✅ تفاوت «مطالبه‌گری اجتماعی» با «طلبکاری اجتماعی»!
🖋 دکتر نظام بهرامی کمیل

باید بین مطالبه‌گری اجتماعی با طلبکاری اجتماعی تفاوت قایل شد. برخی از مهم‌ترین تفاوت‌های این دو به شرح زیر است:

۱- مطالبه‌گری اجتماعی، کنش‌محور است و از مشارکت و کنش فعالانه افراد ایجاد می‌شود. در صورتی که طلبکاری اجتماعی صرفاً نوعی نق زدن و غرغر کردن بدون هیچ حرکت و اقدام عملی است. برای مثال کشور پرجمعیت هند همیشه دچار کمبود دستشویی عمومی بوده و حتی بسیاری از خانه‌ها دستشویی اختصاصی هم نداشته و در مکان‌های غیربهداشتی که در سر کوچه‌ها و محلات وجود دارد نیاز خود را برطرف می‌کنند. این وضعیت هم به لحاظ بهداشتی و روانی، هم از منظر توریست‌های خارجی بسیار ناخوشایند است. با این حال کشور هند که هم اکنون جزو ۱۰ کشور نخست اقتصادی جهان قرار دارد و سال‌ها نرخ رشد آن بین پنج کشور اول جهان بوده هیچ اقدامی برای برطرف کردن این مشکل نکرده است. مهم‌ترین دلیل آن بوده که این موضوع هیچگاه به عنوان مطالبه و خواست اجتماعی مطرح نشده است. درحالی که در بسیاری از کشورها، گروه‌های بسیار منسجم و پرقدرت درحال پیگیری این مطالبه مردمی هستند تا هم چهره شهر خود را زیبا و پاک نگهدارند و هم به یکی از نیازهای بهداشتی اولیه شهروندان پاسخ گویند.

۲- مطالبه‌گری اجتماعی از خواست تک تک افراد شروع می‌شود. اما این خواست، به فراتر از سطح فردی رفته و خواستار تغییر ساختاری برای احقاق همگان می‌شود. برای مثال عده‌ای راننده خطی درون شهری که خواستار آسفالت و پرکردن چاله‌های خیابان‌ها هستند تا پایان راه و تنها زمانی که همه خیابان‌ها درست شدند دست از مطالبه‌گری برمی‌دارند. طلبکار اجتماعی فقط و فقط به فکر خود است و در مورد مثال اخیر اگر خیابانی که مربوط به خط تاکسیرانی اوست درست شود دست از مطالبه‌گری می‌کشد.

۳- مطالبه‌گری مشروط به گذاشتن وقت و هزینه دادن است. این هزینه ممکن است مالی، زمانی یا حتی جانی باشد. طلبکاری اجتماعی می‌خواهد بدون هیچ گونه هزینه‌ای از حداکثر منافع برخوردار شود. طلبکار اجتماعی کسی است که می‌خواهد از آب گل‌آلود ماهی خود را صید کند و کاری به بهبودی اصولی شرایط موجود ندارد.

۴- مطالبه‌گری ریشه در حقوق و وظایف اجتماعی دارد. افراد جامعه می‌دانند در برابر دولت و اجتماع وظایفی را برعهده دارند و چون آن وظایف را انجام می‌دهند باید از حقوقی هم برخوردار شوند. بنابراین اگر حقوق آنها رعایت نشود آن را طرح و پیگیری می‌کنند. به سخن دیگر چون وظایف خود را عمل می‌کنند انتظار دارند دولت و دیگران هم به وظیفه خود عمل کنند. اما طلبکاری اجتماعی ریشه در حقوق صرف دارد؛ فرد از زمین و زمان طلبکار است و انتظار دارد همه در خدمت او باشند اما خودش کوچکترین قدمی برای هیچ کسی برنمی‌دارد.

۵- مطالبه‌گری اجتماعی موضوعی طولانی مدت و عقلانی است و ممکن است گروهی برای احقاق بخشی از حقوق خود سال‌ها تلاش و پیگیری کنند. در حالی که طلبکاری اجتماعی موضوعی کوتاه مدت و هیجانی است که به سرعت پدید می‌آید و با همان سرعت فروکش کرده و فراموش می‌شود. به بیان دیگر اگر مطالبات جامعه مدنی در کشورهای توسعه‌یافته پیگیری می‌شود، تنها به این دلیل است که طی سالیان طولانی این مطالبات پیگیری می‌شد. افرادی بوده‌اند که برای مطالبات خود وقت گذاشته و پیگیری کرده‌اند و به دلیل این پیگیری‌ها قوانین وضع یا اصلاح شده است. بنابراین تحقق مطالبات بدون پیگیری امکان‌پذیر نیست. برای مثال کسانی که خواستار تغییراتی در ساختار تقسیمات کشوری هستند باید به مرور زمان و با پیگیری مداوم این خواست خود را به رسانه‌ها، گروه‌های اجتماعی، نمایندگان مجلس و سایر ذینفعان و مراجع تصمیم‌گیری منعکس کنند.

منبع (حاوی متن کامل): روزنامۀ اعتماد (26 تیر 1398)

کانال وحید احسانی
@vahidehsani_vh
https://www.tg-me.com/notesofvahidehsani

بینهایت کوچک‌ها

یکی از آثار ارزشمند زنده‌یاد، مهندس مهدی بازرگان در سال 1328 (بیش از 70 سال پیش)؛

گویی همین امروز و برای الان جامعۀ ما نوشته شده‌است!

نمی‌دانم بگویم «برخی گذشتگان ما چقدر جلوتر از زمان بوده‌اند»، یا بگویم «جامعۀ ما چقدر از زمان عقب است» یا «چقدر از رهنمودهای اندیشمندانمان غافل بوده‌ایم»!

شما را به مطالعۀ این اثر تأمّل‌برانگیز دعوت می‌کنم (مجموعاً 14 صفحه).

گزیدۀ مختصری از این اثر ارزشمند را نیز می‌توانید در فرستۀ بعدی [پست بعدی] مطالعه بفرمایید.

کانال وحید احسانی
@vahidehsani_vh
https://www.tg-me.com/notesofvahidehsani

تنها راه اصلاح: بینهایت کوچک‌ها را تسبیح کنیم!

این یادداشت، گزیدۀ کوتاهی از 8 صفحۀ پایانیِ یکی از آثار ارزشمند زنده‌یاد، مهندس مهدی بازرگان، با عنوان «بینهایت کوچک‌ها» (سال 1328) است که عیناً نقل کرده‌ام.
.................................................................

ما ایرانی‌ها که مثل انسان فطری بسیار عجول هستیم و تجربه و معلوماتمان در جنب سایر ملل دنیا به‌مقیاس شاگرد دبیرستان و بلکه از آن هم کمتر می‌باشد، برای چاره‌جوئی دردها و حلّ مشکلات ملّی خود دائما در خواب و خیال آن شبی هستیم که ره صد ساله بپیماییم. ... می‌خواهیم مراتب ترقّی و شئون تمدّن را با واحدهای درشت و به طور یک‌جا و قالبی به‌دست آوریم. ... همیشه در جستجوی نابغه‌هائی هستیم که بدون دردسر و بی‌معطّلی اینها را برای ما درست کنند! ...

... اگر برای وطن عزیز خود عقب چاره می‌گردیم و راه اصلاح می‌جوئیم، به هیچ وجه نباید نظر به یک نقطه و به یک مرکز (مثلاً مجلس، دولت، فرهنگ، ارتش، بانک، بهداشت، بازار و ...) بیفکنیم و به دنبال راه‌حل‌های فوری گشته از یک فرد (مثلاً نخست‌وزیر، وکیل، ملّا، معلّم و غیره) انتظار اصلاح داشته‌باشیم. ...

پس بیائید حالا که از آنهایی که توقّع داشتیم، از دستگاه‌ها و وزراء و وکلای خود معجزی ندیدیم، بینهایت کوچک‌ها را تسبیح کنیم! و روی ارادت در آستانِ پرافتخار و دامنِ وسیعِ ابدیِ آنها بگذاریم. اوّلاً، اثر مثبت و مسئولیت خود را در نظر گرفته، مواظب افکار و اعمال نهانی و آشکار خویش باشیم، ثانیاً، امیدوار و مددکار هر اقدامی که نتیجۀ آن بهبود وضع مادّی و معنوی خلق است بوده در اشاعۀ صلاح و اصلاح دیگران بکوشیم و در برخورد با اشخاص آنها را به رعایت حق و به صبر و امیدواری توصیه نمائیم، ثالثاً، عادات عمومی مذموم را تقبیح و با آنها مبارزه نمائیم.

در هر حال، خیالمان راحت باشد که جز از این راه، هیچ دردی دوا نخواهد شد و برایمان مسلّم باشد هر تجزیه و تحلیلی که در تحقیق علل گرفتاری‌های ما بشود و هر مدّعی که نقشۀ اصلاحی و برنامۀ عمرانی برای کشور ما طرح نماید، اگر این دو عنصر بینهایت کوچک یعنی فرد و عملِ فرد را اساس نقشۀ خود قرار نداده، انتگرال مضاعف آنها را، در وسعت پهناور کشور و در مدّتِ طویلِ تاریخِ گذشته و آینده حل ننماید راه غلط پیموده و کلام یاوه سروده‌است.

