«هیچکس نمی‌تواند غم دل کس دیگر را بفهمد.»
- داستایفسکی

خدا بخواهد، حال دل همه‌مان خوب خواهد شد، همه‌مان شاد خواهیم‌بود و بعدازظهرها یک مشت آدمِ شاد و خوشحالِ فارغ شده‌ از مشغولیت‌های خوشایند با اشتیاق از کوچه و خیابان‌ها عبور خواهند کرد و -قدم زدن‌‌های با شور و شوق و لبخند- تکراری‌ترین عادت روزهایمان خواهدبود.
خدا بخواهد غصه‌ها خواهندرفت، مشکلات حل خواهندشد و دریچه‌های روشن بیشتری به سمت ما باز خواهند بود و شهر ما با نور و با صدای لبخندهای از ته دل پر خواهدشد.
خدا بخواهد خواهیم‌رسید،
خواهیم‌‌داشت،
خواهیم‌برد و خواهیم‌رفت و دیگر هیچ حسرتی در زندگی نخواهیم‌داشت.
خدا بخواهد غم‌ها و مشکلات از میان خواهند رفت و خوشبخت خواهیم‌بود.
خدا بخواهد
باید خدا بخواهد....

#نرگس_صرافیان_طوفان

@narges_sarrafian_toofan

باید خدا بخواهد و باید خدا کند
باید خدا برای دلِ ما دعا کند !!!
باید ببیند او که از این وضع، خسته‌ایم
فکری مگر به حال همین ماجرا کند ...
باید خدا بخواهد و ما را کمک کند
درد من و تو و همه‌مان را دوا کند
باید بیاید او که از رگ گردن عزیزتر؛
ما را ز بند غصه و غم‌ها رها کند.
باید خدا بیاید و باید خودِ خودش
فکری به حال اینهمه رنج و بلا کند...

#نرگس_صرافیان_طوفان

@narges_sarrafian_toofan

از مادران بگو... از رنجِ مادرانی که به عشق و نوازش نیاز دارند و زیر بار مسئولیت سنگین مادری، نادیده گرفته‌می‌شوند و کنار گذاشته می‌شوند. از رنجِ مادرانی که با تمام هیجان و شور و اشتیاق اعلام حضور کردند و با یک هیس! مادرها که شیطنت نمی‌کنند و مادرها مقدسند و مادرها نجیبند، به عقب رانده‌شدند. مادرانی که ذوقشان همیشه کور شد و از آن‌ حجم از شور و شوق، فقط کوهی از اندوه ماند و شبیه به کاکتوسی که ماه‌ها آب ندیده، روز به روز از درون خالی شدند و پژمردند.
از رنج مادران بگو، از ایثارهای بی‌چشم‌داشت و دور ماندن از دلخوشی‌ها و فراغت. از برای دیگری و به خاطر دیگری، از خود گذشتن و آرزوهای خویش را از یاد بردن. از عمیقا پناه خواستن و ناگزیرانه، پناه شدن، نیاز داشتن و ناگزیرانه به نیازهای دیگری توجه کردن...
از رنج مادران بگو، از استعدادهای عجیب و بالقوه‌ای که بالفعل نشد، از رویاهایی که بافتند و به تن نکردند، از موهایی که سفید شدند و شادابی‌هایی که رنگ باختند و از ذهنی که به جای آرامش، فقط نگران بود.
از رنج مادران بگو، از اندوه دخترانِ دیروزی که همه به چشمِ انسانی قوی و از خودگذشته نگاهشان کردند و از اولین ثانیه‌ی تولد فرزندشان به بعد هیچ‌کس دخترک معصوم و شاداب و محبت‌خواهِ درونشان را به رسمیت نشناخت و از او توقعِ غرق شدن در مسئولیتی را داشتند که از ازل در ذهن‌ها ناعادلانه تعریف شده بود و آنان را به ناچار در نقشی فرو بردند که فقط محبت می‌کرد و فقط توجه می‌کرد و فقط مراقب بود و فقط پناه می‌شد و فقط و فقط و فقط مادر بود....
از مادران بگو، از دخترکان معصوم و پر آرزو و مشتاقی که زیر پوسته‌ی باورهای زمخت جامعه فراموش شدند...

