همزمان با نودمین هفته کارزار سه‌شنبه‌های نه به اعدام در ۵۲ زندان کشور، جمعی از خانواده‌های زندانیان سیاسی محکوم به اعدام در حمایت از کارزار سه شنبه های نه به اعدام ؛ احکام اعدام را محکوم نموده و خواستار لغو کلیه احکام اعدام هستیم . اعدام نه نه نه
#پویا_قبادی
#وحید_بنی_عامریان
#نه_به_اعدام
#اعدام_نکنید
#اعدام_قتل_عمد_دولتی_است

https://www.tg-me.com/kommmmitekordestan

تداوم کارزار «سه‌شنبه‌های نه به اعدام» در نودمین هفته در ۵۲ زندان سراسر کشور

از تمامی هم‌وطنان آزاده و شجاعی که در کارزار گسترده‌ی روز جهانی «علیه مجازات اعدام» شرکت کردند و صدای رسای مخالفت خود را با اعدام در سراسر ایران طنین‌انداز نمودند، صمیمانه سپاسگزاریم. این حضور پرشور، حمایت بی‌وقفه و همراهی مستمر، به ما قدرت و پشتوانه‌ای بی‌بدیل برای ادامه مسیر تا رسیدن به ایرانی بدون مجازات اعدام بخشیده است.

کارزار «سه‌شنبه‌های نه به اعدام» همچنان نیازمند این حمایت‌هاست تا این صدای عدالت‌خواهانه و انسانی هر روز رساتر به گوش وجدان‌های بیدار و جامعه جهانی برسد:
«نه به اعدام، برای هیچ‌کس!»

در حالی‌که فشارهای فزاینده و شرایط غیرانسانی در زندان‌های کشور ادامه دارد، شاهد جابه‌جایی زنان زندانی سیاسی و عقیدتی از زندان قرچک به زندان اوین بودیم؛ زنانی که پس از قتل دلخراش هم‌بندی‌شان، سمیه رشیدی، و اعتراض گسترده به شرایط غیرانسانی زندان قرچک، اکنون در زندان اوین از حداقل امکانات و وسایل گرمایشی محروم مانده‌اند و در وضعیت بسیار سختی به سر می‌برند. این اوضاع غیرانسانی، که تنها محدود به زندان اوین نیست، نشانه‌ای دیگر از شکنجه‌ی زندانیان و نقض فاحش حقوق بشر است.
اگرچه این زندانیان از جهنم قرچک خلاص شدند اما هنوز صدها زن زندانی در این شکنجه‌گاه از جمله زنان محکوم به اعدام محبوسند. قرچک چون سایر زندان‌های جهنمی  باید برچیده شود و مسئولان آن‌ها به خاطر نقض حقوق بشر محاکمه شوند.

در ادامه صدور احکام ظالمانه، چند روز پیش حکم اعدام احسان فریدی، دانشجوی زندانی سیاسی در زندان تبریز، تأیید شد؛ تصمیمی فاقد آیین دادرسی که به دنبال ایجاد رعب و وحشت در بین جوانان و دانشجویان است. این علیه حقوق بشر و کرامت انسانی است و باید به‌شدت محکوم شود.

در ادامه ارعاب جامعه، شاهد صدور حکم اعدام برای سه زندانی عقیدتی، نسیمه اسلام‌زهی، ارسلان شیخی (همسر او) و آمانج کاروانچی، بودیم. این احکام برای ما نمادی از بی‌عدالتی در نظام قضایی استبدادی است و ما را بر آن می‌دارد که همچنان صدای اعتراض خود را علیه اعدام‌های گسترده و بی‌رحمانه بلند نگه داریم.

در چنین شرایطی، هم‌زمان با روز جهانی علیه مجازات اعدام، زندانیان عضو کارزار «سه‌شنبه‌های نه به اعدام» در زندان قزلحصار، با سر دادن شعارهایی علیه حکم اعدام، انزجار و نفرت خود را از این احکام ظالمانه و غیرانسانی اعلام کردند.

در موج گسترده‌ی اعدام‌های اخیر، به‌ویژه در زندان قزلحصار، روز دوشنبه ۲۱ مهرماه، در پی انتقال تعدادی از زندانیان واحد ۲ قزلحصار به سلول‌های انفرادی جهت اجرای حکم اعدام، زندانیان این واحد — که بیش از ۱۵۰۰ نفر از آنان محکوم به اعدام هستند — دست به تحصن زدند، غذای زندان را بازگرداندند و خواستار بازگشت هم‌بندیان خود شدند. ما از سایر زندانیان می‌خواهیم مانند حرکت زندانیان قزلحصار با اعدام همبندان خود مخالفت نمایند و از مخالفان اعدام در بیرون از زندان درخواست داریم گام‌های جدی‌تر برای توقف ماشین اعدام بردارند و خانواده‌های محکومان به اعدام را تنها نگذارند.