اگر کسی را چنین پشت کاری نیست و حوصله ندارد که اوّل خود و اطرافیان خویش را اصلاح نماید، بر او شاید نتوان ایرادی گرفت، ولی باید گفت پس به طریق اولی، از دیگران توقّعی نداشته‌باشد و عَمر و زید را مقصّر نشمرده، به خودی و بیگانه فحش ندهد و بسوزد و بسازد.

متن کامل این یادداشت را می‌توانید از طریق لینک زیر مطالعه بفرمایید (زمان تقریبی مطالعۀ متن کامل: 10 دقیقه) 👇
http://vrgl.ir/FI9xs
کانال وحید احسانی
@vahidehsani_vh
https://www.tg-me.com/notesofvahidehsani

و هنوز کوچک زیباست؛ نخبگان معمولی و جنبش‌های کوچک اجتماعی در ایران
مقالۀ دکتر مقصود فراستخواه در شمارۀ اخیر نشریۀ «مطالعات ایرانی پویه» (شمارگان 9 و 10)

این مقاله برای کسانی که دغدغۀ اصلاح جامعه را داشته، پرسش «چه باید کرد؟» را دنبال کرده و برایشان مهم است که بهترین نقش و مسئولیتی که می‌توانند ایفا کنند را شناخته و ادا کنند، مطالب بسیار مفید، تأمّل‌برانگیز و راهگشایی دارد.

مقاله مجموعاً 14 صفحه بوده امّا از حیث عمق و کاربردی بودن، به نظرم، به اندازۀ چند کتاب خوب ارزش دارد.

دکتر فراستخواه مقالۀ خود را چنین آغاز می‌کنند:


«بحث نجات ایران همچنان دغدغۀ اصلی روشنفکران و نیروهای سیاسی مسئول و متعهد است. گرایش عمومی نگاه‌های راهبردی به سوی تعیین تکلیف برای حکومت دوخته شده و امیدها بر همین اساس شکل گرفته‌است. تبعات چنین نگاهی در سه بحث «حفظ وضع موجود»، «اصلاح حکومت» یا «تغییر حکومت» تبلور می‌یابد و تمامی فعالیت‌های راهبردی در جامعۀ سیاسی در این محدوده‌ها تدوین می‌شود. اما می‌شود به نجات ایران از این زاویه نگاه کرد که بحث حکومت را در درجه ی دوم قرار داد و اولویت را به توانمندسازی جامعه، از طریق جامعۀ مدنی بخشید.

از دو مسیر به سوی آینده کدام بهتر است؟
برای محافظت از آیندۀ ایران چه باید کرد؟ دست کم دو راهبرد ملّی عمده قابل تصوّر است: راهبرد نخست، اصلاحات اساسی و ساختاری حکومت است و راهبرد دوّم، نهادسازی، ظرفیت‌سازی و توانمندسازی در خود جامعه.

استدلال مسیر نخست این است که اصلاحات ضعیف در کشور جواب نداده‌است، ساختار اختیارات و پاسخ‌گویی حکومتی و قانون اساسی نیاز به اصلاحات جدّی دارد. تا مشکل حاکمیت چندگانه حل نشود و شکل متعارف و یک‌دستی از جمهوریت و دموکراسی استقرار نیابد بار کج این ملّت به منزل نخواهد رسید؛ سایر کارهای دیگر نیز چندان بازده نخواهد داشت. شاید هم اتلاف منابع انسانی و معنوی و مادّی خواهد بود و دریغ و درد که فرصت‌های توسعۀ یک کشور در یک دنیای رقابتی و پرشتاب، مدام بر اثر شکاف میان ملّت و دولت از دست رفته‌است و همچنان نیز از دست می‌رود.

امّا راهبرد دوّم متضمن ژرف‌اندیشی، درون‌نگری و صبوری بیشتری است، به ابتکارات نخبگان معمولی در کف جامعه و «قانونِ بی‌نهایت کوچک‌ها» چشم می‌دوزد؛ یعنی عمل اجتماعی و هم‌کنشی هشایارانه و به‌دور از خشونت به قصد تولید خیر عمومی و توسعۀ ظرفیت‌های مشارکت اجتماعی خلّاق و تحوّل خواهانه و با تمرکز بر منافع ملّی کشور در سطوح جنبش‌های کوچک اجتماعی، اجتماعات محلّی، سازمان‌های مردم‌نهاد، گروه‌های دوستی، همسایگان، فامیل، نهادهای مدنی، فرهنگی، تربیتی و صنوف و حرفه‌ها، سازمان‌‌های کاری، فضاهای گفت‌وگویی، سپهر عمومی و شبکۀ دانشمندان، متفکران و منتقدین مستقل.

مسیر دوّم، مؤثّرتر و نافذتر به نظر می‌رسد؛ به چند دلیل: نخست، ...

در هر حال، عجالتاً، با فرض دشواری‌های راهبرد اوّل، در این مقاله بر راهبرد دوّم متمرکز می‌شویم که همان راه نخبگان معمولی و جنبش‌های کوچک اجتماعی است؛ فعّالیت داوطلبانه با هدف آیش مجدد خاک کف جامعه، بذر افشاندن و آب دادن به آن، کمک به توسعۀ سپهر عمومی و فزونگی خیرعمومی، ظرفیت‌سازی برای ابتکارات درون‌جوش و توانمندسازی آهسته و پیوسته در سطح زیرین نظام مشارکت اجتماعی است تا از این رهگذر جامعه و نهادهای مدنی و سَمَنی و اجتماعی و محلّی و حرفه‌ای به طور درون‌زا به درجات عالی بلوغ برسد. حتّی با هر موقعیت بحرانی نیز اگر خدای نکرده برای کشور پیش بیاید چنانچه سطح اجتماعی ما روئین‌تن، خودتنظیم، خودگردان، و خودراهبر باشد، ملّت از بیش‌ترین مقدار «تاب‌آوری» برخوردار خواهد شد و قادر خواهد‌بود در سخت‌ترین شرایط نیز خود را به نحوی حفظ و اداره بکند و از آیندۀ فرزندان خویش در این سرزمین، آگاهانه مراقبت بکند».

........................................

از شما دعوت می‌کنم این مقالۀ پرمغز و مختصر-مفید (مجموعاً 14 صفحه) را مطالعه فرموده، راه اصلاح جامعه و نقش و مسئولیت خود در این راستا را بازشناخته، آستین همّت بالا زده و به سهم خود دست‌به‌کار توسعه و آبادانی ایران عزیز شوید.

نسخۀ پی دی اف متن کامل این مقالۀ ارزشمند را می‌توانید با پرداخت اینترنتی مبلغ 1500 تومان از سایت نشریۀ «مطالعات ایرانی پویه» دانلود کنید. هم ارزش مقاله، هم ارزش شما و هم ارزش ایران عزیز بسیار فراتر از این مبلغ است.

به امید فردایی بهتر،
به امید ایرانی آباد،

کانال وحید احسانی
@vahidehsani_vh
https://www.tg-me.com/notesofvahidehsani

✅ وظیفهء ما: گفتن واقعیت به اهل قدرت!
✅ دور-ویروس‌یاب، طرح جامع انرژی کشور، و جرم صداقت علمی — در علم کشور چه خبر است؟
✍️ رضا منصوری
۲۹ فروردین ۱۳۹۹
rmansouri.ir
https://telegra.ph/وظیفهء-ما-گفتن-واقعیت-به-اهل-قدرت1-04-16

✔️ اهمّیت زیربنایی «فکر و فلسفه»
✔️ بخش اوّل: اندیشه و تمدّن
✔️ وحید احسانی

✅ دکتر داریوش شایگان: «ابتدا بگوییم که به عقیدۀ ما حوزۀ تفکر، گردونۀ اصلی هر فرهنگ، مرکز ثقل هر سنّت و روح فیّاض هر تمدّن است. هر گاه کانون تشعشع آن نابود شود، سایر تجلیاتش بطبع زایل می‌گردد و هر یک راه خود را می‌رود و ارتباط (ارگانیک) یک فرهنگ از هم می‌پاشد» (کتاب «آسیا در برابر غرب»، چاپ 1391، صص. 296-295).

✅ دکتر حسین عظیمی: ««هر تمدنی با یک یا چند اندیشۀ اساسی شکل می‌گیرد. به عبارت دیگر، تمدن‌ها با نوعی بصیرت و نگرش انسانی شکل می‌گیرند و موقعی که این بصیرت و نگرش انسانی به هر دلیلی حذف می‌شود، آن تمدن هم حذف می‌شود» (کتاب «ایران امروز در آینۀ مباحث توسعه» چاپ 1378، ص. 34).

✅ دکتر رضا داوری اردکانی: «تمدّن قائم به تفکّر است و هر جا که تفکّر نیست از قرار و ثبات و نظام هم کمتر نشانی می‌توان یافت» (کتاب «دربارۀ علم»، چاپ 1390، ص. 1).

✅ دکتر رضا داوری اردکانی: «در عصر کنونی هر چه بگوییم و به هر چه اشاره کنیم اساس و مبنایی در فلسفه دارد و با بی‌اعتنایی به فلسفه و غفلت از آن، این اساس منتفی نمی‌شود» (کتاب «تمدّن و تفکّر غربی»، چاپ 1389، ص. 10).

✅ دکتر رضا داوری اردکانی: «تفکّر اساس همه تمدّن‌هاست و اساس تمدّن جدید فلسفه است و هر چه روی می‌دهد از آثار تحوّلی است که در تفکّر فلسفی پیش آمده است» (همان، ص. 13).

