بله دیگه سلام و اینا نداریم. یهو میام یه کسشر می‌گم می‌رم. شب بخیر.

شب بخیر هم نداریم دیگه. شب بخیری که می‌گم صرفاً برای نظم دادن به متن و یک پایان‌بندی بیهوده‌ست. وگرنه در نهایت نه شما به شب‌های من اهمیت می‌دید و نه من به شب‌های شما.

خلاصهٔ کلام که «کلی کودکِ مرده، کلی گورکن پیر.»

این زندگی کیری رو با Bossa Nova شروع کنیم شاید یه کم تحملش راحت‌تر شد.

نوحه‌های کلیسا به مراتب بهتر از هر سبک موسیقی دیگه‌ایه.

اما چیزی که در خلوت خودم با اعماق وجودم گوش می‌دم.

آهنگ بسه دیگه. کیرم تو این زندگی که حتی یکی رو ندارم براش آهنگ بفرستم. بعد از این همه سال، بعد از هزاران بیننده، همچنان توی انفرادی خودساخته‌ام -این مرداب ناشناخته- دراز کشیدم و پوسیدن روحم در انزوا رو تماشا می‌کنم. هرکی هم وارد این مرداب شد، سریع فرار کرد و خودش رو نجات داد. آیا تغییر دادن تمام این جهان لجن‌گرفته بهتره یا پیدا کردن کسی که به خوابیدن توی مرداب عادت داره؟ شاید دلیل وجود این مرداب اینه که هیچوقت کسی واردش نشده که نشون بده خارج از این مرداب هم می‌شه زندگی کرد. نمی‌دونم. یحتمل بین این دوراهی انقدر بمونم که در نهایت در تنهایی بمیرم.

علی نوشته «سازهای تکی تنهاتر به نظر میان».
همین. روز عجیبی داشته باشید.

با ویولن دوستش کردم که تنها نباشه.

سنگ‌ها.

اگه براتون سواله در اوقات فراغتم چیکار می‌کنم، می‌شینم اجرا و کاورهای زینب خانم تو این برنامه رو گوش می‌دم.
واقعاً سبحان‌الله از این صدا.

نادین در ۳۵ سالگی: یک چکیده

رفته بودم نمایشگاه اسباب‌بازی و عروسک خودم رو دیدم. کسی از جادوی سیاه و voodoo سر در میاره؟

شب عروسی

اگه هنر و توان و وقت و امکاناتش رو داشتم، یه فیلم کوتاه اقتباسی از این داستان می‌ساختم.