به همان اندازه که احساسات شما درباره‌ی مرگ خودتان طبیعی است، شجاعت یک نفر نیز با ظرفیت پذیرش فقدان زندگی سنجیده می‌شود. از این گذشته، ماهیت حقیقت اجازه‌ی وقوع چیزی مثل مرگ را نمی‌دهد، آنچه اتفاق می‌افتد فقدان زندگی است.» تنها چیزی که می‌دانیم این است که زندگی آن‌ها به آن صورتی که ما می‌شناختیم متوقف شده است. این مفهوم پیچیده، به انسان‌ها این امکان را می‌دهد تا بر ترس فانی‌بودن خودشان غلبه کنند؛ زیرا متوجه می‌شوند که هیچ فردی برای تجربه‌ی آخرین لحظه‌ی زندگی خودش در آنجا حاضر نخواهد بود. به‌عبارت دیگر، فرد می‌فهمد که نمی‌تواند در جایی که از قبل آن را ترک کرده، حضور داشته و چیزی از آن بداند. اینکه هر فرد فقط مرگ هم‌نوعانش را می‌بیند، اما به‌سختی می‌تواند درباره‌ی مرگ خود فکر کند، دلیلی دارد...
‌
‌
از کتاب "گفت‌وگوهای اگزیستانسیال"
نوشته‌ی دنیل چچیک
ترجمه‌ی آنوشکا عسکری

«غرب حقیقی» را سم شپرد سال 1980 نوشته است که پس از اجرا فینالیست جایزه‌ی پولیتزر شد. این نمایشنامه به جنگ قدرت بین دو برادر می‌پردازد؛ لی، یک دزد خرده‌پا، و آستین، یک فیلمنامه‌نویس موفق. لی ادعا می‌کند می‌تواند فیلمنامه‌ای بنویسد که از فیلمنامه‌ی وسترن آستین حقیقی‌تر باشد چراکه واقعاً در غرب وحشی زندگی کرده است. درنهایت لی تهیه‌کننده‌ی آستین را متقاعد می‌کند که او مورد مناسبی برای پروژه است و جایگزینی آغاز می‌شود. تا آنجاکه....
این نمایشنامه کمدی پست‌مدرن و سیاهی از داستان قابیل و هابیل است و نیم‌نگاهی هم به بهره‌کشی غرب مدرن از سرخپوستان و حتی گاوچران‌ها دارد. در نمایشنامه‌ی غرب حقیقی شپرد تصویری واقعی و کنایه‌آمیز از دو برادر ارائه می­‌دهد که خانه را تبدیل به فضای فیلم‌های وسترن کرده‌اند.
‌
غرب حقیقی
نوشته‌ی سم شپرد
ترجمه‌ی اشکان خطیبی

انسان خردمند اگرچه از نظرگاه زیست‌شناسی تک‌گونه‌ی انسان‌تبار کره‌ی خاکی است، اما از منظر فرهنگی گونه‌های رنگارنگ انسانی در جوامع متعدد بشری زیست می‌کنند.
ژوزف‌ هنریچ، نظریه‌پرداز تکامل فرهنگی، مردم‌شناس و استاد دانشگاه هاروارد، کلان‌نظریه‌ی خود را بر همین‌ اساس و به‌منظور شناسایی گونه‌های متعدد فرهنگی انسان پایه‌ریزی کرده است. به تعبیر او انسان کژگونه نوع متأخر انسان خردمند است که طی هزار‌و‌پانصد سال گذشته و در پی اجرای سیاست‌های ازدواج و خانواده‌ کلیسای کاتولیک و با ازهم‌گسستن شبکه‌های خویشاوندی درهم‌فشرده و تغییر بنیادین ساختار خانواده در بخش‌هایی از اروپا، فرهنگی آفرید که رفتار و روان انسان اروپای غربی را تغییر داد و آدمی دیگر ساخت که هنریچ آن را کژگونه می‌خواند. مسیری که انسان کژگونه در تاریخ طی کرد، شاهراه مألوف و معروفی نبود که سایر ابنای بشر در تطور فرهنگی خود بر آن گام می‌زدند، بلکه راه بی‌برگشت و غریبی بود که جز کژگونْ جوامع غربی رهروی دیگری در آن گام نمی‌زد.
‌
انسان کژگونه
نوشته‌ی ژوزف هنریچ
ترجمه‌ی دکتر محسن عسگری جهقی

