در دنیایی پر از سر و صدا و نظرات ثابت، تسلط بر هنر سکوت می‌تواند ابزار قدرتمندی باشد.

مارکوس‌اورلیوس که یک فیلسوف رواقی است با این سخن به چند نکته اشاره دارد. 

۱. حفاظت از آرامش خود: با انصراف از بحث‌ها یا درگیری‌های غیرضروری، از آرامش ذهنی خود  محافظت می‌کنید و بر آنچه واقعاً مهم است تمرکز می‌کنید.

۲. پرهیز از منفی‌نگری: درگیر شدن در هر مشاجره یا بحثی می‌تواند انرژی شما را تخلیه کند و ذهن شما را پر از منفی‌نگری کند. گاهی سکوت قدرتمندتر و عاقلانه‌تر است.

۳. تمرکز بهتر: انرژی خود را به سمت اهداف و رشد شخصی خود هدایت کنید. با هدر ندادن زمان بر روی مسائل بی‌اهمیت، می‌توانید بر روی آنچه واقعاً شما را به جلو سوق می‌دهد تمرکز کنید.

۴. خرد در سکوت: در دانستن اینکه چه زمانی صحبت کنیم و چه زمانی سکوت کنیم، حکمتی وجود دارد. هر موقعیتی نیاز به نظر شما ندارد و گاهی اوقات مشاهده و یادگیری بهترین اقدام است.

۵. احترام به نظرات دیگران: به دیگران اجازه دهید نظرات خود را بدون احساس نیاز به مخالفت با آنها بیان کنند. احترام به دیدگاه‌های مختلف می‌تواند به تعاملات هماهنگ‌تر منجر شود.

۶. خودکنترلی: اعمال گزینه عدم نظر نوعی خودکنترلی است. این نشان‌دهنده بلوغ و درک عمیق اولویت‌های شماست.
@metaphortherapy🌼

«بیون می‌گوید گاهی ما چیزی را تجربه می‌کنیم که نام ندارد؛ ترسی بی‌نام، که پیش از زبان و اندیشه است، او آن را نام‌ناپذیر می‌نامد: Nameless Dread.
وقتی روان نمی‌داند از چه می‌ترسد، فقط می‌خواهد فرار کند.» در زیر بمباران، روان هنوز کار می‌کند؛ اما نه برای فکر کردن بلکه برای زنده ماندن.

بیون می‌نویسد:
«panic without catastrophe»
وحشتی بی‌دلیل... چون فاجعه هنوز به زبان نیامده. ما هنوز در لحظه‌ای هستیم که فاجعه در حال شدن است و همین تحملش را دشوارتر می‌کند. روان در وضعیتی میان ندانستن و نتوانستن گیر افتاده. نه آن‌قدر نزدیک که فاجعه را لمس کند، نه آن‌قدر دور که فراموشش کند و درست در این میانه، بدن می‌لرزد و فکر کردن عقب می‌نشیند.

بیون می‌گوید: وقتی فکر کردن ممکن نیست، روان شروع می‌کند به دفاع‌های خام، پرتابِ محتوا به بیرون، یا انجمادِ کامل؛ مثل کودکی که چیزی دیده اما هنوز زبان ندارد برای گفتنش. این همان وحشت بی‌نام است. بی‌فریاد، بی‌تصویر، بی‌معنا... و اگر زنده بمانیم، شاید سال‌ها بعد بتوانیم آن را روایت کنیم.

اگر نمی‌توانی فکر کنی، خودت را سرزنش نکن. بیون می‌گوید گاهی روان فقط تلاش می‌کند زنده بماند نه اینکه معنا بدهد یا تحلیل کند و همین خودش یک کار بزرگ است: "دوام آوردن، بدون فروپاشیدن."

اگر فقط توانسته‌ای بخوابی، اگر فقط خیره شده‌ای به دیوار یا فقط بغض کرده‌ای، بدنت دارد کاری می‌کند که از پس افکارت برنمی‌آید، می‌توانی به سراغ دوستانت بروی و حرف بزنید از هرجا، هر خاطره، هر چیزی که بی‌فکر به زبان می‌آید.

تو فقط سخن بگو و فقط باش، همین.
@metaphortherapy🌼