✅ دکتر صادق زیباکلام: «در حقیقت آنچه تمدّن غرب امروزی را به وجود آورد ریشه در انقلاب فکریی دارد که در قرن هفدهم و هجدهم در اروپا به وجود آمد» (کتاب «غرب چگونه غرب شد؟»، چاپ دوّم، 1395، ص. 221).

✅ دکتر محمّدعلی مردای: «با فساد انديشه و فکر ... همه چيز مي‌تواند به فساد کشيده شود. اين مهم‌ترين درس مدرسۀ انديشه و تفکر است» (مقالۀ «مخمصه و اندیشه: ...»، مجلۀ سورۀ اندیشه، شمارۀ 83-82، اسفند 93، ص. 121).

✅ ارنست شوماخر: «نظام‌ها هرگز چیزی غیر از تجسم‌های [نمود، بروز و تجلّی عینیِ] اساسی‌ترین طرزتفکّرهای بشر نیست» (کتاب «کوچک زیباست»، چاپ 1389، ص. 205).

...................................................................

نظر به اهمّیتی که برای این موضوع قائل بوده‌ام و علاقه‌ای که داشته‌ام، طی مطالعۀ آثار اندیشمندان و صاحب‌نظران، هر گاه به جملاتی ناظر بر «نقش زیربنایی اندیشه و فلسفه» برخورد کرده‌ام، یادداشت برداشته و مجموعۀ آنها را در یادداشتی با عنوان «نقش تعیین کنندۀ اندیشه در وضعیّت اقتصادی-اجتماعی جامعه» گردآوری کرده‌ام که در سایت فرهنگی نیلوفر منتشر شده‌است. به امید خدا، گزیده‌ای از نقل‌قول‌های مذکور را نیز طی چند قسمت در کانال «انجمن فکر و فلسفۀ کرمانشاه» بازنشر خواهم داد.

📚انجمن فکر و فلسفه‌ی کرمانشاه (اَفَک)↓
@PhilosophyforKermanshah‌‌

🌹 روز ملّی توسعه فرخنده باد 🌹

روز ملّی توسعه را به تمامی فعّالان فرهنگی، اجتماعی و مدنی ایران که با وجود مسائل و مشکلات متعدد و موانع بسیار امیدوارانه، بی‌هیاهو، آهسته‌وپیوسته، صلح‌طلبانه و آگاهی-مدار در راستای اصلاح، بهبود و آبادانی ایران عزیز گام برمی‌دارند تبریک و شادباش گفته، از پروردگار مهربان برای آنان تندرستی، نشاط، طول عمر با عزّت، توفیق روزافزون و فرجام نیک خواستارم.


در برگه‌های تقویم مناسبت‌های زیادی (اعم از دلچسب و نچسب) وجود دارند، امّا جای «روز ملّی توسعه» هنوز خالی است.


پویش فکری توسعه (پویشی با محوریت دکتر محسن رنانی که پیشنهاد دهندۀ ثبت این مناسبت است) فلسفۀ نام‌گذاری 16 اردیبهشت هر سال به نام «روز ملّی توسعه» را چنین توضیح می‌دهد: ...

متن کامل این یادداشت را می‌توانید از طریق لینک زیر مطالعه بفرمایید (زمان تقریبی مطالعۀ متن کامل: 3 دقیقه) 👇
https://vrgl.ir/qp2I3

کانال وحید احسانی
@vahidehsani_vh
https://www.tg-me.com/notesofvahidehsani

🔳⭕️ خدا علی را نیامرزد!؟
دکتر مجتبی لشکربلوکی

زنی مراجعه کرد به معاویه و با او بر سر موضوعی بحث و جدل کرد. معاویه از این گستاخی و جسارت زن در گفتگوی بی محابایش ناراحت شد و به او گفت «خدا علی را نیامرزد» که او این رسم را فراگیر کرد. منظور او چه بود؟ رسم هم‌ترازی حاکم و شهروند، پارادایم نقد پذیری حاکمان، آیین اعتراض بدون لکنت به حاکم و رسم بدهکاری حاکم و طلبکاری شهروند.

این روایت را که در یک سخنرانی شنیدم و به فکر فرورفتم. آیا علی(ع) فقط همین هنجارشکنی را انجام داد؟ جواب این بود: هنجار شکنی‌های او بیش از اینهاست! به ۷ نمونه اشاره می کنم.

1⃣ به روایت محققان تاریخ، در دوران حکومت ایشان زندانی سیاسی گزارش نشده است. آن هم آن زمانی که امیر مالک جان و مال و ناموس مردم بود و زندانی سیاسی امری رایج.

2⃣ امروزه می‌شنویم که مدیران ارشد کشورها شامل نخست‌وزیران و روسای جمهور، به خاطر تخلفات مالی در زمان مسوولیت یا بعدش محاکمه می‌شوند و این را نشانه آزادی و عدالت می.دانیم. ایشان به دادگاه فراخوانده شد. از طرف یک جایگاه والا؟ نه! به شکایت یک فرد عادی. یک رییس قبیله؟ نه یک شهروند معمولی! یک مسلمان؟ نه یک اقلیت! و جالب اینجاست محکوم شد و جالب تر اینکه پذیرفت! اعتراف می‌کنم همین که او توسط یک شهروند معمولی اقلیت غیرمسلمان به دادگاه فراخوانده می‌شود و در دادگاه حاضر می‌شود هنوز برای من قابل هضم نیست. چه برسد به محکوم شدنش!

3⃣ خود را بدهکار مردم می‌دانست نه طلبکار. حتما شنیده‌اید در خانه زنی که همسرش را در یکی از جنگ‌ها از دست داده بود به صورت ناشناس رفته بود و برایشان نان می‌پخت و با بچه‌ها بازی می‌کرد و آن زن هم پیاپی علی را نفرین می‌کرد. و در انتها که متوجه شد که او همان علی است حاکم سرزمین‌های پهناور. علی خاضعانه گفت: شما ببخشید که تا کنون مشکلات شما را حل نکرده بودم، از درگاه خدا بخواهید که على را ببخشد.

4⃣ به گواهی تاریخ، مخالفینش در مسجد علیه او و رو در روی سخن می‌گفتند و چند ساعت بعد برای گرفتن حق خود از بیت‌المال می‌آمدند. هنوز هم باور کردنش سخت است.

5⃣ زمانی که در جنگ‌های عرب، مثله کردن (بریدن گوش یا بینی و اعضا) امری رایج بود او دستور نظامی شدید می‌داد (و نه اینکه صرفا توصیه اخلاقی نرم کند) که کشتگان را مثله نکنید، فراریان را تعقیب نکنید و مجروحان را نکشید و ...

6⃣ کافیست امروز در گوگل جستجو کنید تصویر حضرت علی. تصویری که می‌‌آید فردی جدی و مقتدر در کنار شیر و شمشیر (ذوالفقار). این تصویر سال‌هاست در ذهن من و شما نشسته چه بخواهیم چه نخواهیم. اما به ما نگفتند که در یکی از جنگ‌ها، ۱۲ هزار نفر از متعصب‌ترین افراد اعلام جنگ کردند. صبورانه با آن‌ها گفت‌وگو کرد و آن قدر مدارا و نرمش و تعامل کرد که ۱۲ هزار نفر به ۴ هزار نفر رسید سپس به ۱۵۰۰ نفر. هنر استراتژیست‌های جنگی آن است که در جنگ با کمترین خونریزی فاتح شوند و علی اینگونه بود. منتهی برای من و شما ذوالفقار علی بیش از گفتگوی علی تبلیغ و ترویج شده. زمانی که او برای گفتگو، تعامل، مکاتبه، محاجه، توافق، مذاکره گذاشت بسیار بسیار بیشتر از جنگ بوده است اما ...

7⃣ او با زندانیان (البته گفتم که زندانی سیاسی نداشتند) مانند یک انسان برخورد کرد. گفته می‌شود تا قبل از او زندانیان در چاه‌های عمیق و به شیوه‌ای غیرانسانی نگه داری می‌شدند. او برای اولین بار برای زندانیان، فضای مناسبی برای طی کردن دوران محکومیت فراهم کرد و برای حقوق زندانیان مانند یک انسان، ارزش قائل شد.
هنجارشکنی‌های او بسیار بیشتر از این حرف هاست.

☑️‌ تجویز راهبردی:
شاید بد نباشد که امسال فقط برای فرق شکافته علی گریه نکنیم. برای خود گریه کنیم. اصلا فرق علی شکافت که ترک در دانسته‌های من و تو ایجاد شود. که فرق ذهنیت‌ها، تعصب‌های و جاهلیت‌های من و تو شکافته شود. عجیب است ما برای کسی گریه می‌کنیم که هیچ شباهتی به او نداریم. بیش از شمشیر علی، به منطق علی (ایجاد توافق از طریق مفاهمه) و بیش از عدالت اقتصادی علی به عدالت سیاسی (برابری حاکم و شهروندان فارغ از جنسیت و نژاد و مذهب) و بیش از جنگ علی به آشتی او تمرکز کنیم. باشد که به برکت آن یگانه بی نظیر تاریخ و نور خاموشی ناپذیر خداوند؛ علی(ع) آمرزیده شویم.

