سوئد با جمعیت حدود ۱۰.۵ میلیون نفر و تراکم پایین (۲۵ نفر بر کیلومتر مربع) کشوری کم‌تراکم است که بیشتر جمعیت در جنوب متمرکز شده‌اند. سه شهر اصلی آن استکهلم (۱ میلیون نفر در شهر، ۲.۴ میلیون در کلان‌شهر)، گوتنبرگ (۶۰۰ هزار نفر) و مالمو (۳۶۰ هزار نفر) هستند. شمال کشور وسیع و خالی‌ازسکنه است.

سوئد از نظر شاخص توسعه انسانی در رتبه‌های بالای جهانی قرار دارد و اقتصاد آن مبتنی بر فناوری، صادرات و رفاه اجتماعی است. زیرساخت‌های مدرن، سیستم آموزشی پیشرفته و تعادل بین زندگی شهری و طبیعت از ویژگی‌های بارز این کشور اسکاندیناویایی محسوب می‌شود.

قوم روس، حدود ۱۷٪ جمعیت اوکراین (سرشماری ۲۰۰۱) را تشکیل می‌دهد و عمدتاً در مناطق شرقی و جنوبی مانند دونباس، خارکف، کریمه و اودسا متمرکزند. این گروه با زبان و فرهنگ روسی پیوند عمیق دارند. پس از فروپاشی شوروی، هویت روسی در اوکراین سیاسی شد، به‌ویژه پس از انقلاب میدان (۲۰۱۴) و الحاق کریمه.
تأثیر بر سیاست و جنگ اوکراین
- مداخله روسیه: کرملین با ادعای حمایت از روس‌تبارها، از جدایی‌طلبان دونباس حمایت کرد و حمله ۲۰۲۲ را توجیه نمود.
- جنگ اطلاعاتی: اتهام سرکوب روس‌زبانان برای جلب حمایت مردمی استفاده شد.
- درگیری‌های نظامی: مناطق روس‌نشین (دونتسک و لوهانسک) کانون جنگ داخلی شدند.
- تفرقه اجتماعی: اختلافات قومی و زبانی وحدت ملی اوکراین را تضعیف کرد.

یوگسلاوی کشوری چندملیتی در جنوب شرقی اروپا بود که پس از جنگ جهانی اول در سال ۱۹۱۸ با نام «پادشاهی صرب‌ها، کروات‌ها و اسلوون‌ها» شکل گرفت. نام رسمی این کشور در ۱۳ اکتبر ۱۹۲۹ به پادشاهی «یوگسلاوی» به‌معنای «سرزمین مردم اسلاو جنوب» تغییر یافت. این کشور مجموعه‌ای از اقوام مختلف همچون صرب‌ها، کروات‌ها، بوسنیایی‌ها، اسلوون‌ها، مقدونی‌ها و آلبانیایی‌ها را در بر می‌گرفت. پس از اشغال توسط نیروهای محور در جنگ جهانی دوم، یوگسلاوی دوباره به‌عنوان جمهوری فدرال سوسیالیستی تحت رهبری تیتو تأسیس شد. در دوران تیتو، یوگسلاوی کشوری مستقل و غیرمتعهد باقی ماند و نقش مهمی در جنبش عدم تعهد ایفا کرد. اما پس از مرگ تیتو در سال ۱۹۸۰، تنش‌های قومی و اقتصادی افزایش یافت و در نهایت در دهۀ ۱۹۹۰ با آغاز جنگ‌های خونین داخلی، این کشور به چند جمهوری مستقل شامل صربستان، کرواسی، بوسنی و هرزگوین، اسلوونی، مقدونیه، مونته‌نگرو و کوزوو تجزیه شد. یوگسلاوی دیگر وجود ندارد و نخواهد داشت.

قهوه یا چای؟! در سراسر جهان، مردم در انتخاب قهوه یا چای به‌عنوان نوشیدنی اصلی خود تقسیم شده‌اند. قهوه که ریشه در اتیوپی دارد، به‌ویژه در کشورهای غربی محبوبیت زیادی یافته است و اروپا در مصرف سرانه، پیشتاز است. برای بسیاری از افراد، قهوه از صبحانه جدانشدنی است؛ به‌دلیل عطر دل‌انگیز و تأثیر محرکی که به افزایش هوشیاری و تمرکز کمک می‌کند، ارزشمند شمرده می‌شود. در مقابل، چای ریشه‌های فرهنگی عمیقی در آسیا و بخش‌هایی از آمریکای جنوبی دارد. در چین و دیگر کشورهای آسیایی، چای در زندگی روزمره و سنت‌ها جایگاه ویژه‌ای دارد و نه‌تنها یک نوشیدنی برای رفع تشنگی، بلکه فرصتی برای آرامش و ارتباط اجتماعی فراهم می‌کند. حتی در آمریکای جنوبی، کشورهایی همانند آرژانتین فرهنگ نوشیدن چای را به‌صورت گسترده‌ای حفظ کرده‌اند.

دولت زبیری، خلافتی بود که توسط عبدالله‌بن زبیر در سال ۶۴ه‍.ق و پس از مرگ یزیدبن معاویه تأسیس شد. او که بیعت با یزید را نپذیرفت، پس از واقعۀ حرّه به مکه پناه برد و خود را خلیفۀ مسلمانان اعلام کرد. نفوذ دولت او از حجاز تا عراق، مصر، شام، قفقاز، جبال، خراسان و مکران گسترش یافت و فرماندارانی بر آن‌ها گماشت. اما با قدرت‌گیری مجدد امویان به‌رهبری مروان‌بن حکم و سپس پسرش عبدالملک، قلمرو زبیریان به‌تدریج کاهش یافت. خروج مختار ثقفی در کوفه و نزاع با زبیریان نیز آن‌ها را تضعیف کرد. در نهایت، حجاج ثقفی به‌فرمان عبدالملک‌بن مروان با محاصرۀ مکه و اعمال فشارهای گسترده، عبدالله‌بن زبیر را به قتل رساند و در سال ۷۳ه‍.ق به عمر نه سالۀ دولت زبیری پایان داد. این شکست، زمینه را برای تثبیت مجدد خلافت اموی توسط عبدالملک‌بن مروان فراهم ساخت.