#چهار_روز_نبر


در کیش زرتشت چهار روز در هر ماه است.
به عبارت دیگر، زرتشتیان ۴۸ روز در سال نبر یا (پرهیز از خوردن گوشت و کشتار حیوانات سودمند) را می‌گیرند اما نه پشت سرهم.
زرتشتیان برای زیاده روی نکردن در خوردن گوشت جانوران، روزهای #دوم و #دوازدهم و #چهاردهم و #بیست_و_یکم هر ماه زرتشتی از خوردن گوشت پرهیز می کنند.

این چهار روز متعلق به چهار امشاسپندِ و ایزدان  #وهمن #ماه #گوش و #رام می‌باشد.
در نزد زرتشتیان برای هر سی روز ماه اسم خاصی وجود دارد.
یکی از این روزها «وهومن» است که بعدها به نام بهمن تغییر ریخت داده و به چم‌ منش نیک است.
روز «ماه»، روز «گئوش» یا گوش و روز «رام» نیز به همراه روز «وهومن» روزهایی هستند که گوشت خوردن درآن نکوهیده شده و به آن نبر(Nabor) می گویند.

"نبُر" فعلی دستوری ست و جزو سنت زرتشتیان می‌باشد.
به چمار نبریدن و منظور از آن نکشتنِ حیوانات و سر آن ها را نبریدن بوده است.
در قدیم، برخی از زرتشتیان در کلِ ماه بهمن نیز لب به گوشت نمی زدند.
نیک است بدانید که نمادِ بهمن، سپیدی و پاکی است از همین رو موبدان زرتشتی سپید می پوشند چرا که؛
منش نیک به چم سپیدی ست.
هم چنین برای اطلاعاتِ عمومی می‌ گویم که وهومن نزدِ مزدیسنان بزرگی زیادی دارد.
چرا که با وهومن است که یک مزدیسن هوخت/Hovakht و هورشت/Hovarasht را می فهمد و رعایت می کند.
به چم این که با اندیشه ی نیک به کردار نیک و گفتار نیک نیز می رسد و منطقی می شود.
زرتشتیان باید در سه بخش #مینویِ #شنوایی، #اندیشه و #احساس همیشه روزه داشته باشند.
به آن چم که با این سه حس،
از نیکی و "امر نیک" دور نشوند.
و “اندیشه و احساس و شنوایی” باید همیشه سرشار از نیکی باشد.

@khashatra

#روزه_در_کیش_زرتشتی

✅ روزه ی معنوی زرتشتیان

زرتشتیان در تمام اوستا و به خصوص در گاتاها بسیار به روزه معنوی تشویق شده اند و زمان آن در همه ی طول سال است.

❇️ در اوستا مفهوم روزه ، به روزه ی باطنی نسبت داده می شود.


اگرچه امساک و تحت فشار قرار دادن جسم برای تمرکز بیشتر بر اعمال و مناسک دینی نزد موبدان عملی ستودنی است اما نه برای مردمِ عادی.


توجه کنید 👇👇👇
زرتشتیان باید در سه بخش معنویِ : شنوایی ، اندیشه و احساس ، همیشه روزه داشته باشند.

❇️ به آن معنا که از طریق این سه حس از نیکی و "امر نیک" دور نشوند و “اندیشه و احساس و شنوایی” باید همیشه سرشاز از نیکی باشد.
همچنین در اوستا بر روزه ی بزرگ تری تاکید شده است و آن حفظِ هفت عضو بدن، مشتمل بر :
دو چشم ، دو دست ، دو پا و زبان در تمام طول زندگی از هر گونه آلودگی و زشتی است.
و این هفت عضو همیشه باید پاک نگه داشته شوند که از این عمل نیز تحت عنوان "روزه" یاد می شود.

❇️ زرتشتیان در باور ترادادی (:سنتی) خود ، چهار روز در هر ماه را از خوردن هرگونه خوراک حاوی گوشت پرهیز می کنند.
آشکار است که درسرودهای زرتشت چنین پیشنهادی سفارش نشده است بنابراین چنین باوری یک رفتار دینی زرتشتی نیست بلکه یک پبمان و تراداد (:سنت) ارزشمند هازمانی (اجتماعی) است.


