🌱
فروپاشی یک زبان و فرهنگ
جماعتی بی‌هویت و بی‌شناسنامه
مالباختگانی بی‌خبر...

@midhistor

🌱
پایان شاهنامه

اگر پایان شاهنامه را فرجام جنگ ایران و تازیان بدانیم، خوش نیست.
اما چنانچه کشته شدن ماهوی سوری که دستش به خون یزدگرد آلوده بود را پایان شاهنامه بدانیم، خوش است.

چو این نامورنامه آمد به بُن
ز من روی کشور شود پرسَخُن
از آن پس نمیرم که من زنده‌ام
که تخم سخن را پراکنده‌ام
هر آن کس که دارد هُش و رای و دین
پس از مرگ بر من کند آفرین


@midhistor

🌱
گاهی اوقات!!

گاهی با دست خودمان کار را خراب می‌کنیم. «گاهی» یک واژۀ فارسی از ریشۀ گاه است.
انگلیسی‌ها برای این مفهوم، کلمۀ sometimes را دارند. از آنجا که انگلیسی نوۀ فارسی شمرده شده و دور از خاستگاه خود تکامل یافته، از ریشه‌ها و پردازش‌های معمول زبانی به دور افتاده است.
مثلاً به پروانه می‌گویند butterfly (کَرۀ پرنده) کنایه از پرواز نرم و نیز مثال‌های مشابه...

و اما، دسته‌گل کنونی و‌ مورد بحث را مترجمین به آب داده‌اند که sometimes را به جای گاهی، به شکل بعضی اوقات ترجمه کرده‌اند. کار زمانی خراب‌تر شد که برخی آن را به شکل «گاهی اوقات» به کار بردند!

یک مثلی هست، آواز خر در چمن...

@midhistor

🌱

شمشیرهای ما مرزها را می‌گشاید و دانش و فرهنگ ما دل‌ها و مغزها را به زیر درفش ما فرو خواهد خواند.

شاپور یکم

@midhistot

🌱
قهرمانان خاموش تاریخ

یعقوب لیث، فرزند دهقانان سیستان، با شمشیرش خلافت عباسی را به لرزه انداخت و نام ایران را دوباره در تاریخ فریاد زد. او پایه‌گذار سلسلۀ صفاریان بود و نخستین بار پس از ساسانیان، حکومتی ایرانی بدون وابستگی به خلافت عربی را بنا نهاد.

ماتینا و مهریماه

@midhistor

🌱
آیا ایران یک ملت تاریخی است؟

نگاهی به هم‌خانوادگی زبان معماری ایران در این پهنۀ جغرافیایی، یکی از هزاران دلیل بر اثبات خودآگاهی ملی ایرانیان است.

تصاویر و نقشه‌ها را در #سیمرغنامه ببینید.

@midhistor

🌱
آیا ما ایرانی‌ها یک سلیقۀ جمعی داریم؟

امی فارسی نانیم، حافظ که گِه فهمیم... (گیلکی)

سروش صحت
الناز نجفی، معمار و پژوهشگر

@midhistor

🌱
عزیز در غربت، غریب در وطن

آرش فولادوند، آهنگساز و رهبر ارکستر:
پس از اجرای عاشقانه‌ها، از نگینه امانقلوا در تاجیکستان تقدیر شد، سارا نائینی به غربتش در آمریکا بازگشت و وحید تاج ممنوع‌الکار شد...

تلخ مثل سرنوشت هنرمندان ایرانی...

@midhistor

خطای سهوی یا رفتار عمدی؟

متاسفانه کارهایی که جمهوری اسلامی به ویژه طی ۳۰ سال گذشته در حوزۀ جمعیتی انجام داده است، مصداق بارز فراهم نمودن زمینه‌های تجزیۀ سرزمینی ایران است.

سال‌هاست که تمام دولت‌های جمهوری اسلامی بر تبل موضوع بومی‌گزینی و اجرای آن در کشور می‌کوبند. رسانه‌های حکومتی هم تمام‌قد پشت این حرکت ضدملی ایستاده و از بام تا شام تبلیغش می‌کنند.
این عمل دقیقا نقطۀ مقابل اجرای طرح ملی آمایش سرزمین در گذشته است که یک‌چهارم جمعیت شاغل در نهادها و ادارات دولتی، در حال گردش در مناطق و استان‌های کشور بوده و این امر باعث اختلاط مدام و طبیعی جمعیت کشور و تقویت حس ملی می‌گردید.

امروزه لغلغۀ زبان رسانه‌های حکومتی این است که، اقوام مختلف ترک و لر و کرد و بلوچ و فارس و عرب و گیلک... در سایۀ وحدتی که نظام اسلامی پدید آورده، علیرغم تفاوت‌های نژادی و زبانی و فرهنگی، اما فعلا در صلح و آرامش در کنار هم زندگی می‌کنند!

