- جنگ بشه از کشور میری؟
+ وقتی جنگل آتش گرفت، درختان فرار نمی‌کنند؛ حیوانات فرار می‌کنند!
ما اینجا ریشه در خاکیم...

زندگی که متوقف نشده‌ بلند شو و این‌قدر نگران نباش. حالا یا می‌زنند، یا نمی‌زنند، یا توافق می‌کنند، یا نمی‌کنند، یا توقف می‌کنند یا ادامه می‌دهند، در هر حال ما که جای مهمی از این ماجرا نیستیم و از ما که کاری به جز امیدوار بودن برای پیشامدهای خیر، ساخته نیست! ماکه عادت کرده‌ایم مدام بدویم و آرزو کنیم و امیدوار باشیم. ما که عادت کرده‌ایم وسط جهنم هم حالمان را گره بزنیم به خیالات خوش و رسیدن روزهای خوب. جنگ‌هایمان را هم که برای زیستن کرده‌ایم؛ آرام بگیریم و ببینیم چه پیش خواهد آمد و امیدوار باشیم که هرچه می‌شود سراسر خیر باشد و سلامتی باشد و برکت باشد و امنیت...
ما که شروعش نکرده‌ایم ولی خوب می‌دانیم گاهی کسی که شروعش نکرده، می‌تواند قدرتمندانه بایستد و قاطعانه معرکه را تمام کند...
آرام بگیریم و فرض کنیم خبر تلخی در راه نیست و همه چیز به زودی زود، درست خواهدشد.

#نرگس_صرافیان_طوفان

@narges_sarrafian_toofan

اشتباه است در مقابل دیگران غمگین بودن، اشتباه است در مقابل دیگران گریستن، اشتباه است درد دل کردن و راحت و بی‌پرده از احساسات عمیق انسانی خویش سخن گفتن! اشتباه است از خطوط قرمز خود برای معاشرت‌ها گذشتن!
کافی‌ست فقط یک‌بار به خودت سخت نگیری و اشتباه کنی، آدم‌ها خودشان با شدتِ تمام به تو ثابت می‌کنند که بهتر است عقب‌تر بایستی، قاطع‌تر و بی‌احساس‌تر و دست‌نیافتنی‌تر باشی و در بیان بی‌پرده‌ی احساساتت اساسا تجدیدنظر کنی...

#نرگس_صرافیان_طوفان

@narges_sarrafian_toofan

مایی که عمرمان به دویدن گذشته‌است
مایی که از نبردهای روان بازگشته‌ایم
کودک به جنگ رفته، جوان بازگشته‌ایم
اما برای پیر شدن، پا نمی‌دهیم!
این خاک را به غارت و یغما نمی‌دهیم
هم خویش را اسارتِ بی‌جا نمی‌دهیم!
گاهی به نام حفاظت، به زیر یوغ
گاهی به اسم امنیت اندر اسارتیم...
گفتند حافظان جان شماییم و ای دریغ
ما را دوانده‌اند مداوم به روی تیغ...
خورشید مرده و ابلیس رفته پشت میغ!
ما را ببین هنوز سراسر جسارتیم،
ما ضد هرچه غارت و ظلم و شرارتیم...

#نرگس_صرافیان_طوفان

@narges_sarrafian_toofan

ای سرزمین!
کدام نسل، کدام چشمانِ بی‌خواب،
طلوع آرامش را در تو خواهند دید؟

تو از دیروز می‌گویی
تو از امروز می‌گویی
از آه و بغض و خشمی کهنه
از رنجی مداوم
هم‌وطن حق داری اما من...

من از فردای بعد از جنگ می‌ترسم...

