آتش‌بس اعلام کرده‌اند، ولی ما هنوز التیام نیافته‌ایم و هنوز هم پر از بلاتکلیفی و اندوهیم. هنوز هم درست نمی‌خوابیم و درست نمی‌خندیم و درست بازنگشته‌ایم به زندگی و هنوز هم با هر صدای کوچکی دلمان می‌لرزد و هنوز هم نمی‌توانیم به یقین ادای آدم‌های بی‌تفاوت و به پذیرش رسیده و به جریانِ عادیِ زندگی بازگشته را در بیاوریم. آدمی‌زاد هرچقدر هم که چیزی برای از دست دادن نداشته‌باشد، هرچقدر هم که وسط امواج بلاتکلیفی و اضطراب دست و پا زده‌باشد، "جنگ" وضعیتی فراتر از نگرانی‌های روزمره است و نمی‌توان انکار کرد که بشر در شرایط تهدیدی که نه در ایجاد آن نقشی داشته و نه برای پایان دادنش می‌تواند کاری بکند، احساس ناتوانی می‌کند و سردرگم و مضطرب و خشمگین و بلاتکلیف می‌شود و جنس این اضطراب و خشم، با تمام احساسات انسانیِ زیسته‌ی او فرق دارد!
ما از این جنگ زخم عمیقی برداشته‌ایم که قابل مشاهده نیست، اما تا همیشه باما خواهدبود و روی تمام ابعاد زیست ما تاثیر خواهد گذاشت. که دیگر نمی‌توانیم روی هیچ چیزِ جهان حساب کنیم و دیگر نمی‌توانیم درست دل ببندیم و درست دل‌ خوش کنیم و هرچه تلاش می‌کنیم نمی‌توانیم امیدوار شویم به صلحِ از گورِ سیاست برخاسته و اعتماد کنیم به سیاستی که در آن نقشی نداریم اما قربانیان آنیم.
آتش‌بس اعلام کرده‌اند ولی جنگ در درون همه‌ی ما هنوز ادامه دارد و همه‌ی ما درگیر بحران‌ِ دردناکِ پس از حادثه‌ایم و همه‌ی ما عمیقا رنجیده‌ایم و به دنبال معنایی می‌گردیم که این چند روز، وسط این‌همه بی‌ثباتی و ناامنی و پیش‌بینی‌ناپذیر بودنِ شرایط، از دست داده‌ایم...

#نرگس_صرافیان_طوفان

@narges_sarrafian_toofan

دوام آوردن یکی از گزینه‌ها نبود، تنها گزینه‌ی روی میز بود!

پایم را از گلیمم درازتر کردم و مگر می‌شود تاوان نداشته‌باشد؟ مگر می‌شود قدم‌های بزرگ‌تری بردارم و مقصدهای بعیدتری را نشانه بگیرم و دنیا به من سخت نگیرد؟؟
پایم را از گلیمم درازتر کردم و از روال معمول فراتر رفتم و معلوم است که رنج هم دارد و آسیب هم دارد و تنهایی هم دارد... معلوم است که کوه‌های بلندتر و جنگل‌های بکر، حیوانات درنده‌تری هم دارد!
پایم را از گلیمم درازتر کردم و برای توقعات خودم آستین بالا زدم و معلوم است که انتظار این‌ حجم از دشمنی و ناامید شدن و اندوه را هم داشتم!

#نرگس_صرافیان_طوفان

@narges_sarrafian_toofan

‏عزیز دلم! به یاد داشته باش که اگر حتی یک خشت از دیواری فرو افتد و خشتی کاملا مشابه را به جای آن بگذارند، دیگر آن دیوار هرگز چیزی که بوده است، نخواهد شد...