📖 👈 اشوزرتشت تنها در بندی از گاتا ها به جمشید، پسر ویونگهان اشاره می کند که درپایان روزگار خود دچار سرافکندگی و اندوه شده است.

❇️ در شاهنامه نیز جمشید نخستین کسی ست که گوشت خوردن را به مرتوگان (:مردم) آموخته و فره ایزدی از او کاسته شده است.
شاید این دواشاره در گاتا ها و شاهنامه، باهم شباهتی داشته باشند.
۱
@khashatra

✅ در گزارشی نداریم که تراداد (:سنت) کشتار نکردن و نخوردن خوراکی های گوشت دار از چه زمانی و چگونه پدیدارشده است.

لیکن باید بپذیریم که خوردن گوشت زیاد برتن و روان مرتوگان (بشر) ، آسیب وارد خواهد کرد و کشتار زیاد جانوران در روزگار باستان نیز نسل آنان را نابود می کرده است.

👈 روزه در مزدیسنا، نخوردنِ گوشت و نیالودنِ دست به خونِ جانورانِ حلال گوشت در چهار روز در هر ماه است.
ضمناً مزدیسنان در زمانِ روزه گرفتن، در خوردنِ آب آزاد هستند.

❇️ زیاد روزه گرفتن در مزدیسنا، چون باعث سستی بدن و عدم فعالیت مفید و کار روزانه می شود ناپسند می باشد.
پس زیاده روی در این موارد در کیش زرتشت نکوهیده شده و بی کاری و تن پروری به شدت نهی شده است.

📖 در وندیداد، فرگرد سوم بند ۳۳ آورده شده :
«… آن کس که سیر غذا می خورد، توانایی می یابد که نیایش بکند، کشاورزی کند و فرزندان به وجود آورد. جاندار از خوردن زنده می ماند و از نخوردن می میرد».
۲
@khashatra

▪️چهار روز "نبر"

روزه در دین زرتشت چهار روز در هر ماه است.
بعبارت دیگر، مزدیسنان حدودِ چهل و هشت روز در سال روزه می گیرند اما نه بصورتِ متناوب.

زرتشتیان برای افراط نکردن در خوردن گوشت جانوران،
روزهای دوم و دوازدهم و چهاردهم و بیست و یکم هر ماه (درگاهشمارزرتشتی) از خوردن گوشت پرهیز می کنند.


توجه داشته باشید 👇👇👇
این چهار روز متعلق به چهار امشاسپندِ (وهمن، ماه، گوش و رام) می باشد.
در نزد زرتشتیان برای هر سی روز ماه اسم خاصی وجود دارد.

🔻یکی از این روزها «وهومن» است که بعدها به نام بهمن تغییر شکل داده و به معنای منش نیک است.

🔻روز «ماه»، روز «گئوش» یا گوش و روز «رام» نیز به همراه روز «وهومن» روزهایی هستند که گوشت خوردن درآن ها حرام است و اصطلاحا به آن نبر (Nabor) می گویند.


▪️"نبُر" فعلی امری ست.

یعنی نبریدن و منظور از آن نکشتنِ حیوانات و سر آن ها را نبریدن بوده است.
در قدیم، برخی از زرتشتیان در کلِ ماه بهمن نیز لب به گوشت نمی زدند.
۳
@khashatra

✅ نیک است بدانید که نمادِ بهمن، سپیدی و پاکی است از همین رو موبدان زرتشتی سپید می پوشند چرا که، منش نیک یعنی سپیدی.
هم چنین برای اطلاعاتِ عمومی می گویم که وهومن نزدِ مزدیسنان (زرتشتیان) احترام زیادی دارد.
چراکه با وهومن است که یک مزدیسن هوخت/Hovakht و هورشت/Hovarasht را ادراک و رعایت می کند.
یعنی با اندیشه ی نیک به کردار نیک و گفتار نیک نیز می رسد و منطقی می شود.
از نگاهی دیگر وهمن، که به چم (:معنی)نیک اندیشی است، درجایگاه مادی خود نگهبان جانوران سودمند است.
برپایه ی این نگرش نباید بر جانوران نیز ستم روا داشت بلکه باید آنان را نیز گرامی داشت و مهربانی کرد.
به همین روی در سنت های آیینی زرتشتیان مانند "گاهنبارها" بر سر سفره ی آیینی خوراک گوشتی وجود ندارد و به جای آن جامی از«شیر» و «تخم مرغ» گذاشته می شود تا به ریخت (:شکل) نمادین به فرآورده های حیوانی و جایگاه سودمند آن ها ارج گذاشته باشند.
۴
@khashatra

