🌀«تور» یک جمع خصوصی است، حریم خصوصی را پاس بداریم!

خانواده یا جمعی دوستانه را در نظر بگیرید که زیراندازی در پارک پهن کرده، سفره‌ای گسترده‌ و در حال صرف غذا یا گفت‌وگو با یکدیگرند. چقدر عجیب است که شخصی غریبه، به یک‌باره و بدون اجازه، وارد این جمع شود و بخواهد که همسفره و هم‌کلام‌شان شود؟! حتی تصورش هم سخت است و معمولا چنین اتفاقی رخ نمی‌دهد اما در تورهای گردشگری فراوان شاهد چنین رفتاری هستیم!

اعضای یک تور گردشگری به همراه راهنمای خود سرگرم بازدید از موزه یا بنایی تاریخی هستند اما به همین تعداد یا حتی بیشتر، افراد خارج از تور آنان را تعقیب می‌کنند و باعث می‌شوند که هدایت تور از دست راهنما خارج و بازدید اعضای گروه با اختلال مواجه شود. از این بدتر، برخی از این افراد چنان خود را در جلوی صف قرار می‌دهند که اعضای گروه نمی‌توانند راهنما را ببینند و حرفهایش را بشنوند. برخی هم شروع به پرسیدن سؤال می‌کنند و وارد بحث و جدل می‌شوند و وقت گروه را می‌گیرند.

در یکی از تورهای مشق تاریخ، در حالی‌که کارشناس ما در حال ارایه توضیحات بود، شخصی به میان حرف او پرید و توضیحاتش را کاملا اشتباه و بی‌ربط خواند و با این‌که معلوم شد کوچکترین تخصص و مطالعه‌ای در موضوع مورد بحث ندارد، بر موضع خود پای فشرد. راهنمای برنامه به او گفت: شما در عرض کمتر از ۲۰ ثانیه، سه کار خلاف ادب و اخلاق را با هم مرتکب شدید: اول این‌که بدون اجازه وارد جمع خصوصی ما شدید؛ دوم آن‌که در موضوعی که تخصص ندارید به اظهار نظر پرداختید؛ و سوم این‌که، بر فرض اشتباه بودن نظر کارشناس گروه، به جای تذکر خصوصی، کوشش کردید که او را در جمع تحقیر و اعتبارش را مخدوش کنید.

از این قبیل اتفاق‌ها در تورهای گردشگری فراوان رخ می‌دهد و اغلب راهنمایان گردشگری تجربه‌های ناخوشایندی در این‌باره دارند. شرکت‌کنندگان در تورهای گردشگری، یک جمع خصوصی به شمار می‌روند که با صرف هزینه و زمان، خدمات و امکاناتی را برای خود فراهم کرده‌اند و حق دارند که به شکل اختصاصی از آن بهره بگیرند. ورود به جمع آنان عملی غیراخلاقی و به‌منزله نقض حریم خصوصی افراد است.

@mashghetarikh

🌀شهریار عدل (۱۳۹۴-۱۳۲۲)، باستان‌شناس، پژوهشگر تاریخ هنر و چهره برجسته میراث فرهنگی ایران

@mashghetarikh

🌀برگزاری برنامه ایران‌گردی «گهواره‌های تمدن» با یاد شادروان شهریار عدل در دهمین سالگرد درگذشت او

پرونده نخستین آثار ایرانی (زیگورات چغازنبیل، تخت‌جمشید، میدان نقش‌جهان) آماده برای ثبت جهانی بود که انقلاب شد و کارها دچار پریشانی گشت. آن‌که در سال ۱۳۵۸ توجه مدیران انقلابی را به لزوم پی‌گیری ثبت این آثار جلب کرد و موفق شد هر سه اثر را همان سال در فهرست میراث فرهنگی جهان ثبت کند، کسی نبود جز شهریار عدل!

سال‌ها گذشت. از پی انقلاب و جنگ، مدیران سازمان میراث فرهنگی اثر دیگری را برای ثبت جهانی نامزد نکردند و حق عضویت ایران در کنوانسیون ۱۹۷۲ یونسکو، ناظر بر ثبت جهانی آثار تاریخی، فرهنگی و طبیعی را نپرداختند. اما از اوایل دهه ۱۳۸۰ به فکر جبران مافات افتادند و تصمیم گرفتند که تخت‌سلیمان را در فهرست میراث جهانی ثبت کنند. آن‌که می‌دانست چطور می‌توان پرونده‌ ثبت‌جهانی را آماده و به یونسکو ارائه کرد و او ‌که اگر کوشش‌ها و مشاوره‌هایش نبود، تخت‌سلیمان و چند اثر بعدی در فهرست میراث جهانی ثبت نمی‌شدند، کسی نبود جز شهریار عدل!