#نرگس_صرافیان_طوفان

@narges_sarrafian_toofan

ما که چیزی برای از دست دادن نداریم!
می‌رویم روی بام و کنار پنجره به تماشای بارانِ موشک‌ها. ایستاده‌ایم پای پنجره‌‌ها و زوال تدریجی انسان را نگاه می‌کنیم. ایستاده‌ایم پای پنجره‌ها و زندگی برای ما همین‌قدر پوچ و بی‌ثبات شده. تمام جهان در نقاط امنشان‌اند و ما در خیابانیم و در جوار جنگی نوظهور، کار می‌کنیم و قدم می‌زنیم و حتی گاهی می‌خندیدم و دلتنگ می‌شویم و معاشرت می‌کنیم و عشق می‌ورزیم! دروغ چرا، نگرانیم و بی‌تاب، اما ما به این نگرانی و اضطراب‌های مداوم عادت کرده‌ایم! شبیه به موجودی که ذره ذره آب را برایش گرم کرده‌اند و حالا به جایی رسیده که داغ‌ترین حالت آب برایش عادی‌ست و در آب جوش نفس می‌کشد و زیست می‌کند و آنقدرها نمی‌سوزد! برای ما غصه‌های شبانه و هراس از این‌که فردا چه خواهدشد، عادی‌ست، طپش‌های نامنظم قلب عادی‌ست، بلاتکلیفی عادی‌ست و معلق بودن و امیدی به آینده نداشتن عادی‌ست!!!
با ما چه کرده‌اید؟ بااین مردم چه کرده‌اید و چه به روز این آب و خاک آوردید که به هولناک‌ترین فاجعه‌ی بشری تن داده‌اند و بالاتر از سیاهی‌شان رنگی نیست و هیچ‌جوره نمی‌توان قانعشان کرد که یک‌چیزی این وسط درست نیست و نمی‌توان از آتش و گلوله، چیزی به‌جز خاکستر و شرارت و ویرانی بیرون کشید! چه کرده‌اید بااین مردم که نبرد جان را به نبرد روان ترجیح داده‌اند...!

#نرگس_صرافیان_طوفان

@narges_sarrafian_toofan

من امیدوارم هنوز...
به صلحی که پشت پرده اتفاق می‌افتد، در قلب جنگ، وسط معرکه... و ما یکی از همین روزها، درست همان‌جا که هیچ‌کس حواسش نیست، از دل هیاهوی بسیار، به سکوت می‌رسیم...

#نرگس_صرافیان_طوفان

@narges_sarrafian_toofan

ما همیشه در حالت بقا بودیم، همیشه در حالت تاب آوردن، غمگین شدن، خشمگین شدن، و به ناچار خود را آرام کردن...
ما همیشه در حالت اضطراب بودیم، در حالت بحران‌های حین و پس از حادثه... در حالت تکلیف‌های ناروشن و آينده‌‌های نامعلوم...
و حالا، درست در نقطه‌ای که هم جوانیم و هم پیر، هم رنجیده‌ایم و هم بی‌تابیم و هم ترسیده؛ ایستاده‌ایم وسط زندگی و به جست و خیز موشک‌ها نگاه می‌کنیم، و به تمام امیدی که با زور جمع کرده‌بودیم و برای جمع کردنش عمرمان را باختیم و در کسری از ثانیه ناپدید می‌شود و چطور شوق ادامه‌ی ما از دست می‌رود و ما از دست می‌رویم و معادلات و محاسبات ما برای دوام آوردن و زیستن از دست می‌رود...
ایستاده‌ایم وسط زندگی، جایی که هیچ حساب و کتابی نیست. نه می‌توانیم توقف کنیم و نه می‌توانیم ادامه بدهیم! بلاتکلیفیم، خشمگین، رنجیده، نگران و این‌بار بیشتر از هر زمان دیگری حق داریم... حق داریم نگران جان عزیزانمان باشیم و نگران تمام دارایی‌مان که "هیچ" نیست، اما برای همان هیچ، تمام عمر و جوانی‌مان را پرداختیم و هنوز به دست نیاورده باید رها کنیم و به کنجی پناه ببریم.
غمگینیم برای چمدان‌های بسته، خانه‌های تنها، گلدان‌های هنوز سبز و امیدوار و بدون صاحب رها شده... نگرانیم برای آینه‌هایی که کسی با شوق در آن‌ها نگاه نمی‌کند، نگرانیم برای عزیزانی که نمی‌توانیم از همه‌شان مراقبت کنیم. نگرانیم برای تمام شوق و امیدی که در اتاقمان و کنار کتابخانه جا گذاشتیم. نگرانیم برای خانه‌ها، پارک‌ها، خیابان‌ها، مدرسه‌ها، کتابخانه‌ها... نگرانیم برای مردم کشورمان، برای در راه مانده‌ها، رفته‌ها، نرسیده‌ها، تنها شده‌ها، بازمانده‌ها...

#نرگس_صرافیان_طوفان

@narges_sarrafian_toofan

هنوز زندگی می‌کنم
با مردی که پروانه‌ها را از پیراهنم راند و
باغ‌های تنم را به آتش کشید...
- نیر فرزین

منم! از دلِ جنگ‌ها، نپذیرفتن‌ها انکار کردن‌ها...
منم! از قلب آتش‌بس‌ها، نقض کردن‌ها، ادامه دادن‌ها...
منم! از قلب اوضاعی که معلوم نیست! از عمق بلاتکلیفی‌ها، تسلیم شدن‌ها، دوام نیاوردن‌ها...
منم! از جایی که ثبات نیست! جایی که می‌دویم و می‌دویم و به مکافات و رنج به پله‌ی آخر می‌رسیم و چشم باز می‌کنیم و بی‌آن‌که بخواهیم به پله‌ی اول بازگشته‌ایم...
منم! از قلب امیدواری‌ها، ناامید شدن‌ها، لبخند زدن‌ها و بازهم ادامه دادن‌ها...