(به اشتراک بگذارید تا آفریده شود)
@I_D_Network
@Dr_Lashkarbolouki

به مناسبت یک سالگی انجمن فکر و فلسفۀ کرمانشاه (اَفک)

🔹حدود یک سال پیش از این (۲۲ خرداد ۱۳۹۸) اوّلین گفتگوی هفتگی انجمن فکر و فلسفۀ کرمانشاه در شهر کتاب کرمانشاه (چهارراه نوبهار) برگزار شد که با استقبال بسیار خوب و امیدوارکنند‌ه‌ای مواجه گردید.

🔹در کلان شهری با جمعیت بیش از ۱ میلیون نفر، جای خالی چنین مرکزی به شدّت احساس می‌شد، لذا اعضای اوّلیۀ انجمن، پس از نشست‌های متعدّد و گفتگو پیرامون «مسائل شهر و استان از یک سو و نقش و کارکرد فکر و فلسفه از سوی دیگر»، نسبت به تشکیل این انجمن اقدام کردند (فرآیند ثبت رسمی انجمن در حال پیگیری است).

🔹ما، اعضای انجمن فکر و فلسفۀ کرمانشاه، همواره در حال بازخوردگیری از فعّالیت‌ها و بحث و گفتگو دربارۀ چگونگی بهبود آنها بوده‌ایم. در چند ماه نخست، ساختارها و روش‌های مختلفی را مَحَک زده و به مرور بر روش‎‌هایی که در عمل بهتر جواب می‌دادند متمرکز شدیم. طی دوران آزمون‌وخطای اوّلیه، برخی شرکت‌کنندگان خیلی زود از ما فاصله گرفته و حتّی حاضر نشدند نقد یا پیشنهادهای خود را مطرح کنند. در اینجا، جا دارد از همراهانی که در آن دوره صبوری به خرج داده و ما را تنها نگذاشتند به طور ویژه سپاسگزاری کنیم. به هر حال، به مرور گفتگوهای هفتگی انجمن قالب مناسب خود را پیدا کرد و با افزایش استقبال مخاطبان جان و رونق تازه‌ای گرفت.

🔹انجمن فکر و فلسفۀ کرمانشاه تا کنون ۳۴ گفتگوی هفتگی برگزار کرده‌ که فهرست آنها (شامل تاریخ برگزاری، موضوع و ارائه دهندگان بحث اصلی) در فرستۀ بعدی (پست بعدی) به نمایش درآمده‌است (از تاریخ ۸ اسفند ۹۸، به علّت شیوع بیماری کرونا در کشور، گفتگوهای هفتگی انجمن به صورت موقت تعطیل بوده‌اند). از دست‌اندرکاران «شهر کتاب کرمانشاه» به خاطر همکاری مطلوب بابت برگزاری گفتگوهای هفتگی انجمن در آن محل بسیار سپاسگزاریم.

🔹به موازات گفتگوهای هفتگی، برگزاری کارگاه‌های تخصصی نیز مورد توجه واقع شد. در این راستا، تا کنون ۲ کارگاه تخصصی برگزار شده که فهرست آنها در اینجا قابل مشاهده است. علاوه بر این، انجمن فکر و فلسفۀ کرمانشاه در زمینۀ انتشار مطالب مفید در فضای مجازی و امانت دادن کتاب به علاقه‌مندان نیز فعّالیت داشته‌است.

🔹در حال حاضر، اعضای انجمن به قرار زیرند (فهرست زیر همواره باز بوده و انجمن فکر‌وفلسفۀ کرمانشاه از افزوده شدن هم‌استانی‌های متخصص و اندیشمند جدید بسیار خرسند شده و استقبال می‌کند):

✔️دکتر عباسعلی منصوری (دانش‌آموختۀ فلسفه و کلام اسلامی از دانشگاه‌ امام صادق و دانشگاه تهران، عضو هیئت علمی دانشگاه رازی کرمانشاه)
✔️دکتر محمّدمهدی حاتمی (دانش‌آموخته‌ی فلسفه‌ی علم و فلسفه‌ی غرب)
✔️دکتر محسن طاهری (دکترای فلسفه و کلام اسلامی از دانشگاه تهران، مدرس دانشگاه رازی و پژوهشگر فلسفه)
✔️دکتر بهروز الیاسی (دکترای فلسفه‌ی هنر)
✔️دکتر اکبر امیری (دکتری فلسفه‌ی اسلامی از دانشگاه تهران، مدرس دانشگاه رازی و از رتبه‌های برتر کنکور کارشناسی ارشد و دکتری)
✔️آقای فرزاد زیبایی (کارشناس ارشد فلسفۀ غرب از دانشگاه بین‌ا‌لمللی امام خمینی، مدرس دانشگاه و پژوهشگر فلسفه)
✔️دکتر مسعود صادقی (دکتری فلسفه اخلاق و عضو هیئت علمی دانشگاه علوم پزشکی کرمانشاه)
✔️دکتر محسن احمدوندی (دکترای ادبیات فارسی، پژوهشگر و منتقد ادبیات، شاعر و سردبیر فصل‌نامه‌ی ادبی فرهنگی قلم)
✔️دکتر محمّدامین مروّتی (دکترای دامپزشکی از دانشگاه تهران، پژوهشگرِ ادبیات عرفانی و فلسفه، فعّال فرهنگی و نویسندۀ کتا‌ب‌‌‌های تحلیل موضوعی مقالات شمس تبریزی و مثنوی معنوی، حافظ‌شناخت: درآمدی بر جهان‌بینی حافظ، سیری تحلیلی در تاریخ تصوف، کتابِ زندگی: طرحی برای یک زندگی بهتر، مقدمه‌ای بر شناخت مولانا، از فلسفه تا عرفان و...)
✔️دکتر وحید احسانی (دکتری توسعۀ کشاورزی، پژوهشگر)

🔹 انجمن فکر و فلسفۀ کرمانشاه، با کمال میل، از بهره‌بردن از سایر متخصصان و اندیشمندان استقبال می‌کند. از میان افراد خارج از انجمن که تا کنون در گفتگوهای هفتگی انجمن نقش محوری داشته‌اند می‌توان به دکتر عبدالرّضا رادفر (استاد بازنشستۀ دانشگاه و پژوهشگر فرهنگ و هنر)، دکتر علی‌اکبر محسنی (معاون فرهنگی وقت دانشگاه رازی) و خانم صبا آهوخوش (دانشجوی استعداد درخشان روانشناسی دانشگاه رازی) اشاره کرد.

🔹در پایان، لازم به ذکر است که کارکرد و اثرگذاری انجمن فکر و فلسفۀ کرمانشاه، به میزان مشارکت و همراهی هم‌استانی‌های علاقه‌مند و دارای دغدغه بستگی زیادی دارد. ذیل عنوان این انجمن، فعّالیت‌های بسیار متنوّعی می‌توانند موضوعیت پیدا کنند، لذا چنانچه در این رابطه ایده یا پیشنهادی دارید، حتماً با ما در میان بگذارید.

📚انجمن فکر و فلسفه‌ی کرمانشاه (اَفَک)↓
https://www.tg-me.com/PhilosophyforKermanshah

📣 فراخوان عضویت در «مجمع مروّجان کتابخوانی استان کرمانشاه»

از حدود یک سال پیش (30 خرداد 98)، با همکاری برخی دوستان، «کانال جلسات کتابخوانی کرمانشاه» را ایجاد کردیم. در این کانال، جلسات حضوری کتابخوانی استان معرّفی شده و اطّلاعیه‌ها و گزارش‌های مربوط به هر یک از آنها توسّط نمایندۀ همان جمع بازنشر داده می‌شود (نمایندۀ هر جمع کتابخوانیِ حضوری به عنوان ادمین کانال تعریف شده‌است). علاوه بر آن، برخی اخبار و مطالب مرتبط با کتابخوانی نیز منتشر می‌شود.

در مجموع تجربه و گام خوبی بود. اعضای کانال به حدود 300 نفر رسید که به نظر، برای یک فعّالیت ناظر بر «کتابخوانی» آن هم در محدودۀ استانی، خوب بود. البته، به علّت تعطیلی موقت جلسات حضوری کتابخوانی در راستای جلوگیری از شیوع بیماری کرونا، مدّتی است از رونق «کانال جلسات کتابخوانی کرمانشاه» نیز کاسته شده‌است.

طی این مدّت و به موازات فعّالیت در کانال جلسات کتابخوانی کرمانشاه، با برخی مروّجان بسیار پرتلاش و اثرگذار عرصۀ کتابخوانی در استان نیز آشنا شدیم که فعّالیت‌های آنها در چارچوب «جلسات حضوری کتابخوانی» قالب‌بندی نمی‌شود و لذا از طریق «کانال جلسات کتابخوانی کرمانشاه» نتوانستیم مشارکت مستقیم آنها را جلب کنیم.

در گام بعدی، به نظرمان رسید که به امید خدا، فضا و فرصتی برای گردهم‌آمدن تمامی فعّالان عرصۀ «ترویج کتابخوانی» در استان ایجاد کنیم. این که فعّالان یک عرصۀ خاص با یکدیگر آشنا شده، از برنامه‌ها و تجربیات هم مطّلع شده و با همدیگر ارتباط پیدا کنند اتّفاق خیلی خوبی است و خیرات و برکات متنوّع و متعدّدی می‌تواند از آن ناشی شود. به طور خلاصه، این اتّفاق می‌تواند موجب هم‌افزایی (سینرژی) تلاش‌های فعّالانی شود که به صورت مجزّا و جزیره‌ای نسبت به این مهم مبادرت می‌ورزند.