شهریار عدل، زاده سال ۱۳۲۲ در یکی از خاندان‌های برکشیده عصر قاجار، فرزند وزیر کشاورزی دوره پهلوی، دانش‌آموخته رشته‌های تاریخ هنر و باستان‌شناسی از دانشگاه سوربن، رئیس کمیته بین‌المللی تدوین تاریخ آسیای میانه در یونسکو و عضو مرکز ملی پژوهش‌های علمی فرانسه، نامی است که در قلمرو ایران فرهنگی هرگز فراموش نخواهد شد.

شهریار عدل در ۳۱ خردادماه ۱۳۹۴ بر اثر عارضه قلبی در پاریس درگذشت. اکنون که در روزهای ۲۲ تا ۲۴ خردادماه ۱۴۰۴ و در آستانه دهمین سالروز درگذشت او به دیدار میراث جهانی تخت سلیمان می‌رویم، این سفر را به یادش و با احترام به مقام علمی و فرهنگی‌اش برگزار می‌کنیم.

یادآوری می‌شود این برنامه با روایتگری دکتر کوروش محمدخانی، عضو هیأت علمی و مدیر گروه باستان‌شناسی دانشگاه شهید بهشتی برگزار می‌شود و ظرفیت ثبت‌نام آن کامل شده است.

https://www.tg-me.com/Mashghetarikh/4218

@mashghetarikh

🌀چگونه تورهایی مناسب کودکان هستند؟

پاسخ این پرسش ساده است: تورهایی که مخصوص رده سنی آن‌ها برنامه‌ریزی شده باشد! اما چنین تورهایی به‌ندرت توسط مؤسسات گردشگری و آژانس‌های مسافرتی برگزار می‌شوند. اگر ناگزیر هستیم کودک خود را با تور بزرگسالان همراه کنیم، چگونه توری را انتخاب کنیم که اگر دلخواه او نیست، دست‌کم برایش تحمل‌پذیر باشد؟ برخی تدابیر کمک می‌کنند که تورهای گردشگری برای کودکان خوشایندتر شوند:

وجود یکی یا چند کودک دیگر در تور موجب می‌شود که کودک هم‌صحبت و هم‌بازی داشته باشد و احساس تنهایی و جداافتادگی نکند. گاهی اوقات دو یا چند خانواده که صاحب فرزندان هم‌سن و سال هستند، همراه یکدیگر در تورها شرکت و این مشکل را تا حدودی حل می‌کنند.

تورهایی را انتخاب کنید که موضوع‌شان بازدید از مکان‌های زیبای طبیعی یا تاریخی است؛ زیرا کودکان به‌طور غریزی زیبایی را درک می‌کنند و از دیدن آن به وجد می‌آیند. برای مثال، تور کاخ سعدآباد یا کاخ گلستان برای کودکان ده‌ها بار جذاب‌تر از تور محله چالمیدان یا خیابان لاله‌زار است.

کودکان از پیاده‌روی زیاد یا صرف زمان طولانی در وسیله نقلیه خسته می‌شوند. تورهایی را که به مقاصد دور هستند یا پیاده‌روی طولانی و درجه سختی بیش از یک دارند، انتخاب نکنید.

در طول سفر به فرزندتان مشوق‌هایی مانند خرید سوغاتی و خوراکی‌های مورد علاقه‌اش را ارایه دهید.

در سفرهای چند روزه با هماهنگی راهنمای تور، برنامه‌ای اختصاصی را برای کودک خود ترتیب دهید و او را به جاهایی ببرید که دوست دارد.

@mashghetarikh

🌀 تور ۳/۵ روزه «مهدِ مرشدزادگان»
🔹سیری در تأسیس طریقت و تشکیل دولت صفویه با سفر به اردبیل و مشگین‌شهر
🔸به مناسبت روز بزرگداشت شیخ صفی‌الدین اردبیلی و پانصد و بیست و چهارمین سالگرد تأسیس سلسله صفویه

▫️با روایتگری حمیدرضا حسینی و دکتر پیام فرهادی

◽️زمان: شامگاه سه‌شنبه، ۳۱ تیرماه تا جمعه، ۳ مردادماه ۱۴۰۴

▫️خدمات: اتوبوس و.آی.پی ۲۵ نفره تخت‌خواب‌شو، یک شب در اتوبوس، دو شب اقامت در هتل ملل اردبیل (سه ستاره تاپ) در اتاق‌های دو، سه و چهارتخته، ۳ وعده صبحانه، پذیرایی نیم‌روزی، بیمه مسافرتی، راهنمای رسـمی گردشـگری، هدیه یادبود (۳ وعده‌ ناهار و ۲ وعده شام برعهده هم‌سفران گرامی است).