#نرگس_صرافیان_طوفان

@narges_sarrafian_toofan

صفحه رسمی اینستاگرام من👇
https://Instagram.com//narges_sarrafian_toofan

گاهی باید فقط بگذری و عبور کنی و از یاد ببری. از یاد ببری بدی‌ها و کمی‌ها و کسری‌ها و حتی رنج‌ها را... از یاد ببری که رفتی و دویدی و زمین خوردی و زخمی شدی. از یاد ببری که پذیرفتی و اعتماد کردی و در کمال اعتماد، ضربه خوردی و عمیقا آسیب دیدی. از یاد ببری که خواستی و نشد، که دویدی و نرسیدی، که خوبی کردی و بدی دیدی، که بد نخواستی و بدت را خواستند...
گاهی تنها راه خوشبختی این است که فراموش کنی! فراموش کنی چه‌ها شد و چه‌ها گفتند و چه‌ها کردند و دنبال هیچ چرایی برای کنش‌ها و واکنش‌های آدم‌ها نگردی و همه چیز را به قوانین جهان واگذار کنی و به زندگی‌ات برسی. باید فراموش کنی... فراموش کنی و آرام بگیری، فراموش کنی و نفس‌های راحت‌تری بکشی، فراموش کنی و رها باشی و بروی و فاصله بگیری از حواشیِ آزاردهنده و برای خودت زندگی کنی...

#نرگس_صرافیان_طوفان

@narges_sarrafian_toofan

عزتی که در "هیچ" هست، به حقارتی که در "کم" هست ترجیح می‌دهم...

هوش اجتماعی‌ یعنی خودت را بیگانه از هیچ جمعی ندانی و نخواهی که دیگران با تو سازگار شوند و بپذیری که این تویی که باید با اجتماع و با آدم‌ها سازگار شوی. این تویی که می‌خواهی موفق بشوی و به دست بیاوری و مدتی کنار یک جمعی بمانی و پذیرفته‌شوی و یادبگیری و بالنده شوی و حتما که ناملایماتی خواهد بود و حتما که در ابتدا پس زده‌خواهی‌شد!
هرکجا رفتی و در هر محیط و شرایط جدیدی که قرار گرفتی منتظر نباش آنان موانع را از مقابل راه تو بردارند و آنان با تو موافق باشند و آنان خودشان را با تو تطبیق بدهند! این تویی که باید خودت را با جمع هم‌راستا کنی و این تویی که باید تکه‌ای باشی که در پازل جامعه جا می‌شود. توقع نداشته‌باش جامعه خودش را با تو وفق بدهد! توقع نداشته‌باش جامعه برای رشد و بالندگی تو آستین بالا بزند و توقع نداشته‌باش که بی‌هیچ ناملایمتی و دردسری، موفقیت و رشد را به تو تقدیم کنند. روی انعطاف و تاب‌آوری‌ات کار کن و شک نکن که موفق خواهی‌شد و شک نکن که بزرگترین راز بالندگی و رشد همین است که بتوانی هرکجا که لازم بود، خودت را هماهنگ و منطبق و هم‌راستا کنی...

#نرگس_صرافیان_طوفان

@narges_sarrafian_toofan

من اوج گرفتم؛ درست از همان‌جا که سقوطم داده‌بودند و قوی‌تر شدم، از همان‌ نقطه‌ای که احساس ضعف کردم. پس دشمن هم می‌تواند مسبب خیر باشد... دشمن می‌تواند به قصد سقوط، تو را تا لبه‌ی پرتگاه بکشاند اما تو بال‌هایت را از غلافِ کهنه‌اش بیرون بکشی و پرواز کنی!
بعضی تنگناها و استیصال‌ها لازمند برای تو...
اینکه گاهی پله‌های نردبان، زیر پای تو را خالی کنند باعث نمی‌شود بیفتی، فقط مجبور می‌شوی قدم‌های بزرگ‌تری برداری و جسورتر شوی.

