امارت ترکمان قرامانیان از طوایف ترک اوغوز و عمدتاً از شاخهٔ سالور بود و در نواحی جنوبی و مرکزی آناتولی، با مرکزیت لارنده (قره‌مان امروزی) شکل گرفت. بانی آن نورصوفی بیگ و پسرش کریم‌الدین قره‌مان بیگ بودند. این حکومت مسلمان در فترت سیاسی ناشی از تضعیف سلجوقیان روم قدرت گرفت و در قرن چهاردهم یکی از نیرومندترین بیگ‌نشین‌های آناتولی شد. قرامانیان بارها با عثمانیان و ایلخانیان جنگیدند، گاه با حمایت ممالیک مصر بر قونیه و نواحی کیلیکیه تسلط یافتند، اما سرانجام در سال ۱۴۸۷م توسط دولت عثمانی برافتادند.

تذکر مهم: پرچم منقوش بر نقشۀ امارت قرامان نادرست است. این پرچم در هر دو منبع قدیمی اطلس کاتالان و کتاب دانش (Book of Knowledge) به منطقهٔ ساتالیا (Satalia) نسبت داده شده است؛ نامی که مسیحیان برای آنتالیا، پایتخت امارت تکه (Beylik of Teke) به‌کار می‌بردند. یعنی این پرچم به امارت تکه تعلق دارد که مجاور غرب قلمرو قرامانیان بود.

معاهدۀ «کُردان» در ۴ سپتامبر ۱۷۴۶ میان دولت افشاری و امپراتوری عثمانی امضا شد و به جنگ‌های چندسالۀ دولتین پایان داد. پس از سقوط صفویان توسط هوتکیان و جلوس محمود شاه افغان، نادر مورد توجه مدافع و مدعی تاج‌وتخت صفوی یعنی طهماسب دوم قرار گرفت و نزد او مقام یافت و به‌تدریج، توانست با استفاده از نفوذ و استعداد خود حاکم بالفعل شود و قدرت را قبضه کند، سلطنت صفویه را رسماً منحل نماید و سلسلۀ افشاریه را بنیان نهد. او آشکارا با میراث مذهبی صفویان مخالف بود و می‌کوشید تشیع جعفری را رکن پنجم مذاهب فقهی اهل سنت و جماعت قرار دهد. طبق مفاد معاهدۀ کردان (ساوجبلاغ)، مرزها مطابق عهدنامۀ ذهاب (۱۶۳۹) تثبیت شد، دولت عثمانی حکومت افشاریه را به رسمیت شناختند، حجاج ایرانی اجازۀ سفر به مکه یافتند، مبادلۀ سفرا برقرار شد و اسیران جنگی دو طرف نیز آزاد شدند.

استفان دوشان با فتح بخش بزرگی از جنوب شرقی اروپا، یکی از قدرتمندترین فرمانروایان عصر خود شد. در دوران حکومت او، صربستان نیرومندترین دولت در بالکان و از برجسته‌ترین قدرت‌های اروپایی بود. امپراتوری او چندقومیتی و چندزبانه و پیرو کیش مسیحیت ارتدکس شرقی بود و از رود دانوب در شمال تا خلیج کورنت در جنوب امتداد داشت و پایتختش اسکوپیه بود. دوشان قانون‌نامه‌ای جامع به نام «قانون دوشان» تدوین کرد که از مهم‌ترین آثار حقوقی صربستان در قرون وسطی بوده است. در زمان او، صربستان به اوج قدرت سیاسی، اقتصادی و فرهنگی خود رسید. دوشان می‌خواست ضد امپراتوری عثمانی با ونیز متحد شود که ناگهان در دسامبر ۱۳۵۵ مرد و دولت او رو به زوال رفت و پس از مرگ جانشینش استفان اوروش پنجم، تجزیه و محو شد.