لذا بدینوسیله، از تمامی فعّالان عرصۀ کتابخوانی در استان دعوت می‌کنیم جهت مشارکت در شکل‌گیری مجمع مورد نظر (ابتدا در فضای مجازی) و تحقق هم‌افزایی مذکور، به یکی از ادمین‌های زیر پیام دهند 👇

محسن احمدوندی (دکتری ادبیات فارسی، پژوهشگر و منتقد ادبیات، شاعر و سردبیر فصل‌نامه‌ی ادبی فرهنگی قلم، عضو انجمن فکر و فلسفۀ کرمانشاه، برگزارکنندۀ جلسات متعدّد مثنوی‌خوانی، سعدی‌خوانی، کتابخوانیِ «عصر گفتگو» و غیره):
@mohsenahmadvandy

وحید احسانی (دکتری توسعۀ کشاورزی، عضو انجمن فکر و فلسفۀ کرمانشاه، پژوهشگر و فعّال فرهنگی-اجتماعی):
@vahidehsani_vh

لازم به ذکر است، تمام کسانی که در محدودۀ استان کرمانشاه انواع جلسات کتابخوانی، مثنوی‌خوانی، شاهنامه‌خوانی و هر نوع فعّالیت «کتاب-محور» دیگری برگزار می‌کنند نیز مخاطب دعوت حاضر بوده و همراهی آنها می‌تواند به پیشبرد این هدف مشترک کمک کند.

به امید تحقق هم‌افزایی میان فعّالان عرصۀ کتابخوانی در استان
به امید ارتقاء فرهنگ مطالعه در استان و کشور
به امید فردایی بهتر
به امید ایرانی آباد

📚 در راستای ارتقاء فرهنگ مطالعه در استان، لطفاً با کانال «جلسات کتابخوانی کرمانشاه» همکاری کنید:
https://www.tg-me.com/readergroupsofkermanshah

🔹 یک درد دل دانشگاهی؛ خطاب به هر کسی که ممکن است برایش اهمّیت داشته‌باشد
🖋 وحید احسانی

توجه: این نوشته، صرفاً یک «دردِ دل» بوده و در آن نقد اشخاص مورد نظر نبوده‌است. ایرادهایی که در نوشته مطرح شده‌اند، واقعیت‌هایی هستند که وجود دارند، با این حال، در اینجا به هیچ وجه از زاویۀ «مقصّر یابی» و «اتّهام زدن» به موضوع نگریسته نشده‌است.


اوایل سال 1397 بود که معاون وقت پژوهش و فناوری دانشگاه رازی، از نگارنده خواست با آنها همکاری کرده و به ویژه در تدوین «شیوه‌نامۀ جدید پژوهانه (گرنت) دانشگاه» ایفای نقش کنم ...

طولی نکشید که متوجه شدم ساختار و فضای حاکم بر دانشگاه رازی (به عنوان جزئی از وزارت علوم، تحقیقات و فناوری) از من می‌خواهد که در تدوین شیوه‌نامۀ پژوهانۀ جدید، اولویت را بر اهدافی قرار دهم که به شدّت با اولویت دادن به آنها مخالف بوده و در این راستا آثاری منتشر کرده‌بودم: «ارتقاء رتبۀ دانشگاه در نظام‌های رتبه‌بندی»، «بهبود امتیاز دانشگاه بر اساس شاخص‌های کمّی رایج»، «افزایش تعداد مقالات به اصطلاح آی‌اس‌آی» و غیره. جزئیات این چالش و معضل را پیش از این در یادداشتی با عنوان «مخمصۀ قرارداشتن در یک شغل مرتبط!» منتشر کرده‌ام و در اینجا قصد تکرار آن مطالب را ندارم. در این یادداشت، می‌خواهم به درد دیگری بپردازم.

مسئولان دانشگاه بسیار اصرار داشتند که کار به تعویق نیفتاده و شیوه‌نامۀ پژوهانۀ جدید حتماً سر وقت تحویل داده‌شود. به لطف خدا، شیوه‌نامۀ مورد نظر را در زمان مقرر (17 اسفند 97) تحویل دادم و همکاری موقت من با دانشگاه رازی پایان پذیرفت، امّا تا مدّتها بعد از آن تاریخ، هیچ‌کس سراغ آن شیوه‌نامه را نگرفت! پس از گذشت چندین ماه، مدیر پژوهشی وقت با من تماس گرفت و عنوان کرد که قرار است این شیوه‌نامه در جلسات شورای پژوهشی دانشگاه مورد بررسی و شور و مشورت قرار بگیرد. از آنجا که در تدوین این شیوه‌نامه بیشترین نقش را داشته و در مورد بسیاری از بندهای آن استدلال‌ها، آمار و شواهد پشتیبانی در اختیار داشتم که طبق روال، در متن شیوه‌نامه درج نشده‌بودند، ایشان از من خواستند که به شکل دوستانه در جلسات شورای پژوهشی شرکت کرده، توضیحات مربوط به هر بند را مطرح کرده و از نتیجۀ کار دفاع کنم. چون حاصل تلاش‌هایم و سرانجامِ آن خیلی برایم اهمّیت داشت، با کمال میل قبول کردم.

جلسات شورای پژوهشی به صورت هفتگی برگزار می‌شد و من نیز در آنها شرکت می‌کردم. کار بررسی شیوه‌نامه به کُندی پیش می‌رفت امّا پس از چند ماه، با عوض شدن مدیرکل پژوهشی دانشگاه، بررسی شیوه‌نامۀ مورد نظر از دستور کار خارج شد.

دردی که مرا به نوشتن این یادداشت واداشت، معطّل ماندن حاصل چند ماه صرف وقت و انرژیِ خودم، سایر کسانی که در این کار همکاری داشتند، دانشگاه رازی و کل کشور است ... دردی که موضوع اصلی این نوشتار است دو جنبه دارد ...

نسخۀ پی‌دی‌اف متن کامل این یادداشت (درد دل) را می‌توانید از طریق پیوند (لینک) زیر دانلود بفرمایید 👇
یک درد دل دانشگاهی

💢 پویش ملی دوباره دانشگاه
http://dobaredaneshgah.ir
https://www.tg-me.com/dobarehdaneshgah

نامه‌هایی معصومانه و تأثیرگذار خطاب به خدا!

وظیفۀ خودم دانستم دربارۀ یک فعّالیت گروهیِ خیریهْ به همشهریانم اطّلاع‌رسانی کنم.

جمعی از آشنایان در زمینۀ کمک‌رسانی به خانواده‌های کم‌بضاعت کرمانشاه فعّالیت می‌کنند. خیّرین مورد نظر (آقایان مصطفی امیدی، باقر ایمانی فر و دکتر رحیمی) از یک سو انسان‌هایی بسیار خیرخواه و اخلاق‌مدار و از سوی دیگر اشخاصی فرهیخته (اهل فکر و مطالعه) هستند.

آنها اخیرا از بچه های یتیم، بدسرپرست، دارای پدر بیمار یا بچه‌هایی که در خانواده‌های کم‌درآمد زندگی می‌کنند، درخواست کرده‌اند نامه‌ای به خدا نوشته و با او حرف بزنند تا از این طریق، ما را بیشتر با آرزوها، روحیات و خواسته‌های این کودکان آشنا کنند. پیشنهاد می‌کنم چند مورد از نامه‌های کوتاهی که کودکان مورد نظر خطاب به خدا نوشته‌اند را ملاحظه بفرمایید. به نظرم، مطالعۀ این نامه‌های معصومانه فواید زیادی می‌تواند داشته‌باشد.

برخی نامه‌های مورد نظر را می‌توانید از طریق پیوند‌های زیر مطالعه بفرمایید:

1- ساسان و سامان (پدرشان مدتهاست به علت اعتیاد و فقر خانه را ترک کرده است. آنها با مادرشان، نزد مادربزرگشان زندگی می‌کنند که او نیز در یک خانۀ استیجاری محقر، زندگی می کند)؛

2- دنیا (پدر ندارد و مادرش در منازل مردم کار می‌کند)؛

3- فاطمه (۷ ساله، پدرش مدتهاست مفقود شده، مادرش معتاد کارتن خواب است، او و خواهرش کوچکترش نزد مادربزرگ فقیرشان زندگی می کنند)؛

[با مراجعه به کانال مذکور و در ادامۀ نامه‌های بالا، نامه‌های دیگری را نیز می‌توانید ببینید].

در کانال تلگرامی «نیکوکاری امید» می‌توانید با جزئیات بیشتری از فعّالیت‌های این گروه خیر آشنا شوید. پیشنهاد می‌کنم، چنانچه بضاعتی دارید، با این گروه خیریه همکاری بفرمایید.

علاوه بر این، در کانال «نیکوکاری امید»، پیام‌های عمیق، تأمّل‌برانگیز و انسان‌دوستانۀ دیگری نیز منتشر می‌شوند که می‌توانید استفاده بفرمایید (مانند این مورد).