#نرگس_صرافیان_طوفان

@narges_sarrafian_toofan

بار اول که دیدمت چنان بی‌مقدمه زیبا بودی که چند روز بعد یادم افتاد، باید عاشقت میشدم.
- ناشناس

بپذیر که خیلی‌جاها نمی‌توانی با توضیحات بیشتر، یک‌سری مشکلات و برداشت‌ها و سوءتفاهم‌ها را درست کنی و از یک‌جایی به بعد مهم نیست چقدر حق با تو باشد و چقدر درست بگویی و چقدر خوب توضیح بدهی و از خودت دفاع کنی؛ آدم‌ها می‌روند و آدمی که انتخاب کرده برود، پل‌های پشت‌سرش را خراب می‌کند و با تکیه به هر استدلال بی‌ربط و اشتباهی تو را مقصر می‌داند، حتی اگر مقصر هیچ‌چیز نباشی و این تنها چیزی‌ست که در آن‌ لحظه اهمیتی ندارد!

#نرگس_صرافیان_طوفان

@narges_sarrafian_toofan

میانه ی راه ایستاد و از خودش پرسید:
یعنی تمام زندگی همین است‌‌؟!
((همین تحمل کردن ها، صبر کردن ها و دوام آوردن های اجباری...))

اگر دختر داری، سرت را بالا بگیر و محکم‌تر قدم بردار. اگر دختر داری مهربان‌تر باش و صبورتر باش و ماجراجوتر برای سفر، برای قدم زدن، رقصیدن، فیلم دیدن و موزیک شنیدن. اگر دختر داری هر روز نوازشش کن و توانایی‌هاش را تشویق کن و به او بگو آدم‌ها متفاوت هستند و هر کدام در زمینه‌هایی موفق می‌شوند و نمی‌شود همه چیز را باهم داشت و نمی‌شود همه چیز را باهم خواست و این کمال‌گراییِ ویرانگر به او آسیب می‌زند. بگو خوب است که چشم‌های قشنگی دارد و لبخندهای بی‌نظیری؛ اما از آن خوب‌تر تفکرات و خیال‌پردازی‌ها و رفتارهای شگفت‌انگیزی‌ست که دارد. بگو اخلاق، چیز مهمی‌ست و موفقیت چیز مهمی‌ست و انسانیت چیز مهمی‌ست و دوست داشتن، چیز مهمی‌ست و مهم‌تر از آن‌ها اوست؛ وقتی برای خودش، افکارش، نگاهش و انتخاب‌هاش ارزش قائل باشد. بگو سعی کند سنجیده رفتار کند و قاطعانه انتخاب کند و پای انتخاب‌هاش بایستد و اگر نشد فدای سرش.
بگو هرجای جهان که حوصله‌ی محافظه‌کاری نداشت و دلش خواست سنجیده و موقر نباشد و این سنجیده نبودن، به کسی آسیبی نمی‌زد، دیوانه باشد و لذت ببرد. بگو دنیا به یک دختر موفقِ شاد بیشتر از یک دخترِ بسیار موفق اما غمگین نیاز دارد.❤️

#نرگس_صرافیان_طوفان

@narges_sarrafian_toofan

گفتم: چه‌کار کنم؟ غمگینم!
گفت: باید بدهی برود. باید بدهی برود هرآنچه بار اضافه که بر دوش گذاشته‌ای و هر آن مسئولیت خارج از تحملی که روانت را فرسوده می‌کند. باید بدهی برود تا شادی و آرامشِ رفته‌ات، بازگردد. باید بدهی برود تا شانه‌هایت سبک بشود و قلبت سبک بشود و احساس بهتری داشته‌باشی...
باید رها کنی و بی‌خیال شوی و از یاد ببری و حفره‌های خالی قلب و جهانت را با آدم‌ها و چیزها و اتفاقات بهتری جایگزین کنی...

#نرگس_صرافیان_طوفان

@narges_sarrafian_toofan

من هرگز دخترم را از هراس قضاوت‌ها، تغییر نخواهم داد،
هرگز دخترم را قربانی حرف‌های بی‌ پایه و اساس مردم نخواهم کرد،
هرگز نخواهم گفت اینگونه نباش تا دنیا و آدم‌ها از تو راضی باشند!
نخواهم گفت رنگ‌های دلبرانه نپوش، عطرهای دلبرانه نزن، کارهای دلبرانه نکن.

