دانمارکی‌ها ملتی انعام‌نده هستند.
دلیل اصلی این مسئله آن است که دانمارک از نظر سرانه تولید ناخالص داخلی و همین طور سیستم رفاه اجتماعی، وضعیت بهتری از بسیاری از کشورهای دیگر جهان دارد و کارکنان خدمات، راننده تاکسی‌ها و کارگرانی که با مشتری سر و کار دارند، درآمدشان مانند خیلی جاهای دیگر وابسته به انعام نیست و معمولا هزینه خدمات به صورت اتوماتیک به صورت حساب رستوران‌ها و هتل‌ها اضافه می‌شود.
با وجود این در دانمارک و اصولا در منطقه اسکاندیناوی، بسیاری به نشانه قدردانی از خدماتی که دریافت کرده‌اند، رقم صورت حساب را هنگام پرداخت، به سمت بالا گرد می‌کنند. و البته مانند هر کشور اروپایی دیگر در این روزها، در دانمارک هم ارائه خدمات عالی و فوق‌العاده، معمولا یا با پاداش نقدی مورد قدردانی قرار می‌گیرد، یا باعث اضافه کردن یک مشتری ثابت می‌شود که خود به اندازه کافی ارزشمند است.
مصر
مفهوم «بخشش» یک سنت اجتماعی کاملا جا افتاده در شمال آفریقا، خاورمیانه و جنوب آسیاست که به معنای انعام، اعانه یا صدقه است. اعانه یا صدقه دادن در اسلام به عنوان ارزش و فضیلتی بزرگ به حساب می‌آید.
در مصر سنت انعام دادن به کارکنان رستوران، راننده تاکسی‌ها، راهنماهای تور و کارکنان هتل و علاوه بر آن کسانی مانند متصدی‌های دستشویی، نگهبان‌ها و مغازه‌دارها رایج است. اگر کمی بیشتر با مفهوم «بخشش» به عنوان انعام یا اعانه آشنا شوید می‌بینید که می‌توان با کمی اغماض آن را به عنوان نوعی «پیش‌پرداخت» تعریف کرد که با آن می‌توان رضایت بیشتر راهنماهای گردشگری و دربان و سرایدارهای هتل را از قاهره تا اسوان برای دادن خدمات بیشتر جلب کرد. برای این کار دلار یا پوند مصر کارراه‌انداز است و معمولا بین یک تا دو دلار (۳۰ تا ۴۰ پوند مصر) می‌تواند لبخند به لب طرف مقابل بیاورد.
در چنین شرایطی هیچ بعید نیست که ناگهان کلید درِ معبدی در «دره پادشاهان» مصر به شکل معجزه‌آسایی ظاهر شود یا این که ناگهان توالت کارکنان موزه برای بازدیدکنندگان قابل استفاده شود. و البته که این اطلاعات را در هیچ یک از بروشورهای بی‌شماری که برای توریست‌ها چاپ می‌شود، پیدا نخواهید کرد.
ایالات متحده آمریکا
کشورهای کمی هستند که انعام دادن را به اندازه آمریکا جدی می‌گیرند. این کار به عنوان رسم و آیینی ملی در این کشور پذیرفته شده و البته گاهی برای خارجی‌ها سخت است که با آن کنار بیایند.
در حال حاضر رسم این است که بین ۲۰ تا ۲۵ درصد به صورت حساب اضافه می‌شود، و واقعیت این است که هم خارجی‌ها و هم خود آمریکایی‌ها از «تورم انعام» دل خوشی ندارند. این روزها مقدار انعامی که انتظار می‌رود مشتری پرداخت کند، به شکل قابل توجهی افزایش یافته و گزینه انعام دیجیتال هنگام پرداخت با کارت هم به پیچیدگی کار افزوده است.
جاهایی که حقوق کارکنان خدمات پایین و درآمد آنها وابسته به انعام است، بعضی از صاحبان کسب و کار مانند پمپ بنزین‌ها یا کافه‌های استارباکس، هنگام پرداخت، گزینه اختیاری هزینه خدمات را به مشتری می‌دهند که قبلا خیلی سرراست فقط پول بنزین یا قهوه‌اش را حساب می‌کرد. مسئله این است که تقریبا همه چیز گران‌تر در می‌آید.
