عشق، انسانها را درمان می کند، هم کسی که آن را ابراز کند و هم کسی که آن را دریافت کند.

گاهی یک فاجعه، تنها جان انسان‌ها را نمی‌گیره؛ بلکه روان یک جامعه را زخمی می‌کنه.
به این تجربه‌ جمعیِ آسیب، ترومای جمعی می‌گن.

ترومای جمعی فقط یک درد فردی نیست؛ بلکه ضربه‌ای به بافت اجتماعی، حس تعلق و اعتماد در یک جامعه است.
Kai Erikson این پدیده را چنین تعریف می‌کنه:
«ضربه‌ای به ساختارهای اساسی زندگی اجتماعی، که افراد را از حس زندگی در یک جامعه‌ی حمایتی محروم می‌کنه.»

در اثر ترومای جمعی، علائمی چون استرس مزمن، افسردگی، اضطراب، خشم جمعی و بی‌اعتمادی گسترده بروز پیدا می‌کنه.
این آسیب‌ها تنها به نسل حاضر محدود نمی‌شن؛ بلکه می‌تونن از راه الگوهای رفتاری، روایت‌های فرهنگی، و حتی تغییرات ژنتیکی، به نسل‌های بعدی منتقل بشن.

مواجهه با این نوع از آسیب نیازمند دو فرآیند مهمه:
۱) پردازش آگاهانه‌ی دردها و فقدان‌ها،
۲) بازسازی اعتماد در نهادهای اجتماعی.

همچنین برای مراقبت فردی، گاهی لازمه از اخبار و اطلاعات استرس‌زا فاصله بگیریم، ارتباط‌های حمایتی ایجاد کنیم، و به فعالیت‌هایی بپردازیم که حس کنترل و معنا را بازسازی می‌کنن.

ترومای جمعی زخم خاموشیه که بدون توجه و ترمیم، می‌تونه سال‌ها در روان یک ملت باقی بمونه.

آلفرد آدلر، روان شناس مشهور اتريشى، به بيماران اندوهگين خود مى گفت:
اگر از اين نسخه پيروى كنيد ظرف ١٤ روز معالجه خواهيد شد.
" هر روز فكر كنيد چطور مى توانيد يك نفر ديگر را خوشحال كنيد. "
زيرا انديشه خوشحال كردن ديگران ما را از تفكر درباره خودمان باز مى دارد و بزرگترين عامل نگرانى ، ترس و اندوه انديشيدن درباره خود است.
شادمانى انسان و شادمانى ديگران به يكديگر وابسته است!

رنج یکدیگر را محترم بشماریم، ظرفیت روانی و عاطفی هریک از ما متفاوت است.

وقتی خشمگین می شوید، دست ها کمتر از حالت عادی در اختیار بخش منطقی مغز هستند. همین علت ساده عامل بسیاری از جنایت هاست و چه بسیار افرادی که در حالت خشم طرف مقابل را هل داده اند، یا مشت به صورت او زده اند یا لیوانی را به سرش کوبیده اند و ماجرا رنگ خون گرفته است.

یک راه ساده و عملی این است که موقع عصبانیت، دست های خود را به پشت کمر ببرید، در هم حلقه کنید و آنها را نادیده بگیرید. این روش هم اکنون در برخی کشورهای اروپایی به دانش اموزان یاد داده می شود و میزان خشونت فیزیکی را کاسته است.

تنفس عمیق دیافراگمی به افراد کمک می‌کند تا احساس راحتی کنند. حتی می‌توانید سرعت شمارش اعداد را کندتر سازید. مثل شمارش شیوه قدیمی یک کشتی بخار، دو کشتی بخار و… . اگر شمارش کشتی بخار زیاد خوشایند نبود، به‌جای آن می‌توانید بشمارید: یک شکلات، دو شکلات و… یا هر چیز دیگری که برای شما خوشایند و خنده‌دار باشد. حتی می توانید نام فرزندتان را در شمارش بیاورید.

خلایق در تو حیرانند و جای حیرتست الحق
که مه را بر زمین بینند و مه بر آسمان باشد

۱۷ قطعه از حسام‌الدین سراج

"از کوزه همان برون تراود که در اوست"

اگر توی فنجونت پر از احساسات بده
انقدر چیزهای خوب توش بریز تا بدا برن بیرون

دليل تمام استرس اضطراب و افسردگى‌هایمان اين است كه:
وجود خودمان را ناديده می‌گيريم و براى راضی كردن ديگران زندگى می‌كنيم.

