بازیگر "خانه دوست کجاست درگذشت"
احمد احمدپور، بازیگر فیلم «خانه‌ دوست کجاست» درگذشت
🔺احمدپور در فیلم «خانه دوست کجاست» ساخته عباس کیارستمی نقش محمدرضا نعمت‌زاده را بازی می‌کرد.
🔺او که ساکن تهران بود بعد از ظهر پنجشنبه، اول آبان هنگام خواب به دلیل ایست قلبی درگذشته است. احمدپور متولد سال ۱۳۵۸، بهیار و بازنشسته‌ ارتش بود.

نمایشگاه کوروش بزرگ میراث مهربانی و مدارا
برگزار می‌شود
۶ آبان ماه افتتاحیه ساعت ۱۰ تا ۱۲
اختتامیه ۷ آبان ماه ساعت ۱۴ تا ۱۶
محل پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری
پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری
ایکوم ایران
کانون فرهنگی هنری دایا
انجمن فرهنگی و هنری آوای نصر ایرانیان

از جشن آبانگان تا جشن کوچک صابئین
۱۰ آبان ماه
ساعت ۱۳ تا ۱۵
پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری
سالن پارسه
پژوهشکده مردم‌شناسی
کانون فرهنگی هنری دایا
انجمن فرهنگی و هنری آوای نصر ایرانیان
سخنرانان
سرور تاراپوروالا
پدرام سروش‌پور
عباس تحویلدار
و مهرداد عربستانی
دبیر نشست
مریم دارا
حضور برای عموم آزاد است.

نشست نقد و بررسی رمان
مارادونا محاکمه می‌شود رویا زنجیر شدنی نیست
خانه کتاب و ادبیات ایران
انجمن انسان‌شناسی ایران
کانون فرهنگی هنری دایا
انجمن فرهنگی و هنری آوای نصر ایرانیان
به حضور مولف علیرضا حسن‌زاده
منتقدان
نگار داوری اردکانی
محمدرضا مهراندیش
دبیر نشست
مصطفی اسدزاده
تاریخ ۱۳ آبان ماه
ساعت ۱۴ تا ۱۶
حضور برای عموم آزاد است

آیین‌های آب و مضمون باززایی به‌مناسبت جشن آبانگان
علیرضا حسن‌زاده
دبیر نشست
احمد محیط طباطبایی
۵ آبان ماه
ساعت ۱۷ تا ۱۹
خانه پروین اعتصامی

فایل سخنرانی محمود جعفری دهقی
شاهنامه و گفتمان‌های هویت ملی در ایران
دبیر نشست مریم دارا
پژوهشکده مردم‌شناسی پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری

فایل سخنرانی عبدالمهدی مستکین
شاهنامه و گفتمان‌های هویت ملی در ایران
دبیر نشست مریم دارا
پژوهشکده مردم‌شناسی پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری

فایل سخنرانی داریوش ذوالفقاری
شاهنامه و گفتمان‌های هویت ملی در ایران
دبیر نشست مریم دارا
پژوهشکده مردم‌شناسی پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری

شاهنامه و گفتمان‌های هویت ملی در ایران
فایل پرسش:و پاسخ
دبیر نشست مریم دارا
پژوهشکده مردم‌شناسی پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری

نقدی با حضور نگار داوری اردکانی و محمدرضا مهراندیش با دبیری مصطفی اسدزاده
و حضور مولف کتاب علیرضا حسن‌زاده
نقد رمان مارادونا محاکمه می‌شود رویا زنجیر شدنی نیست
روزنه ۱۴۰۴
۱۳ آبان ماه ساعت ۱۴ تا ۱۶

میزلوژی* (میزشناسی فرهنگی)
مردم‌شناسی فضاهای سخنرانی، دانشگاهی و پژوهشگاهی و رخداد_گفت‌وگوهای علمی در ایران
قسمت اول
علیرضا حسن‌زاده
انسان‌شناس