من دخترم را آن‌قدر قوی تربیت خواهم‌کرد که هیچ‌کس جسارت دست درازی به حریمش را نداشته‌باشد،
من دخترم را آن‌قدر جسور بار خواهم آورد که برای آرزوهایش در انتظار تشویق نباشد،
من دخترم را از محبت و عشق سیراب خواهم کرد تا هر بی سر و پایی توان سرک کشیدن به قلب و ذهن ارزشمند او را نداشته‌باشد.

به دخترم خواهم گفت که دوست داشتن، شرطی نیست، که عشق، شرطی نیست، که هرجور و در هر شرایطی که باشد؛ دوستش دارم، که تا پای جان مراقبش هستم و هوایش را دارم. خواهم گفت که آدم هرچقدر هم که حواسش باشد، بازهم گاهی اشتباه می‌کند، خواهم گفت او همیشه عزیزترینِ من است و هر اشتباهی هم اگر کرد، با هم درستش می‌کنیم.

خواهم گفت اشکالی ندارد گاهی هم مغرور باشد و مهربانی‌اش را از آدم‌ها دریغ کند، که مهربان بودن‌ خوب است، اما تا جایی که به هویت و ارزشمندی‌اش آسیب نزند.

من نسخه‌ی عمومیِ هیچ جامعه‌ای را برای دخترکم نخواهم پیچید، اجازه خواهم داد خودش باشد، خودش تصمیم بگیرد و خودش رفتارهای خودش را قضاوت یا اصلاح کند.
که بدون ترس و اضطراب، زیر نگاه امن من شیطنت کند و از حال و هوای شیرین دخترانگی‌اش لذت ببرد.

من باور دارم که کنترل کردن‌های بیش از حد، نتایج معکوس می‌دهد، امر و نهی، قدرت اراده و تصمیم را می‌گیرد و سرزنش، اعتماد و خودباوری را نابود می‌کند.
من باور دارم که عقاب‌ها را "رهایی" و "خودباوری" بلندپرواز و جسور کرده،
من باور دارم که قناری‌ها از شدت در قفس ماندن است که از پرواز می‌ترسند...

#نرگس_صرافیان_طوفان

@narges_sarrafian_toofan

‏حتی اگر من تو را ببخشم، آدم‌هایی که بعد از تو نتوانستم به آن‌ها اعتماد کنم و دوستی‌شان را بپذیرم و دوستشان داشته باشم هرگز تو را نخواهندبخشید.

ما بیش از کسانی که سرزنشمان کنند نیاز داریم به کسانی که تشویقمان کنند، از میان بدترین‌ها، بهترین جزئیات و ویژگی‌های ممکن ما را بیرون بکشند و به آن اشاره کنند و آن را تحسین کنند.
بدترین رنج و عامل ضعف یا شکست آدمی، همزیستیِ همیشگی با آدم‌هایی‌ست که شاغول سرزنششان را به دست گرفته‌اند و افتاده‌اند به جان آدم‌ها. که از خلاقیت‌ها، توانستن‌ها و موفقیت‌ها می‌گذرند و دنبال ایرادها می‌گردند، دنبال لحظات کوچکی که آدمی‌ تلاش کرده و جنگیده، اما نتوانسته! آنان که دنبال نکات منفی جهان می‌گردند تا ایرادها و نشدن‌ها را پُتک کنند و بکوبند توی صورت فرد مقابل و بدترین احساس جهان را به او تحمیل کنند و خودباوری‌اش را از وجودش بیرون بکشند.
ما نیازمندیم به آدم‌های تحسین‌کننده، آدم‌های خوش‌بینی که امان می‌دهند آدمی با دستاوردها و تلاش‌های کوچکش احساس خوشایندی به خودش داشته‌باشد و احساس کفایت کند و خوشبخت باشد.
ما نیازمندیم به آدم‌های خالی از حسادت، خالی از عقده، خالی از مقایسه، اما پر از شرافت، پر از بزرگواری، پر از مهربانی، پر از گذشت...
آدم‌های شریف، آدم‌های درست، آدم‌های حسابی...

#نرگس_صرافیان_طوفان

@narges_sarrafian_toofan

شاهنامه‌خوانی شبانه:

«بدان‌گاه یاد آیدت راستی
که ویران شود کشور از کاستی»
-فردوسی