پیتر اندرسون، مدیر اجرایی شرکت خدمات مسافرتی «نایتس بریج سرکل» می‌گوید: «آمریکا فرهنگ کاملا منحصر به فردی برای انعام دادن دارد. اخیرا در نیویورک یک بطری آب از یک مغازه خریدم و وقتی پول می‌دادم درخواست انعام کردند، در حالی که بطری را خودم برداشتم و به صندوق بردم تا پولش را بدهم، اما انتظار آنها این بود که ۲۰درصد هم انعام بدهم. در خیلی از موارد این راهی است برای این که به کارکنان دستمزد کمتری بدهند و هزینه بیشتری را به مشتری تحمیل کنند.»
با وجود این که یک نوع جنبش انعام ندادن در آمریکا و همین طور تلاش برای تغییر جهت به سوی شیوه‌های دیگر پرداخت منصفانه به کارکنان در حال ظهور است اما سرعت چنین تغییراتی بسیار کند است. در حال حاضر با این که انعام دادن در آمریکا از نظر قانونی کاری داوطلبانه است، اما باید توجه داشت که پیشخدمت‌ها و راهنماهای گردشگری غالبا حداقل دستمزد ممکن را می‌گیرند و درآمدشان وابسته به انعام است.
🌐 @import_export
Forwarded from مجله واردات و صادرات
This media is not supported in your browser
VIEW IN TELEGRAM
🎥 ثبت شرکت در کشور آلمان؛ ویژگی‌ها و دشواری‌ها
(مهندس بهزاد بوذری- آلمان)
Star Management Group GmbH
@Seyed_Behzad_Bouzary
+4920189940451
+491737470005
[email protected]
instagram.com/bouzarybehzad
(مهندس بهزاد بوذری- آلمان)
Star Management Group GmbH
@Seyed_Behzad_Bouzary
+4920189940451
+491737470005
[email protected]
instagram.com/bouzarybehzad
Forwarded from مجله واردات و صادرات
اشتباهات بزرگ زبان بدن
زبان بدن یک ابزار بسیار قدرتمند است. ما قبل از اینکه سخن بگوییم، زبان بدنمان سخن می‌گوید و ظاهرا ۸۰ درصد از آنچه در یک محاوره می‌فهمید با زبان بدن خوانده می‌شود نه کلمات!
دبورا بول، نویسنده و مدیر خانه اپرای سلطنتی می‌گوید: "بدن ما زبان خاص خودش را دارد و حرف‌هایی که می‌زند همیشه خوب و خوشایند نیست. زبان بدنتان احتمالاً جزئی از شخصیت شما گشته، و این نکته‌ای است که ممکن است تا به حال به آن فکر نکرده باشید. اگر این موضوع درست باشد، وقت آن رسیده تا فکری به حال آن کنید چرا که ممکن است حرفه و شغل خود را از بین ببرید.
شرکت تَلنت اسمارت با آزمایش بیش از یک میلیون آدم دریافت ۹۰ درصد از آنهایی که دارای هوش عاطفی/هیجانی بالا هستند، واقف به قدرت سیگنال‌های غیرگفتاری خود در ارتباطات می‌باشند. دکتر تراویس برادبری رئیس این شرکت می‌نویسد؛ وقتی دارید سخت کار می‌کنید و برای رسیدن به هدفتان هر کاری انجام می‌دهید، هر چیزی که موجب پیشرفت شما می‌شود، قدرتمند بوده و راه شما برای رسیدن به موفقیت را هموار می‌سازد. فقط حواستان باشد که قربانی هیچ یک از اشتباهات فاحش زبان بدن که در ذیل می‌آید نشوید:
۱. ژست اغراق آمیز؛ باعث می‌شود که شما در حال بسط دادن واقعیت (خالی‌بندی) دیده شوید. بهتر است دست‌های خود را آزاد کرده و کف دستتان را نشان دهید تا با این کار نشان دهید که چیزی برای مخفی کردن ندارید.
۲. دست به سینه؛ یک سد فیزیکی ایجاد می‌کند و نشان از آن است که در مواجهه با حرفی که طرف مقابل می‌زند باز و پذیرا نیستید. فرقی نمی‌کند که گفتگوی شما لذت‌بخش بوده و لبخند می‌زنید چرا که طرف مقابلتان این حس را پیدا می‌کند که می‌خواهید او را در محاوره مغلوب کنید. حتی اگر شما در حالت دست به سینه راحت‌تر هستید، برای ارتباط برقرار کردن بهتر باید این ژست را عوض کنید.
