دوباره تاریخ‌ها رو یادم می‌ره. دستم برای ورق زدن تقویم جلو نمی‌ره، و عقربه‌ی ساعت طوری می‌دوئه که روز از پیش چشمم می‌ره.

فکر کنم تمام زندگی همینه. همین که زیبایی‌ها رو ببینی و احساسات رو تجربه کنی. همین که لمس کنی، بشنوی و تماشا کنی. همین که این روزها خیلی کمیاب نیست؛ اما انگار هیچ کجا هم دیده نمی‌شه. از بس که ما همه‌ش دویدیم و دنبال این بودیم که بمونه، که نره، که فرار نکنه. یکی هم نبود بهمون بگه بذار بره. اصلا باید بره. باید بره تا یادت بمونه. تا اون زیبایی و شعف و شور، زیر زبونت مزه کنه. این‌جوری می‌شه که دفعه‌ی بعد چشم‌هات رو بهتر باز می‌کنی، قلبت رو بیشتر حس می‌کنی و وقتی که اون لحظه رسید؛ تا مخمل آبی آسمون رو یک‌نفس، پرواز می‌کنی.

همه چیز توی ذهن توئه. هر فکری زاده‌ی مغز تو. دهنت رو به تلخی عادت نده و زندگی‌ت رو به درد و اضطراب. همه چیز همین الانه. همین لحظه. همین دمی که فرو می‌بری و حتی بهش فکر نمی‌کنی. همین بازدمی که بیرون می‌دی و برات عادت شده. همه‌ چیز درون توئه. حالا یا می‌تونه برای تو باشه، یا مقابل تو. تصمیم گیرنده تویی. ذهن تو، راز تو.

بوسه همچون آذرخش فرود می‌آید، عشق همانند طوفان می‌گذرد. سپس زندگی از نو مثل آسمان آرام می‌شود و به‌سان گذشته از سر گرفته می‌شود. آیا طوفان در یادها باقی می‌ماند؟

پی‌یر و ژان
-گی‌دو ‌موپاسان

توی پیدا کردم خوب نیستم. هیچ وقت اون چیزی که خواستم رو پیدا نکردم. نه لباسی که دنبالش توی کمد می‌گشتم، و نه حتی اون کتاب قدیمی رو. دست‌هام مدام می‌گردن اما آخرش، فقط گشتن‌های بیشتر و سردرگمی‌های عمیق‌تره. برعکس مامان که همیشه لباس‌ها رو برام پیدا می‌کنه؛ حالا هر جایی که می‌خواد باشه. دیروز فکر کردم اگر توی اون مسابقه بودم؛ شاید اون قاب چوبی رو پیدا نمی‌کردم. شاید بیشتر از همه طول می‌دادم و جا می‌موندم. نمی‌دونم. فقط به این فکر کردم که پیدا کردن باید خیلی خوب باشه. پیدا شدن هم. این روزها بیشتر از همه چیز فاصله می‌گیرم. انگار پی یک گم شدن خودخواسته باشم. بخاطر همین زمان از دستم در می‌ره، دقیقه از پشت پلک‌هام می‌پره، و ساعت از روی دست‌هام. حالا می‌فهمم اینکه چیزی باشه و نبینی‌ش چقدر بده. حالا چه دسته کلید باشه، چه آدم. اینکه باشه و نبینی، نتونی پیدا کنی، و نتونی به دست بیاری؛ خیلی بده. خیلی بیشتر از بد.