Мы помним героев. Мы не забываем их.
Песня на мои стихи, посвященная герою Украины, которого застрелили оккупанты.

ГОНАР

Ён паліў цыгарэту. I спыталі яго.
Як ён ім адказаць быў павінны?
Ён сказаў роўна тое, што хвалюе яго.
Адказаў годны сын Украіны.

Патрыёта застрэлілі гады ва ўпор,
Бо баяліся так гэтай фразы,
Як баяцца ўчуць для сябе прыгавор.
Кулямётны адказ на абразу.

Дык застрэлілі вы не яго, а сябе,
Бо стаў гонар яго бессмяротны.
Ён памёр, але выйграў у той барацьбе,
Дзе вы нават няздольны, нягодны.

Вы — бандыты, забойцы, якіх у свеце шмат,
І забойства для вас — то руціна.
А герояў не дужа. Яны нарасхват.
Слава ім! Хай жыве Украіна!

©️ Максім Перапяліца

18 кастрычніка 1906 года нарадзіўся беларускі паэт Алесь Салагуб

Вучыўся ў Віленскай беларускай гімназіі, браў удзел у руху Грамады і Таварыства беларускай школы. Зняволены польскімі ўладамі, сядзеў у турме. У 1928 годзе перайшоў у БССР, дзе вучыўся ў аспірантуры Інстытуту літаратуры і мастацтва Акадэміі Навук. Аднак, у 1933 годзе арыштаваны саветамі і як многія прадстаўнікі беларускай інтэлігенцыі ў савецкай дзяржаве быў расстраляны.

​​Тыдзень да страшнай гадавіны ў беларускай гісторыі. У ноч с 29 па 30 кастрычніка 1937 г у мінскай турме нкус былі расстраляныя больш за 100 прадстаўнікоў беларускай інтэлігенцыі. Падзеі той ночы ўсё яшчэ адгукаюцца болем у сэрцах сучасных беларусаў, і невядома, калі той боль сціхне.

Але болю вакол нас і так дастаткова. Паэтаў памятаюць за вершы, а вершы расстраляць у савецкіх катаў не атрымалася. Яны жывуць і будуць жыць.

Наступныя сем дзён мы будзем узгадваць вершы расстраляных паэтаў. Боль яны не сцішаць, але ж вершы добрыя.

Тодар Кляшторны

Завечарылася бярозавая просінь,
У далях вечар дым пераліваў.
А Млечны Шлях
На сіняватых плёсах
Заранкамі дарогу вышываў.

Мне марыцца:
Нібыта той дарогай
З адвечнасці вярнуліся гады…
Я не паэт,
А хлопчык басаногі, —
За рубяжамі свет і гарады.

Нібы з туманаў выплыла паданне
Пра гэта возера,
Як сведку дзіва-дзей;
Я ўспамінаю першае каханне
І першы хмель разбураных надзей.

З тае пары я шмат перамяніўся
(Цвітуць да часу ў жыце васількі),
О вечар, вечар,
Што завечарыўся,
Куды сплылі ружовыя вянкі?!

1927

Жыве памяць!
Жыве Беларусь!

На працягу сямі дзён мы ўзгадваем рэпрэсаваных паэтаў.

У Алеся Дудара шмат файных вершаў пра светлую прагрэсіўную будучыню, якая чакае краіну. На жаль, будучыня надыйшла зусім іншая, і зараз тыя пазітыўныя вершы гучаць трагічна. Таму вось вам проста прыгожыя рамантычныя радкі.

Алесь Дудар

Заблудзіла зялёная зорка –
Атуманіў яе сусьвет…
У зарніц залатой паласе
Заблудзіла зялёная зорка.

І вандруе ў срыбрыстай расе
І шукае дарогі ў змроку…
Заблудзіла зялёная зорка –
Атуманіў яе сусьвет.

1925

Жыве памяць!
Жыве Беларусь!

Віншуем палітычных вязняў, якія адзначаюць свой Дзень народзінаў у кастрычніку.

Рэжым працягвае запалохваць грамадства, рэпрэсіі доўжацца ўжо больш за 5 гадоў. У турмах для “палітычных” створаны самыя жорсткія і нечалавечыя ўмовы. Знішчаецца беларускі народ…
Гэта страшны, неадваротны  і цыклічны працэс, асабліва ўлічваючы злачынствы сталіншчыны і рэпрэсіі на нашай зямлі.

Заклікаем міжнародную супольнасць і палітыкаў спрыяць як мага хутчэйшаму вызваленню закладнікаў рэжыму.

Свабоду палітвязням!

Ад беларусаў Беластока.
#МыРазам

На працягу сямі дзён мы ўзгадваем рэпрэсаваных паэтаў.

Юлі Таўбін - фантастычны паэт. Кожны радок - чарадзейства, кожны верш адчуваеш. Колькі ў іх сіл, і маладосці, і жыцця, і любові, і любові да жыцця. Пачытайце.

Люблю я край, дзе вечары
Ў далёкім небе сьцеляць столкі
І промні ранічнай зары
Вітаюць юныя пасёлкі.

Там дымнай занізьзю палі
Ня будуць зьвіты і затканы,
Там буры-ветры разьмялі
Сьляды забытага кургана.

Цьвітуць сады… Сінее высь…
Бруіцца зорнае насеньне…
Як добра будзе тут калісь
Зарыцца з галавою ў сене!

Ці пад няўпынны зорны бег
У неабсяжным сінім глянцы
Раскласьці вогнішча-начлег
Ля стромкіх сосен на палянцы…

Калосьсяў сьпелых сумны звон
Супыняць людзі, бы асілкі,
І прынясуць ім буйны плён
Зубцамі жорсткімі касілкі.

А потым прыдзе лістапад, —
І восень смуглая угледзіць,
Як будзе вецер лашчыць сад
І граць на яблынкавай медзі.

Ах, гэты край нізін і круч,
Равы, суглінкавыя пашы…
Табе ў адзнаку — „Беларусь“
Надалі назву продкі нашы…

1928

Жыве памяць!
Жыве Беларусь!

На працягу сямі дзён мы ўзгадваем рэпрэсаваных паэтаў.

Ізі Харык

Спявала ноч пяшчотнаю гітарай,
мая самота — ночы пераліў,
ні клопат не цвяліў,
ні смутак не паліў —
сінела ноч, зрабіўшыся гітарай,
гучаў яе пяшчотны пераліў.

І ад зямных палёў да ціхіх зораў
дрыготка ўзносіўся за зыкам зык,
і прамяністы ліўся красавік,
і прагавіта вёў я гукам лік.
Вясна квітнела ў трапятанні зораў,
душа мая лілася ў красавік.

Паветра саладзела, і вясной
цяплом густым сагрэлася зямля.
Зрабіўся я шчаслівым спакваля,
прыняўшы цішыню майго жылля,
імкнуў у даль, захоплены вясной,
і любай мне была мая зямля.

Гэты верш у арыгінале напісаны на ідышы (пераклала Ганна Янкута), але няхай у шэры восеньскі дзень ад яго стане цёпла кожнаму беларусу.

Жыве памяць!
Жыве Беларусь!