من بی‌حوصله‌‌ترینم برای تحلیل نگاه‌ها و تفکیک احساسات و بی‌رمق‌ترینم برای تجزیه‌ی قضاوت‌ها و حسادت‌ها...
من بی‌حوصله‌ترینم برای فهمیدن‌ها و هضم کردن‌ها و به روی هیچ‌کس نیاوردن‌ها...
دلم می‌خواهد مدت زیادی نه کسی را ببینم، نه معاشرتی بکنم و نه تعاملی داشته‌باشم.
دلم می‌خواهد آنقدر دور شوم که بی‌اطلاع باشم از همه چیز و بی‌خبر باشم از همه جا!
من پرم از خاطرات سال‌های متوالی و لبریزم از مسئولیت و معذوریت و مراعات‌های ناگزیر. دلم می‌خواهد روزی در گوشه‌ی ساکت و امنی از خواب برخیزم و برای مدتی به یاد نیاورم چه کسی بودم و چه مسئولیت‌هایی داشتم.
می‌خواهم دور باشم و رها
بدون دغدغه باشم و آرام...

#نرگس_صرافیان_طوفان

@narges_sarrafian_toofan

سفر، انسان را متواضع می‌کند
می بینی چه جای کوچکی را در این دنیا اشغال کرده ای.
- گوستاو فلوبر

دلم می‌خواهد بروم وسط پارچه های قدیمی جهاز مامان زندگی کنم، یا توی بشقاب‌های غذاخوری ملامین، یا وسط تصاویر چرمی و کهنه‌ی کتاب‌ها. لابلای لیلی و مجنون‌ها، طاووس‌های رنگی، دخترهای چتر به دست، حافظ‌ها، رستم‌ها، فردوسی‌ها... دلم رنگ و لعاب و اصالتی را می‌خواهد که در اکنون، نمی‌یابمش. دلم می‌خواهد بخوابم و وسط یک خیابان قدیمی بیدار شوم. جایی که زنانش روسری‌های گل‌دار به سر دارند و دامن‌های چین‌دار اصیلشان در دل باد می‌رقصد و با گیسوانی بافته و کوزه‌ی آبی بر دوش، هر غروب به خانه بر می‌گردند. جایی که مردان گوسفندان را باذوق از چرا بر می‌گردانند و سرراه برای خاتون قصه‌شان گل‌های هزار رنگ می‌چینند. جایی که کودکان، شاداب و سرزنده وسط کوچه‌ها بازی می‌کنند. جایی که روان‌ها و شخصیت‌ها سالم می‌ماند و آدم‌ها روحشان را به تجملات دنیا نفروخته‌اند ... جایی که زندگی هنوز هست، جایی که عشق هنوز جریان دارد.

#نرگس_صرافیان_طوفان

@narges_sarrafian_toofan

‏آرزو می‌کنم هیچ‌وقت حروم نشید، حروم آدم اشتباه، مسیر اشتباه، رابطه‌ی اشتباه…

کاش آنقدر دغدغه و دل‌مشغولی نداشتم که تمامم را می‌گذاشتم برای خوشحال کردنِ آدم‌ها، گرفتنِ دست‌ها، برآوردنِ آرزوها ، باز کردن گره‌ها و حل کردن مشکلات.. کاش آنقدر فارغ بودم و آنقدر دستانم باز و پرشکوه و بلند بود که دست دراز می‌کردم و محال‌ترین میوه‌های آرزو را می‌چیدم و می‌دادم به دست آدم‌ها، می‌خنداندم و خوشحال می‌کردم و در آغوش می‌گرفتم و آرام می‌کردم...
کاش پیامبر شادی بودم و رسالتم، آوردن دلخوشی بود و زدودن اندوه...
کاش زمان داشتم و توان داشتم و برای اینهمه آدمِ غمگین، دست حمایتی از آسمان داشتم...

#نرگس_صرافیان_طوفان

@narges_sarrafian_toofan

از تخت‌خوابتان در هتل بتوانید برج ایفل را ببینید یا نبینید واقعاً اهمیتی ندارد؛
اینکه بتوانید خواب آرام و عمیقی داشته باشید بسیار مهم‌تر است.
- رولف دوبلی

گرچه ما فارغ از جهان بودیم
مُهر خاموش بر دهان بودیم
کار با کس نداشتیم اما ؛
خار در چشمِ این و آن بودیم...

