لالایی یهودی/ کلیمی
با تشکر از محقق فرزانه و استاد گرانمایه سر کار خانم دکتر پوپک عظیم پور برای معرفی این لالایی زیبا در کانال انسان شناس ایرانی

مینا دریس
لالایی
خوزستان

لالاجیک (لالایی )
با زبان شغنابی(شوغنی)
اجراکننده : گنجینه قربان بکوا
منطقه بدخشان ، تاجیکستان
زبان شغنابی یکی از شاخه های زبان ایرانی است که بیشتر درمنطقه بدخشان کاربرد عمومی دارد ، لالایی شغنابی یکی از جلوه های زیبای ارتباطات فرهنگی
بین کشورهای حوزه فرهنگ ایران کهن است
برگرفته از کانال خنیای جاوید .

@khonyayejavid

لالایی برای خوابی ابدی
موسیقی فیلم لاک پشت ها هم پرواز می کنند. این فیلم داستان پر دردی از جنگ است و مرگ و خودکشی مظلومانه یک دختر کوچک.
این موسیقی ساخته حسین علیزاده است.
احمد پناهی سمنانی در کتاب ترانه های ملی ایران نشان می دهد که لالایی ها چگونه برای رخداد مرگ نیز به کار می رود.
برگرفته از اینستاگرام https://www.instagram.com/tv/CG0JZGsALZN/?igshid=alvc35isckdu

#لالایی #حسین_علیزاده #لاک_پشت_ها_هم_پرواز_می_کنند.

آهوی گم‌ شده
شعر گیلکی
شعری‌ از علیرضا حسن‌زاده
ترجمه فارسی: آهوی گم شده‌ای است اما چرا نمی پرسی کجاست؟‌دل من بر زمین‌ سامانی ندارد در این شب‌ها که چون باران می‌بارد می‌دانی آن آهو دل من است اما چرا نمی‌پرسی آن آهوی گم شده کو؟‌ تو را در آغوش خویش نمی‌بیند از دنیای بی تو دل می‌برد جانم را آتش بزن که جایی و سامانی در آغوشت ندارم چشمان‌ تو ستاره من است اما بر آسمان دوباره پیدا نشد مرا تنها مگذار در خانه را باز بگذار من از خیابان‌ها می‌ترسم نشانی خانه تو‌را می‌پرسم اما هیچکس نشانی‌ تو را نمی.داند هیچکس نمی‌داند که ماه را در کجا باید دید. شعر عطر موی تو را دارد چرا نمی‌پرسی که دیگر برای دیدار دیر می‌شود؟ عطر موی تو را دل من دارد اما نگاه کن ساحل من‌از موج‌های اشک‌ها پر شده است جانم عطر موی تو را دارد می‌دانی من مست‌ عطر گیسوان توام‌ دل را‌به به گیسوان‌ تو گره‌زده‌ام به هر کجا که‌می‌روی این آهوی
گم شده و زخمی را با خود ببر‌
ای باران جان‌ تشنه من در این شب سرد آتش جان من باش بگذار در آغوشت بمیرم‌بگذار در شعله‌های عشق تو آتش بگیرم ....

اگر چشمانم خوب شود دکتر می‌شوم....
درود بر جهان پهلوان رسول خادم
سالار مردم‌سالاران و مردم‌داران

تغییر زمان نشست
زمان نشست ابوریحان بیرونی و گفتمان‌های هویت ملی به نیمه دوم آبان ماه تغییر یافت.

استفادهٔ ابزاری از کوروش کبیر ممنوع!

علیرضا حسن‌زاده
انسان‌شناس

دو نگاه و رویکرد نسبت به تاریخ پیش از اسلام و هویت ملیِ مرتبط با آن قابل تشخیص است: یکی نگاهِ جوهری (Essentialist Approach) و دیگری نگاهِ ابزاری (Instrumentalist Approach).