از این فرصت استفاده کرده و خطاب به تمام گروه‌های خیریه نیز یک پیشنهاد طرح می‌کنم:

گروه‌های خیریۀ هر شهر (اعم از ثبت‌شده یا ثبت‌نشده) می‌توانند با هم مرتبط شده و به عنوان مثال، هر دو یا سه ماه یکبار یک جلسۀ داخلی داشته‌باشند؛ با تجربیات و برنامه‌های یکدیگر آشنا شده و در صورت امکان، فعّالیت‌هایشان را با هم هماهنگ کنند (مثلاً تقسیم محلّه‌ها، تقسیم گروه‌های هدف خاص، یا غیره). در کرمانشاه گروه‌های خیریۀ متعدّدی را از دور یا نزدیک می‌شناسم که به صورت جزیره‌ای و بی‌اطّلاع از فعّالیت‌های سایر گروه‌های موازی اقدام می‌کنند (مانند جمعیت امام علی، بنیاد خیریۀ مهرگان، مؤسسۀ صدای سلامت کرمانشاه و برخی گروه‌های غیررسمیِ دوستانه).

اگر چه تلاش‌های آنها هم‌اکنون نیز بسیار مفید و خداپسندانه است، امّا هماهنگ شدن اشخاص و گروه‌های متعدّدی که در یک محدودۀ مشخص و در زمینۀ یک حیطۀ موضوعی خاص (ترویج کتابخوانی، محیط زیست، امور خیریه و غیره) فعّالیت می‌کنند می‌تواند فواید بسیاری به دنبال داشته و بهره‌وری اقدامات را به میزان قابل توجّهی افزایش دهد.

ما در زمینۀ «ترویج مطالعه و کتابخوانی» همین مسیر را از طریق «کانال جلسات کتابخوانی کرمانشاه» و سپس «مجمع مروجّان کتابخوانی استان کرمانشاه» (در حال شکل‌گیری) دنبال می‌کنیم.

به امید کاهش و حذف فقر
به امید فردایی بهتر
به امید ایرانی آباد

کانال وحید احسانی
@vahidehsani_vh
https://www.tg-me.com/notesofvahidehsani

موفقیت کوچک: یک ساله شدن «کانال جلسات کتابخوانی کرمانشاه»

وحید احسانی: @vahidehsani_vh

حدود سه سال پیش، به اتّفاق برخی از دوستان خانوادگی و بستگان، یک گروه کتابخوان تشکیل دادیم؛ هفته‌ای یک بار دور هم جمع شده (به صورت چرخشی در منزل اعضاء) و دربارۀ کتاب‌هایی که مطالعه کرده‌ایم با یکدیگر گفتگو می‌کنیم. گزارش این اقدام، ابتدا به عنوان یک موفقیت کوچک (در کانال موفقیت‌های کوچک ایرانیان) و سپس به عنوان یک «ایدۀ 20» در اخبار شبکۀ چهار سیما منتشر گردید.

در گام بعدی، به اتّفاق دوست عزیزم دکتر محسن احمدوندی (از فعّالان خوشنام عرصۀ فرهنگ و ترویج کتابخوانی در کرمانشاه)، کانال جلسات کتابخوانی کرمانشاه را راه‌اندازی کرده و طی فراخوانی، از تمامی برگزار کنندگان جلسات حضوری کتابخوانی در استان دعوت کردیم برای مدیریت این کانال به ما بپیوندند. تا کنون 15 گروه کتابخوان حضوری در استان را شناسایی و معرّفی کرده‌ایم و از این میان، نمایندگان 12 مورد از آنها با ما همراه شده‌اند. نمایندۀ هر گروه کتابخوان به عنوان ادمین کانال جلسات کتابخوانی کرمانشاه تعریف شده و اطّلاعیه‌ها، اخبار و گزارش‌های مربوط به جلسات گروه خود را در کانال بازنشر می‌دهد.

علاوه بر این، در کانال جلسات کتابخوانی کرمانشاه، اخبار و مطالب جالب و مفیدِ مرتبط با مطالعه و کتابخوانی را منتشر کرده و طرح‌های دیگری مانند «شناسایی، معرّفی و تقدیر از مروّجان کتابخوانی فعّال استان»، «شناسایی، معرّفی و تقدیر از کسانی که در محل کسب‌وکار خود قفسۀ کتاب نصب کرده‌اند»، «معرّفی کتاب و خلاصه کتاب در خانه نشینی کرونایی» و غیره را نیز دنبال کرده‌ایم.

برای مشاهدۀ پیام‌های مربوط به هر یک از طرح‌های بالا در کانال جلسات کتابخوانی کرمانشاه، می‌توانید، به ترتیب، عبارت‌ها یا هشتگ‌های زیر را در کانال مذکور جستجو کنید:

تقدیر از مروّجان کتابخوانی فعّال و موفّق در استان
#نصب‌قفسه‌کتاب‌درمحل‌کسب
#استفادۀ_بهینه_از_خانه‌نشینی

به منظور آشنایی با گروه‌های کتابخوانی حضوری استان که در کانال جلسات کتابخوانی کرمانشاه معرّفی شده‌اند، می‌توانید عبارت «معرّفی جلسات کتابخوانی حضوری در کرمانشاه» را در کانال مورد نظر جستجو کنید.

به امید خدا، در آینده، باز هم گسترۀ فعّالیت‌های جمعیِ خود در عرصۀ ترویج مطالعه و کتابخوانی در استان کرمانشاه را افزایش خواهیم داد.

به امید ارتقاء فرهنگ مطالعه در استان کرمانشاه و کل کشور
به امید فردایی بهتر
به امید ایرانی آباد

#موفقیت‌های_کوچک_ایرانیان
@IR_S_S

پیشنهاد یک فیلم مستند

امشب، یکی از استثناء مواقعی بود که تلویزیون را روشن کرده و چند کانال عوض کردم، به صورت اتّفاقی به مستندی بر خوردم با نام «خاطرات موتور سیکلت»، بسیار زیبا، جذّاب، تأمّل‌برانگیز و تأثیرگذار بود. حیفم آمد دیدن آن را به سایرین پیشنهاد نکنم.

طبق برنامه، این مستند روز جمعه ۳۰ خرداد ساعت ۱۲ شبکه مستند، جمعه ۳۰ خرداد ساعت ۲۲:۳۰ شبکه افق، شنبه ۳۱ خرداد ساعت ۱۵:۳۰ شبکه افق، شنبه ۳۱ خرداد ساعت ۱۹ شبکه مستند و یکشنبه اول تیرماه ساعت ۱۱ از شبکه پنج سیما روی آنتن خواهد رفت.

به سهم خودم، از دست‌اندرکاران تهیه و انتشار این مستند زیبا سپاسگزاری می‌کنم.

کانال وحید احسانی
@vahidehsani_vh
https://www.tg-me.com/notesofvahidehsani

✅ درباره‌ی مسائل روز استان بنویسیم یا ننویسیم؟!
📰 منتشر شده در: نامۀ فرهنگ رازی

«مرگ دلخراش خانم آسیه پناهی هنگام تخریب خانه‌اش»، «خود سوزی یک جانباز در مقابل بنیاد شهید» و اتّفاقاتی از این دست خیلی زود به سرتیتر رسانه‌ها تبدیل شده، حجم گسترده‌ای از پیام‌های منتشر شده در فضای مجازی را به خود اختصاص داده و بخش عمده‌ای از هوش و حواس شهروندان را درگیر می‌کند.

آیا دانشگاهیان، روشنفکران، تحصیل‌کردگان و اهل قلم باید درباره‌ی این حوادث بنویسند یا نباید بنویسند؟

برخی پاسخ به پرسش بالا را مثبت و برخی منفی می‌دانند. افراد هر یک از این دو دسته برای دیدگاه خود دلایلی دارند. عمده‌ی آنها معتقدند که «صحیح بودن دیدگاه خودشان» بدیهی است و به همین دلیل، اتّهام‌هایی را به گروه مقابل وارد می‌دانند. کسانی که پاسخ پرسش مورد نظر را مثبت می‌دانند، گروه مقابل را به «فاصله گرفتن از مردم»، «بی‌توجهی به واقعیت‌های جامعه»، «بی‌مسئولیتی»، «برج عاج نشینی» و امثال آن و افرادی که پاسخ را منفی می‌دانند، دسته‌ی مقابل را به «سطحی‌نگری»، «عدم استقلال فکری»، «فقط به فکر جلب مخاطب بودن» و امثال آن متّهم می‌کنند. با وجود این، به نظرم، مسئله به این سادگی‌ها نیست، بلکه جنبه‌های متعدّدی دارد، در حالی که بیشتر افراد هر دسته صرفاً بر برخی از این جنبه‌ها متمرکز شده اما از برخی جنبه‌های دیگر غفلت می‌کنند. در ادامه، 3 مورد از مهم‌ترین نکاتی که در رابطه با تولید و انتشار محتوا درباره‌ی چنین وقایعی به نظرم می‌رسد را در معرض نقد سایرین قرار داده‌ام: ...

جهت مطالعۀ متن کامل این یادداشت لطفاً به پیوند زیر مراجعه فرمایید 👇
درباره‌ی مسائل روز استان بنویسیم یا ننویسیم؟!

کانال وحید احسانی
@vahidehsani_vh
https://www.tg-me.com/notesofvahidehsani

🔹 در پاسخ به چالش «او چه کُنَد؟»

اخیراً دکتر محمّد فاضلی طی یادداشتی، دردِ دل و پرسش یکی از مخاطبانش را مطرح و «بزرگان اهل فکر، قلم، سیاست، هنر و ..» را به چالشِ «#او_چه_کند؟» دعوت کرده‌است.