#نرگس_صرافیان_طوفان

@narges_sarrafian_toofan

عمیق‌ترین جمله‌ای که امروز خواندم:
سقراط، محبتی که قادر به جبران آن نبود، نمی‌پذیرفت!!!
و به این فکر کردم که اگر چندسال قبل، محبت و لطف بیش از حد یک دوست را نپذیرفته‌بودم و در آخر و عاقبتِ لطف‌های بسیار و ادامه دار و یکطرفه که زمان و امکان و روحیه‌ی پاسخ به آن را نداشتم تردید می‌کردم، شاید الآن بسیار آرام‌تر بودم و بسیاری از آسیب‌ها را هرگز به چشم نمی‌دیدم و بسیاری از رنج‌ها و اندوه‌ها را متحمل نمی‌شدم.
من از یک‌سری واکنش‌ها و اتفاقات به بعد، می‌ترسم و گمانِ بد می‌برم؛ به هر صمیمیتی که خارج از کنترل من اتفاق می‌افتد و به هرکسی که بیش از لیاقت یک انسان، به انسان محبت می‌کند! من می‌ترسم و فاصله می‌گیرم از هرکسی که فراتر از شایستگی‌ام مرا دوست دارد و واهمه دارم از هرچیزی که آلوده به عشق و علاقه و ایثار و وابستگیِ مفرط باشد. من واهمه دارم از هر لطفی که در نهایتِ امر، آبستنِ توقع بشود و کینه بزاید و بدخواهی بکارد و دشمنی درو کند ...

#نرگس_صرافیان_طوفان

@narges_sarrafian_toofan

دوستان و همراهان نازنینم، ازتون خواهش می‌کنم که همت کنید و همراه بشید تا زودتر بتونیم خرید بچه‌های تحت پوششمون رو تکمیل کنیم و این‌ بار رو هم مثل هرسال زمین بگذاریم. یه مشکل شخصی بزرگ برام درست کردن که هرچه زودتر باید بهش رسیدگی کنم. ممنون که درک می‌کنید.🙏

نوشته‌بود: افسردگی داری؟
سکوت کردم، لبخندی زدم و سرم را پایین انداختم. نگفتم افسرده نیستم فقط این مدت زیادتر از توانم تحت فشار بودم.
نگفتم افسرده نیستم فقط با آدم‌های درستی مواجه نشدم و کسانی که رفیق حساب کردم و ادعای رفاقت و انسانیت داشتند، بلاهایی به سرم آوردند که چنگیزخان با سپاه دشمنش نمی‌کرد.
نگفتم افسرده نیستم، فقط در جنگ‌هایی بدون زره جنگیدم و زخمی شدم که برایشان ساخته‌نشده‌بودم و در دنیاهایی به اجبار قدم گذاشتم و با آدم‌هایی نشست و برخاست کردم، که در تضاد با من و جهانِ من بودند.
بیزارم از آدم‌هایی که یک مشت برچسب توی مشتشان ریخته‌اند و به هرکس که رسیدند، یکی دوتا می‌چسبانند به پیشانی‌اش. که مشکلات و خستگی‌های خودمان برایمان کم است، که زخم حرف‌ها و نگاه‌ها را هم تحمل کنیم!
به آدم‌ها با هر روحیه‌ای که رسیدیم، سکوت کنیم! ما چه می‌دانیم آدم‌ها در حال چه نبردهایی‌اند و از چه نبردهایی بازگشته‌اند؟ ما چه می‌دانیم ظرف تحمل آدم‌ها چقدر است؟ ما چه می‌دانیم مشکلات و آسیب‌هایی که یک آدم را فقط به اندوه رسانده، ما را متلاشی نمی‌کرد و شاید از قدرت آدم‌هاست که دوام آورده‌اند و فقط اندوهگین شده‌اند!
ایستاده‌ایم و همچنان می‌جنگیم و اهمیتی ندارد خستگیِ بعد از نبردهای پی در پی ما را با افسردگی اشتباه بگیرند. جای ما باشند و مثل ما به دوش بکشند و مثل ما تحمل کنند و آن‌وقت در چشمان ما نگاه کنند و قادرباشند لبخند بزنند تا ایستاده تشویقشان کنیم و به احترام رنجی که ما را زمین می‌زد و آنان را به زانو در نیاورد، کلاه از سرمان برداریم و با صدای بلند، درود بفرستیم و تحسینشان کنیم...

#نرگس_صرافیان_طوفان

@narges_sarrafian_toofan

یه توصیه
وقتی رابطه‌تون با کسی تموم می‌شه کامل تمومش کنید، از همه جا طرف رو ریمو کنید، نذارید جلوی چشم‌تون باشه، نه به عنوان دوست، نه رفیق، نه حتی به عنوان یک فالوور.
آدم‌ها توی ضعیف‌ترین حالت‌شون به آدم‌های قبلی زندگی‌شون پناه می‌برن و با این سوءتفاهم که ممکنه باهاش حالم خوب بشه اشتباهات بدی می‌کنن.

خطاب به تمام خانم‌ها:
زن بلند شو!
تو یه پرنسس نیستی! تو یه اژدهایی!

خيلى عادى نشستى يهو دردى كه بارها پذيرفتى‌ش، قلبتو می‌سوزونه.

برای چیدن گلِ سرخ، اَرّه آورده‌اید؟! ...