▫️قیمت: اتاق‌های سه و چهار تخته: ۱۲ میلیون و ۹۵۰ هزار تومان / اتاق‌های دوتخته: ۱۳ میلیون و ۵۰۰ هزار تومان

◽️این برنامه با شرکت حداقل ۱۶ نفر و حداکثر ۲۳ نفر برگزار خواهد شد.

🔺 برای دریافت کاتالوگ سفر و ثبت‌نام با شماره ۰۹۰۱۴۲۱۶۲۶۳ تماس بگیرید یا به واتساپ آن پیام دهید.

@mashghetarikh

⚫️با اندوه بسیار دریافتیم که خانم مهرانگیز ایمن‌پور، هنرمند نقاش و از همسفران مشق تاریخ، در خلال حملات اسرائیل به میهن عزیزمان، جان باخته‌اند. فقدان این هنرمند ارجمند را به خانواده محترم ایشان تسلیت می‌گوییم و برای‌شان صبر و سلامتی آرزومندیم. روانش مینوی و یادش مانا باد!

@mashghetarikh

🌀۱۲ تیرماه، صد و یکمین سالروز قتل میرزاده عشقی

«شکست طرح جمهوری‌خواهی، قبضه کامل قدرت توسط سردارسپه را تا آبان‌ ۱۳۰۴ به تعویق انداخت. نقشه تغییر کرد و قرار شد که رضاخان به‌جای آن‌که نخستین رئیس‌جمهور ایران باشد، سرسلسله پادشاهی پهلوی شود.مانع اصلی‌، همان اقلیت سرسخت در مجلس و حامیان‌شان در بیرونِ مجلس بودند. تجمعات روزهای پایانی سال ۱۳۰۲ و آغاز ۱۳۰۳ نشان داد که این گروه در بسیج طبقات گوناگون و کشاندن آن‌ها به صحنه دستی قوی دارند و اگر مهار نشوند، پادشاهی پهلوی پا نمی‌گیرد.

یکی از مخالفانی ‌که سخنانش تأثیر زیادی بر مردم داشت، میرزاده عشقی، شاعر طنزپرداز و مدیر روزنامه «قرن بیستم» بود. هجونامه‌های بلندبالای او در نقد جمهوری که در آن‌ها یکایک طرفداران این طرح در مجلس را با عباراتی ‌گزنده و دشنام‌آلود نواخته بود، دست به دست می‌گشت و نقل محافل بود. اگر طرفداران پهلوی، عشقی را از میان برمی‌داشتند، با یک تیر دو نشان می‌زدند: هم از شرّ او خلاص می‌شدند و هم زهر چشمی از بقیه مخالفان می‌گرفتند.

حدود ساعت ۱۰ صبح روز ۱۲ تیر ۱۳۰۳ دو مرد ناشناس به خانه عشقی در سه‌راه سپهسالار رفتند و او را هدف گلوله قرار دادند. مأموران نظمیه پیکر نیمه‌جانش را به بیمارستان نظمیه بردند که از نظر دوستان عشقی به‌منزله تمام کردن کارِ ناتمام تروریست‌ها بود اما پیش از آن‌که او را به جای امن‌تری ببرند، بر اثر شدت جراحات درگذشت.

پیکر عشقی را از بیمارستان به خانه‌اش بردند، غسل دادند و شبانگاه در مسجد و مدرسه سپهسالار به امانت گذاشتند. سپس اعلانِ کاغذی کوچکی پخش کردند که روی آن نوشته شده بود: «عشقی مُرد. هر کس بخواهد از جنازه این سید شهید مشایعت کند، فردا صبح بیاید به مسجد سپهسالار». شمار زیادی از مردم شب را در مسجد سپهسالار ماندند، چون شایع شده بود که نظمیه می‌خواهد جنازه او را شبانه دفن کند و مانع از بهره‌برداری‌های سیاسی بشود.

فردا صبح، جماعت زیادی که شمار آن‌ها را تا سی هزار نفر نوشته‌اند، به بهارستان آمدند و عَماری عشقی را که پیراهن خونین‌اش را بر آن نهاده بودند، از میدان بهارستان به‌سوی گورستان ابن‌بابویه در ری تشییع کردند. این، نخستین مراسم بزرگ تشییع در بهارستان بود و آغازی شد بر رسمِ آوردن پیکر سیاستمداران و دولتمردانِ مقتول و متوفی به مدرسه سپهسالار و تشییع آن‌ها از مقابل این مدرسه».
(برگرفته از کتاب «میدان بهارستان؛ رویدادها و تحولات تاریخی از ۱۱۸۸ تا ۱۳۹۹»، نوشته حمیدرضا حسینی، انتشارات گهگاه، چاپ اول: ۱۴۰۴)

@mashghetarikh