✅ فلسفه ی روزهای نبر یا پرهیز از خوردن گوشت.

در تراداد (:سنت) دیرینه ی ایرانیان، پاسداری از حیوانات سودمند، از كارهای ارزشمند و سفارش شده بوده است.

✔️ نام ‌روز های نبر

۱ - وهمن، روز دوم هر ماه در گاهشمار زرتشتی.
۲ - ماه، روز ۱۲ هر ماه درگاهشمار زرتشتی.
۳ - گوش، روز ۱۴ هر ماه در گاهشمار زرتشتی.
۴ - رام، روز ۲۱ هر ماه در گاهشمار زرتشتی.

شایدایرانیان باستان و (اکنون زرتشتیان) باور دارند تا فلسفه ی نیک اندیشی را بیشتر آشکار سازند. بنابراین از كشتار حیوانات نیز پرهیز می كنند. و دراین چهار روز ویژه از«گوشت» در خوراک خود استفاده نمی کنند ، در باور خویش به این نتیجه رسیده اند كه خوردن گوشت زیاد نه تنها سودی برای بدن ندارد بلكه زیان آور نیز می باشد.
۵
@khashatra

#فلسفه_ی_نخوردن_گوشت

سخنان ارزشمند روانشاد موبد رستم شهزادی
درباره ی فلسفه ی نخوردن گوشت.

۶
@khashatra

#قربانی_کشتار_حیوانات_سودمند

سخنان ارزشمند روانشاد موبد رستم شهزادی
درباره ی قربانی (کشتار حیوانات سودمند)
۷
@khashatra

#امروز

به روز، پیروز ‌و فرخ روز باد ایزد از شهریور ماه به سال ۳۷۶۳ مزدیسنی

دو شنبه ۱۷ شهریور ماه به سال ۱۴۰۴ خورشیدی

۸ سپتامبر سال ۲۰۲۵ (ترسایی)

✔️ باد = وای ، وایو ، باد.


@khashatra

#باد_ایزد

«باد»، نام بیست‌ و‌دومین روز ماه در گاه شمار زرتشتی ست. باد، به چم هوا ست. در فرهنگ زرتشتی هوا از چهار آخشیج ستودنی و سپندینه مانند آب و آتش و خاک است.
در فرهنگ ایران پاک نگهداشتن چهار آخشیج خویش کاری هر انسان است.

در اوستا ایزد وَیو (باد) همراه و همکار ایزدان آب و آتش و خاک است.
ایزد وَیو (ایزد «باد» یا «هوا») همواره با ایزد رام آمده است.
در اوستای سی‌روزه آمده : «…یاری باد به همه رزم و کارزار برساد. هر که را باد پشتیبان است پیروزی همیشه با اوست.

ایزد وَیو یا ایزد باد همواره با ایزد رام آمده است. ” وای یا وایو ”باد” چهره‌ای دوگانه دارد، خوب و بد زیرا باد از هر دو جهان نیک و بد می‌گذرد. او نیکوکار است و در عین‌حال می‌تواند با نیروی ویران گر خود همه‌ چیز و همه ‌کس را نابود سازد.

در ادبیات پهلوی دارای دو نیمه‌ی بد و خوب است که در اوستا نیمه‌ی نیک او که دشمن دیوان است ستوده شده. ایزد وایو در یشت پانزدهم اوستا به عنوان ایزدی مهم مورد ستایش قرار گرفته و این ستایش تا دوران اشکانی و ساسانی ادامه داشته‌است. در فرهنگ ایران قدیم ایزد یا الهه ی باد است.