اخلاق چیزبرگری!
‌
اغلب فیلسوفان باستان و صاحب‌نظران اخلاق در سنت‌های معرفت دینی، چه غربی چه شرقی، اخلاق چیزبرگری را چیز عجیب‌وغریبی دانسته‌اند. آنها بر این اعتقاد بودند که هدف اصلی اخلاق تزکیه‌ی نفس یا خودسازی‌ست. اغلب این متفکرین قبول داشتند که گفتار و رفتار فلاسفه به یک اندازه جهت قضاوت در مورد آنها موثر است. از نظر آنها یک فیلسوف بزرگ الگو است. او مثالی زنده از یک شخص سعادتمند است. اندیشه‌ی سقراط همان اندازه که در گفت‌وگوهایش با دیگران مشهود است در نوشیدن شوکران توسط او هم نهفته است، ما کنفسیوس را به درستی شخصیتش، بودا را به چشم‌پوشی از ثروت و مسیح را به شستن پای حواریون می‌شناسیم نه صرفا به گفته‌هایشان. سقراط نمی‌گفت: به‌لحاظ اخلاقی نوشیدن شوکران کار خوبی است اما من آن را نمی‌نوشم.
بعید است هیچ یک از فیلسوفان قرن ما بتوانند نحوه‌ی زندگیشان را به‌عنوان یک نحوه‌ی زیست عاقلانه پیشنهاد کنند. این دیگر اسمش فیلسوف نیست و کسانی که آنها را به عنوان یک فرد خردمند می‌شناسند عموما در اشتباهند. هنوز هم در مورد نادرستی اخلاق چیزبرگری، حق با فلیسوفان دوران باستان است..
‌
تئوری نفهم‌ها
اریک شوئیتزگبل
زهره مهرنیا

کاری که تو باید انجام بدی فِرناندیتو، اینه که از نوشته شدن دیالوگ‌های نمایش زندگیت به دست دیگران جلوگیری کنی. اون کله‌ای رو که خدا روی گردنت سوار کرده به کار بنداز و دیالوگ‌های خودت رو بنویس. زندگی پر از بازاریاب‌های بازار سیاهه با کُلی حرص و اشتیاق برای خوراندن اراجیف خودشون در گوش شنوندگانی با مغزهای تهی چون این کار به اون‌ها اجازه میده که اسب‌های خودشون رو با هویجی که در مقابل اون‌ها آویزان نگه داشتن چهار نعل بتازونن...
‌
‌
از کتاب "هزارتوی ارواح"
جلد چهارم "گورستان کتاب‌های فراموش‌شده" (سایه‌ی باد)
نوشته‌ی کارلوس روئیث ثافون
ترجمه‌ی علی صنعوی

همه‌مان قرار بود با هم یکی شویم. بازوهامان را بدهیم به هم و کم‌کم له بشویم. انگار همه دست‌هاشان مثل دست‌های مرد پلاستیکی کش می‌آمد و دست‌های هم را گرفته بودیم، با مچ‌های لخت، همه لای لعابی از عسل و عرق مهروموم شده بودیم؛ همه زنجیره‌ی خروشانی بودیم از شکفته‌ترین گل مینا...
‌
‌
از رمان "بازنده‌های نازنین"
نوشته‌ی لئونارد کوهن
ترجمه‌ی محمد رزازیان

توده دیگر راضی نیست که منفعلانه جان بکند. مردم از گام برداشتن در جاده‌های زمین برای مشتی نمک در دفاع از امپراتوری مقدس روم [سرمایه‌داری] خسته شده‌اند. آن‌ها می‌خواهند خانه‌ای برای خود داشته باشند و خانواده‌ای برای خودشان: آن‌ها می‌خواهند میراثی بسازند که زندگی و آزادی را برای فرزندانشان تضمین کند.

