خطاب به تمام خانم‌ها:
زن بلند شو!
تو یه پرنسس نیستی! تو یه اژدهایی!

خيلى عادى نشستى يهو دردى كه بارها پذيرفتى‌ش، قلبتو می‌سوزونه.

برای چیدن گلِ سرخ، اَرّه آورده‌اید؟! ...

تا به‌حال خودت را از بیرون تماشا کرده‌ای؟! به آن آدمی که در کمال خستگی، همه چیز را راست و ریس می‌کند، بی‌مهری می‌بیند و همچنان می‌خندد. که با کمترین واکنش قهرآمیزی دیواره‌های قلبش از درون فرو می‌ریزد و همچنان حفظ ظاهر می‌کند و به روزمرگی‌هایش می‌رسد، صبحانه می‌خورد، کار می‌کند، عطر می‌زند، آرام می‌ماند و ته‌مانده‌ی اشتیاقش را برای زندگی حفظ می‌کند. تا به‌حال از بالا به خودت نگاه کرده‌ای؟ به موجود مهربانِ غمگینِ تلاشگرِ ناچاری که بیش از آن‌که زندگی کند، جنگیده! بیش از آن‌که شجاع باشد، ترسیده، پا پس نکشیده و چشم‌سفیدانه ایستاده و ایستاده و دوام آورده.
تا به‌حال خودت را از بیرون تماشا کرده‌ای؟
از آن بالا موجود کوچکی را ندیده‌ای که در بی‌کران جهان، باقلبی کودکانه، قوی مانده و ادای آدم‌بزرگ‌های جسور را در آورده و خیلی‌وقت‌ها برخلاف علایقش رفتار کرده. که هر روز بیرون از خانه، مثل مبارزی محکم و قاطع و بدون احساس نقش‌آفرینی کرده و به خانه که رسیده، دوباره همان بچه‌ای شده که تمام روز دلش شادابی و شیطنت و محبت می‌خواسته.
تا به حال خودت را از بیرون نگاه کرده‌ای؟ به خودت حق داده‌ای یا فکر می‌کنی آنقدرها هم پیچیده نیست و زیادی شلوغش کرده‌ای؟ دلت خواسته از آن بالا خودت را بغل کنی و آرام در گوش خودت بگویی: من از بیرون همه چیز را دیده‌ام، تو از پسش بر می‌آیی، ناامید نشو و ادامه بده...
باید کسی باشد، باید کسی هرچندوقت یک‌بار همه چیز را از بیرون ببیند و به ما یادآوری کند که خوب پیش رفته‌ایم و چیزی تا تمام شدن رنج‌ها باقی‌نمانده...
آدم از این پایین، دید جامعی ندارد و فقط سیاهی می‌بیند و درد می‌بیند و مانع می‌بیند و ناامید می‌شود...

#نرگس_صرافیان_طوفان

@narges_sarrafian_toofan

در هر شرایطی شریف باشید عزیزان، اگر کارفرمایید، کارفرمای شریفی باشید، اگر طلبکارید، طلب‌کار شریفی باشید، اگر وکیلید و اگر پزشکید و اگر معلمید و اگر مسئولید و اگر مامورید و اگر اگر اگر اگر تحت هر شرایط و موقعیتی در موضع بالاتری قرار گرفتید، درست و عادلانه و شرافتمندانه رفتار کنید.
بد نخواهیم برای هم و بد نکاریم در خاک زندگی همدیگر که دنیا آینه‌وار رفتار می‌کند، بدخواستی، بد می‌بینی و بدکردی، جای دیگری بد می‌کنند با تو...
درد و تاریکیِ هم نباشیم، دنیا به قدر کافی تاریک هست، نور باشیم برای همدیگر و مصیبت نتراشیم برای هم و اندوه نکاریم در باغچه‌ی قلب‌های همدیگر...
دنیا به اندازه‌ی کافی سخت هست، سخت‌ترش نکنیم.

#نرگس_صرافیان_طوفان

@narges_sarrafian_toofan

گفت: چاره چیست؟ گفتم: هیچ! فقط سعی کن بپذیری‌ و احساس بهتری داشته‌باشی و کمی رهاتر و آرام‌تر و بی‌خیال‌تر از قبل زندگی کنی. همین است دیگر! بدون مشکل که نمی‌شود! این مشکل برود، مشکل دیگری جای آن را می‌گیرد. همه مشکل دارند، فقط گونه و شکل و ابعاد مشکلات باهم فرق می‌کند. پس اگر دیدی آن بیرون آدمی دارد می‌خندد و می‌رقصد و از زندگی‌اش لذت می‌برد، غبطه نخور و نگو که ای کاش جای او بودی، از کجا معلوم او با مشکلات بزرگ‌تری دست و پنجه نرم نکرده و پوست طاقتش کلفت‌تر نشده و بعد از بالا و پایین شدن‌های بسیار نپذیرفته که همین است و باید زندگی کند؟! دقیقا همین است؛ باید لابلای همین رنج‌ها دلخوشی و لبخند بیرون کشید و زندگی را به تعویق نینداخت. باید لابلای تلاش‌ها و دویدن‌ها نفس کشید و خوشحال بود و لذت برد و عاشق بود و دلخوشی داشت و سفر رفت و باعزیزان بود و زیست. باید پذیرفت ذات زندگی همین است و در جوار مشکلات و دردها معنا می‌یابد، همانطور که رودخانه آرام است و آرامش می‌بخشد، در همان‌حال که از درون، با سنگ‌ها و موانع سرسخت بسیاری دست و پنجه نرم می‌کند...

