در شهر
کسی نمی شناسد من را
یادم رفته
نقاب خود را بزنم

#واران
#نورباعی

✅شش رباعی اصیل از خیام نیشابوری
✅منبع:رباعیات خیام و خیامانەهای پارسی، سیدعلی میرافضلی، انتشارات سخن، چاپ اول، 1399

🔻🔻🔻

دارنده، چو ترکیبِ طبایع آراست
باز از چه سبب فکندش اندر کم و کاست؟
گر خوب نیامد این بنا، عیبْ کراست؟
ور خوب آمد، خرابی از بهرِ چراست؟

🔻🔻🔻

در دایره‌ای کآمدن و رفتنِ ماست
او را نه بدایت، نه نهایت پیداست
کس می‌نزند دَمی در این معنی راست
کین آمدن از کجا و رفتن به کجاست

🔻🔻🔻

ترکیبِ پیاله‌ای که در هم پیوست
بشکستنِ آن، روا نمیدارد مست
چندین سر و پای نازنین، از سرِ دست
از مهرِ که پیوست و به کینِ که شکست؟

🔻🔻🔻

این کوزه که آبخوارۀ مزدوری است
از دیدۀ شاهی و دلِ دستوری است
هر کاسۀ مَی که بر کفِ مخموری است
از عارض مستیّ و لبِ مستوری است


🔻🔻🔻

آن را که به صحرای عِلَل تاخته‌اند
بی او همه کارها بپرداخته‌اند
امروز بهانه‌ای در انداخته‌اند
فردا همه آن بُوَد که دی ساخته‌اند

🔻🔻🔻

در شش جهت آنچه گِردِ ما گستردند
در پنجْ حواس و چارْ طبع آوردند
بس گُرْسِنه‌اند و عالمی را خوردند
این هفت که در دوازده می‌گردند

بهار صنع چو دیدیم در سر و کارش
به رنگ رفته نوشتم برات‌ گلزارش

به آسمان مژەی من فرو نمی‌آید
بلند ساختەی حیرتی‌ست دیوارش

رهایی از کف صیاد عشق ممکن نیست
کمند جای نفس می‌کشد گرفتارش

به خاک خفتەی دام تواضع خلقم
چو سجده‌ای‌که فتد راه در جبین زارش

ز شیخ، مغز حقیقت مجوکه همچو حباب
سری ندارد اگر واکنند دستارش

ندارد آن همه تعلیم هوش غفلت عام
به راه خفته به پا می‌کنند بیدارش

چو شمع بلبل آن باغ بس که عجز نماست
شکستن پَرِ رنگ است سعی منقارش

خرام یار ز عمر ابد نشان دارد
در آب خضر نشسته‌ست‌ گرد رفتارش

ادب ز شرم نگه آب می‌شود ورنه
شنیده‌ایم که بی‌پرده است دیدارش

ره جنونکدەی دل گرفته‌ای بیدل
به پا چو آبله نتوان نمود هموارش

#بی‌دل

با آنکه هنوز هم پر از تاب و تبم
خود را نرسانده‌ست به روز تو شبم
انبار چه مردەآرزوهاست دلم
گورستان چقدر بوسەست لبم
#وار‌ان

🔻اشک های دردناک پیرمرد فلسطینی؛ «من فقط نان می‌خواهم»

این مرد مسن فلسطینی، که 2 تا 3 روز است چیزی نخورده است، از شدت گرسنگی ناشی از محاصره غزه توسط اسرائیل، اشک از چشمانش جاری شد.
با ادامه حملات اسرائیل، از هر ۵ فلسطینی، حداقل یک نفر در غزه با گرسنگی مواجه است

غوره نشده شراب من در خم کن
رسوای تمام بین این مردم کن
من را ببر از خود و به من باز نده
ای عشق بیا سَرِ مرا در گم کن
#واران

