کانال وحید احسانی 141

🔻سخنی چند با اعضای محترم هیأت علمی‌ایی که برای افزایش حقوق خود نامه نوشته و امضاء جمع می کنند 1
🔻وحید احسانی

🔹سلام و درود، امیدوارم شاد و تندرست باشید،

🔹با احترام، اینجانب، با شما اعضای محترم هیأت علمی‌ایی که افزایش حقوق و دستمزدتان را مطالبه می‌کنید سخنانی دارم که خواهشمندم، در صورت امکان، مطالعه فرموده و به سایر همکارانتان هم انتقال دهید. پیش از هر چیز، باید عرض کنم که در سلسله نوشتار، « نَفسِ مطالبۀ افزایش حقوق» از جانب شما بزرگواران را زیر سئوال نبرده‌ام بلکه سخنانم ناظر بر جنبه‌های دیگری از این مسئله است که در صورت امکان و به امید خدا، عرائضم را طی چند قسمت مطرح می‌کنم.

🔻قسمت اوّل) رعایت تعادل و توازن میان «واکنش در خصوص مسائل جامعه» با «واکنش در خصوص مشکلات اقتصادیِ صنفی»

🔹لااقل تا جایی که من رصد کرده و متوجه شده‌ام، به ویژه در شرایط بحرانی فعلی که فشار و تهدید بسیار زیادی بر اقشار ضعیف‌تر جامعه وارد می‌آید، میان «تلاش و پیگیری شما بزرگواران برای افزایش حقوق‌تان» با «تلاش و پیگیری‌تان برای تأثیرگذاری بر تصمیمات سیاست‌گذاران و کاهش از درد و رنج مردم» تناسب و توازن قابل قبولی دیده نمی‌شود. یعنی به جز در تب و تاب انتخابات که شرایط خاصّی دارد، کمتر دیده می‌شود که شما بزرگواران مطالباتی را جهت نجات کشور، اصلاح جامعه و کاهش درد و رنج مردم، آن هم با این جدیّت پیگیری کنید. البته پیش از این، برخی از اعضای محترم هیأت علمی با چنین اهدافی نامه‌های سرگشاده‌ای را به مسئولان عالی رتبۀ نظام ارسال کرده و پیگیری‌های جدّی‌ایی انجام داده‌اند، برخی دیگر (یا شاید همان‌ها) هم سعی می‌کنند با مخاطب قرار دادن مردم از طریق متن‌های تأمّل برانگیز و روشنگری که در فضای مجازی منتشر می‌کنند (و هیچ امتیازی هم برایشان ندارد)، موجبات «اصلاحِ از پایین جامعه» را فراهم بیاورند، امّا اوّلاً، تعداد آنها نسبت به تعداد کل اعضای هیأت علمی (حدود 70 هزار نفر) بسیار اندک بوده‌است و ثانیاً، لااقل تا جایی که من می‌دانم، آنها اهل نامه نوشتن یا نامه امضاء کردن برای افزایش حقوق و دستمزد خود نیستند و لذا «حساب آنها را باید جدا کرد».

🔹پیش از این، برخی از اعضای محترم هیأت علمیِ دلسوز و آگاه، با هدف اصلاح بنیادین نظام آموزش عالی در جهت افزایش کارآمدی و اثربخشی آن، حرکت‌های بسیار خوبی را شروع کرده‌اند، حرکت‌هایی مانند «استادان علیه تقلّب»، و یا «پویش ملّی دوباره دانشگاه» که علی‌رغم فعّالیت خوبش در فضای مجازی و بازتاب محسوس اخبار آن در خبرگزاری‌ها، تا زمان نگارش این متن تنها 1360 نفر از حدود 70 هزار هیأت علمی کشور (تقریباً 2%) آن را امضاء کرده‌اند. مطمئنّم اگر اعضای محترم هیأت علمی ده دقیقه وقت گذاشته و بیانیۀ پویش ملّی دوباره دانشگاه را بخوانند، بسیاری از آنها محتوای آن را مطابق دیدگاه‌ها و گله گزاری‌های روزمرّۀ خود خواهند یافت، امّا اکثریت قریب به اتّفاق شما بزرگواران حتّی نام این پویش را هم نشنیده‌اید و یا اگر شنیده‌باشید، زحمت امضاء کردن آن را به خود نداده‌اید، چرا؟ از چهار حالت خارج نیست: اوّل، اگر با محتوای بیانیۀ پویش موافق نبوده‌اید که در این صورت انتظار می‌رفته خودتان در این راستا بیانیه‌ها یا نامه‌های مناسب‌تری نگاشته و برایش امضا جمع می‌کردید، دوّم، اگر علی‌رغم ارتباط تنگاتنگتان با فضای مجازی –که لازمۀ شغلتان است- اصلاً نام این حرکت‌ها را هم نشنیده‌اید و یا با وجود اینکه نامشان را شنیده‌اید برایتان اهمیّتی نداشته‌اند، این مسئله حاکی از آن است که اصولاً دنبال این جور مسائل (اصلاح نظام آموزش عالی، اصلاح جامعه و امثال آن) نبوده و خدای ناکرده صرفاً به دنبال منافع شخصی خودتان بوده‌اید، سوّم، اینکه اتّفاقاً اصلاح نظام آموزش عالی و جامعه خیلی برایتان اهمیّت داشته و لااقل برخی از حرکت‌هایی که در این راستا شکل گرفته است را هم بسیار مفید دانسته‌اید امّا نگران این بوده‌اید که مبادا «گربه شاخ‌تان بزند!». در این صورت باید عرض کنم که اوّلاً، برخی از حرکت‌های نام‌برده‌شده (به طور مشخّص، استادان علیه تقلّب و پویش ملّی دوباره دانشگاه) حرکت‌هایی بسیار مدنی، صلح جویانه، آشکار و قانونی بوده‌اند که حتّی بسیاری از اعضای هیأت علمی سرشناس کشور نیز از آنها حمایت کرده‌اند و حمایت کنندگان از این حرکت‌ها تا کنون با هیچ مشکلی مواجه نشده‌اند و ثانیاً، برخی مواقع، تلاش برای اصلاح جامعه ما مستلزم «آزاده بودن» و «به جان خریدن برخی تیر و ترکش هاست»[1] و بنابراین کسانی که حاضر نباشند برای این مهم هیچ گونه تهدید کوچکی را نیز به جان بخرند، اصولاً انتظار اینکه برای اصلاح جامعه گامی بردارند وجود ندارد.

22 viewsVahid Ehsani, 16:42