آنتونیو گرامشی
از کتاب "علیه فاشیسم"
ترجمه‌ی کامران برادران

در فرهنگ ما این عادت وجود دارد که چهره‌های شناخته‌شده، به‌ویژه ورزشکاران یا ستارگان سینما را بی‌نقص در نظر بگیریم. به جای اینکه آن‌ها را انسان‌هایی مثل خودمان بدانیم، در حد کمال بالا می‌بریم. چگونه آرمانی‌سازی یک آدم سرشناس شامل دروغی می‌شود که به خود می‌گوییم تا از درد و رنج اجتناب کنیم؟ این سازوکار دفاعی با نوعی خودفریبی همراه است: به خود می‌گوییم برخی آدم‌ها آن‌قدر خوش‌شانس هستند که در زندگی‌شان‌ خبری از دردهای رایج انسانی نیست؛ حتی اگر از چیزی رنج بکشند، کیفیت رنجشان با ما متفاوت است - چیزی که والاتر و حتی رشک‌بر‌انگیز است، زیرا آن‌ها مشهورند. برای گریز از شرایط انسانی متداول، آدم‌های سرشناس را ستایش می‌کنیم.
چه‌بسا شیفتگی ما به زندگی مشهورها خوراک شایعات افراد در شهرهای کوچک، مدارس و شرکت‌های بزرگ باشد. از جهت دیگر - معمولاً به آدم‌های سرشناس برای زندگی بی‌نقصشان حسادت می‌کنیم، زیرا می‌دانیم هرگز به آن نخواهیم رسید. به همین دلیل، به صورت پنهان و گاه نه ‌چندان پنهان ز سقوطشان لذت می‌بریم، برای همین مجلات زرد با مضامین خیانت، سوءاستفاده و طلاق ناخوشایند آن‌ها میلیون‌ها نسخه می‌فروشند.

گاهی پنهان‌کردن مخالفت‌ها در سیاست هوشمندانه است، زیرا در غیر این‌صورت امکان دارد چنددستگی یا حتی خشونت رخ دهد. در چنین شرایطی پرسشگریِ هوشمندانه کاری از پیش نمی‌برد. لازم است مخالفت‌ها ابراز شوند و بر آن‌ها سرپوش نگذارند. گاهی در فضاهای فلسفی‌ای بوده‌ام که انتقاد جدی در آن‌ها کاری نکوهیده به‌شمار می‌رفت. در این فضاها، سلسله‌مراتب شدید برقرار بود: انتظار می‌رفت افرادی با رتبه‌های پایین‌تر از افرادی با رتبه‌های بالاتر چیزی نپرسند. اشتباه به‌راحتی در این آشیانه لانه می‌کند.
‌
‌
از کتاب فلسفه‌پردازی
نوشته‌ی تیموتی ویلیامسن
ترجمه‌ی مهدیه مهدیان‌فر

صمد طاهری نويسنده نام‌آشنایی از نسل سوم داستان‌نويسی ايران است که پيش‌تر او را با مجموعه ‌داستان‌های موفقی چون «زخم شير» و «شکار شبانه» شناخته‌ايم. «پيرزن جوانی که خواهر من بود» دومين اثر بلند داستانی طاهری پس از «برگ هيچ درختی» است. «پيرزن جوان...» روايتی اول‌شخص از زبان شخصيتی به نام «پرويز» است. ماجرای زندگی پرويز در دو برش اصلی زمانی روايت می‌شود؛ يکی در نوجوانی، در آبادان و ديگری مقطعی در ساليانی بعدتر در شيراز. بخش‌های آغازين داستان، توجه خواننده را به خاطره‌واری و بيوگرافيک‌بودن شکل روايت جلب می‌کند و احتمالا برای او اين قضاوت را پيش می‌آورد که اين اثری سرگذشت‌نگار و ماجرامحور است؛ اما در تداوم سير روايت، خواننده کاملا متوجه می‌شود که اين «رمان کوتاه» اثری شخصيت‌محور است که با ايجاد پرسپکتيو(عمق‌نگاری) از طريق شخصيت‌پردازی، محتوای خود را به خواننده انتقال می‌دهد...
‌
بخشی از یادداشت حبیب پیریاری درباره‌ی رمان "پيرزن جوانی که خواهر من بود"
‌
برای خواندن ادامه‌ی مطلب روی لینک کلیک کنید:
https://www.armanmeli.ir/fa/Main/Detail/350666/-%D8%B4%D8%B1%D8%AD-%D8%AC%D9%86%D9%88%D8%A8%DB%8C%D9%90-%D8%B4%D8%B1%D8%A7%D8%B1%D8%AA