نگارنده نه جزء «بزرگان اهل فکر، قلم، سیاست، هنر و ...» هستم و نه در حدّ و اندازۀ اندیشمندانی که دکتر فاضلی در انتهای پیامش آنها را با ذکر نام به این چالش فراخوانده‌است. با وجود این، می‌خواهم جسارت کرده و پاسخی که به نظرم می‌رسد را در معرض نقد سایرین قرار دهم.

پرسش کننده، پس از اشارۀ مختصری به دردها گفته است: «در ته این تونل، من و میلیون‌ها ایرانیْ هییییچ نوری نمی‌بینیم». وی توضیح داده که «هیچ خبرِ به ظاهر امیدبخشی، یک سی‌سی باک امید منو پر نمی‌کنه» و بالاخره عنوان می‌کند: «من از تمامی نخبگان سیاسی [و] اجتماعی فقط یک سئوال دارم ... و اون اینکه «چه کنیم؟» ... چه کار کنیم که تکرارِ تاریخ نشه و لااقل نسل بعدیِ من بتونه حالش در وطن بهتر باشه؟ ما به چه چیز این وطن امید داشته‌باشیم که نگهمون داره؟».

سال‌هاست که پرسش‌های «چه باید کرد؟»، «چه می‌توان کرد؟»، «چه کار باید بکنیم؟» و «از دست من چه کاری ساخته‌است؟ (وظیفۀ من چیست؟)»، پرسش‌های محوری ذهنم بوده‌اند؛ در این رابطه، آثار صاحب‌نظران زیادی را مطالعه کرده و دنبال می‌کنم. همچنین، دیدگاه شخصی خودم -که با کمک آثار مذکور بدان رسیده‌ام- را نیز در یادداشت‌های متعدّدی منتشر و افزون بر این، اخیراً در همین رابطه کتابی آماده کرده‌ام که امیدوارم بتوانم منتشرش کنم. در این جا به بیان چند نکتۀ مختصر بسنده کرده و علاقه‌مندان احتمالی به جزئیات بیشتر را به سایر یادداشت‌هایم ارجاع می‌دهم ...

جهت مطالعۀ متن کامل این یادداشت لطفاً به پیوند زیر مراجعه فرمایید 👇
در پاسخ به چالش «او چه کُنَد؟»

کانال وحید احسانی
@vahidehsani_vh
https://www.tg-me.com/notesofvahidehsani

✅ نامه جمعی از شبکه‌های ملی و تخصصی سازمان‌های مردم‌نهاد به وزیر کشور عبدالرضا رحمانی فضلی، در راستای برخورد خارج از شأن تشکل‌های مدنی با جمعیت امام علی (ع)

🔰پیگیری توضیح ملاقات

با تاکید بر حقوق قانونی تشکل‌ها در نظارت بر بخش‌های جامعه، حق اعلام جرم و شکایت علیه متخلفین و نیز تاکید بر پرهیز از برخوردهای غیرقانونی امنیتی به حوزه تشکل‌های اجتماعی، از جنابعالی به عنوان مسئول قانونی این موضوع تقاضا دارد با واکنش شایسته در قبال حفظ حیثیت نهادهای مردمی، نسبت به رسیدگی فوری وضعیت بازداشت‌شدگان و پیگیری ارائه توضیح شفاف دلایل این برخورد از سوی نهاد مجری، با تقاضای ملاقات و برگزاری جلسه با نمایندگان امضاءکنندگان این نامه جهت شنیدن مواضع تشکل‌ها موافقت فرمایید.
شبکه ملی موسسات نیکوکاری
هیات موسس شبکه یاری کودکان کار
موسسه حجم
گروه کاری سازمان‌های غیر دولتی حامی
گردشگری و توسعه پایدار کشور
شورای هماهنگی همایش‌های
سازمان‌های غیر دولتی
شبکه چاووش
شورای هماهنگی تشکل‌های غیردولتی
میراث فرهنگی، ص. دستی و
گردشگری
شبکه ملی تشکل‌های معلولان
شبکه سمن‌های میراثی
شبکه ملی توانبخشی
@Haajm

این بندۀ خدا، نه چشم امیدم به «تغییر رویۀ مسئولان» است، نه به «مداخلۀ قدرت‌های خارجی» و نه به «نخبگانی که قهرمانانه اوضاع را اصلاح کنند»، چشم امیدم فقط به حرکت‌های مدنی، آهسته‌وپیوسته، صلح‌جویانه، جمعی، دانایی-محور و فرهنگی‌ای است که از بطن جامعه جوانه بزند.

«نامۀ جمعی از شبکه‌های ملّی و تخصصی سازمان‌های مردم‌نهاد به وزیر کشور در مواجهه با برخورد خارج شأن با جمعیت امام علی (ع)» یکی از نمونه‌های این حرکت‌های از پایین‌به‌بالاست که انسان را نسبت به آیندۀ ایران امیدوار می‌کند.

تمام توان خودم (به عنوان یک بینهایت کوچک) را نیز بر حرکت‌های فرهنگی-مدنیِ جمعی و از پایین به بالا متمرکز کرده‌ام.

به قول «هلن کلر» (دختر کاملاً نابینا و ناشنوایی که به یک نویسندۀ مشهور و فعّال اجتماعی بسیار تأثیرگذار تبدیل شد)، هر یک از ما فقط یک نفر هستیم امّا بالاخره «یک نفر هستیم»، و این که خیلی از کارها را نمی‌توانیم انجام بدهیم، نباید باعث شود که آن کارهایی که می‌توانیم انجام بدهیم را هم انجام ندهیم. هر یک از ما می‌توانیم نامۀ سمن‌ها به وزیر کشور را بازنشر بدهیم، هر یک از ما می‌توانیم با جوانه‌های فرهنگی-مدنی برآمده از بطن محلّه و شهرمان همراه شویم ...

همراه شو عزیز!
به امید فردایی بهتر،
به امید ایرانی آباد،

کانال وحید احسانی
@vahidehsani_vh
https://www.tg-me.com/notesofvahidehsani

‼️ کی مقصّر نیست؟!
وحید احسانی
منتشر شده در روزنامۀ نقدحال، شمارۀ 769، 10 تیر 1399

در مواجهه با این همه فقر، تبعیض، بیکاری، سوء‌تغذیه و به‌ویژه حوادث دلخراش و خبرسازی مانند مرگ خانم آسیه پناهی هنگام تخریب خانه‌اش، خودسوزی یک جانباز در مقابل بنیاد شهید و امثال آنها، احساسات‌مان به شدّت جریحه‌دار شده و روح و روان‌مان تحت فشار قرار می‌گیرد. این فشار درونی باید به گونه‌ای آزاد شود. در ما این نیروی درونی معمولاً به بغض و کینه تبدیل شده و به «مقصّریابی» و سپس لعن و نفرین کردن مقصّران منجر می‌شود.

اگر چه منکر نیستم که در چنین حوادثی مدیران ذیربط مسئولند، باید پاسخگو باشند و در صورت لزوم مجازات شوند، امّا در این نوشتار می‌خواهم از سمت‌وسوی دیگری به موضوع نگاه کنم؛ سمت‌وسویی که ممکن است خیلی از ما دوست نداشته‌باشیم از آن جهت به مسئله بنگریم. در شرایطی که همه می‌پرسند «تقصیر کی بود؟» من می‌خواهم بپرسم «کی مقصّر نیست؟!»؛ آیا می‌توانیم کسانی را پیدا کنیم که با اطمینان بگوییم آنها در این وقایع هیچ تقصیری ندارند؟!

در یکی از خیابان‌های مرکزی و شلوغ شهر فردی با برشمردن مسائل و مشکلات متعدّد و متنوّعش از سایرین درخواست کمک می‌کرد. یکی از رهگذران همان‌طور که با نارضایتی پولی به او می‌داد گفت «فقط خدا کنم دروغ نگفته باشی». کمک کنندۀ دیگر رو به اوّلی کرد و گفت «خدا کنم دروغ گفته باشه» و وقتی تعجّب مخاطبش را دید ادامه داد «اگه دروغ گفته باشه، من و شما پانصد تومان هدر داده‌ایم ولی اگه راست گفته باشه، اون دنیا پای همه‌مون گیره!».

در رابطه با حوادث تلخ اجتماعی و درد و رنج مستمندان، با دو نوع «مسئولیت» مواجه‌ایم: «مسئولیت رسمی یا قانونی» و «مسئولیت انسانی یا اخلاقی». اگر کسی در استخر غرق شود، مسئولیت رسمی و قانونی این حادثه فقط متوجّه غریق‌نجات‌هایی است که برای جلوگیری از وقوع این حادثه حقوق می‌گرفته‌اند، امّا اگر کسان دیگری هم در استخر بود‌ه‌اند که شنا بلد بوده و می‌توانسته‌اند او را نجات دهند ولی کاری نکرده‌اند، آنها هم از حیث اخلاقی در پیشگاه خدا و وجدان بشری مقصّر محسوب می‌شوند.

به طور خلاصه، وقتی در جامعه آسیب‌های اجتماعی وجود دارد و حوادث تلخی رخ می‌دهد، تمام کسانی که برای کاستن از این حوادث و آسیب‌ها کاری از دستشان بر می‌آید ولی کوتاهی ‌می‌کنند، از حیث اخلاقی مقصّرند. البته برای مشخص کردن مقصّران از بی‌تقصیران، باید به یک عامل مهم دیگر هم توجه کرد.