این خداوندگار نه تنها برای تمام موجودات زنده روح حیات بوده بلکه روح دنیا و گیتی نیز محسوب می شده است. وایو هم چنین هوایی است که در آن تمام موجودات زنده در هنگام مرگ نابود می شوند.

ایزد باد در اوستا چنین گزارش شده : جوینده، نیک‌كردار، چیره‌شونده، پس‌رونده، پیش‌رونده، پاینده‌فر، سخت‌ترین، قوی‌ترین، شكست‌دهنده، موج‌ریزنده، زبانه‌كشنده و ….
 
سروده‌ی مسعود سعد سلمان، بر پایه‌ی نسک (:کتاب) بندهش ؛

چون باد‌روز، روز نشاط آمد ای نگار،
شادی فزای هین و بده باده و بیار.

باده است شادی دل پیوسته باده خور،
بی‌باده هر چه بینی باد هوا شمار.

اندرزنامه ی آذرباد مهراسپندان (موبد موبدان در روزگار شاپور دوم)

در بخش (نیایش خواندن سرود و ادعیه) از بر کن و به کار نو مَپیوند.

 
اندرزنامه ی آذرباد مهر اسپندان در سروده‌ی استاد ملک‌الشعرای بهار :

وگر با شدت کار، با داوران،
در این روز رو، تا شوی کامران.

سزد روز (باد) ار درنگی شوی،
نپیوندی امروز کار از نوی.

🌺 گل باد رنگ بویه نماد باد ایزد است.

@khashatra

#زبان_دری_یا_گورونی_چیست.

✅ زبان رایج در میان زرتشتیان ایران، دری یا گورونی نام دارد.

پیشینه ی این زبان به پارسی میانه در دوران اشکانیان می رسد.
بررسی های انجام شده توسط زبان شناسان حکایت از سیر تحول این زبان در درازای تاریخ دارد.
از آن جایی که زبان همواره به سوی ساده تر شدن پیش می رود ، پارسی دری تکامل یافته ی پارسی میانه است.
واج های موجود و ساختار دستوری زبان این موضوع را ثابت می کند.
برای نمونه ؛ خط پهلوی ساسانی ساده تر از خط پهلوی اشکانی ست.
زبان گورونی دارای دو گویش یزدی و کرمانی است.
هریک ازاین دو گویش به لهجه هایی بخش می شوند.
از سویی دیگر هر یک از این لهجه ها نشان دهنده ی قوم خاصی از مناطق جغرافیایی این سرزمین پاک و پهناور است.
برای نمونه ؛ لهجه ی رحمت آبادی به گویش خراسانی نزدیک است.
۱
@khashatra

✅ گویش و لهجه های زیبای یزدی عبارتند از :

◀️ ۱ - محلتی.

◀️ ۲ - خرمشاهی.

◀️ ۳ - کوچه بیوکی.

◀️ ۴ - اهرستانی.

◀️ ۵ - کهنویی.

◀️ ۶ - نرسی آبادی.

◀️ ۷ - خیر آبادی.

◀️ ۸ - رحمت آبادی.

◀️ ۹ - مریم آبادی.

◀️ ۱۰ - شریف آبادی.

◀️ ۱۱- نصرت آبادی‌.

✍ پژوهش و گردآوری آوری : بردیا بزرگمهر.
۲
@khashatra
پایان🔺🔺

#پرسش :

#همازور_یعنی_چه

پاسخ :