#نرگس_صرافیان_طوفان

@narges_sarrafian_toofan

باید پناه برد به عاشقانه‌های هم، آغوشِ هم، به هم، به دست‌ها و به شانه‌های هم...
دنیا همیشه همین است، صلح و جنگ!
جز عشق راه گریزی نبود و نیست!
جز عشق کار عزیزی نبود و نیست!
با عشق سر کنید...

#نرگس_صرافیان_طوفان

@narges_sarrafian_toofan

آتش‌بس اعلام کرده‌اند، ولی ما هنوز التیام نیافته‌ایم و هنوز هم پر از بلاتکلیفی و اندوهیم. هنوز هم درست نمی‌خوابیم و درست نمی‌خندیم و درست بازنگشته‌ایم به زندگی و هنوز هم با هر صدای کوچکی دلمان می‌لرزد و هنوز هم نمی‌توانیم به یقین ادای آدم‌های بی‌تفاوت و به پذیرش رسیده و به جریانِ عادیِ زندگی بازگشته را در بیاوریم. آدمی‌زاد هرچقدر هم که چیزی برای از دست دادن نداشته‌باشد، هرچقدر هم که وسط امواج بلاتکلیفی و اضطراب دست و پا زده‌باشد، "جنگ" وضعیتی فراتر از نگرانی‌های روزمره است و نمی‌توان انکار کرد که بشر در شرایط تهدیدی که نه در ایجاد آن نقشی داشته و نه برای پایان دادنش می‌تواند کاری بکند، احساس ناتوانی می‌کند و سردرگم و مضطرب و خشمگین و بلاتکلیف می‌شود و جنس این اضطراب و خشم، با تمام احساسات انسانیِ زیسته‌ی او فرق دارد!
ما از این جنگ زخم عمیقی برداشته‌ایم که قابل مشاهده نیست، اما تا همیشه باما خواهدبود و روی تمام ابعاد زیست ما تاثیر خواهد گذاشت. که دیگر نمی‌توانیم روی هیچ چیزِ جهان حساب کنیم و دیگر نمی‌توانیم درست دل ببندیم و درست دل‌ خوش کنیم و هرچه تلاش می‌کنیم نمی‌توانیم امیدوار شویم به صلحِ از گورِ سیاست برخاسته و اعتماد کنیم به سیاستی که در آن نقشی نداریم اما قربانیان آنیم.
آتش‌بس اعلام کرده‌اند ولی جنگ در درون همه‌ی ما هنوز ادامه دارد و همه‌ی ما درگیر بحران‌ِ دردناکِ پس از حادثه‌ایم و همه‌ی ما عمیقا رنجیده‌ایم و به دنبال معنایی می‌گردیم که این چند روز، وسط این‌همه بی‌ثباتی و ناامنی و پیش‌بینی‌ناپذیر بودنِ شرایط، از دست داده‌ایم...

#نرگس_صرافیان_طوفان

@narges_sarrafian_toofan

دوام آوردن یکی از گزینه‌ها نبود، تنها گزینه‌ی روی میز بود!

پایم را از گلیمم درازتر کردم و مگر می‌شود تاوان نداشته‌باشد؟ مگر می‌شود قدم‌های بزرگ‌تری بردارم و مقصدهای بعیدتری را نشانه بگیرم و دنیا به من سخت نگیرد؟؟
پایم را از گلیمم درازتر کردم و از روال معمول فراتر رفتم و معلوم است که رنج هم دارد و آسیب هم دارد و تنهایی هم دارد... معلوم است که کوه‌های بلندتر و جنگل‌های بکر، حیوانات درنده‌تری هم دارد!
پایم را از گلیمم درازتر کردم و برای توقعات خودم آستین بالا زدم و معلوم است که انتظار این‌ حجم از دشمنی و ناامید شدن و اندوه را هم داشتم!

#نرگس_صرافیان_طوفان

@narges_sarrafian_toofan

‏عزیز دلم! به یاد داشته باش که اگر حتی یک خشت از دیواری فرو افتد و خشتی کاملا مشابه را به جای آن بگذارند، دیگر آن دیوار هرگز چیزی که بوده است، نخواهد شد...