#نرگس_صرافیان_طوفان

@narges_sarrafian_toofan

بگذار آدم‌ها خودشان، خودشان را از جهان تو حذف کنند،
بگذار آدم‌ها خودشان به دنبال سلیقه و لیاقت خودشان بروند،
بگذار آدم‌ها خودشان فضا را برای ورود آدم‌های درست به دنیای تو باز کنند،
بگذار آدم‌ها خودشان به تو ثابت کنند بسیار معمولی‌‌تر از آنند که بخاطرشان چیزی به‌نام دلتنگی و اندوه را تجربه کنی و بگذار آدم‌ها خودشان به تو ثابت کنند که با نبودنشان نه تنها نمی‌میری، که بسیار هم شکوفاتر و موفق‌تر و خوشبخت‌تر می‌شوی...

#نرگس_صرافیان_طوفان

@narges_sarrafian_toofan

یه حقیقتی وجود داره که شما آدم خوبه‌ی داستان نیستید!!!
چون زخمی که خوردید رو یادتونه، ولی ضربه‌هایی که زدید رو یادتون میره...

از منظرِ روان‌کاوی کرنبرگ، انسانِ کاملاً سالم افسانه‌ای بیش نیست. در بهترین حالت، ما بر سطح نوروتیک ایستاده‌ایم. «زیستِ انسانی چیزی نیست جز زندگی در درجات گوناگونِ اختلال»

چو خدا بود پناهت چه خطر بود ز راهت؟
به فلک رسد کلاهت! که سرِ همه سرانی...
- حضرت مولانا

آدمی که درد کشیده را از معصومیت چشم‌هایش می‌توان شناخت، می‌توان فهمید شب را چه کسی تا صبح گریسته، چه کسی رنج برده، چه‌ کسی نیمه‌شب خودش را تنها به کناری کشانده و تمام کاسه و کوزه‌ها را در خودش شکسته و چه کسی خشم و اندوهی عظیم را فروخورده و سکوت کرده...
درد، گناهِ آدم‌ها را پاک می‌کند و آدم‌ها را سبک‌تر و آرام‌تر و نجیب‌تر می‌کند، من تجربه کرده‌ام بارها؛ بعد از هر دردی که به هر شکلی می‌کشیدم و هر آسیب و آزار غیر منصفانه‌ای که می‌دیدم، چشم‌هایم زیباتر می‌شد و حس می‌کردم اگر هر گناهی کرده‌ام تاوانش را داده‌ام و احساس بهتری به خودم داشتم.

#نرگس_صرافیان_طوفان

@narges_sarrafian_toofan

آدم‌ها همیشه هنگام دعوا با تو، ایراد‌هایی از تو را به رُخت می‌کشند، که اغلبشان را خودت، به دلیل صمیمت به آنها گفتی! پس دهانت را ببند...
- ناشناس

ایتالیایی‌ها شوخی جالبی دارند که می‌گوید: دنیا آنقدر جای سختی است که انسان باید دو پدر داشته باشد که از او محافظت کنند، به همین خاطر است که آن‌ها پدرخوانده دارند.
– ماریو پوزو

من برای دندانی که امروز کشیدمش غمگینم!
فکر کن از بچگی بامن بوده و همراهی‌ام کرده و جزئی از من بوده و امروز وقتی دکتر گفت باید کشیده ‌شود، گفتم: یعنی هیچ‌جوره نمی‌شود نجاتش داد؟ هنوز به دنبال نگه داشتنش بودم، دندانی که مدت‌ها بخاطرش درد کشیده‌بودم و مطمئن بودم یک‌بار عصب‌کشی شده و این‌بار که درد گرفته، فقط راه‌چاره‌اش کشیدن است و تلاش می‌کردم با قرص‌های مختلف نجاتش بدهم و کمی بیشتر آن را همراهم داشته‌باشم، حتی به قیمت درد کشیدن! نمی‌خواستم به جای خالی‌اش فکر کنم... درد می‌کشیدم که کمی بیشتر نگهش دارم و نبودنش را به تعویق می‌انداختم. انگار از جای خالی‌اش می‌ترسیدم، از اینکه عضوی که در من ریشه دوانده و همیشه بوده و همراهی‌ام کرده، ناگهان دیگر نباشد...
درست مثل رابطه‌های آسیب‌زا و آدم‌هایی که از یک‌جایی به بعد نه تنها نقش مفیدی ندارند، که فقط آسیب می‌زنند و آزارمان می‌دهند و زخم‌هایی که به مراتب به آن‌ها رجوع می‌‌کنیم و نگهشان می‌داریم، فقط چون آشنا هستند. رنج می‌کشیم و درد می‌کشیم چون دلمان نیامده طنابِ به نخ متصل مانده‌ی زخم‌ها و رنج‌های آشنا را قطع کنیم!
دندانی که از ریشه گذشته و درد می‌کند و راهی هم برای نجاتش نمانده را باید کشید! باید دل کند از چیزها و آدم‌ها و مکان‌هایی که بخاطر هم‌زیستی و وابستگی و عادت، نگهشان داشته‌ایم و بواسطه‌ی همین نگه داشتن، به دفعات زخمی شده‌ایم و آسیب دیده‌ایم.
دل بکنید و رها کنید و یک‌بار عمیقا درد بکشید تا برای همیشه از یک عذاب و رنج مزمن و تکراری خلاص شوید. نگران جای خالی نباشید، جای خالی به وقتش با گزینه‌ی مناسب پر خواهد شد...

#نرگس_صرافیان_طوفان

@narges_sarrafian_toofan

چه کرده‌ای که منِ تیزچنگِ چشم دریده؛
میان این همه آهو، دلِ شکار ندارم...
- ناشناس