«همازور» نام بخشی از سرود اوستای کشتی در خرده اوستا و از نیایش های زرتشتی ست.
در این سرود در می یابیم که سراینده ی سرود، از شنوندگان و باشندگان خواستار است و آرزو می کند تا نیکوکاری گسترش یابد و بد اندیشی و کژروی نابود گردد.
بنابراین سرود همازوری را می توان سفارشِ هم بستگی ، هم باوری ، هم پیمانی ، همراهی ، هم دلی و هم اندیشی نامید.
به هنگام نیایش این سرود برای پیمان داری ، نیایش کننده هر دو دست خود را بر هم می گذارد و همازوری را می خواند.
این سرود چنین است :
همازوربیم ، همازور هما اشو بیم ، همازور ویش کرفه بیم ، هم کرفه ی کرفه کاران بیم ، دیر اژ وناه و وناه کاران بیم ، هم کرفه ی بسته کشتیان و نیکان هفت کشور زمین بیم...
در ترجمه ی روان این سرود این گونه برداشت می شود که :
بیایید تا همه هم بستگی داشته باشیم ، هم راهی با اشوان و نیکان بکنیم ، ازکسانی باشیم که ثواب شان بیشتر است ، همراه با ثواب کاران گردیم ، از گناه وگناه کاران دور بمانیم ، از نیکوکاران و بسته کشتیان هفت کشور زمین باشیم...( در زمان سرودن اوستا سرزمین ها به هفت بخش (قاره) تقسیم شده بود که نام این هفت کشور زمین در اوستای همازور دهمان چنین آمده است :
ارزه - سوه - فره ددفش - وی ددفش - واروبرشن - واروجرشن - هنیرس (ایران).

📚 بُن مایه :

برگرفته از : تارنمای روان شاد ؛
موبد کورش نیکنام.

✍ رونوشت ؛ بردیا بزرگ مهر.

@khashatra

#امروز

به روز، پیروز ‌و فرخ روز دی به دین از شهریور ماه به سال ۳۷۶۳ مزدیسنی

سه شنبه ۱۸ شهریور ماه به سال ۱۴۰۴ خورشیدی

۹ سپتامبر سال ۲۰۲۵ (ترسایی)

✔️ دی به دین = آفریدگار.

✔️ روز آرامش و نیایش همگانی زرتشتیان.


@khashatra

#دی_به_دین

این روز كه هم چون، دی‌ به آذر و دی‌به مهر به معنای دادار یا آفریدگار ست یكی دیگر از تعطیلی‌های هر ماه به‌شمار می‌آمده است.
در ایران باستان  استراحت کاری بوده و روز نیایش همگانی است.

بیست‌وسومین روز در گاه شماری دینی زرتشتی دی‌به دین نامیده شده است.
دی به چم آفریننده و آفریدگار است.  در گاه‌شماری ایران باستان به جز روز یکم هر ماه که اورمزد روز نامیده می‌شود سه روز دیگر به نام اهورامزدا ست که به صورت دی آمده و چون در ماه سه دی وجود دارد برای مشخص شدن، نام روز بعد را به آن می افزایند تا از هم مجزا  گردد "دی‌به آذر، دی به مهر، دی به دین”. دی در ادبیات اوستا به چم اهورامزدا می باشد که به شوند سپندینگی این نام بارها در ماه بازگویی شده است. در اوستا نام همکاران را اورمزد اواگاه, سه دی ویسپه شام نامیده‌اند.

دی یکی از نام‌های اهورامزداست و در اوستا به صورت دَثوش یا دَدوش یا دَذوه صفت و به چم (: معنی) آفریننده آمده ‌است.

روز هشتم، پانزدهم و بیست و سوم ماه دی برای آن که نام این روزها با نام ماه یکی شده، جشن ماهانه گرفته می‌شود.

🌺 گل شنبلید نماد دی به دین است.

@khashatra

#گات_ها_نسک_دینی_زرتشتیان.

✅ هنگامی كه از پیروان ادیان الهی درباره ی سخنانِ پیامبرشان پرسش می شود هر یک نسک (:كتاب) ویژه ای را معرفی می كنند كه دربرگیرنده ی وحی و الهام خداوندی به آن پیامبر است.
به همین روی مسلمانان قرآن، یهودیان و مسیحیان به ترتیب تورات و انجیل را نام می برند. 
پیش تر از آن ، آیین یكتاپرستی در ایران باستان شكل گرفته و اشوزرتشت ، پیام آوری ست كه در گویش آن زمان ، گفتارش را به اوستایی بیان كرده است.
بدین سبب هر جا سخن از نسک (:كتاب) دینی زرتشتیان باشد ، در پاسخ از اوستا یاد می شود. این پاسخ از یک سو درست است. زیرا این نسک به زبان اوستایی است ولی هنگامی كه همه ی بخش های اوستا بررسی شود با نگرش به جستار (:موضوع) هر بخش از اوستا و چگونگی نگارش هر سرود ونیایش از گنجینه ی اوستا ، درمی یابیم كه همه ی بخش های اوستا گفته های اشوزرتشت نیست.
تنها سروده هایی از اوستا ، به نام  «گات ها» كه در بخشی از یسنا جای گرفته است ، گفتار و بینش پیام آور ایران است که این بخش پیام اشوزرتشت است. 

