ولی من بیشترین قدرت را از کسانی گرفتم که دوستم نداشتند یا به هردلیلی به من احساس دوست نداشتنی بودن و کافی نبودن دادند. هربار که جایی دوست داشته نمی‌شدم، نیازم به شکوفایی بیشتر می‌شد و جسورتر می‌شدم و نفس عمیقی می‌کشیدم و عزمم را برای ادامه جزم می‌کردم، تندتر می‌دویدم و بیشتر تلاش می‌کردم تا به خودم ثابت کنم هنوز هم ارزشمند و دوست‌داشتنی‌ام و اگر دوست داشته نمی‌شوم، مشکل از من نیست، مشکل از ایده‌آل‌های آدم‌هاست.
دوست نداشته‌شدن به اندازه‌ی دوست داشته‌شدن به آدمی قدرت می‌بخشد و هر دو کفش‌های آهنین و دلایل محکمی‌اند برای تغییر و اصلاح وضعیت یک انسان و برای این‌که برای او آشکار کنند که چقدر انرژی نهفته در زیر پوسته‌ی وجودی‌اش پنهان دارد.
من هرگز نمی‌فهمیدم چقدر قدرتمند و بلندپروازم، چقدر می‌خواهم و چقدر می‌توانم؛ اگر همه چیز مطابق و موافقِ ایده‌آل‌های من پیش می‌رفت و به همان‌صورتی که بودم همه جا پذیرفته و دوست داشته می‌شدم...
گاهی اصلا باید دوست داشته‌نشوی! باید توجه نبینی، اهمیت نداشته‌باشی، طرد شوی، غمگین شوی، به خودت بیایی و ناچار شوی به عمیق‌ترین بخش‌های درونی‌ات رجوع کنی و ناچار شوی به هر سختی و مکافاتی که شده ظرفیت‌های خفته و نهفته‌ی وجودت را متبلور و آشکار کنی...

#نرگس_صرافیان_طوفان

@narges_sarrafian_toofan

تو باعث می‌شوی که فراموش کنم چقدر غمگینم.

بله عزیزم؛
زندگی که همه‌اش قربانت بروم و فدایت بشوم و برایت بمیرم نیست! زندگی که همه‌اش عشق نیست و لبخند نیست و ایامی مساعد و به‌کام نیست!
زندگی در سختی‌ها و مشکلات دوام آوردن‌ها و کم نیاوردن‌ها و ادامه دادن‌هاست. زندگی هوای هم را داشتن‌‌ها و برای هم تلاش کردن‌‌ها و از خود گذشتن‌هاست. نمی‌شود که بگویی دوستت دارم و آرامشش را بگیری، بگویی قربانت بشوم و مراقبش نباشی، بگویی برایت می‌میرم و برای رفاه و راحتی‌اش قدمی بر نداری و اتفاقا ایجاد کننده‌ی مشکلات و اندوهش باشی و فقط خودت را ببینی و فقط خودت را در نظر بگیری و فقط به نفع خودت اعتراض کنی!
بله عزیزم! زندگی که همه‌اش آرام و هموار نیست! فکر می‌کنی می‌شود فقط به احساسات فکر کرد و هیچ چیز را در نظر نگرفت و پا روی پا انداخت و خوشبخت شد؟ فکر می‌کنی کسی به جز خودت مسئولیت تو را به عهده خواهد گرفت و کسی به جز خودت تو را خوشبخت خواهد کرد؟ فکر می‌کنی با ای‌کاش و ان‌شاالله و ماشاالله گفتن و هیچ کاری نکردن، چرخ زندگی‌ات به مراد خواهد چرخید؟!
زندگی پیچیده‌تر از این‌هاست عزیز من! باید کمر همتت را محکم ببندی و برای هر گونه سختی و رنج و آسیبی آماده شوی و عزمت را محکم جزم کنی و وارد گود شوی و برای رویاهای خودت بجنگی و خودت زخمی شوی و خودت بیفتی و خودت خسته شوی و خودت برسی و آن‌وقت از رسیدنت عمیقا و شدیدا لذت ببری...

#نرگس_صرافیان_طوفان

@narges_sarrafian_toofan

بی‌خیال!
آماده شدم بروم کافه، یک نوشیدنی که بنوشم و بوی قهوه که استشمام کنم و به رفت و آمد آدم‌های غریبه که نگاه کنم خوب می‌شوم.
چه فرقی می‌کند قهوه‌اش شیرین باشد یا تلخ؟! کافه‌اش دنج باشد یا شلوغ؟ چیدمانش کلاسیک باشد یا مدرن؟
برای کسی که از شلوغی شهر به طبیعت گریخته چه فرقی می‌کند هوا صاف است یا بارانی؟! زمین خشک است یا تر؟
گاهی آدم برای گریز موقت از رنج‌هایش فقط می‌گریزد و پناه می‌برد، به هرجایی که شد...
فکر نمی‌کند، مقدمه نمی‌چیند، حساب و کتاب نمی‌کند، فقط پناه می‌برد!!!

