🎰 Казіно паўсюль: новае аблічча беларускай “сацыяльнай палітыкі”

У Беларусі рэклама анлайн-казіно лезе з кожнага шчылу — тэлевізары, тэлеграм-каналы, білборды, блогеры. У краіне, дзе незалежныя СМІ забароненыя, а адукацыйныя праекты выціскаюцца з прасторы, легалізаваныя гульнявыя залежнасці атрымліваюць поўную падтрымку.

🎯 Казіно тут — гэта не пра забаўкі. Гэта пра ўцягванне людзей у сістэму, дзе прайграеш усё: грошы, час, самапавагу.
Улады, замест інвестыцый у культуру ці адукацыю, адкрываюць новыя “фэстывальныя” партнёрствы з ігральнымі платформамі.

Гэта не проста трывожны сігнал — гэта чарговы механізм утрымання людзей у стане кантралюемага адчаю.

Мая Краіна Беларусь

"Яшчэ адна маленькая, але важная перамога беларускага духу:
Сяргей Ціханоўскі атрымаў Нацыянальны пашпарт Беларусі.

Гэта не проста дакумент — гэта сімвал таго, што незалежнасьць жыве не толькі ў паперах, але і ў сэрцах. І асабліва кранальна, што ў гэты момант побач былі і іншыя, хто ад самага пачатку змагаецца за свабоду — Тарас Сякерка і Аляксандр Кабанаў.

Разам з Сяргеем мы былі рады выдаць пашпарт яшчэ аднаму беларусу."

- такі пост апублікаваў у сваім інстаграм-акаунце Беларускі пашпартны цэнтр.

📄 Замовіць Нацыянальны пашпарт можна на сайце: belarus-passport.com ці па спасылцы ў профілі https://www.instagram.com/belaruspassportcenter?igsh=c3g2OGhyMTZjMWs4

🎤 У Бешанковіцкай школе вучань выканаў песню «Дом родной, где любят сердцем, всем разлукам вопреки», прысвяціўшы яе «братам-расіянам» з Чувашскай Рэспублікі.

Гэта выступленне — чарговы прыклад таго, як у беларускіх школах праз «культурную дыпламатыю» фармуецца лаяльнасць да расійскага «брацтва» замест самавітай беларускай ідэнтычнасці. Замест беларускіх песень, гісторыі і культуры — замілаванне чужой імперыяй.

Наш «дом родны» — гэта Беларусь. З мовай, культурай і памяццю, якую не зацягнуць ні «браты», ні «союзы».

Мая Краіна Беларусь

🕯 29 чэрвеня 1940 — дата, якая засталася ў памяці тысячай бязмоўных крыкаў

Сёння — гадавіна адной з найбуйнейшых масавых дэпартацый у гісторыі Заходняй Беларусі. 29 чэрвеня 1940 году савецкія ўлады сілай вывезьлі ў Сібір 23 тысячы чалавек: сем’і інтэлігенцыі, сяляне, святары, настаўнікі, былыя службоўцы Польскай дзяржавы. Людзей забіралі ноччу, не даючы сабрацца, везлі ў перапоўненых вагонах — у холад, голад, няведанне.

Гэтая дэпартацыя была часткай цэласнай палітыкі савецкага рэжыму па знішчэнні беларускай ідэнтычнасці, укаранення страху і паслухмянасці. Шмат хто з вывезеных ніколі не вярнуўся дадому.

Сёння мы ўшаноўваем іх памяць. Памятаем, каб не дапусціць паўтору.

Мая Краіна Беларусь

🧷 «Нараджайце, каб было каму працаваць і плаціць пенсіі» — так у чарговы раз выказалася Наталля Качанава.

Сенатарка рэжыму прамым тэкстам тлумачыць ролю жанчыны ў краіне: быць інструментам для падтрымання бюджэту, які развальваецца. Ні слова пра сацыяльную абарону, умовы працы, якасць жыцця — толькі голая патрэба дзяржавы ў рабочай сіле. Як у савецкія часы: народ — як рэсурс, а чалавек — як шрубка.

Жанчына ў Беларусі — не функцыя. І дзеці — не «страхоўка» для пенсійнага фонду. Пакуль не будзе годных заробкаў, бяспекі, правоў і павагі — прымус і прапаганда не народзяць будучыню.

Крыніца відэа: Беларусь live

🧈 Бараніцца ад падробак — нават масла!

На Брэст-Літоўскім масле цяпер з’явілася ахоўная маркіроўка, якую відаць толькі ва ўльтрафіялеце. Гэта зроблена, каб абараніць якасны беларускі прадукт ад фальсіфікатаў. І асабліва — ад падробак у Расіі, дзе беларускую прадукцыю часам імітуюць наўмысна, скарыстаўшыся даверам спажыўцоў.