خدا نکند انسان حس کند کسی حواسش به او نیست، کسی او را نمی‌بیند، حرف‌های او را نمی‌فهمد و از او قدردانی نمی‌کند.
خدا نکند انسان حس کند نادیده گرفته شده و در نهایت ارزشمندی، به حساب نیامده و کنار گذاشته شده! خدا نکند انسان حس کند جایی که تمام توان و جانش را گذاشته، اولویت نبوده!
آدم‌ها ذره ذره می‌رنجند و ذره ذره کوتاهی‌ها آزارشان می‌دهد و ذره ذره باورشان فرو می‌ریزد اما ناگهان ظرف تحملشان پر می‌شود و ناگهان سرریز می‌شوند و ناگهان از همه چیز و همه‌کس دست می‌کشند و ناگهان تغییر می‌کنند.
تو کسی را می‌بینی که آدم دیگری شده و نمی‌دانی این آدم چقدر فرصت داده و چقدر تحمل کرده و چقدر نادیده گرفته تا به اینجا رسیده که نتوانسته حتی یک قدم هم پیش‌تر برود و همه چیز برایش تمام شده...
خدا نکند انسان حس کند کسی حواسش به او نیست! که بی‌توجهی، از ظرافت‌ها زمختی می‌سازد، از عشق‌ها نفرت و از دوستی‌ها دشمنی! خدا نکند انسان برای عزیزترینش، عزیزترین نباشد و هی ذوق کند و هی ذوقش کور شود، هی ببیند و هی نادیده گرفته شود، هی اولویت قرار بدهد و اولویت نباشد، هی بخواهد و هی خواسته نشود... خدا نکند انسان بخاطر نابلدی و ندیدن و نخواستن کسی، سرخورده شود و احساس کند کافی نیست!
خدا کند همه در جای درست خودشان و کنار آدمِ درست خودشان قرار بگیرند و جهان پر بشود از روان‌های سالم و شخصیت‌های عمیق و آدم‌های درست...
آدم‌های درست...
آدم‌های درست...

#نرگس_صرافیان_طوفان

پ.ن: از سیاست‌مدار تا شاعر، از مدیر تا کارگر، از ظالم تا مظلوم، نمود بیرونی همه‌مان بر می‌گردد به رابطه‌های خصوصی و هرآنچه در خانه‌ها و زیر سقف‌ها بر ما می‌گذرد. گاهی با خودم فکر می‌کنم یعنی در خانه‌ی سیاست‌مدارها و جنگ‌افروزها چه می‌گذرد که اینقدر کینه و خشم دارند نسبت به جهان و آدم‌ها؟؟؟!

https://www.instagram.com/p/DLj_hBENADI/?igsh=Mzhxd3dsN3pwZDZ5

ولی بمب اصلی وسط جوانی ما خورد!

تو حق داری بلاتکلیف، مضطرب یا غمگین باشی... که حتی معلوم نیست جنگ را پشت سر گذاشته‌ایم یا آن را پیش‌رو داریم! نمی‌‌دانیم بچسبیم به زندگی یا کوله به دست آماده‌ی گریز باشیم! بخریم یا نخریم، بفروشیم یا نفروشیم، دور شویم یا نزدیک بمانیم، نگران باشیم یا اهمیتی ندهیم!؟
این جنگ بیش از آن‌که جنگ تن باشد، جنگ روان است و این را ما جانبازان ۷۱ درصدیِ روان خوب می‌فهمیم. ما بی‌آنکه بخواهیم در خط مقدم جنگی ایستاده‌بودیم که دیگران شروعش کرده‌بودند و وسط جنگی مجروح شدیم که تمایلی به شروعش نداشتیم و زخم‌های عمیقی از همان جنگ برداشتیم که قابل استناد و دیدن نبودند...
آری بمب اصلی وسط جوانی ما خورده‌بود و هرکس و هرچیز دیگری بهانه‌بود؛ هدف اصلی این حملات "ما" بودیم...