۳. ناهماهنگی؛ میان حرف‌ها و وضعیت فیزیکی بدنتان موجب می‌شود که طرف مقابل حس کند که یک جای کار ایراد دارد و این سوء‌ظن در او ایجاد شود که درصدد فریب او می‌باشید، هر چند که ندانید چرا و چگونه. به‌عنوان مثال، یک لبخند عصبی و رد کردن یک پیشنهاد در یک محاوره به شما کمک نمی‌کند چیزی را که می‌خواهید بدست آورید بلکه طرف مقابل را بر آن می‌دارد که نتواند با شما کار کند؛ چرا که او فکر می‌کند چیز دیگری در نظر دارید.
۴. فاصله گرفتن و دور ایستادن از دیگران؛ یا وارد نشدن در گفتگو حاکی از آن است که شما به بحث پیش رو علاقه‌ای نداشته و راحت نیستید و احتمالاً حتی به گوینده سخن اعتمادی ندارید. سعی کنید وارد گفتگو با کسی که سخن می‌گوید شده و به نشان گوش‌دادن به حرف‌های او، سر خود را آرام تکان دهید. این نشان‌دهنده تمرکز و توجه کامل شما به وی می‌باشد.
۵. خمیده و افتاده بودن؛ نشان‌دهنده این است که خسته شده و هیچ علاقه‌ای به جایی که در آن هستید ندارید. شما هیچ وقت به رئیستان نمی‌گویید: "من نمی‌فهمم چرا باید به حرف‌های تو گوش بدم"، اما اگر خمیده باشید، لزومی به گفتن آن نیست چرا که وضعیت بدنتان با صدای بلند و خیلی شفاف این حرف را می‌گوید!
مغز انسان قدرت جسم را با فضایی که وضعیت بدنی طرف مقابل وی در آن اشغال می‌کند، یکسان می‌کند! صاف ایستادن و به عقب کشیدن شانه‌ها یک حالت قدرتمندانه است. این وضعیت فضای بیشتری از مغز طرف مقابل را پر می‌کند و بر عکس آن وقتی شانه‌ها افتاده، فضای کمتر را اشغال کرده و منعکس‌کننده قدرت کمتر است. حفظ حالت خوب، فرمان به احترام بیشتر داده و تعهد دو طرف در محاوره را ارتقا می‌دهد.
۶. اجتناب از تماس چشمی؛ ایجادکننده حالتی است که دارید چیزی را مخفی می‌کنید و این سوء‌ظن را بر می‌انگیزد. کمبود تماس چشمی همچنین حاکی از فقدان اعتماد به نفس و علاقمندی بوده که شما خواهان ارتباط در یک جلسه کاری نیستید. ارتباط چشمی پایدار، از سوی دیگر، به معنای اعتماد به نفس، رهبری، قدرت، و هوش است.
(دکتر شکری خانقاه)
🌐 @import_export
زبان بدن یک ابزار بسیار قدرتمند است. ما قبل از اینکه سخن بگوییم، زبان بدنمان سخن می‌گوید و ظاهرا ۸۰ درصد از آنچه در یک محاوره می‌فهمید با زبان بدن خوانده می‌شود نه کلمات!
دبورا بول، نویسنده و مدیر خانه اپرای سلطنتی می‌گوید: "بدن ما زبان خاص خودش را دارد و حرف‌هایی که می‌زند همیشه خوب و خوشایند نیست. زبان بدنتان احتمالاً جزئی از شخصیت شما گشته، و این نکته‌ای است که ممکن است تا به حال به آن فکر نکرده باشید. اگر این موضوع درست باشد، وقت آن رسیده تا فکری به حال آن کنید چرا که ممکن است حرفه و شغل خود را از بین ببرید.