منصور صفت‌گل در یک سخنرانی (بشنوید) و مقصودعلی صادقی گندمانی در دو مصاحبه (بنگرید)، هریک مدعی شده‌اند که شاه اسماعیل اول صفوی هدف غایی فتوحات خود را صریحاً احیای قلمرو تاریخی «ایران» اعلام کرده بود. دراین‌باره حتی جملاتی مشابه با مضمون «هدف من ایران است» را به او نسبت داده‌اند و مشابه ادعای آن‌ها، توسط زینب عِیوَضی در یک مقاله تکرار شده است. منبع ادعای مزبور نیز منابع معاصر اولین شاه صفوی و خاصه کتاب فتوحات شاهی معرفی شده است. ردیۀ حاضر با بررسی دقیق منابع مربوطه و خاصه روایت امینی هروی، نشان می‌دهد که ادعای مطرح‌شده صرفاً یک تحریف شفاهی و فاقد وجاهت اسنادی و تاریخی است. بسامد نام ایران در منبع مذکور بسیار اندک است و فقط منحصر به دو اشارۀ ضمنی در خلال متن کتاب بوده است. قبلاً حتی برخلاف ادعای مذکور، علی انوشهر با تعبیری معقول و قابل تأمل، مفهوم کلمۀ ایران در گزارش فتوحات شاهی را معادل خراسان دانسته است و شواهدی نیز مؤید همین معنا می‌باشد. این مقاله با نقد مستند و رد مستدل بر ادعای صفت‌گل و صادقی و عیوضی، ضمن بازخوانی دقیق و منسجم منبع و مطلب مربوطه، به بیان بطلان ادعای آنان می‌پردازد. این بررسی نشان می‌دهد که نه‌فقط اشارات معدود مورخ متقدم صفوی به کلمۀ ایران دال بر مفهومی دقیق و مؤکد نیست، بلکه هیچ‌گونه تعریفی ولو کلی از ایران در معنای قلمرو ارضی صفویان یا ایدۀ سیاسی و دغدغۀ ذهنی شاه اسماعیل در روایت او مشهود نیست. در این کتاب، شرح فتوحات صفویان اصلاً بر محوریت ایران مطرح نمی‌شود و مفهوم ارضی و تاریخی آن توسط راوی بیان و تعقیب نشده است. مؤلف در شرح وقایع و حوادث حیات سیاسی شاه اسماعیل اول، فتح مناطق مختلف و خاصه تسخیر سرزمین خراسان را هیچ‌گاه در چهارچوب «ایران» یاد نکرده است. طبق روایت امینی هروی و تأکیدات صریح و متعدد او، شاه اسماعیل صفوی نه به تسخیر ایران‌زمین، بلکه روشن و آشکارا به کشورگیری و جهان‌گشایی برای گسترش هرچه بیشتر قلمرو قدرت خویش می‌اندیشد.

اندونزی پرجمعیت‌ترین کشور مسلمان دنیا و چهارمین کشور پرجمعیت جهان است و بیش از ۲۸۵ میلیون نفر جمعیت دارد. اما جالب اینکه اگر اندونزی را به دو منطقه با جمعیت مساوی تقسیم کنیم، جزیرۀ بزرگ جاوه با خرده‌جزایر اطرافش یکی از پرتراکم‌ترین مناطق جمعیتی جهان است که ۱۴۲٫۵ میلیون نفر در آن زندگی می‌کنند. اما دیگر جزایر بزرگ و کوچک اندونزی، شامل سوماترا، کالیمانتان، سولاوسی، پاپوآ، جزایر مالوکو و جزیره‌های نوسا تنگارا و...، در مجموع ۱۴۲٫۵ میلیون نفر اما پراکنده در سرزمینی بسیار گسترده‌تر هستند. این تضاد نشان می‌دهد که جمعیت اندونزی هم بسیار عظیم است و هم به‌شدت نامتوازن توزیع شده است؛ تنها یک جزیره (جاوه) نیمی از جمعیت کشور را در خود دارد، درحالی‌که بقیۀ کشور از هزاران جزیرۀ کم‌جمعیت‌تر تشکیل شده است. اندونزی بیش از ۱۷,۵۰۰ جزیره دارد.

🔸نیز بنگرید:
🕋 کشورهای دارای بیشترین جمعیت مسلمان
🕌 جمعیت مسلمانان در جنوب شرقی آسیا
🇮🇩 تراکم جمعیت در اندونزی و همسایگان
🇮🇩 مقایسۀ کشورهای اروپایی و اندونزی

👁 نیز بنگرید (انظروا أيضًا):
🇸🇾 تاریخ معاصر سوریه (سوريا الحديث)

👁 این را هم ببینید:
🌍 سال‌های استقلال کشورهای آفریقایی از فرانسه

پس از فروپاشی امپراتوری عثمانی، جمهوری تازه‌تأسیس ترکیه به‌رهبری مصطفی کمال آتاترک در کنفرانس لوزان (۱۹۲۳) برای تعیین مرزهای جدید خود مذاکره کرد. در این مذاکرات، آنکارا خواستار حفظ مناطق موصل، ختای (اسکندرون) و کنترل تنگه‌ها بود. موصل نهایتاً به عراق (تحت قیمومت بریتانیا) واگذار شد، اما تنگه‌های بسفر و داردانل با پیمان مونترو (۱۹۳۶) به ترکیه بازگشتند و اسکندرون نیز در سال ۱۹۳۹ به خاک ترکیه ملحق شد. این نقشه تصویری از مهم‌ترین خواسته‌های سرزمینی ترکیه در آن زمان را نشان می‌دهد.