شاید دیگه هیچ‌وقت با همدیگه حرف نزنیم اما حداقل یکبار
توسط تو دوست داشته شدم و این بهترین حس دنیا بود.

فقط اونجایی ک حتی دوستای صمیمیتم اجازه میدن بش پیام بدی
ولی دیگ خودت نمیخوای.

‏تا حالا از قطع رابطه با هیچکس ناراحت نشدم، چون انقدر بهش فرصت دادم که مطمئن شدم بی ارزش و به درد نخوره.

من چیز‌هایی رو با خنده تعریف کردم که بابت ثانیه ثانیه‌ش
اشک ریخته بودم.

غصه رو دود میکنم عزیزم
اما دلتنگی تو هر بار دوباره توی دلم روشن میشه.

من وقتی یکیو دوس دارم یه ورژنی از خودمو براش میزارم ک طرف رفتارمو با بقیه ببینه پنیک میکنه.

تو یکی از نامه‌هاش نوشته بود:
من نگفتم، چون کسی منتظر شنیدن حرف‌های من نبود.

دربارش گریه نمیکنم، ولی خب غذا هم نمی خورم، درست نمیخابم و با کسی حرفم نمی زنم.

شبا که زیاد بیدار بمونی، چیزایی یادت میاد که خیلی‌وقت پیش فراموششون کرده بودی.

هربار کسی قلبمو میشکونه، گریه میکنم واسه تویی که اگه میموندی هیچکدوم از این اتفاقا نمی‌افتا‌د.

گفت: مدام بدون اینکه مسمویتی داشته باشم حالتِ تهوع دارم.
در دل گفتم: امان از اندوهی که بالا آوردنش سخت است.

تو رفتی، و من فهمیدم که آدم می‌تونه کسی رو تا آخرین حد ممکن دوست داشته باشه و بدون او زندگی کنه.

مثلا میخوای چیکار کنی؟
یقشو بگیری بچسبونی به دیوار بگی دوستم داشته باش ؟!

فراموش کردنی در کار نیست، نهایت دیگه حرفشو نمیزنی.

‏آخه اصلا بهش نمیخوره اینجوری باشه و مرض.
به همه همه‌چی میخوره، ب اونایی ک نمیخوره اتفاقا بیشتر میخوره.

اما عزیز من، تو به من بارها نزدیک شدی اما نه به این دلیل که دوستم داشتی؛ تو به من نزدیک میشدی چون میترسیدی من دیگر دوستت نداشته باشم.

آره عوض شدی ولی نه به اندازه‌ای که بشه دوست داشت.

وسط معمولی ترین کارای روزانه یادم میاد که
دیگه ندارمش و قلبم لِه میشه.

تو برام ”نه بابا هيچوقت باهام اینکارو نمیکنه“ بودی.