#نرگس_صرافیان_طوفان

@narges_sarrafian_toofan

کسی که از نظر ذهنی پر مایه است، پس از اندکی آشنایی با کسانی که به اصطلاح هم‌نوع او هستند، اگر شعوری در حد کمال داشته‌باشد، تنهایی را بر می‌گزیند...
- شوپنهاور

غمگینم می‌کند پیر شدن آدم‌ها. غمگینم می‌کند پر کشیدنِ برق از چشم‌ها و تماشای کوچیدنِ کودکانِ بازیگوشِ اشتیاق، از حیاطِ قلب آدم‌ها... غمگینم می‌کند سفید شدنِ موها، کم سو شدنِ چشم‌ها، لرزیدن دست‌ها، صداها، پاها... غمگینم می‌کند از یک‌جایی به بعد نتوانستن‌ها، ناتوانی‌ها، بیمار شدن‌ها...
کاش می‌شد هیچ‌ آدمی پیر نمی‌شد. که زمان می‌گذشت و کودک‌ها جوان می‌شدند و جوان‌ها میان‌سال و آدم‌ها پخته و تجربه‌ها بسیار، اما پیر... نه! پیر شدن برای وجود آدمی که مصیبت‌های جهان را تاب آورده و برای زیستن جنگیده، بی‌انصافی‌ست...

#نرگس_صرافیان_طوفان

@narges_sarrafian_toofan

‏شبیه رهگذران آن سوی عابر پیاده نگاهم می‌کردی و من در هر لحظه برایم سوال می‌شد
«هرگز به تو متعلق بوده‌ام؟»

همین حوالی اند ؛

شِمرهایی که ستم می کنند ،

حسین هایی که قربانی می شوند ،

و مختارهایی که دیر می رسند ...

#نرگس_صرافیان_طوفان

@narges_sarrafian_toofan

شکنجه‌ی روانی‌ات می‌دهند، آرام، آهسته، عمیق... و بعداز آن جوری خونسرد رفتار می‌کنند که تویی که بابت آزارشان صدایت درآمده، بی‌منطق و افراطی و دیوانه به نظر برسی...

#نرگس_صرافیان_طوفان

@narges_sarrafian_toofan

«موجودیتم جابه‌جا شده‌است. آنچه از من مانده؛ زنی‌ست که هنگام بیدار شدن می‌ترسد...»
-‏ مارگریت دوراس

نپرسیدید خوبیم یا نه، احوال‌پرسی‌هایتان همه از سر عادت بود... از سر عادت پرسیدید و از سر عادت جواب دادیم اما واقعیت این است که خوب نبودیم! در تک تک لحظاتی که ناچار شدیم با شما تعامل کنیم و لبخند بزنیم و معاشرت کنیم و آرام به‌نظر برسیم... خوب نبودیم و حامل فشارهای فراتر از تحملمان؛ در همان زمان‌هایی که از ما توقع داشتید کاملا متمرکز و عادی رفتار کنیم. ما در مرز فروپاشی یک انسان ایستاده و همچنان داشتیم با لبخند، خودمان را در جبهه‌ی آرام شما نگه می‌داشتیم...
خوب نبودیم، شبیه به نهنگی که باسرعت به سمت ساحل به راه افتاده‌بود و دیگر اهمیتی نداشت چند ماهی در مسیر ساحل به او لبخند می‌زدند...

#نرگس_صرافیان_طوفان

@narges_sarrafian_toofan

فهمیده ام که زندگی یعنی بتوانی خودت را سرگرم کنی. سرگرم به کار، به دلخوشی‌ها، به تلاش، به ارتقا، به آدم‌ها و به عشق...
فهمیده‌ام که بهترین حالت زندگی وقتی‌ست که تو آنقدر مشغولی که بیش از حد به موضوعی فکر نمی‌کنی و عمق هیچ چیزی را نمی‌بینی و در سیاهچاله‌ی هیچ اندوهی جا نمی‌مانی...

#نرگس_صرافیان_طوفان

@narges_sarrafian_toofan