#نرگس_صرافیان_طوفان

@narges_sarrafian_toofan

هر مردی جایی از دنیا زنی دارد که فقط برای او آفریده شده، نه که بهتر از دیگران باشد، اما او تنها کسی‌ست که آن مرد به او نیاز دارد... و هر زنی نیز چنین مردی را در یک‌جایی از جهان دارد،
اما مسئله اینجاست که تعداد خیلی کمی از این افراد یکدیگر را ملاقات می‌کنند!!!
- بوریس آکونین

گویی آرزوها و احساساتم را پشت دیوارهای زندگی جاگذاشته‌ام. پر از منطق و مسئولیت و احتیاط و مراعاتم؛ درست همانگونه که همیشه دوست داشته‌ام و درست همانگونه که همیشه از آن بیزار بوده‌ام...

#نرگس_صرافیان_طوفان

@narges_sarrafian_toofan

یه آدمِ بزرگ اگه پایینِ مجلس هم بشینه، چای رو از اونجا می‌چرخونن... نتیجه: ارزش یک مکان رو آدمی که اونجاست تعیین می‌کنه، نه این‌که آدما با جایی که هستن و جایی که میرن، ارزش پیدا کنن و بزرگ بشن!

بچه بودیم و چیزی نمی‌فهمیدیم، بچه بودیم و بی‌خیال بودیم، برای خودمان دنیایی ورای این دنیا ساخته‌بودیم و در آن سیر می‌کردیم، شنگول و سرخوشانه تک تک کوچه‌های کودکی را گشت می‌زدیم، چرخ می‌زدیم و برای خودمان خیال‌های جانانه می‌بافتیم.
بچه بودیم و همه چیز خوب بود، که خوب نبود، اما ما خوب بودیم، که خوب نبودیم، اما نمی‌فهمیدیم که خوب نیستیم.
بچه بودیم و آسمان آبی‌تر بود، زمین سبزتر و آدم‌ها شادتر بودند.
بچه بودیم و جهان، خواستنی‌تر بود.

بزرگ شدیم و از همه چیزِ دنیا سر در آوردیم، که لبریز شدیم از فکر و دغدغه، که توقعمان بیشتر شد، که جهان را مثل سابق دوست نداشتیم. و فهمیدیم که خوب نیستیم!
که ای کاش سر در نمی‌آوردیم، که ای کاش نمی‌فهمیدیم.
و اکنون در بن‌بست‌ترین کوچه‌‌های بزرگسالی پناه برده‌ایم به خاطرات روزهای کودکی...
از شر حالی که معمولا خوب نیست،
از شر ذهنی که بی‌خیالی نمی‌فهمد!

#نرگس_صرافیان_طوفان

@narges_sarrafian_toofan

می‌دانی ؟
از وقتی دلبسته‌ات شدم
همه‌جا بوی پرتقال و بهشت می‌دهد ...
- عباس‌ معروفی

عاقل اگر بودم فقط یک کار می‌کردم؛
با هرکسی مثل خودش رفتار می‌کردم
با هرکسی بد کرد، بد می‌کردم و آن‌وقت؛
دنیای او را بر سرش آوار می‌کردم ...

عاقل اگر بودم نمی‌دیدم ندیدن را
بیراهه می‌رفتم هر اجباری رسیدن را
فریاد می‌کردم نمی‌خواهم! نمی‌مانم!
می‌رفتم و دل می‌سپردم دل بریدن را

عاقل اگر بودم، پریشانِ کسی بودم؟!
مسکینِ شادی‌های دُکّانِ کسی بودم؟!
وقتی که باغی سبز و پهناور از آنم بود؛
محتاجِ چندی گل زِ بُستان کسی بودم؟

عاقل اگر بودم مراعاتی نمی‌کردم!
هرجا که رنجیدم مماشاتی نمی‌کردم!
یااینکه با بسیار یاران و کَسانِ خویش؛ 
بیگانه می‌گشتم، ملاقاتی نمی‌کردم ...

عاقل اگر بودم کمی مستانه‌تر بودم
با وادی اندوه هم بیگانه‌تر بودم
یک‌جا نمی‌ماندم، مداوم در سفر بودم
عاقل اگر بودم کمی دیوانه‌تر بودم ...

