غمگینم می‌کند پیر شدن آدم‌ها. غمگینم می‌کند پر کشیدنِ برق از چشم‌ها و تماشای کوچیدنِ کودکانِ بازیگوشِ اشتیاق، از حیاطِ قلب آدم‌ها... غمگینم می‌کند سفید شدنِ موها، کم سو شدنِ چشم‌ها، لرزیدن دست‌ها، صداها، پاها... غمگینم می‌کند از یک‌جایی به بعد نتوانستن‌ها، ناتوانی‌ها، بیمار شدن‌ها...
کاش می‌شد هیچ‌ آدمی پیر نمی‌شد. که زمان می‌گذشت و کودک‌ها جوان می‌شدند و جوان‌ها میان‌سال و آدم‌ها پخته و تجربه‌ها بسیار، اما پیر... نه! پیر شدن برای وجود آدمی که مصیبت‌های جهان را تاب آورده و برای زیستن جنگیده، بی‌انصافی‌ست...

#نرگس_صرافیان_طوفان

@narges_sarrafian_toofan

‏شبیه رهگذران آن سوی عابر پیاده نگاهم می‌کردی و من در هر لحظه برایم سوال می‌شد
«هرگز به تو متعلق بوده‌ام؟»

همین حوالی اند ؛

شِمرهایی که ستم می کنند ،

حسین هایی که قربانی می شوند ،

و مختارهایی که دیر می رسند ...

#نرگس_صرافیان_طوفان

@narges_sarrafian_toofan

شکنجه‌ی روانی‌ات می‌دهند، آرام، آهسته، عمیق... و بعداز آن جوری خونسرد رفتار می‌کنند که تویی که بابت آزارشان صدایت درآمده، بی‌منطق و افراطی و دیوانه به نظر برسی...

#نرگس_صرافیان_طوفان

@narges_sarrafian_toofan