مستر سنت، میس تجدد

یاداشت محمدحسن شهسواری بر مجموعه داستان "مسترجیکاک" نوشته‌‌ی احمد حسن‌زاده
‌

بیش از 200 سال است که ذهن پریشان منورالفکر ایرانی از خود می‌پرسد چگونه شد که این‌گونه شد. پیش از آن، اگر هم اصفهان، تخت‌گاه بی‌رقیب صفوی، اشغال می‌شد اما نادرقلی‌خان افشاری بود که فقط چند سال بعد امپراتوری را حتی گسترش بیشتری دهد. اما چگونه شد که این‌گونه شد. این‌گونه که ایران مدام به سوی نقصان فرود آید و هیچ فرازی در افق دید نباشد. از پس همین پرسش بود که پاسخ نمایان شد؛ تجدد. ما از تجدد شکست خوردیم و بیش از همه به آن نیاز داریم. به همین سبب، از دید من، هر فعالیت روشنفکری، مثلا همین داستان‌نویسی که خالی از جدال سنت و تجدد باشد غیراخلاقی است. از آنجا که سنت، گذشته دریافت شده و روستا و ایل و عشیره، بهترین نماد آن، در بسیاری از مواقع نویسنده ایرانی برای برشمردن وجوه این جدال، پا به روستا می‌گذارد. گرچه این سخن نباید ما را از خون‌هایی که در شهر (که فقط لعاب تجدد گرفته) بر سر این جدال ریخته شده، غافل کند. پس نویسنده ایرانی شهر را نیز کنکاش مناسبی کرده است. می‌توان حداقل سه جریان را بر این‌گونه برشمرد: تحقیر نویسندگان ابتدا به تحقیر سنت پرداختند. صادق هدایت در حاج‌آقا، توپ مروارید و بسیاری از آثار داستانی و غیرداستانی خود. بزرگ علوی، جلال آل‌احمد به‌ویژه در آثار داستانی‌اش، آن زمان که هنوز داستان‌نویس بود و نه نظریه‌پرداز. مثلا در «سه تار»، «مدیر مدرسه» و «پنج داستان»، بهرام صادقی در تنها رمانش نیز کمابیش در همین مسیر گام برداشته است. نمایش صرف سنت و محول کردن تحقیر به خواننده برخی دیگر تنها با نمایش بدون تفسیر سنت، آن را نقد کردند. در واقع این گروه نقد و تنفر را به عهده خواننده گذاشتند. «عزاداران بیل» غلامحسین ساعدی شاخص این آثار است. عشق و نفرت (نوستالژی ارتجاعی) مواجهه نویسندگان با انقلاب (که از نظر آنان نماد تجدد بود اما روشن شد نماد سنت است) و تحت تاثیر رئالیسم جادویی (که سبک غالب هنری در جهان بود) به آفرینش آثاری منجر شد که گرچه گاه با تحقیر (نگاه دوره اول) و گاه با نمایش تحقیرآمیز (نگاه دوره دوم) سنت همراه بود اما در برخی موارد موضعی نوستالژیک در برابر این سنت گرفتند؛ به‌خصوص بخش‌های کمتر خطرناک برای تجدد و دور از لحاظ تاریخی تا سنت حاکم نتواند به زعم روشنفکران از آن سوءاستفاده کند. «اهل غرق» منیرو روانی‌پور، «طوبی و معنای شب» شهرنوش پارسی‌پور و «سمفونی مردگان» عباس معروفی شاخص این آثار است. این جریان البته تا دهه 80 نیز نمایندگان خود را نمایان کرده است. «رود راوی» ابوتراب خسروی و «نام‌ها و سایه‌ها» اخوت از همین دست آثار هستند. احمد حسن‌زاده در سه داستان «کودکان در خاک»، «دالو» و «قلعه» همچنان تلفیقی از سه نگاه فوق را در خود دارد؛ تحقیر و گاه خیرگی و حیرت و البته ترس. اما اوج کار او به‌عنوان یک نویسنده آفرینش سه داستان «مستر جیکاک»، «طلوع» و «منتظران» است. اولی تز قاهریت تجدد است. حضور انگلیس، مهد تجدد، در میان ایل. ادامه راستین تجدد در میان ریشه‌های اصیل سنت، که چگونه ساختار قدرت را به شکل از ریخت افتاده‌ای سعی در به هم ریختن دارد. وقتی زیرساخت‌های ذهنی فراهم نشده باشد، تجدد جز ویرانی حاصلی ندارد. جز مرگ. مرگی چنان تلخ که حتی میت نیز حاضر به باور آن نیست. تز بعدی داستان «منتظران» است. ماقبل ورود تجدد و در میان خانه. و زنان. چیزی که منورالفکرهای نسل اول ما کاملا آن را فراموش کرده بودند. زنان اگر حرکتی نکنند هیچ تجددی شکل نخواهد گرفت. در این داستان فشار و مسخ‌شدگی زنان در خانه و همدلی پنهان آنها برای خیزش نهایی علیه شیرخان، شیرها و مستر سنت، به خوبی تصویر شده است. اما قدرت نویسندگی احمد حسن‌زاده در سنتز داستان «طلوع» بروز می‌یابد. آنجا که دو تز «مستر جیکاک» و «منتظران» به سختی با هم برخورد می‌کنند و به طلوعی چنین تمسخرآلود اما واقعی اما حقیقی اما استخوان‌سوز منجر می‌شود. پس اینجاست که نویسنده مجموعه داستان مستر جیکاک با در کنار هم قرار دادن این سه داستان، از رویکردهای سه‌گانه پیشین درمی‌گذرد و به جای صرفا گرفتن آینه‌ای تخت در برابر سنت، آینه‌های محدب و مقعر پیش روی ما می‌گذارد تا پنهان‌کاری و لعاب نازک تجدد این روزهایمان را کنار زنیم و اندکی بیشتر واقف شویم. که چگونه شد که این‌گونه شد.
‌
‌
منبع:
روزنامه‌ی فرهیختگان
‌ http://www.farheekhtegan.ir/?nid=1690&pid=8&type=0  