باید باور داشته باشیم كه تاریخِ تمدن، در سرزمین ایران بسیار فراتر از برخی كشورهای نوپای پس از آن بوده است. هم چنین بپذیریم كه ایرانیان ، پیش از دوره ی یكتاپرستی در این سرزمین ، درباورهای استوره ای خود بسیاری از آداب و رسوم ، پندار و گفته ها داشته اند و درباره ی آخرین نتیجه هایی كه در پی هر رویداد زاستاری (:طبیعی) می گرفتند. باور ، دستور و آیینی تازه را در هازمان (:اجتماع) خود گسترش می دادند.
از آن جا كه زبان گفت و گوی مردم در روزگاران باستانی ایران ، زبان اوستایی بوده ، همه ی این سرودها ، نیایش ها و استورها ، اوستا نام گرفته اند.
اوستا ، نسکی گسترده و ارزشمند است كه سرودن بخشی از آن به سده هایی پیش از اشوزرتشت و پیش از آغاز یكتاپرستی در ایران باستان بر می گردد.
در گنجینه ی اوستا ، سرودها و گفته هایی آمده كه درباره ی باورهای دینی ، تاریخی ، گاه شماری ، بهداشتی ، دادگری و دانش های دیگر آن دوران است.
۱
@khashatra

✅ به همین روی گنجینه ی اوستا كه در گاهداد (:تاریخ) و ادبیات از آن یاد شده از پنج بخش تشكیل شده است.

❇️ ۱ - یسنا.
❇️ ۲ - یشت ها.
❇️ ۳ -ویسپرد.
❇️ ۴ - وندیداد.
❇️ ۵ - خرده اوستا. 

❇️ خرده اوستا از همه بخش ها جوان تر است، گزیده ی بخش هایی از یشت های كهن با سرودهای جدید است.
نمازهای روزانه و سرودهایی درباره ی برگزاری تراداد (:سنت) آیینی و مراسم درگذشتگان در آن گنجانده شده است. 

❇️ وندیداد كه بخش دیگر است ، به گویش اوستا" وی دَئِو داتَه" به چم (:معنی) قانون ضد دیو است.
دیو در باور مرتو (:مردم) پیش از دوره ی یكتا پرستی ، خدایان پنداری ویران كننده بودند كه می بایست برای آنان قربانی و فدیه انجام شود تا از خشمِ آنان كاسته شود.
در این نسک و به گویش اوستایی سفارش هایی درباره ی پاكیزگی و دستورها (:احكام) پرهیز از مُردار به شیوه ی زمان باستانی ایران بیان شده  كه بی گمان در دانش آن روزگار ارزشمند بوده و بیانگر نگرش هوشمندانه ی ایرانیان باستان به یافته های پزشكی ، بهداشت و هنجارهای هازمانی بوده است. 

❇️ ویسپَرَد، یكی از بخش های اوستا است كه وابسته به نمازها و نیایش های آیین گاهنبار است.
این جشن، شش نوبت در سال برگزار می شود.
در آغاز به مناسبت های گوناگون پیشه ی كشاورزی پدیدار شده و اكنون با برپایی نیایش های همگانی به داد و دهش و پذیرایی پرداخته می شود. 
۲
@khashatra

✅ یَشت ها ، سرودها و گفته های بسیار كهن اوستاست و درحماسه هایی به ریخت ِ(:شکل) نثر در ستایش ایزدان است كه از مهم ترین آن ها ؛
◀️ اورمَزد یشت.
◀️ وَرَهرام یشت.
◀️ اَردی بهشت یشت.
◀️ مِهر یشت.
◀️ هوم یشت.
◀️ سروش یشت است كه بخش دیگری از اوستا را تشكیل می دهد. 