گزارش‌های رسیده از زندان‌های مختلف نشان می‌دهد که تنها در ۲۰ روز نخست مهرماه سال جاری، ۱۶۲ زندانی اعدام شده‌اند و تا این تاریخ، یعنی در ۶ ماه و ۲۰ روز نخست سال ۱۴۰۴، بیش از ۱۰۰۰ نفر به دار آویخته شده‌اند؛ آماری که وجدان عمومی جامعه‌ی ایران و جهان را جریحه‌دار کرده و نیازمند اقدام فوری و جدی جهانی برای توقف این روند جنایت‌کارانه است.


زندان‌های مشارکت‌کننده در نودمین هفته‌ی کارزار «سه‌شنبه‌های نه به اعدام» (سه‌شنبه ۲۲ مهر ۱۴۰۴):

زندان‌ها:
اوین (بند ۷ و بند زنان)، قزلحصار (واحد ۳ و ۴)، مرکزی کرج، فردیس کرج، تهران بزرگ، خورین ورامین، قرچک، چوبیندر قزوین، اهر، اراک، لنگرود قم، خرم‌آباد، یاسوج، اسدآباد اصفهان، دستگرد اصفهان، شیبان اهواز، سپیدار اهواز (بند زنان و مردان)، نظام شیراز، عادل‌آباد شیراز (بند زنان و مردان)، فیروزآباد فارس، دهدشت، زاهدان (بند زنان)، برازجان، رامهرمز، بهبهان، بم، یزد، کهنوج، طبس، مشهد، سبزوار، گنبدکاووس، قائم‌شهر، رشت (بند مردان و زنان)، رودسر، حویق تالش، ازبرم لاهیجان، دیزل‌آباد کرمانشاه، اردبیل، تبریز، ارومیه، سلماس، خوی، نقده، میاندوآب، مهاباد، بوکان، سقز، بانه، مریوان، سنندج و کامیاران.


هفته نودام — سه‌شنبه ۲۲ مهر ۱۴۰۴
#کارزار_سه‌شنبه‌های_نه_به_اعدام

#کارزار_سه_شنبه_های_نه_به_اعدام
#نه_به_اعدام

https://www.tg-me.com/kommmmitekordestan

تداوم بازداشت #احسان_صبوری، نوجوان ۱۷ ساله اهل #کامیاران

با گذشت بیش از ۳۰ روز از زمان بازداشت #احسان_صبوری، نوجوان ۱۷ ساله ساکن روستای «#گازرخانی» از توابع شهرستان کامیاران، او همچنان در بازداشت به سر می‌برد.

این نوجوان هم‌اکنون در کانون اصلاح و تربیت #سنندج نگهداری می‌شود. با وجود پیگیری‌های مکرر خانواده، تاکنون هیچ‌یک از نهادهای قضایی و امنیتی پاسخ روشنی درباره وضعیت پرونده و علت بازداشت او ارائه نکرده‌اند.

بی‌خبری از وضعیت و سرنوشت احسان موجب نگرانی شدید خانواده و نزدیکان او شده است.

#اعتراضات_سراسری
#کودکان_مقدمند
#زندانی_سیاسی_آزاد_باید_گردد

https://www.tg-me.com/kommmmitekordestan

بازداشت یک شهروند در مریوان

روز چهارشنبه ۱۶ مهرماه، #مبین_طالبانی، شهروند اهل شهرستان مریوان توسط نیروهای امنیتی بازداشت و به مکان‌ نامعلومی منتقل شد.


وی دانشجوی ۲۰ ساله و اهل شهرستان مریوان می‌باشد که روز گذشته حین رفتن به دانشگاه توسط نیروهای امنیتی بازداشت و به مکان نامعلومی منتقل شد.