برای شناخت فاصله‌ی واقعی میان واقعیت یک ملت و تصوری که خارجی‌ها (دیگران) از آن‌ها دارند، بایست به سیاست خارجی آن ملت نظر انداخت. این حکمرانان هستند که با تصمیم‌های خود (در دوره‌ی زمامداری‌شان) تصویر غالبی از ملت و فرهنگشان به جهانیان عرضه می‌دارند. حتی اگر دیگران قادر به کندوکاو و بررسی بیشتر باشند، تصحیح تصاویر ثبت‌شده از یک ملت که برای مدتی طولانی بی‌تغییر مانده، دشوار می‌نماید. در گذشته این ژنرال‌ها بودند که خود را برای جنگ آماده می‌کردند، امروزه برخی تئاترپژوهان همچون ژنرال‌های قدیمی مترصد تغییر مرزهای تاریخی همچون مرزهای جغرافیایی هستند. تاریخی با حواشی طولانی که برای زمان بسیاری پایدار بوده است. آن‌ها با رویکردی اشتباه درصدد تغییر مرزها و مرزبندی‌ها هستند. این همان نگرشی است که در شمای کلی، نگاه غرب را به تئاترهای آسیایی تعریف می‌کند. بهتر است از خود بپرسیم که آیا عبارت «تئاتر آسیایی» بیشتر ناظر به یک اعتبار تاریخی است یا جغرافیایی...
‌
نیماژ منتشر کرد:
‌
تئاتر میان شرق و غرب
نوشته‌ی نیکولا ساوارزه
ترجمه‌ی علی شمس
‌

‌
‌🟦🟦🟦🟦🟦🟦🟦🟦🟦🟦🟦🟦🟦🟦🟦🟦🟦🟦
‌
کتاب‌های تجدیدچاپ‌شده‌ی نشر نیماژ در هفته‌ی پایانی بهمن‌ماه:
‌
#اسفار_کاتبان
نوشته‌ی #ابوتراب_خسروی
رمان فارسی
چاپ پنجم
قیمت: ۹۸۰۰۰ تومان
‌
‌🟦🟦🟦🟦🟦🟦🟦
‌
#ظلمت_در_نیمروز
نوشته‌ی #آرتور_کستلر
ترجمه‌ی #اسدالله_امرایی
ادبیات جهان
رمان خارجی
چاپ دوم
قیمت: ۱۴۰۰۰۰ تومان
‌
‌🟦🟦🟦🟦🟦🟦🟦
‌
#تنهایی_هولناک_مکسول_سیم
نوشته‌ی #جاناتان_کو
ترجمه‌ی #اشکان_غفاریان_دانشمند
ادبیات جهان
رمان خارجی
چاپ چهارم
قیمت: ۲۲۰۰۰۰ تومان
‌
🟦🟦🟦🟦🟦🟦🟦
‌
#دشمنان
نوشته‌ی #آیساک_باشویس_سینگر
ترجمه‌ی #احمد_پوری
ادبیات جهان
رمان خارجی
چاپ سوم
قیمت: ۱۸۰۰۰۰ تومان
‌
‌🟦🟦🟦🟦🟦🟦🟦
‌🟦🟦