شرکت تَلنت اسمارت با آزمایش بیش از یک میلیون آدم دریافت ۹۰ درصد از آنهایی که دارای هوش عاطفی/هیجانی بالا هستند، واقف به قدرت سیگنال‌های غیرگفتاری خود در ارتباطات می‌باشند. دکتر تراویس برادبری رئیس این شرکت می‌نویسد؛ وقتی دارید سخت کار می‌کنید و برای رسیدن به هدفتان هر کاری انجام می‌دهید، هر چیزی که موجب پیشرفت شما می‌شود، قدرتمند بوده و راه شما برای رسیدن به موفقیت را هموار می‌سازد. فقط حواستان باشد که قربانی هیچ یک از اشتباهات فاحش زبان بدن که در ذیل می‌آید نشوید:
۱. ژست اغراق آمیز؛ باعث می‌شود که شما در حال بسط دادن واقعیت (خالی‌بندی) دیده شوید. بهتر است دست‌های خود را آزاد کرده و کف دستتان را نشان دهید تا با این کار نشان دهید که چیزی برای مخفی کردن ندارید.
۲. دست به سینه؛ یک سد فیزیکی ایجاد می‌کند و نشان از آن است که در مواجهه با حرفی که طرف مقابل می‌زند باز و پذیرا نیستید. فرقی نمی‌کند که گفتگوی شما لذت‌بخش بوده و لبخند می‌زنید چرا که طرف مقابلتان این حس را پیدا می‌کند که می‌خواهید او را در محاوره مغلوب کنید. حتی اگر شما در حالت دست به سینه راحت‌تر هستید، برای ارتباط برقرار کردن بهتر باید این ژست را عوض کنید.
۳. ناهماهنگی؛ میان حرف‌ها و وضعیت فیزیکی بدنتان موجب می‌شود که طرف مقابل حس کند که یک جای کار ایراد دارد و این سوء‌ظن در او ایجاد شود که درصدد فریب او می‌باشید، هر چند که ندانید چرا و چگونه. به‌عنوان مثال، یک لبخند عصبی و رد کردن یک پیشنهاد در یک محاوره به شما کمک نمی‌کند چیزی را که می‌خواهید بدست آورید بلکه طرف مقابل را بر آن می‌دارد که نتواند با شما کار کند؛ چرا که او فکر می‌کند چیز دیگری در نظر دارید.
۴. فاصله گرفتن و دور ایستادن از دیگران؛ یا وارد نشدن در گفتگو حاکی از آن است که شما به بحث پیش رو علاقه‌ای نداشته و راحت نیستید و احتمالاً حتی به گوینده سخن اعتمادی ندارید. سعی کنید وارد گفتگو با کسی که سخن می‌گوید شده و به نشان گوش‌دادن به حرف‌های او، سر خود را آرام تکان دهید. این نشان‌دهنده تمرکز و توجه کامل شما به وی می‌باشد.
۵. خمیده و افتاده بودن؛ نشان‌دهنده این است که خسته شده و هیچ علاقه‌ای به جایی که در آن هستید ندارید. شما هیچ وقت به رئیستان نمی‌گویید: "من نمی‌فهمم چرا باید به حرف‌های تو گوش بدم"، اما اگر خمیده باشید، لزومی به گفتن آن نیست چرا که وضعیت بدنتان با صدای بلند و خیلی شفاف این حرف را می‌گوید!
مغز انسان قدرت جسم را با فضایی که وضعیت بدنی طرف مقابل وی در آن اشغال می‌کند، یکسان می‌کند! صاف ایستادن و به عقب کشیدن شانه‌ها یک حالت قدرتمندانه است. این وضعیت فضای بیشتری از مغز طرف مقابل را پر می‌کند و بر عکس آن وقتی شانه‌ها افتاده، فضای کمتر را اشغال کرده و منعکس‌کننده قدرت کمتر است. حفظ حالت خوب، فرمان به احترام بیشتر داده و تعهد دو طرف در محاوره را ارتقا می‌دهد.
۶. اجتناب از تماس چشمی؛ ایجادکننده حالتی است که دارید چیزی را مخفی می‌کنید و این سوء‌ظن را بر می‌انگیزد. کمبود تماس چشمی همچنین حاکی از فقدان اعتماد به نفس و علاقمندی بوده که شما خواهان ارتباط در یک جلسه کاری نیستید. ارتباط چشمی پایدار، از سوی دیگر، به معنای اعتماد به نفس، رهبری، قدرت، و هوش است.
(دکتر شکری خانقاه)
🌐 @import_export