نگاهِ ابزاری به کوروش کبیر، به‌ویژه در دورهٔ احمدی‌نژاد، به اوج خود رسید. در این نگاه، نمادِ هویت و تاریخ ملی به شکلی مقطعی، سطحی و تبلیغاتی مورد توجه قرار می‌گیرد. میراثِ برجا مانده از آن دوره، وارد پارادایم فکری، تصمیم‌گیری و سیاست‌گذاری فرهنگی نمی‌شود و در نتیجه، به یک نشانهٔ ابزاری (Instrumental Sign) تبدیل می‌گردد که تنها برای مشروعیت‌بخشی به گفتمانِ غالب از آن بهره گرفته می‌شود.
در گفتمان‌شناسی (Discourse Analysis) این نوع نشانه را دال و نشانه شناور (Floating Signifier) می‌نامند؛ یعنی نشانه‌ای که رابطه‌ای پایدار با «دال مرکزی» (Nodal Point) گفتمانِ غالب ندارد. چنین نشانه‌هایی در سطح گفتار و تبلیغ باقی می‌مانند و به سطح هستهٔ معنایی و ارزشی گفتمان نفوذ نمی‌کنند. این رویکرد ابزاری رتوریکی بر پایه مصرف نشانه‌ها و نمادهاست و نه حفظ آنها به‌مثابه یک میراث زنده و زیسته.
در خصوص کوروش کبیر نیز این وضعیت قابل مشاهده است: تا زمانی که ارزش‌های غایی و انسانی‌ای که کوروش کبیر نماد آن‌هاست، مورد توجه قرار نگیرد و به دال‌های مرکزی (Central Signifiers) در گفتمان‌های اصلی تبدیل نشود، توجه به او در سطح باقی خواهد ماند و عملاً معنایی ابزاری خواهد یافت.
میراث کوروش کبیر، حامل ارزش‌های غایی‌ای است چون مدارا (Tolerance)، پذیرش تفاوت (Acceptance of Diversity)، صلح (Peace)، گفت‌وگو و تعامل دیالوجیکال (Dialogue with the World) و پرهیز از خشونت (Non-Violence).
اگر کوروش کبیر را به‌عنوان درخشان‌ترین چهره و فصلی پُرفروغ از میراثِ شکوهمند ایران می‌پذیریم، لازم است که مفاهیم گفتمانی او، که بر اساس آن‌ها الگوی کشورداری خود را بنیان نهاد، به عنوان دال‌های مرکزی در گفتمان‌غالب بازتولید و نهادینه شوند؛ وگرنه رجوع به کوروش کبیر چیزی جز یک رویکرد ابزاری (Instrumentalist Approach)، سطحی و شعاری نخواهد بود.
از منظر انسان‌شناسی سیاسی (Political Anthropology)، هر جامعه‌ای برای بازسازی هویت جمعی خود نیازمند بازتعریف نمادهای تاریخی خویش در بستر گفتمان‌های زمان حال است. با این حال، اگر این بازتعریف در سطح نمادین و شعاری باقی بماند، آن نماد به «ابژه‌ای مصرفی» در چرخهٔ قدرت و تبلیغ بدل می‌شود. در ایران معاصر، کوروش کبیر در معرض همین خطر قرار دارد: تبدیل‌شدن از دال مرکزی هویت ملی (Central Signifier of National Identity) به نشانه‌ای شناور (Floating Signifier) که گفتمان‌های گوناگون برای مقاصد زودگذر از آن بهره می‌گیرند.
وظیفهٔ نخبگان فرهنگی و اندیشمندان حوزه علوم میراثی به‌ویژه انسان‌شناسی/مردم‌شناسی این است که میراث کوروش کبیر را از سطح بازنمایی به سطح پراکتیس/کنش ارتقا دهند؛ یعنی ارزش‌هایی چون عدالت، گفت‌وگو، عقلانیت و احترام به تفاوت را در تصمیم‌سازی‌ها نهادینه کنند. تنها در این صورت است که کوروش کبیر نه در مقام یک چهرهٔ تاریخی، بلکه به‌عنوان یک «الگوی زندهٔ اخلاق فرهنگی_سیاسی» (Living Model of Political_ Cultural Ethics) در ذهن و ضمیر ایرانیان حضور خواهد داشت. تاریخ زمانی که برابر با میراثی زنده است می‌تواند به تاب‌آوری و توسعه پایدار کمک نماید.

۲۳ مهر ماه با سهروردی بزرگ
نشست علمی سهروردی و گفتمان‌های هویت ملی در ایران برگزار می‌شود.

درون آرامگاه داریوش دوم در مجموعه نقش رستم

نشست نقد کتاب مارادونا محاکمه می‌شود برگزار می‌شود.
طیبه عزت‌الهی‌نژاد
علی تسلیمی
حجت مرادخانی
با حضور نویسنده کتاب
علیرضا حسن‌زاده
دبیر نشست
مصطفی اسدزاده
سه‌شنبه ۲۹ مهر ماه
ساعت ۱۰ تا ۱۲
پژوهشگاه فرهنگ هنر و ارتباطات
باهمکاری انجمن انسان‌شناسی ایران

زنان بزرگ ایران روز دختر را شادباش می‌گویند
دختر ایرانی فروغی از خورشید تابناک و بی‌غروب

روز زاینده‌رود شاد و مبارک باد
نماد زندگی و شادمانی
و اکنون خاموش و تشنه آب

زاینده‌رود زیبا
روز زاینده‌رود شاد باد
با امید آبسالی و سیرابی این نماد پرشکوه زندگی، فرهنگ و تمدن
دلشکسته مباد زاینده‌رود ما

کوروش کبیر و روز ملی دختر
روز دختران شاد و خجسته باد
روح ایران بیدار می‌شود...
تلفیق شگفت‌انگیز روز دختر و یادمان کوروش کبیر.

دختر ایرانی از زبان دختر ایرانی
دختر کوروش کبیر
در سال جاری نمادپردازی روز دختر و کوروش کبیر با هم تلفیق یافته‌اند.

زمان در اندیشه ایران کهن
به لینک زیر مراجعه فرمایید
https://amordadnews.com/279200/

آیا جشن مهرگان منسوخ شده است؟
گفت‌وگوی ایسنا با علیرضا حسن‌زاده
عکس بالا از شادروان فرهود جلالی کندلوسی
متن گفت‌وگو در لینک زیر قابل دسترسی است:
http://isna.ir/xdStmP