عنوان این کتاب بناست برای خواننده، مانند آزمون هوش باشد:ِ اگر نخستین برداشت شما از این عنوان همان کلیشه‌ی مبتذل ضدکمونیستی است حق با شماست، امروزه پس از تراژدی تمامیت‌خواهی قرن بیستم، سخن از بازگشت کمونیسم، تنها می‌تواند مضحک باشد. صمیمانه توصیه می‌کنم همین جا دست نگه دارید. در این صورت، بی‌تردید باید شما را از خواندن این کتاب بازداشت، چراکه در اینجا با نوعی کاملاً متفاوت از تراژدی و مضحکه سروکار داریم. یعنی دو رویدادی که آغاز و پایان نخستین دهه‌ی قرن 21 را رقم زدند: حملات یازدهم سپتامبر در سال 2001 و فروپاشی مالی 2008.
نیماژ منتشر کرد:
‌
#ابتدا_تراژدی_سپس_مضحکه
نویسنده: #اسلاوی_ژیژک
مترجمان:
#کامران_برادران
#میلاد_روانبخش
#مرضیه_فرنام

اَبَرانسان چالشی است تا خود را جور ديگری تصور کنيم؛ ورای قراردادهای اجتماعی و محدوديت‌های تحميل‌شده از سوی خودمان که بر زندگی مدرن حکم‌فرما هستند. ورای گذر يکنواخت و بی‌مکث روزها. ورای اضطراب و اندوهی که با امور هميشگی مان همراه هستند. ورای ترس و ترديد‌هايی که آزادی‌مان را کنترل می‌کنند...
‌
نیماژ منتشر کرد:
پیاده‌روی با نیچه؛ در مسیر رسیدن به خویشتن
نویسنده: جان کاگ
مترجم: نیلوفر آهنگران
‌‌
‌
هنگامی که صحبتِ فلسفه به میان می‌آید، بدون شک نام نیچه یکی از اولین نام‌هایی است که در ذهنمان نقش می‌بندد. فیلسوفی که دوستداران بسیاری در جهان دارد، از جمله جان کاگ، نویسنده‌ی این کتاب. جان کاگ، پژوهشگر و استاد فلسفه‌ی دانشگاه ماساچوست، یک بار در 19 سالگی و در اوج جوانی به سوییس سفر می‌کند تا دنیای نیچه را بهتر بشناسد، و هفده سال بعد بار دیگر به این سفر می‌رود، اما این‌بار به همراه همسر و دختر کوچکش. حاصل تجربه‌ی این سفرها چیزی است که در این کتاب آمده است.
‌
‌

کارل یک بار مرا با نام «گینجو» صدا کرد که فکر می‌کردم به‌معنای «خواهر» است، تا اینکه گفت واژه‌ای است ژاپنی برای مردی مسن، که خودش در انزوا زندگی می‌کند، اما آتش را برای دهکده روشن نگه می‌دارد.
کارل گفت: «اون توی اسطوره‌های قدیمی اول لباس‌هاش رو و بعد استخوون‌هاش رو می‌سوزونه تا دهکده روشن بمونه.» هیچ حرکتی نکردم تا او ادامه دهد. دوست دارم توصیفم کنند. «بعد باید یه چیز دیگه پیدا کنه که آتیش رو روشن نگه داره. برای همین، اوبیتسویِ خودش رو می‌سوزونه. ترجمه‌ی روونی براش نیست؛ اما اساساً رؤیاهای خیلی سنگینی هستن که وزن و جرم لایتناهی دارن. اون‌ها رو می‌سوزونه و آتیش هیچ‌وقت خاموش نمی‌شه.»
‌
از رمان "اولین آدم بد"
نوشته‌ی میراندا جولای
ترجمه‌ی حمید دشتی