اینم به افتخار اولین فیلم امسال.
Carol (2015)

نگاه‌ها و تماس‌های فیزیکی و واکنش‌های این دو نفر به این برخوردها واقعاً زیبا و مسحورکننده بود. خوشم اومد.

«خوشم اومد» چی بود نوشتم. می‌خواستم در آخر بگم به‌به. اشتباهی بلاگر درونم بیدار شد.

اون میل و عطش دردناکی که توی لمس‌ها و نگاه‌هاشون بود واقعاً جنون‌انگیز بود. تازه من زن نیستم، خدا به زن‌ها رحم کنه؛ به خصوص زن‌هایی که دیوانه‌ی لمس شدن هستن.

باز برگشتم به فاز هیپ‌هاپ-پاپ فرانسوی. به تخم‌تون البته.

این خواننده‌ش آلمانیه، نمی‌دونم چرا فرانسوی می‌خونه. البته معنی اسم آهنگ می‌شه «من فرانسوی صحبت نمی‌کنم». ما رو کس گیر آورده.

گفتن اسم این آهنگه با لهجه فرانسوی باعث می‌شه حس کنم یه گه خاصی‌ام. زبان فرانسوی کلاً باعث می‌شه آدم حس کنه یه گه خیلی خاصیه. کار به مردم‌شون ندارم که زبان‌زد هستن در جهان، شما فقط فیلسوف‌های تاریخ فرانسه رو ببینید. سینما به کنار اصلاً که دیگه مهر تاییده خودش. البته اینکه کل هنر سینما رو مدیون فرانسوی‌ها هستیم هم بی‌تاثیر نیست. چی داشتم می‌گفتم یادم رفت. ژِ نِ پاغل پافغانسِی. اوم.

به نظرم فرانسوی‌ها حق دارن یبس و مغرور باشن. اینکه چرا نشستم دارم در مورد فرانسوی‌ها نظر کسشر می‌دم در واقع مسئله‌ایه که باید بپردازم بهش.

بگذریم. رونی مارا رو ببینید در پشت صحنهٔ فیلم Mary Magdalene.

البته الان که توجه می‌کنم، داره آلمانی می‌خونه. دوربرگردون بعدی برمی‌گردیم دوستان.

بچه‌ها من رو دوست دارید؟

امسال، سال روبرو شدن با شیاطین درونمه. می‌خوام برم دنبال‌شون و ببینم چرا هستن و چرا آزارم می‌دن. چرا آزار می‌بینم؟ چی کمه؟ چی مختل شده؟ می‌خوام با شمشیر وایسم جلوشون و لبخند شیطانی بزنم بهشون. شیاطین، کون جفت‌مون پاره‌ست امسال.

چقدر بی‌سوادم جدی. این هیپ‌هاپ-پاپ آلمانیه اصلاً. حالا همسایه‌ان زیاد اشکال نداره.

خب امروز به اندازه کافی گه خوردم. باقی روز رو به لاس و مطالعه خواهم پرداخت. روز خوبی داشته باشید.

آهنگه خیلی وایب مثبتی داره. زندگی‌م روشن شده قشنگ. تو خونه قدم می‌زنم و کونم رو تکون می‌دم و روحم داره بین خرابه‌های شهر متروک زندگی‌م قدم می‌زنه و می‌رقصه.

زندگی در فرم جامدات کافیه. تبدیل به صوت بشیم.

با اینکه این یکی از شاهکارهای این آدمه ولی به نظرم بهترین آهنگش نیست. بهترین آهنگش از نظر خودم رو بهتون نمی‌دم. دلایل خودم رو دارم.