اگر می‌توانستم برای خودم انگشتری با نوشته‌ای بر روی آن سفارش دهم احتمالاً این عبارت را انتخاب می‌کردم؛ "هیچ چیز نمی‌گذرد."

من معتقدم که هیچ چیز بدون این که اثری از خود به جای بگذارد، نمی‌گذرد و هر قدم کوچکی که برمی‌داریم، بر حال و آینده ما بسیار اثرگذار است.

مسیر، مقصد است!
عمر ما در راه سپری خواهد شد، پس از زیباترین راه برو.

"وقتی از طبیعتِ سطحی و پوچِ اندیشه‌های دیگران، تنگی نظرشان، حقارتِ دیدگاه‌هایشان و پستی نیت‌ هایشان و تعدادخطاهایشان کاملا آگاه می‌شویم، ‌کم کم به چیزی که در سرشان می‌گذرد بی‌تفاوت می‌شویم. زیرا زمین مملو از آدم‌هایی است که ارزش هم‌صحبتی ندارند. ‌

به نظرت واقعا عاقلانه است که ما نظرات چنین آدم‌هایی را جدی بگیریم؟‌

چرا اجازه دهیم که قضاوت‌هایشان تعیین کند که ما چگونه آدمی باشیم؟

آیا نوازنده از تشویق بلند حضار مسرور می‌شود،اگر بداند همه‌ی مخاطبانش ناشنوا هستند؟

از لحاظ روانشناسی ما این وظیفه رو نداریم که...

۱. همه‌ی آدم‌ها رو نجات بدیم یا بهشون کمک کنیم.
۲. کاری کنیم که همه تو هر شرایطی از ما خوششون بیاد.
۳. همه‌ی کارها رو خودمون به دوش بکشیم.
۴. همه رو راضی نگه داریم.
۵. همیشه همه‌چیز رو به تنهایی تو خودمون نگه داریم.

بلکه وظیفه‌ی ما اینه که...
۱. به همه محبت کنیم.
۲. خود واقعیمون باشیم.
۳. بیشتر از بقیه روی خودمون تمرکز کنیم.
۴. عقاید و نظرات خودمون رو داشته باشیم.
۵. گهگاهی یه وقفه به خودمون بدیم و نفس عمیق بکشیم.

شمس:مومن کیست؟
مولانا: آنکه سر از سجده معبود بر ندارد

شمس: مومن کیست؟
مولانا: آنکه دل نمی آزارد.....

ذهنی که پیوسته در معرض اطلاعات بی‌وقفه است، توان تفکر عمیق رو از دست میده.

ما اغلب با گذشته‌مان مثل مسافری ناخوانده رفتار می‌کنیم؛ در را به رویش می‌بندیم، وانمود می‌کنیم که نیست. اما گذشته، خاموش نمی‌شود. خودش را در اضطراب‌ها، در روابط، در شب‌بیداری‌های بی‌دلیل نشان می‌دهد.
فراموشی، یک مهارت نیست؛ یک خودفریبی است.
تنها زمانی که با گذشته گفت‌وگو می‌کنیم – نه برای سرزنش، بلکه برای فهم – کم‌کم صدایش از فریاد به زمزمه می‌رسد.
رهایی، نه در پاک کردن حافظه، که در آشتی با آن است.

🎼 من و تو

«نگر تا سخن نگویی
مگر خویشتن را چنان بینی
که اگر سخن نگویی
تو را ناگفتن بسوزد!»

یه روزایی کوه رو جابه‌جا می‌کنی،
یه روزایی فقط از تختت تا مبل می‌ری،هر دوش لازمه.

بعضی روزا پر از انرژی و انگیزه‌ای، بعضی وقتا فقط در حد زنده موندن کاری می‌کنی. هر دوش طبیعیه و نباید بابتش خودتو سرزنش کنی. همه‌ی روزها قرار نیست قهرمانانه باشن، بعضی وقتا زنده‌ موندن یعنی پیروزی.
استراحت و توقف هم یادت نره که بخشی از رشدن.
می‌تونی بدون احساس گناه، به خودت برای روزهای کم‌انرژی هم حق بدی؟