از تو به کجا شکایت برم ؟!
اینجا همه طرفدار تو هستند.
روحم
عقلم
مغزم.

زورم به تو نرسید، خودمو فراموش کردم.

فقط میدونم اگه دل شکسته خونریزی می‌کرد و خونش بیرون میومد، حتماً اون لحظه من غرق خون میشدم.

نمیدونم شاید یه شب بغلت کردم و تو فکر کردی همه چیز قراره
درست بشه ولی فرداش هیچ خبری ازم نمیشه.

من برات همونیم که نه تونستی نگهم داری
نه طاقت دیدنمو با بقیه داری.

‏تا حالا از قطع رابطه با هیچکس ناراحت نشدم، چون انقدر بهش فرصت دادم که مطمئن شدم بی ارزش و به درد نخوره.

گفتی منو دوست داری ولی آدم با دشمنشم جوری نبود که
تو باهام بودی.

تو باعث شدی به کسایی که در حدم نیستن حسادت کنم.

به هر حال اثر همه چیز از بین میره، همه چیز.
بجز اولین سلام و آخرین خداحافظی.

بزرگسالی این شکلیه که گاهی تصمیم‌هایی میگیری که
باید با غمش کنار بیای.

واسه من خیلی وقته کنار گذاشتن راحت شده، هرکی میخوای باش هرچقدر میخوای واسم عزیز باش اما وقتی بهم احترام نذاری
وقتی دلمو بشکنی، انقدر راحت حذفت میکنم که به روزایی که
باهم بودیم شک کنی.

به تماشای خود بودم
و دیدم که چه بی‌رحمانه تنهاست و به ناچار قوی.

آره عوض شدی ولی نه به اندازه‌ای که بشه دوست داشت.

مغزم زخم شده از بس بهت فکر کردم.

چون همیشه از پس زندگی بر میای گمان کردن که هیچ‌ چیز اذیتت نمیکنه و حال خوبی داری.

پیدا کردن یکی دیگه کاری نداره که
چیزی که سخته فراموش کردن منه عزیزم.

تو لحظه‌ای را غمگین کردی و رفتی، پس از آن تمام لحظاتی که از راه رسیدند، به اندوه آغشته بودند.

آخرین بی‌احترامیش انقدر شدید بود که دیگه
خاطراتش هیچ ارزشی نداشت‌.

بعد از مرگ، قلب پنج دقیقه می‌تپه
تا ابد و پنج دقیقه نمیبخشمت که حس زندگی رو ازم گرفتی.

شاید دیگه هیچ‌وقت با همدیگه حرف نزنیم اما حداقل یکبار
توسط تو دوست داشته شدم و این بهترین حس دنیا بود.