من نه یک لبخند شیرینی به لبها داشتم
نه گلی در باغ عمرم غیر حسرت کاشتم

هرکسی همراه من آمد..میان راه رفت..
این غم جانسوز را از بخت بد پنداشتم

طالعم این بود انبوهی زدرد بی شمار
من هم این اندوه ها را روی هم انباشتم

ای که برحال ..غریبه..خرده می گیری بدان..
جان به لب آمد که تا دست ازخوشی برداشتم!!!

ای دوست، دلم گرفته لبخند بیار
لب سوز شده چایی غم، قند بیار


در شهر خودم غریبه و دربه‌درم
لطفی کن و یک وجب سمرقند بیار...

#مرتضی_درزی

دل که زنده باشد،
هرخانه‌ای آباد می‌شود!
خانه‌ی دلت آباد ...