بحث اقوام از دهه ۷۰ و با فعالیت‌های حزب مشارکت در خوزستان رواج یافت. تا پیش از آن، ایرانیان با چنین مفهومی جهت مرزبندی میان خود آشنا نبودند.
آنچه بود حداکثر شامل تهرانی و شهرستانی یا شهری و روستایی و تقسیمات قراردادی اداری کشور می‌شد.

اما اکنون و با پافشاری بر طرح خائنانۀ بومی‌گزینی، زمینه برای مراحل بعدی و نیز دادن اختیارات به استان‌های اینک قومی شده، فراهم گشته است.
گروهی هم استخدام شده‌اند تا با تکرار اینکه ایران هرگز تجزیه نخواهد شد، روی اتفاقات موجود را پوشانده و دلسوزان را از یافتن چاره برای این وضعیت مرگبار، منصرف نمایند.

چنانچه ایران در آینده سرنوشت محتومی نیابد و در زمان استقرار دولتی ملی، سه کار بر زمین مانده را باید به فوریت برای نجات کشور انجام داد:

۱- پر کردن لوت با آب شیرین شده از مکران، به کمک جازموریان (طرح مهندس شاهبداغی).

۲- اجرای گستردۀ طرح آبخیزداری علمی، و پایان دادن به نهضت سیاه سدسازی.

۳- آغاز اجرای طرح آمایش سرزمین (معکوس بومی‌گزینی).

⭕️

🌱
ای دیو سپید پای در بند
ای گنبد گیتی ای دماوند
شو منفجر ای دل زمانه
وآن آتش خود نهفته مپسند
خامش منشین، سخن همی‌گوی
افسرده مباش خوش همی‌خند
پنهان مکن آتش درون را
زین سوخته‌جان شنو یکی پند
گر آتش دل نهفته داری
سوزد جانت، به جانت سوگند

ملک‌الشعرای بهار

دل گر چه درین بادیه بسیار شتافت
یک موی نفهمید ولی موی شکافت
اندر دل من هزار خورشید بتافت
آخر به کمال ذره‌ای راه نیافت

ابن سینا
روز پزشک

زمانی که هیچکس اصرار نداشت حتما باید غیرفارسی صحبت کند...

تبریز، ۱۳۵۵

🌱
مرگ آبخوان‌ها

مهرداد ایران‌مهر
بیش از ۷۰ درصد آب‌های سطحی و زیرزمینی کشور به مصرف کشاورزی می‌رسد. بهره‌وری مصرف آب در بخش کشاورزی با لحاظ شیوه‌های سنتی کنونی، کمتر از ۳۰ درصد است.
این یعنی ۷۰ درصد آب مصرفی در این حوزه هدر می‌رود. و بدان معناست که نیمی از آب شیرین موجود کشور، در بخش کشاورزی است که از دسترس خارج می‌شود...

@midhistor

دنبالۀ نوشتار👇
https://kuroshebozorg.blogsky.com/1404/06/10/post-337/

با ۱۶۲ (صداوسیما) تماس بگیرید و بخواهید تا فصل‌های بعدی برنامۀ دونقطه هم ساخته شود.

در کنار کلی برنامه‌های بی‌محتوا، از دستشان در رفته و یک برنامۀ خوب هم ساخته‌اند. البته نیما کرمی و پدرش از مجریان شناخته‌شده هستند.

📞۱۶۲

.
آذر ۱۳۲۵، با عقب‌نشینی ارتش سرخ از آذربایجان، فرقه دموکرات به رهبری سیدجعفر پیشه‌وری در هم شکست. رؤیای «خودمختاری به سبک شوروی» که یک سال بر بخشی از ایران سایه انداخته بود، ناگهان فرو ریخت و اعضای فرقه به سوی مرزهای شمالی گریختند.
بر خلاف تصورشان، بسیاری از آنان به اردوگاه‌های کار اجباری در سیبری تبعید شدند. از آن پس، هر کدام در گوشه‌ای از جهان آواره و سرگردان ماندند؛ بی‌آنکه جایی برای آرامش بیابند.
‌
اینجا بود که تازه دریافتند بهشت واقعی همان ایران بود؛ وطنی که علیه آن شوریده بودند و ناخواسته از آن رانده شدند.
درس این واقعه روشن است: وطن، با همه رنج‌ها و کاستی‌هایش، تنها پناهگاه حقیقی فرزندان خویش است. هرکه بر آن بشورد و دست در دست بیگانه نهد، دیر یا زود به همان سرنوشت دچار خواهد شد: آوارگی، عذاب وجدان و مرگی بی‌نام در غربت.
‌
امروز نیز آنان که در توهم تجزیه و بیگانه‌پرستی سرمست‌اند، باید این آینه تاریخ را پیش چشم بگذارند. پایان خیانت چیزی جز غربت و آوارگی و بی‌وطنی نیست. ایران، همان بهشتی است که قدرش را تنها زمانی می‌فهمیم که آن را از کف داده باشیم؛ و چه تلخ است که این فهم، همواره دیر و بی‌ثمر برسد.
‌
‌