تاکنون از دلایل بازداشت و اتهامات مطرح شده علیه این شهروند اطلاعی حاصل نشده است.
#اعتراضات_سراسری _سراسری
#ژن_ژیان_ئازادی
#زندانی_سیاسی_آزاد_باید_گردد

https://www.tg-me.com/kommmmitekordestan

بازداشت سه نفر از جمله دو کودک در اشنویه
ریبوارـموسوی، ظاهرـآذری و فخرالدینـخالدی، سه نفر از اهالی اشنویه، توسط نیروهای امنیتی بازداشت شدند.
#ریبوار_موسوی و #ظاهر_آذری پس از چند ساعت بازجویی آزاد شدند، اما از وضعیت #فخرالدین_خالدی اطلاعی در دست نیست.

#نه_به_اعدام
#زندانی_سیاسی_آزاد_باید_گردد

https://www.tg-me.com/kommmmitekordestan

تجمع خانواده‌های زندانیان محکوم به اعدام همزمان با اعتصاب غذای زندانیان قزلحصار

در ادامه اعتراضات نسبت به اجرای احکام اعدام، زندانیان واحد ۳ زندان قزلحصار نیز به اعتصاب غذای جمعی پیوستند. این اقدام همزمان است با دومین روز اعتصاب زندانیان واحد ۲ که با تحصن در سالن زندان و سر دادن شعارهایی علیه مجازات اعدام، بر خواسته‌های انسانی خود تأکید کردند.

همزمان با این تحولات، خانواده‌های زندانیان شامگاه‌ ۲۲ مهر ۱۴۰۴ در بیرون از زندان قزلحصار گرد هم آمدند و با برگزاری تجمعی اعتراضی، حمایت خود را از زندانیان اعلام کردند. آنان خواستار توقف فوری اجرای احکام اعدام و بازنگری در روندهای قضایی شدند.

زنده باد جنبش قوی ضد اعدام در ایران که اگر این چنین به میدان بیاید قادر خواهد ماشین اعدام جمهوری اسلامی را به توقف بکشاند‌.

#نه_به_اعدام
#جمهوری_اسلامی_سرنگون

اعدام هر یک نفر  نقض حقوق بشر

تجمع متحدانه بازنشستگان کرمانشاه در مقابل صندوق بازنشستگی، امروز سه شنبه ۲۲ مهر ۱۴۰۴ با شعارهایی علیه اعدامهای گسترده در زندانهای کشور

#نه_به_اعدام
#جمهوری_اسلامی_سرنگون

حقوق بشرایران
آمار ۱۳ ساله کولبری در ایران؛ ۲۵۷۴ کشته و زخمی بر سر نان
دانیال بابایانی
کولبری در مناطق مرزی ایران شغلی مرگبار با دستمزدی ناچیز است. در این گزارش به مناسبت روز کولبر، با روایت‌های شخصی قربانیان و آمارهای تکان‌دهنده، به ابعاد انسانی، حقوقی و اقتصادی این پدیده پرداخته‌ایم.
هوای کوهستان هنوز تاریک و سرد است. مرد جوانی کیسه‌ای سنگین را روی شانه راست خود به دوش می‌کشد و با دست چپ طناب دور کمرش را محکم می‌بندد. صدای برف زیر چکمه‌هایش در مسیر صعب‌العبور مرز ایران و عراق می‌پیچد. در پشت سرش چند مرد دیگر، بی‌صدا و با نفس‌های سنگین، از همان مسیر بالا می‌روند. نام او آوات است، ۲۸ ساله، اهل یکی از روستاهای مرزی کردستان. شب گذشته کنار خانواده‌اش شام مختصری خورده و حالا، قبل از طلوع آفتاب، راهی سفری شده که ممکن است پایان آن خانه باشد یا مرز و گلوله.
«کار دیگه‌ای ندارم. یا باید کول بکشم یا نان بچه‌هایم را نداشته باشم.» این را آوات می‌گوید، درست پیش از آنکه بار ۹۰ کیلویی‌اش را روی دوش بگذارد. او سال‌هاست در سرمای کوه‌های مرزی، از مسیرهای ناهموار عبور می‌کند تا چند بسته سیگار، پارچه یا لوازم خانگی را از آن سوی مرز وارد ایران کند و در مقابل، دستمزدی بین ۳ تا ۶ میلیون تومان برای هر بار حمل دریافت کند.