#نرگس_صرافیان_طوفان

@narges_sarrafian_toofan

مامان‌ها آنقدر مهربانند که به آنان ظلم می‌شود و سکوت می‌کنند و حتی سپر هم به دست نمی‌گیرند. مامان‌ها سکوت می‌کنند و بچه‌ها ناگزیر وارد میدانی می‌شوند که میدان آن‌ها نیست و جنگی را ادامه می‌دهند که جنگ آن‌ها نیست و بی‌رحمانه زخمیِ نبردی می‌شوند که نبرد آن‌ها نیست...
مامان‌ها بیش از اندازه دلسوزند و بیش از اندازه نادیده می‌گیرند و بیش از اندازه در حقشان اجحاف می‌شود و بیش از اندازه از مهربانی‌شان سوءاستفاده می‌شود و چه فرزندی باشد که ببیند و طاقت بیاورد و در خط مقدم نایستد و از نجابت و حرف‌های ناگفته و فریادهای نزده‌ی مادرش دفاع نکند؟!
مامان‌ها بیش از اندازه خوبند و چطور باید به آنان گفت که خوبی بزرگترین خطای جهان امروز است؟! که آدم‌ها تغییر موضع داده‌اند و ظرفیت خوبی را ندارند و محبت و نجابت که دیدند، تحریک می‌شوند بد باشند؟!
چطور می‌توان گفت: کمی هم بد باش مادر! کمی هم نبخش و فراموش نکن و به دل بگیر و طغیان کن! کمی زودرنج باش و مراعات نکن و به روی آدم‌ها بیاور که رنجیده‌ای.
قربان نجابت و خوب بودنت بروم مامان... ببخش که راهت را ادامه نمی‌دهم! ببخش که طغیان می‌کنم، ببخش که فریاد می‌زنم و قاطعانه در مقابل ظلم و شرارت و آسیب می‌ایستم و به دنیا و کائنات واگذار نمی‌کنم و با هرکس شبیه به خودش رفتار می‌کنم. ببخش که به چشم در برابر چشم و شمشیر در برابر شمشیر اعتقاد دارم...

#نرگس_صرافیان_طوفان

@narges_sarrafian_toofan

۱۲ تا جمله‌ای که از «دوستت دارم» مهم‌ترند:

۱. ببخشید.
۲. خودم هواتو دارم.
۳. امروز خیلی خوشگل شدی.
۴. تو نگران نباش، خودم حلش می‌کنم.
۵. روزت چطور بود؟
۶. می‌خواستم نظرت رو راجع به یه موضوعی بدونم.
۷. باهام حرف بزن، من سراپا گوشم برات.
۸. یه چیزی بپوش، داریم می‌ریم بیرون.
۹. تا زمانی که با منی هر مشکلی یه راه‌حلی داره.
۱۰. پیشم باش، دلم برات تنگ می‌شه.
۱۱. یه هدیه کوچولو برات گرفتم.
۱۲. هیچ موقع ازت دست نمی‌کشم.

دلم می‌خواست برایت از تمام مشکلات و سختی‌هایی که این یکی دوسال کشیده‌ام بگویم و تو با قاطعیت و دقت و شفقت گوش کنی و به نشانه‌ی درک و تایید سری تکان بدهی و احساس رنجشم را از یادآوری خیلی از اتفاقات که دیدی، دستانم را محکم بگیری، وسط اضطراب چشمانم زل بزنی و بگویی: حق داشتی عزیزم! هرکس دیگری به جای تو بود جا می‌زد و انصراف می‌داد. خوب دوام آوردی عزیزم، خوب اوضاع را پیش بردی، خوب ایستادی و خوب قوی بودی و خوب حفظ ظاهر کردی.
دلم می‌خواست بغلم می‌کردی و در گوشم می‌گفتی: حق داشتی خسته و غمگین و حتی خشمگین باشی...
و بعد شانه‌هام را محکم میان دست‌هات می‌فشردی و می‌گفتی که به من افتخار می‌کنی و پس از فهمیدن دلایل اندوهم، نه تنها از من گریزان نیستی، که حتی بیشتر از قبل مرا دوست داری.
دلم از جهان فقط همین را می‌خواست، در این لحظه که بسیار رنجیده‌ام و بسیار احساس تنهایی و بی‌پناهی و اندوه می‌کنم...

#نرگس_صرافیان_طوفان

@narges_sarrafian_toofan

آدم گاهی نیاز دارد به "باهم"!
خندیدنِ باهم، فیلم دیدنِ باهم، سفر رفتنِ باهم، قدم زدنِ باهم، نشستنِ باهم، چای و قهوه نوشیدنِ باهم، حرف زدنِ باهم و حتی گریستنِ باهم...

#نرگس_صرافیان_طوفان

@narges_sarrafian_toofan