🔹چند نورباعی از جلیل صفربیگی را در سایت پیاده رو بخوانید: 👇👇

▶️ https://piadero.ir/post/3469

#شماره_خرداد
جُنگ ادبیات ایران

🔘با کانال تلگرام " مجله ادبی پیاده رو" ، معتبرترین و با سابقه ترین سایت ادبی پارسی زبان همراه باشید : 👇👇👇👇👇
https://www.tg-me.com/+O7eGvAH8YdSS1YkX

🆔 @piaderonews 👈

محمل لیلی از این بادیه چون برق گذشت

همچنان گردن آهو به تماشاست بلند

#صائب

دلوی
به دل من
نفرستاد کسی
روی دهنم
گذاشت دستش را
سنگ

#وار‌ان
#نورباعی

.
خواهی به دیده قدکش و خواهی به دل نشین
سرو تو مصرعی‌ست که در هر زمین خوش است
#بی‌دل
.

شیرین گێان
#مەزهەر_خالقی

دوستت دارمی مرده ام
  جسدی در سردخانه
  یکی بیاید  
شناسایی ام کند
#واران
@js313

«بیماری اصلی شعرِ روزگارِ ما از همین‌‌جا شروع می‌شود که خودش نه‌تنها فُرمی –جز کار نیما– به وجود نیاورده است، بلکه فرم‌های شگفت‌آوری را که محصولِ نبوغِ خیّام و فردوسی و حافظ و مولوی و سعدی است، به یک سوی نهاده و در فرمِ بی‌فرمی ربعِ قرنی است که در جا می‌زند (چند کار منثور شاملو، آن هم نه همهٔ کارهایش را استثنا باید کرد که در بی‌فرمیِ ظاهری آنها نوعی فرم، اما نه فرم نهایی وجود دارد.)
.
.
به عقیدهٔ من بُن‌بستِ شعر معاصر به دست کسانی خواهد شکست که یا فرم تازه‌ای ابداع کنند –کاری که نیما کرد و شاگردانش کمال بخشیدند– یا یکی از فُرم‌های تجربه‌شدهٔ قدیم یا جدید را با حال‌و‌هوایِ انسان عصرِ ما انس و الفت دهد و در فضای آن فرم‌ها، تجربه‌های انسانِ عصر ما را شکل دهد.
.
.
می‌توان غزل گفت و غزل را به عنوان یک فرمِ باز، یک قالب گسترده و یک قاب پذیرفت؛ قابی که همه نوع تصویر –از منظره گرفته تا انواع پُرتره‌ها، در هر سبکی از سبک‌های نقاشی– در آن می‌تواند جای بگیرد، آن هم در زبانی که مادرِ همهٔ «غزل»‌های جهان است و هیچ زبانی نمی‌تواند بگوید برای «غزل» امکاناتی بیشتر از زیان فارسی دارد.
.
.
می‌خواهم این مطلب بسیار ساده را یاد‌آور شوم که ادبیات و هنر، مجموعه‌ای از فرم‌های خاص‌اند و تحوّلات هریک از این فرم‌ها، به معنی نفی و انکار یا به کنار نهادن دیگر فرم‌ها نیست.
ما در شعرِ سنّتی خویش قوالبی داریم و در داخلِ این قوالب فرم‌های بسیاری؛ فرم‌های ضعیف، نیرومند، راحت و دشوار.
.
.
پیدایش قالب شعر آزاد، یا عروضِ نیمایی، به هیچ روی نفی مطلق آن قوالب نیست.
آن قوالب می‌توانند آبستنِ فرم‌های خلّاق، برای بعضی از حال و هواهای عصر ما و عصر‌های آینده باشند».

محمدرضا شفیعی کدکنی
با چراغ و آینه، ۶۷۶–۶۷۳

توی چمدان ریخت سفر را و گریست
پشت سَرِ بغض، بست در را و گریست
از سمت  خداحافظی آمد ابری
بر شانه‌ی من گذاشت سر را و گریست

#واران

عودنوازان:
#سمیر_جبران
#ویسام_جبران
#عدنان_جبران
از آلبوم مَجاز