در فرهنگ دانشگاهی و علمی ایران، «میز» صرفاً یک شیء نیست؛ میز نوعی نظام نشستن است که نسبت انسان‌ها را با قدرت و دانایی بازنمایی می‌کند. میز نماد جایگاه، نوع نگاه به تعامل با سایر انسان‌‌ها و حق یا سهم سخن گفتن است.
هر شکل از میز، دلالتی دارد بر اینکه دانش در کجا و قدرت در کجا ایستاده و تعریف شده است و گفت‌وگو چگونه ممکن یا ناممکن می‌شود. تصلب فضا و عدم امکان گفت‌وگو خود را در نشیمنگاه نمادین و فرهنگی فضای گفت‌وگو و از جمله شکل میز متبلور می‌سازد.
در انسان‌شناسی فضا اگر از این منظر به میزهای اداری_علمی بنگریم، ناگهان جهانِ کوچک اما پرمعنایی از «فرهنگ گفت‌وگو» در ایران آشکار می‌شود. این‌که گفت‌وگو تا چه اندازه ممکن یا ناممکن است و چه کسی حرف آخر را خواهد زد.
۱. مردان میزِ تک‌نفره (منابر علمی: دانشگاهی و پژوهشگاهی)
در این جهان، میز تنها برای سخن گفتن یک تن اختصاص یافته است و نه گفت‌وگو، بحث و جدل. قرار است مخاطبان تنها شنونده سخنان استاد باشند. یک نفر می‌گوید و دیگران می‌شنوند؛ سخن از بالا جاری می‌شود و پرسش از پایین خاموش می‌ماند. سخنگو دانای کل است و آگاهی در نزد اوست. در این فضا، علم و دانش سخنگو به چالش کشیده نمی‌شود و او به‌عنوان تصویر اسطوره‌ای یک همه‌چیز دان و سلبریتی عرصه علم بازنمایی می‌شود.
این میزها ادامه‌ی همان منابر کهن‌اند، که در آن‌ها دانش نوعی خطابه و تک‌گویی بود، نه برآمده از گفت‌وگو.
در نگاه مردم‌شناختی، میز تک‌نفره یا میز تک‌صدا، تجسم فرهنگ تک‌گویی است؛ جایی که علم نه امری مشارکتی و تعاملی، بلکه برآمده از اقتدار استاد_رییس سخنگو است.
اینجا مردانِ منبر، خود را صاحب تریبون حقیقت می‌دانند، نه یکی از جویندگان آن. حقیقت در نزد آنان است و حاضران کاری جز تایید و تصدیق ندارند.
۲. مردان مستطیل؛ میزهای قدرت:
در گام بعد، میز از منبر پایین می‌آید اما همچنان بر اساس تک‌گویی خود فرمان می‌دهد. میز مستطیل، شکلی اداری و سلسله‌مراتبی از گفت‌وگوست؛ رئیس در رأس و دیگران در امتداد و اطراف او قرار دارند.
در ظاهر، گفت‌وگو برقرار است، اما فاصله‌ها سخن می‌گویند: هرچه فرد حاضر از مرکز دورتر، سهم گفت‌وگوی او کمتر می‌شود.
این میزها در دانشگاه‌ها و پژوهشگاه‌ها به‌وفور دیده می‌شوند: جلساتی که در آن گفت‌وگو بیشتر ادای گفت‌وگو است و جنبه‌ای اداری دارد نه فضایی برای کشف حقیقت.
در این فضا، پرسش یک تعارف است.
۳. مردان میز بیضی؛ میزهای دیپلماسی قدرت:
بیضی، تلاشی است برای آشتی دادن اقتدار و گفت‌وگو. در میزهای بیضی، برابری ظاهری برقرار می‌شود، اما قدرت هنوز در مرکز پنهان است. چنین میزهایی را می‌توان در کنفرانس‌ها و شوراهای علمی یافت: همه برابرند، اما صدای برخی بلندتر است.
در اینجا «علم» همچون دیپلماسی است — گفت‌وگویی کنترل‌شده، با مرزهای نادیدنی.
۴. مردان نعل‌اسبی؛ میزهای تعلیم
در میز نعل‌اسبی، سخنران در مرکز دهانهٔ U می‌نشیند.‌ اینجا شکل فضا نشانه‌ای از هدایت در درون تعامل جمعی است. در بهترین حالت، استاد_رییس می‌شنود و پاسخ می‌دهد، اما هنوز فاصله‌ای میان او و دانشجویان و دانش‌نیوشان وجود دارد. نعل اسب از دور حلقه‌ای گشوده شده است، اما از نزدیک دیوار نامرئی دارد.
۵. مردان میزگرد؛ میزهای برابری و گفت‌وگو
و سرانجام، میز گرد — رؤیای فراموش‌شدهٔ فرهنگ علمی ایران است. اینجا هیچ‌کس در رأس نیست و هیچ‌کس در حاشیه یک مرکز مقتدر سخن نمی‌گوید.
دانش در میانه می‌نشیند و حاصل گفت‌وگو است. در چنین فضاهایی، «شنیدن» نوعی فضیلت است و «پرسش» شجاعتی فرهنگی.
مردان میز گرد، نه واعظان‌اند و نه رؤسا؛ آنان جویندگان‌اند، و گفت‌وگو را جوهر علم می‌دانند.
ادامه‌ دارد
*این نام را به پیشنهاد دوست دانشورم دکتر مهرداد ملکزاده بر این یادداشت نهادم.