کولبری شغلی بدون امنیت است که جان هزاران نفر را در مناطق کردنشین ایران تهدید می‌کند
عکس: Kurdpa
چهار سال پیش در مهر ۱۴۰۰، ژیان علیپور، کولبر ۳۲ ساله و پدر دو کودک، با شلیک مستقیم نیروهای مرزبانی در سردشت کشته شد. از آن زمان، گروهی از خانواده‌های کولبران و فعالان مدنی ۲۲ مهر را "روز کولبر" نامگذاری کرده‌اند. آن‌ها می‌گویند این روز، نماد دادخواهی قربانیان مرز و یادآور خشونتی است که سال‌ها بر کولبران تحمیل شده است.
کولبری در غرب ایران پدیده‌ای قدیمی است اما در سال‌های اخیر با افزایش بیکاری و فقر در مناطق مرزی، تبدیل به تنها راه زنده ماندن برای هزاران نفر شده است. آمار رسمی روشنی از شمار کولبران وجود ندارد اما نهادهای حقوق بشری تخمین می‌زنند بیش از ۷۰ هزار نفر در استان‌های کردستان، کرمانشاه و آذربایجان غربی به نوعی درگیر این شغل هستند. بسیاری از آن‌ها جوانانی هستند که یا تحصیل‌ کرده‌اند یا هیچ فرصت شغلی دیگری ندارند.

۶۵۶ کولبر در ۱۳ سال گذشته جان باخته‌اند؛ آماری که هر سال رو به افزایش بوده است
عکس: Kurdpa
مسیرهایی که کولبران از آن عبور می‌کنند اغلب در ارتفاعات و شرایط سخت جوی قرار دارد. در زمستان دمای هوا به زیر منفی ۱۰ درجه می‌رسد و کولبران ساعت‌ها بارهای سنگین را بر شانه‌هایشان حمل می‌کنند. سقوط از صخره، بهمن، سرمازدگی و تیراندازی نیروهای مرزبانی از مهم‌ترین خطرات این کار است.
بر اساس داده‌های سازمان حقوق بشری کردپا، از سال ۲۰۱۲ تا اکتبر ۲۰۲۵، دست‌کم ۲۵۷۴ کولبر در مناطق مرزی کردستان ایران کشته یا زخمی شده‌اند که از این میان ۶۵۶ نفر جان باخته و ۱۹۱۸ نفر زخمی شده‌اند. این آمار نشان می‌دهد از ابتدای دهه ۲۰۱۰ روند شمار کولبران قربانی و زخمی به‌طور کلی صعودی بوده و در سال‌های پایانی این دوره، به‌ویژه میان سال‌های ۲۰۱۷ تا ۲۰۲۴، به بالاترین سطح خود رسیده است.
سال ۲۰۲۳ در میان این دوره بالاترین میزان تلفات را داشته است اما در سال ۲۰۲۵ آمارها از کاهش نسبی تلفات و حوادث خبر می‌دهند. این کاهش نه به دلیل بهبود شرایط اقتصادی یا تغییر سیاست‌های حمایتی، بلکه در پی نظامی‌سازی گسترده مرزها، انسداد مسیرهای اصلی کولبران، نصب سیم‌خاردار در نوار مرزی و احداث پاسگاه‌های نظامی جدید رخ داده است.
کولبری قانونی؛ تبعیض ساختاری و فقر مزمن
با وجود برخورد امنیتی با کولبران، دولت ایران از چند سال پیش سیستم "کارت تردد مرزی" را راه‌اندازی کرده است. این کارت‌ها به ساکنان مناطق مرزی اجازه می‌دهد مقدار محدودی کالا را از مسیرهای مشخص وارد کنند. اما کولبران و فعالان مدنی می‌گویند این کارت‌ها نه امنیت می‌آورند و نه حمایت. بسیاری از کولبران به دلیل محدودیت سهمیه یا فساد اداری ناچارند از مسیرهای غیررسمی و پرخطر عبور کنند. کارت‌های مرزی بیمه و پوشش حقوقی ندارند و در صورت مرگ یا جراحت، مسئولیتی متوجه دولت نیست.
فعالان حقوق بشر می‌گویند دولت با این سیاست معیشت کولبران را در چارچوبی محدود و وابسته قرار می‌دهد و همین وابستگی باعث می‌شود سطح مطالبات اجتماعی و اقتصادی آن‌ها به شدت کاهش پیدا کند.
 از نظر کارشناسان اقتصادی، کولبری محصول مستقیم فقر ساختاری و تبعیض منطقه‌ای است. استان‌های مرزی غرب ایران از بالاترین نرخ بیکاریو پایین‌ترین سطح توسعه برخوردارند. کارخانه و فرصت شغلی وجود ندارد و بسیاری از پروژه‌های عمرانی در این مناطق سال‌هاست نیمه‌کاره مانده است. در چنین شرایطی، کولبری تنها منبع درآمد برای هزاران خانواده است.