کسانی که در حال حاضر برای بهبود جامعه و کاستن از درد و رنج سایرین هیچ کاری از دستشان بر نمی‌آید، اگر دانش و توانایی‌های خود را افزایش دهند، در قالب گروه‌هایی متشکّل شوند و به توصیه‌های اندیشمندان توجه کنند، به مرور بر دایرۀ توانمندی و تأثیرگذاری خود افزوده و می‌توانند در کاهش مسائل مورد نظر به شکل مؤثّری ایفای نقش کنند.

وقتی یک نفر در حال غرق شدن است، نمی‌توانیم به کسانی که نمی‌توانند برای نجات دادن غریق کاری بکنند اعتراض کنیم که «چرا تا غریق کاملاً غرق نشده، خیلی زود نمی‌روید شنا یاد بگیرید یا قایقی بسازید تا بتوانید به آن انسان در حال مرگ کمک کنید؟» امّا در مورد مسائل بلندمدّت اجتماعی مانند فقر و تبعیض چه طور؟!

بنابراین، در جامعه‌ای که گرفتار مسائل اجتماعی متعدّد است، از حیث مسئولیت اخلاقی، صرفاً کسانی ممکن است مقصّر نباشند که اوّلاً، هر آن چه برای کاهش این آسیب‌ها از دستشان بر می‌آید و ثانیاً، هر آنچه برای افزایش توانایی‌ها و محدودۀ اثرگذاری خود از دستشان بر می‌آید را انجام می‌دهند. آیا ما (من و شما) در راستای این دو مسیر گام برداشته‌ایم؟!

گذشته‌ها گذشته است، برای آینده چه تصمیمی داریم؟ اگر نیرو و فشاری را که با جریحه‌دار شدن احساساتمان هنگام مواجهه با حوادث دلخراش در درون‌مان شکل می‌گیرد در جهت درست (فعّالیت‌های فرهنگی-مدنی) هدایت کنیم، قطعاً می‌توانیم در بهبود وضعیت فرهنگی-اجتماعی شهر و کاهش درد و رنج‌های هم‌وطنانمان موثّر واقع شویم. آیا همچنان می‌خواهیم به «مقصّریابی»، «نق زدن»، «لعن و نفرین مسئولانِ مقصّر» و امثال آن بسنده کنیم یا با برخی از فعّالیت‌های فرهنگی-مدنیِ خودجوش و داوطلبانه‌ای که از بطن شهر سر برآورده‌اند (گروه‌های کتابخوانی، انجمن فکروفلسفۀ کرمانشاه، تشکّل‌های زیست محیطی، گروه‌های توانمندسازی مستمندان یا غیره) همراه می‌شویم؟!

همراه شو عزیز!
به امید فردایی بهتر،
به امید ایرانی آباد

از آقای غلامرضا نوری‌علا که توصیه‌های ارزشمند ایشان در بهبود این یادداشت نقش به‌سزایی داشت بسیار سپاسگزارم.

جهت مشاهدۀ یادداشت در سایت روزنامۀ نقدحال به اینجا مراجعه فرمایید.

کانال وحید احسانی
@vahidehsani_vh
https://www.tg-me.com/notesofvahidehsani

✍️ وحید احسانی

🖊 کی مقصّر نیست؟!

در مواجهه با این همه فقر، تبعیض، بیکاری، سوء‌تغذیه و به‌ویژه حوادث دلخراش و خبرسازی مانند مرگ خانم آسیه پناهی هنگام تخریب خانه‌اش، خودسوزی یک جانباز در مقابل بنیاد شهید و امثال آنها، احساسات‌مان به شدّت جریحه‌دار شده و روح و روان‌مان تحت فشار قرار می‌گیرد. این فشار درونی باید به گونه‌ای آزاد شود. در ما این نیروی درونی معمولاً به بغض و کینه تبدیل شده و به «مقصّریابی» و سپس لعن و نفرین کردن مقصّران منجر می‌شود.
@sokhanranihaa
اگر چه منکر نیستم که در چنین حوادثی مدیران ذیربط مسئولند، باید پاسخگو باشند و در صورت لزوم مجازات شوند، امّا در این نوشتار می‌خواهم از سمت‌وسوی دیگری به موضوع نگاه کنم؛ سمت‌وسویی که ممکن است خیلی از ما دوست نداشته‌باشیم از آن جهت به مسئله بنگریم. در شرایطی که همه می‌پرسند «تقصیر کی بود؟» من می‌خواهم بپرسم «کی مقصّر نیست؟!»؛ آیا می‌توانیم کسانی را پیدا کنیم که با اطمینان بگوییم آنها در این وقایع هیچ تقصیری ندارند؟!

در یکی از خیابان‌های مرکزی و شلوغ شهر فردی با برشمردن مسائل و مشکلات متعدّد و متنوّعش از سایرین درخواست کمک می‌کرد. یکی از رهگذران همان‌طور که با نارضایتی پولی به او می‌داد گفت «فقط خدا کنم دروغ نگفته باشی». کمک کنندۀ دیگر رو به اوّلی کرد و گفت «خدا کنم دروغ گفته باشه» و وقتی تعجّب مخاطبش را دید ادامه داد «اگه دروغ گفته باشه، من و شما پانصد تومان هدر داده‌ایم ولی اگه راست گفته باشه، اون دنیا پای همه‌مون گیره!».

در رابطه با حوادث تلخ اجتماعی و درد و رنج مستمندان، با دو نوع «مسئولیت» مواجه‌ایم: «مسئولیت رسمی یا قانونی» و «مسئولیت انسانی یا اخلاقی». اگر کسی در استخر غرق شود، مسئولیت رسمی و قانونی این حادثه فقط متوجّه غریق‌نجات‌هایی است که برای جلوگیری از وقوع این حادثه حقوق می‌گرفته‌اند، امّا اگر کسان دیگری هم در استخر بود‌ه‌اند که شنا بلد بوده و می‌توانسته‌اند او را نجات دهند ولی کاری نکرده‌اند، آنها هم از حیث اخلاقی در پیشگاه خدا و وجدان بشری مقصّر محسوب می‌شوند.

به طور خلاصه، وقتی در جامعه آسیب‌های اجتماعی وجود دارد و حوادث تلخی رخ می‌دهد، تمام کسانی که برای کاستن از این حوادث و آسیب‌ها کاری از دستشان بر می‌آید ولی کوتاهی ‌می‌کنند، از حیث اخلاقی مقصّرند. البته برای مشخص کردن مقصّران از بی‌تقصیران، باید به یک عامل مهم دیگر هم توجه کرد.

کسانی که در حال حاضر برای بهبود جامعه و کاستن از درد و رنج سایرین هیچ کاری از دستشان بر نمی‌آید، اگر دانش و توانایی‌های خود را افزایش دهند، در قالب گروه‌هایی متشکّل شوند و به توصیه‌های اندیشمندان توجه کنند، به مرور بر دایرۀ توانمندی و تأثیرگذاری خود افزوده و می‌توانند در کاهش مسائل مورد نظر به شکل مؤثّری ایفای نقش کنند.

وقتی یک نفر در حال غرق شدن است، نمی‌توانیم به کسانی که نمی‌توانند برای نجات دادن غریق کاری بکنند اعتراض کنیم که «چرا تا غریق کاملاً غرق نشده، خیلی زود نمی‌روید شنا یاد بگیرید یا قایقی بسازید تا بتوانید به آن انسان در حال مرگ کمک کنید؟» امّا در مورد مسائل بلندمدّت اجتماعی مانند فقر و تبعیض چه طور؟!

بنابراین، در جامعه‌ای که گرفتار مسائل اجتماعی متعدّد است، از حیث مسئولیت اخلاقی، صرفاً کسانی ممکن است مقصّر نباشند که اوّلاً، هر آن چه برای کاهش این آسیب‌ها از دستشان بر می‌آید و ثانیاً، هر آنچه برای افزایش توانایی‌ها و محدودۀ اثرگذاری خود از دستشان بر می‌آید را انجام می‌دهند. آیا ما (من و شما) در راستای این دو مسیر گام برداشته‌ایم؟!

گذشته‌ها گذشته است، برای آینده چه تصمیمی داریم؟ اگر نیرو و فشاری که با جریحه‌دار شدن احساساتمان هنگام مواجهه با حوادث دلخراش در درون‌مان شکل می‌گیرد را در جهت درست (فعّالیت‌های فرهنگی-مدنی) هدایت کنیم، قطعاً می‌توانیم در بهبود وضعیت فرهنگی-اجتماعی شهر و کاهش درد و رنج‌های هم‌وطنانمان موثّر واقع شویم. آیا همچنان می‌خواهیم به «مقصّریابی»، «نق زدن»، «لعن و نفرین مسئولانِ مقصّر» و امثال آن بسنده کنیم یا با برخی از فعّالیت‌های فرهنگی-مدنیِ خودجوش و داوطلبانه‌ای که از بطن شهر سر برآورده‌اند (گروه‌های کتابخوانی، انجمن فکروفلسفۀ کرمانشاه، تشکّل‌های زیست محیطی، گروه‌های توانمندسازی مستمندان یا غیره) همراه می‌شویم؟!

همراه شو عزیز!
به امید فردایی بهتر،
به امید ایرانی آباد

.
🆔 @sokhanranihaa
🆑کانال سخنرانی ها
🌹