Беларуская якасць павінна заставацца сапраўднай — і быць абароненай. Бо нават у масле праўда мае значэнне.

Мая краіна — Беларусь

📘 «Пашпарт Новай Беларусі» з візай і штампамі

Наталля К. (імя змененае), грамадзянка Беларусі, атрымала працоўную візу ў Румыніі — у дакумент «Пашпарт Новай Беларусі». Яе віза была перанесеная з сапраўднага пашпарта, а памежнікі нават паставілі штамп аб перасячэнні мяжы. У Кіеве — яшчэ і пячатку пра шлюб.

Святар і грамадзкі дзеяч Сяргей Горбік тлумачыць: хутчэй за ўсё, чыноўнікі і памежнікі проста не распазналі, што гэты пашпарт не з’яўляецца афіцыйным дзяржаўным дакументам. Але ілюзія спрацавала: ні Румынія, ні Украіна праблемаў не стварылі.

🎭 Пакуль беларускія ўлады абвяшчаюць усе альтэрнатывы «несапраўднымі», на практыцы выяўляецца іншае: нават «сувенір» можа аказацца больш карысным, чым сапраўдны дакумент рэжыму.

Бо рэальная каштоўнасць — не ў галаграмах і водзяных знаках, а ў веры людзей у іншае, свабоднае жыццё.

Мая краіна — Беларусь

👕 Пакістанскі строй — made in Belarus

У Беларусі пачалі шыць традыцыйнае пакістанскае адзенне — куры і шальвары — спецыяльна для рабочых з Пакістана, якія прыязджаюць на беларускія будоўлі ды прадпрыемствы.

Усё выглядае як з паралельнай рэальнасці: замест годнай аплаты працы і належных умоў — “інтэграцыя” праз кравецкі цэх. Пакуль частка беларусаў з’яжджае ад рэжыму, у краіну завозяць танную працоўную сілу і прапануюць ёй не правы, а строі.

💬 У краіне, дзе міліцыянты ганяюцца за вышыванкамі і забараняюць нацыянальныя сімвалы, традыцыйнае пакістанскае адзенне атрымлівае вытворчую лінію і зялёнае святло. Дзіўны прыярытэт, калі «свае» ў загоне, а «чужыя» ў працы і з кроем.

Бо ў сістэме, якая знішчае сваё — чужое заўжды стане больш зручным.

Мая краіна — Беларусь

💈 У Менску падлетак зрабіў прычоску з лагатыпам біткоіна

Калі банкі — гэта не пра давер, а будучыня — у крыпце, то і на галаве мусіць быць адпаведна. У Менску падлетак вырашыў не марнаваць час на бэк-ап гаманца і зрабіў сабе прычоску з выразаным лагатыпам Bitcoin.

💸 На фоне татальнага кантролю і тэлеграм-перакладу за крыпту, гэта выглядае як сапраўдны акт фінансавага пратэсту. Валюта — у галаве, бо ў кішэні ўсё роўна нічога не застанецца пасля падаткаў.

🧠 Можа, гэта проста трэнд. А можа, новая форма веры ў тое, што лічбавая свабода — рэальней за любую нацвалюту.

Мая краіна — Беларусь

📚 30 чэрвеня — дзень нараджэння Чэслава Мілаша

У гэты дзень у 1911 годзе нарадзіўся Чэслаў Мілаш — выбітны польскі паэт, празаік, эсэіст і Нобэлеўскі лаўрэат (1980). Ён нарадзіўся ў Літве, у рэгіёне, які некалі быў часткай Вялікага Княства Літоўскага, і заставаўся ўсё жыццё глыбока звязаным з гэтым культурным асяроддзем — Літвой, Беларуссю, Польшчай.

📖 У сваіх знакамітых кнігах “Родная Еўропа” і “Шуканне Айчыны” Мілаш даследуе пытанні ідэнтычнасці, вытокаў, памяці — у тым ліку і пра беларускія землі, людзей і іх трагедыі. Гэтыя творы былі перакладзеныя на беларускую мову, як і шэраг ягоных вершаў, бо яны — частка нашага агульнага культурнага і гістарычнага ландшафту.

✒️ Мілаш адмаўляў савецкую цэнзуру і эміграваў у ЗША, дзе стаў важным голасам у вольным свеце. Ён — сведка і аналітык ХХ стагоддзя, чалавек, які не забываў сваю радзіму нават у выгнанні.

Мая краіна — Беларусь