❇️ یسنا، نیایش هایی در ستایش پروردگار و آفریده های نیک اوست.
سرودهای یسنا، ٧٢ بخش دارد كه هر یگ را "یسن" یا "هات" می گویند.
یسنا مهم ترین بخش گنجینه ی اوستا نام گرفته ، زیرا سخنان و پیام اشو زرتشت نیز در میان این اوستا جای دارد.

✔️ گات ها درمجموع ١٧ هات از یسنا را تشكیل می دهد كه خود نیز شامل پنج بخش به نام های ؛
◀️ اَهنود.
◀️ اُشتَوُد.
◀️ سپنته مد.
◀️ وهوخشتر.
◀️ وَهیشتوایش، است. 

سرودهای گات ها ، اندیشه برانگیز و آموزنده است.
این پیام، دانشِ آموزش اخلاق نیگ و ارزش های نیکِ مرتوگانی(:انسانی) است.
اشوزرتشت در گات ها از روش درست زیستن و رستگار شدن سخن می گوید. 
پیام گات ها برای پیشرفت كار جهان است.
در این بینش سستی ، تنبلی و بیكاری روا نیست.
نوسازی و تازه گردانیدن جهان هستی خویش کاری (:وظیفه ی) مرتوگان است.
گات ها ، كسانی را كه با دانش و بینش خود در كار ، جهان را به پیش می برند و تازه می گردانند ،  «سوشیانت» می گویند.
در پیام اشوزرتشت زن و مرد جایگاهی برابر و یكسان دارند.
او باور دارد كه هر دو از فروزه ی منش نیک برخوردارند ، پس باید از خرد رسا بهره مند شوند وبه سوی دانایی گام بردارند.

📚 بُن مایه :

برگرفته از تارنمای روان شاد ؛
موبد کورش نیکنام.

✍ رونوشت ؛ بردیا بزرگمهر.
۳
@khashatra
پایان🔺🔺

#امروز

به روز، پیروز ‌و فرخ روز دین ایزد از شهریور ماه به سال ۳۷۶۳ مزدیسنی

چهار شنبه ۱۹ شهریور ماه به سال ۱۴۰۴ خورشیدی

۱۰ سپتامبر سال ۲۰۲۵ (ترسایی)

✔️ دین = دئنا ، وژدان ، نگرش درونی.


@khashatra

‍ #دین_ایزد

«دین» واژه‌ای پارسی و به چم (:معنی) وجدان، بینش و نگرش درونی است که از سوی اهورامزدا در نهاد هر انسان جای داده شده تا در زندگی با نیروی آن بتواند راه درست و راست را یافته و در آن گام بردارد.

دین، نام روز بیست‌ و‌ چهارم از هر ماه در گاه شمار زرتشتی است و نگهبانی روز بیست‌ وچهارم ماه به ایزد دین سپرده شده است. دین نام ایزدی از ایزدان آیین زرتشتی، نگهبان خامه هست. در این روز فرزند به درس و آموزگار سپرند.

پورریحان بیرونی در فهرست نام‌های روزهای ایرانی نام این روز را «دین» و در سغدی هم «دین» و در خوارزمی نیز «دین» یاد کرده است. دین که از واژه‌ی دئنا گرفته شده به چم سروش كه همان وجدان آمده است.

نگرشی درونی که از سوی اهورامزدا در نهاد هر آدمی مى‌باشد، تا در زندگی با نیروی آن بتواند راه راست و درست را یافته و در آن گام بردارد.

در سانسکریت و گات ها و دیگر بخش‌های اوستا بارها واژه‌ِ ی «دئنا» آمده كه هشت بار مى‌شود.
دین در گات ها به چم‌های گوناگون کیش، و آیین و سروش و … معنا شده است.


فردوسی پیرامون این ایزد می‌سراید :

همه مردمی باید آیین تو،
همه  رادی و راستی دین تو.


مسعود سعد پیرامون آن می‌سراید :

دین‌روز ای روی تو آکفت دین،
مَی خور و شادی کن و خرم نشین.

🌺 گل سد برگ نماد دین ایزد است.

@khashatra